9. maj Amerika versus SSSR

Piše: Dragana Mijušković

Ovog 9. maja proslavilo se 71 godina od završetka Drugog svjetskog rata. Taj dan kako znamo slavi se kao Dan Evrope i Dan pobjede nad fašizmom. Tokom dugih šest godina koliko je trajao rat Evropa je krvarila i bila je na ivici da postane Hitlerova kolonija, ali do toga nije došlo. Čija je to najviše zasluga, mnogi i dan danas vode debatu; Da li je to zasluga SSSR-a ili Amerike.

U američkim istorijskim knjigama kako za opšte obrazovanje, tako i za malo ozbiljnije studiranje ove problematike nesumnjivo se uči da je Amerika glavni pobjednik Drugog svjetskog rata, te da se ona nije umiješala Hitler bi uspio u svom naumu. Priče poput tih o iskrcavanju u Normandiju kao glavni preokret rata, zatim da Rusi ne bi ništa mogli bez američke pomoći, kao i to da je američka vojska odnijela glavnu pobjedu u Africi samo su neke koje se konstantno serviraju kako kroz udžbenike tako i kroz emisije na TV kanalima koji se bave ovim temama.

Elem, postoji i druga strana priče koja je zapadnom svijetu i zapadnim školarcima apsolutno nepoznata, a to je da je ruska vojska odigrala ključnu ulogu u prekretnici rata. Naravnom ovim se ne umanjuje učinak SAD-a, jer se zna da su oni konačno slomili Japan, te da su pomagali Saveznike i Ruse kako municijom, hranom, tako i medicinskim zalihama. Međutim realno govoreći nijesu „krvarili“ kao ruski narod, jer samim tim što rat nije vođen na njihovoj teritoriji (osim napad na luku Perl Harbor).

Kako je poznato čuveni Dan D ili američko iskrcavanje u Normandiju desilo se 4. juna 1944. godine. Onaj datum se uzima kao početak kraja Hitlerovoj Njemačkoj. Međutim, današnji Zapad nije upoznat tj. ne želi da bude suočen sa činjenicom da je sovjetska vojska ljeta 1944. godine bila oslobodila veći dio svoje teritorije. Konačan ishod rata već je bio izvjestan, a upravo je bio predodređen na Istočnom frontu. Po nekim istoričarima, ako pogledamo cijelu stratešku sliku Drugog svjetskog rata vidjećemo da englesko-američko iskrcavanje u Normandiju je izvedeno kako se ne bi dozvolilo da sovjetske snage same odnesu pobjedu nad Vermahtom. Dalje, podatak koji ide u prilog priči jeste da su u januaru 1945. godine na Istočnom frontu nalazile 179 njemačkih divizija, a na Zapadu 73. To govori da su glavne snage njemačke armije upravo borile na Istoku, a ne na Zapadu i da je u bici za Staljingrad poginulo 800.000 njemačkih vojnika što je sedam puta više nego na Afričko tlo gdje su se borili protiv američkih trupa. Gubici Vermahta na Istoku su odlučujući za preokret stvari u korist Rusa, a i Saveznika. Ovo sve pokazuje da je sovjetsko-njemački front sve do 9. maja 1945 godine bio glavni front u Evropi.

Isti ovaj odnos možemo primijeniti na gledanje NATO snaga sa jedne strane i Rusije na drugoj. Hitler je izgubio rat, jer danas živimo u mirnoj Evropi, ali medijski „rat“ protiv Istoka tj. Rusije i dalje se vodi. Glorifikovanje NATO snaga i njihovu moć prisiljeni smo stalno da gledamo i slušamo, dok recimo devetomajska parada u Moskvi se prikazuje kao prijetnja Rusije slobodnom i demokratskom Zapadu. Gdje smo mi u svemu ovome i ko bi nas štitio, a ko pokorio zavisi od nas samih koju stranu izaberemo?! Ako se pozovemo na istoriju nije teško odlučiti, valjda nam je bliža podkošulja od košulje. Sami zaključite.