Evropa ove podatke ne želi da vidi: Ima li pravde za zločine nad Srbima na Kosmetu?

Piše: Ljiljana Staletović

Tužilaštvo Srbije za ratne zločine preuzelo je više od 500 predmeta iz tužilaštava opšte nadležnosti u kojima je uglavnom reč o zločinima nad oko 2.000 Srba i lojalnih Albanaca na Kosovu i Metohiji.

Da li će počinioci zločina konačno stati pred lice pravde?

U agencijskoj vesti ne precizira se u kom periodu su počinjeni zločini, a naizgled hladna statistika ide u prilog tvrdnji da je rat počeo pre rata.

Godine 1995. se u javnosti prvi put pojavilo ime terorističke organizacije Oslobodilačka vojska Kosova, koja je preuzela odgovornost za jedan broj napada na području Podujeva, Dečana i Peći.

Sredinom iste godine Priština i drugi gradovi na Kosovu i Metohiji su bili zasuti pamfletima koji su u zaglavlju imali naslov „Ćlirimi“ („Oslobođenje“). U nekoj od ilegalnih štamparija tada je prvi put odštampano saopštenje oslobodilačke vojske Kosova.

Tzv. vlada „Kosovo republik““, na čelu sa Bujarom Bukošijem, iz Bona je otvoreno zagovarala ubistva Srba. Organizovani u trojke, a kasnije i četvorke, pripadnici OVK patrolirali su kosmetskim putevima i otimali ljude. Ulazili su i u sela i, nasumice pucajući, ubijali koga su zatekli.

Spisak otetih i ubijanih je svakim danom bivao sve duži.

Brojke koje slede natopljene su krvlju.

Od početka 1995. godine do kraja 1998. Pripadnici OVK izvršili su 1.845 oružanih napada na pripadnike Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije i građane svih nacionalnosti. Policajci su bili mete 1.075 terorističkih napada, građani i njihova imovina 745, a 25 puta je atakovano na mesta u kojima su bile smešteni Srbi izbegli iz Hrvatske.

U tim napadima ubijena su 122 policajca i 242 civila, među kojima je 97 Albanaca, žrtava OVK. Lakše i teže povređeno je 605 osoba.

Otmice, mučenja, masakriranja i logori obeležili su 1998. godinu. Samo u toku te godine, koja je prethodila zvanično ratnoj, oteto je 249 osoba, među kojima je bilo 14 pripadnika MUP – a Srbije i 235 civila.

Za 12 meseci te 1998. godine dogodilo se 176 graničnih incidenata prilikom pokušaja prenosa oružja i vojne opreme iz Albanije, gde je vršena obuka terorista. Prilikom presecanja kanala kojima su u Srbiju ulazili obučeni pripadnici OVK, mudžahedini i plaćenici iz zapadnih zemalja, zaplenjeno je više od 80 tona lakog i teškog naoružanja, municije i vojne opreme, a ubijeno je 30 oficira i vojnika Vojske Jugoslavije.

Širom Kosova i Metohije pripadnici OVK su 1998. godine vršili sinhronizovane napade.

Metohijska sela Drsnik, Drenovac, Veliko Kruševo napadana su iz pešadijskog naoružanja, automatskih pušaka, minobacača. Neka sela, poput Kijeva, bila su danima pod opsadom OVK. Kada je u Jelovcu 22. juna 1998. godine spaljeno 12 srpskih kuća stanovništvo je uspelo da pobegne u Klinu. Tamo su se već nalazili izbegli Srbi iz Biče, Grabca, Duševića, Jošanice, Dolova, Mlečana, Grabanice.

Gotovo istovremeno napadi su vršeni i na kosovska sela Prilužje, Banjsku, Gojbulju, Plemetinu. Na meti su bila i sva srpska sela u opštini Štrpce.

Srbi su bili prinuđeni da organizuju danonoćne straže. Tog leta i žetva je, tamo gde je to bilo moguće, obavljena pod stražom.

Rukovodstvo OVK je sve radilo kako bi izvršilo pripreme za rat. Dolazak verifikatora OEBS- a u oktobru nije sprečio terorističke napade. Naprotiv, od tada do kraja 1998. godine pripadnici OVK izveli su 339 oružanih napada i provokacija na pripadnike MUP-a Srbije, ubili 11 policajaca, 38 ranili, trojicu oteli, od kojih su dvojicu posle mučenja ubili. U istom periodu izvršeno je 111 napada na civile svih nacionalnosti, pri čemu je 33 ubijeno, 29 ranjeno i 18 oteto.

Sa teritorije Albanije u tom periodu izvršeno je 37 oružanih napada na graničare. Vojska Jugoslavije je sprečila 239 ilegalnih prelazaka iz Albanije.

Scena za drugi čin ratne drame zvane Kosovo bila je pripremljena. Trebalo je samo iscenirati Račak i početi drugi čin – bombardovanje.

Treći je počeo nakon rata, kada su kolone prognanih Srba s Kosova i Metohije krenule, uglavnom dolinom Ibra, u trajni izgon, ka životu punom neizvesnosti.

Sa svojih ognjišta prognano je oko 250.000 Srba.

Oni koji su ostali nastavili su da žive u svojevrsnim getima, enklavama u kojima im niko nije garantovao bezbednost. Nizali su se zločini od kojih izdvajamo masakr u Starom Grackom 23. jula 1999. kada je ubijeno 14 žetelaca, napad na autobus „Niš – espresa“ na putu nedaleko od Podujeva 16. februara 2001, u kome je ubijeno 12 osoba, a povređeno 43 i ubistvo dva dečaka i ranjavanje četvoro dece u Goraždevcu 13. avgusta 2003. Počinioci zločina nisu pronađeni.

Nekoliko meseci kasnije, 17. marta 2004. usledio je pogrom u kome je u trodnevnom nasilju ubijeni 10 Srba, a 4.012 proterano iz šest gradova i devet sela. Zapaljeno je 35 crkava i manastira, 935 objekata od kojih je 738 kuća.

Sve se dešavalo u prisustvu 38.000 vojnika Kfora iz 39 zemalja i 8.000 policajaca Ujedinjenih nacija iz 52 države.

Preuzeto sa portala: Iskra, svetla strana sveta