Znameniti matematičar Mihailo Petrović Alas
1 min read
Piše: Vojislav Gledić
Na današnji dan, 6. maja (po novom kalendaru) 1868. godine rođen je u Beogradu srpski velikan Mihailo Petrović. Potiče iz veoma ugledne, poznate i uvažavane porodice i sa očeve i sa majčine strane. Njegov otac Nikodin (1843 -1875) bio je profesor na Bogoslovskoj školi u Beogradu i urednik časopisa Pravoslavlje, a starinom potiče sa Kosova i Metohije (iz sela Junik, na sredini puta između Peći i Đakovice, u okolini manastira Dečani). Oženio se početkom 1867. godine sa Milicom (1848-1918), kćerkom protojera Saborne crkve u Beogradu Novice Lazarevića.
Znameniti matematičar Mihailo Patrović, za života u svojoj sredini znatno poznatiji pod nadimkom Mika Alas, predstavlja jedinstven i svijetao primjer jednog istaknutog naučnika i skromnog čovjeka. Potekao je i živio u jednom burnom istorijskom razdoblju, u vrijeme kada je, krajem XIX i u prvim decenijama XX vijeka, njegova otadžbina, Srbija, počela da se emancipuje od dugovjekovnog turskog robovanja i potčinjenosti i da stvara moderno društvo u skladu sa evropskim standardima. U tom sveobuhvatnom i temeljitom društvenom, kulturnom, naučnom i duhovnom preokretu veliki doprinos upravo je dao Mihailo Petrović Alas. Gotovo pola vijeka je, naime, taj velikan srpskog naroda davao veliki i dragocjeni doprinos ne samo matematici, struci kojoj je posvetio život i sve svoje kreativne mogućnosti i sposobnosti, već i drugim oblastima. Tokom svoje višedecenijske profesorske karijere je obrazovao čak 45 generacija stručnih srednjoškolskih nastavnika matematike, rukovodio pripremama i odbrani desetak doktorskih disertacija, osnovao posebno značajnu i u svijetu priznatu beogradsku matematičku školu i afirmisao i uveo srpsku sredinu u najznačajnije svjetske naučne i kulturne tokove.
Mihailo Petrović je odrastao u porodici u kojoj je bilo petoro djece, četiri sina i jedna kćerka. Mihailo je bio najstarije dijete, ali su njegova ostala tri brata veoma brzo (u mladim godinama) umrli od tuberkuloze, a jedino je njegova sestra doživjela duboku starost, istovremeno nadživješi svoga brata Miku. Njegov otac Nikodin je, međutim, umro kada je malom Miki bilo nepunih sedam godina tako da ga je veoma slabo zapamtio, a dalju brigu o njegovoj majci i ostalim članovima porodice Petrović vodio je njegov djeda Novica. Petrović je, inače, čitav životni vijek, izuzev vremena tokom studija i pojedinih putovanja po svijetu, proživio u Beogradu, gdje je stekao veliki ugled i izvanrednu popularnost koja je kasnije prešla u legendu.
U svom rodnom gradu Mihailo je najprije završio osnovnu i srednju školu, a potom i Filozofski fakultet, Prirodno-matematički odsjek. Čitav taj njegov obrazovni proces se odvijao u veoma uskom krugu društvenog i duhovnog miljea, da bi potom nastavio studije i usavršavanje u Parizu, tadašnjem svjetskom centru matematike i drugih egzaktnih nauka. U početku je studirao o svom trošku (odnosno, potporom svoga djeda Novice), a kasnije je postao državni stipendista. U Parizu je stekao diplomu (lisans) profesora matematike, a potom i fizike, da bi konačno doktorirao matematiku kod tadašnjih najpoznatijih francuskih i svjetskih matematičara (Ermita, Pikara i Penlevea). Nakon izuzetno uspješnih studija u prestonici Francuske i sticanja doktorske titule, po povratku u Beograd je postao najprije profesor Velike škola, a kasnije (od 1905. g.) redovni profesor teorijske matematike na Beogradskom univerzitetu do penzionisanja. Za katedrom je taj velikan proveo punih 45 godina kao redovni univerzitetski nastavnik i dao ogroman doprinos ne samo nastavnim radom i obrazovanjem stručnih i naučnih kadrova, nego i stvaranjem jedne specifične naučne klime koja je iznjedrila sjajnu generaciju matematičara i koja je stekla veliki ugled i priznanje van granica Srbije, a kasnije i Jugoslavije.
U osnovi naučnog i stručnog Petrovićevog rada je bila klasična matematička analiza i algebra, ali je svakako najvažniju oblast predstavljala teorija diferencijalnih jednačina. Upravo je u navedenim oblastima klasične matematike, uključujući i teoriju funkcija, koja je svoj zenit postigla u vrijeme kada je ovaj matematičar studirao u Parizu, dao ogroman doprinos. Oko 250 naučnih i stručnih radova, kao i nekoliko veoma značajnih monografija i univerzitetskih udžbenika, predstavljaju opus tog izuzetno plodnog i kreativnog naučnika. Znao je da izdvoji i elegantno riješi pojedine aktuelne probleme, ali je zaslužan i po tome što je stvorio dvije posebne matematičke discipline, i to matematičku fenomenologiju i teoriju matematičkih spektara. To su bile oblasti kojima je taj velikan udario temelje i koje su, posebno matematička fenomenologija, predstvaljale područja sa veoma specifičnim i širokim dijapazonom razmatranja raznih pojava i njihovo specifično kvantitativno povezivanje i združivanje.
Tokom višedecenijske nastavničke delatnosti najprije kao profesor Velike škole a potom i Univerziteta, Petrović je održao veliki broj posebnih kurseva. U tom pogledu je, svakako, najuniverzalniji i najplodniji profesor matematičkih nauka koji je držao nastavu na teorijslom planu, ali je istovremeno obavljao i vježbe sa studentima jer dugo nije imao ni svog asistenta. Ako se navede podatak da je održao čak 16 različitih tečajeva iz raznih oblasti klasične matematike, to dovoljno govori o širini i obimu posla koji je taj velikan srpske nauke obavio. Bio je jedan od osnivača i posebnog Seminara na svom matičnom Filozofskom fakultetu koji je upućivao studente u samostalan naučni rad. Ujedno, ovaj naučnik je takođe bio pokretač i suosnivač posebne fakulteteske stručne i naučne biblioteke na svjetskim jezicima koja je bila snadbjevena najrelevantnijim knjigama iz raznih oblasti. Osim toga, sakupljao je i kompletirao tadašnje najvažnije svjetske naučne časopise što je studentima (i drugim zainteresovanim čitaocima) omogućilo da imaju uvid u najznačajniju tekuću naučnu produkciju na svjetskom nivou.
Petrović je od samog početka svoje nastavničke djelatnosti, a imao je svega 26 godina kada je preuzeo Katedru za matetamatiku, uveo jedan veoma ozbiljan kriterijum i novost u izlaganju i obradi obuhvaćenih matematičkih oblasti. Bio je omiljeni profesor jer je gradivo izlagao na jasan i razumljiv način, ali je od studenata zahtijevao sistematski rad i razumijevanje onoga što su izučavali. To je upravo za matematiku najbitnija osobenost i najbolji pristup u savlađivanju te kraljice nauka. Istina, ovaj profesor se, tokom čitave svoje gotovo poluvjekovne profesorske karijere, ograničavao i zadržavao na pojedine oblasti matematike koje je on izuzetno temeljito i cjelovito savladao još kao student i doktorand u Parizu. Bila je to klasična matematika tzv. francuske škole u kojoj je dominirala matematička analiza sa njenim mnogobrojnim oblastima i izuzentno velikim primjenom u drugim egzaktnim naukama. Osim toga, Petrović je u Parizu takođe studirao još mehaniku i fiziku zbog čaga je u svom stručnom, prosvjetnom i naučnom radu uvijek kompleksno i interdisciplinarno obrađivao gradivo. Kao izuzetno kreativan stvaralac, neprekidno je davao vrijedne naučne priloge ne samo u „čistoj“ matematici, nego i u graničnim oblastima, odnosno u onim područjima mehanike, fizike i hemije koja su bila duboko povezana sa matematičkom analizom. U tom smislu je ovdje dovoljno napomenuti da se to kod tog velikana poseban afinitet ispoljavao prema hemiji u okviru koje je obradio pojedine probleme sa matematičkog stanovišta.
Treba posebno naglasiti da Petrović, nakon povratka iz Pariza, nije nastavio samostalno da izučava nove matematičke obasti, jer je tada bio u potpunosti preokupiran svojim veoma kreativnim naučnim radom, ali i opterećen drugim mnogobrojnim obavezama i djelatnostima, što se, naravno, odražavalo i na njegov sveukupan rad. U vrijeme kada je Petrović boravio i studirao u Parizu, klasična algebra i analiza su bile u zenitu što je imalo trajan uticaj na tog mladog i obdarenog čovjeka. Međutim, ubrzo potom je prošao zenit stvaralakog uspona tih temeljnih oblasti, ali je Petrović nastavio njima da daje obilje novih i raznovrsnih priloga koji su nastavili da bogate ta matematička područja. Pored matematike, ovaj velikan se bavio i raznim drugim oblastima u kojima je takođe postigao zapažen uspjeh i stekao veliku slavu. Posebno treba izdvojiti njegovo bavljenje ribolovom po čemu je bio mnogo poznatiji u svom rodnom Beogradu. Još kao mladić je počeo da se interesuje za ribolovom, da bi mu potom to postala velika ljubav i strast, a kasnije je postao vrhunski majstor u toj oblasti i provodio znatan dio veremena na Savi i Dunavu u društvu svojih prijatelja ribolovaca.
Početak Petrovćevog sistematskog bavljenja ribolovom, zbog čeka je dobio i svoj karakterističan i izuzentno popularan nadimak Mika Alas, vezan je za njegovog djeda Novicu. Kako je Novičin unuk, kao i ostala djeca njegove kćerke, bio nježnog i krhkog zdravlja, uz to i sklon tuberkulozi, to je djeda smatrao da ga treba zdravstveno osvježavati i ojačavati. Novica je smatrao da je vazduh uz velike rijeke Savu i Dunav izuzetno koristan i povoljan po zdravlje pa je svoga unuka Miku stalno podsticao i upućivao da tamo ide. Kako je njihova kuća bila blizu Ušća, na Savskoj padini u neposrednoj blizni Kalemegdana, to se lako i brzo stizalo do obala velikih rijeka, posebno Save. U tom smislu ga je djeda povezao sa lokalnim ribarima koji su dijete prihvatili kao svoga rođenog sina. Mika je najprije postao alaski šegrt, zatim halfa da bi konačnmo dobio i zvaničnu diplomu i punomoćstvo da se može baviti ribolovom kao profesionalac, odnosno kao kvalifikovani majstor tog zanata. U tom pogledu je mnoge dane i noći provodio na velikim rijekama i sa svojim prijateljima, alasima, ne samo lovio ribu već i drugovao i priređivao posebne ribarske objede.
Posebno polje Petrovićevog rada i interesovanja predstavljaju njegova naučna i istraživačka putovanja koja je sa ogromnom energijom, ali i izuzetntnom stručnošću, počeo da preduzima od 1931. godine. U vrijeme kada ljudi odlaze u penziju i napuštaju tzv. aktivni rad, Petrović je, međutim, počeo da upražnjava jednu posebni oblast rada koja ga je afirmisala i kao veoma pažljivog, stručnog i štaviše visprenog pomorskog istraživača, afirmisanog čak i u međunarodnim okvirima. Svoje putovanja po Atlanskom okeanu i nekim graničnim morima je obavljao u okviru pojedinih francuskih ekspedicija. One su imale pevashodno za cilj da se bolje ispitaju polarne oblasti i uslovi koji tamo vladaju, dakle, izuzetno surova područja Zemljine površine. Na tim putovanjima su takođe ispitivane i mnoge druge pojave koje se odnose i na život ribljeg svijeta, ali i na način njihovog ulova. Osim toga, njega je interesovala mnogo šira i raznovsnija problematika uključujući i istorijat pomorstva, a naročito gusara i njihovih smjelih i neobičnih poduvata. Napisao je izvanredno lijepe i poučne priče i članke o pojedinim najistaktnutijim gusarskim vođama tokom istorije.
U tim svojim putopisnim radovoma se ispoljava ne samo izvanredno poznavanje istorije i geografije, već i autorov neobično pronicljiv dar za ispitivanje dalekih i slabo posjećenih krajeva, kao i uočavanje mnogih posebno zanimljivih i dragocjenih pojedinosti. Upravo u tom domenu njegove djelatnosti, u izvanrednoj pronicljivosti i neobično izraženom posmatračkom daru, ogleda se jedna mnogo šira, raznovrsnija i neobičnija sfera interesovanja i rada tog velikog čovjeka u odnosu na izvanredan talenat koji je posjedovao prema matematici i prirodnim naukama. U tom domenu se, takođe, jasno ispoljava i neobična Petrovćeva nadarenost za pisaanje, za veoma lijepo i slikovito pripovijedanje o raznim zanimljivim detaljima koji su plijenili pažnju mnogih čitalaca. Stoga se njegova proza iz domena putopisnog stvaralaštva uvršatava u klasične tekstove iz te oblasti. Istina, treba stalno imati u vidu da je Petrović kao izvanredno obrazovan i talentovani naučnik, istaknuti matematičar, pristupao i drugim pitanjima i temama sa pozicija jednog svestranog naučnika.. Stoga njegov stil karakteriše konciznost, jasna usmjerenost, preciznost i povezivanje raznih oblasti u jednu koherentnu i zanimljivu cjelinu koja plijeni pažnju čitalaca i u naše vrijeme.
Strast prema dalekim putovanjima, koju je ovaj velikan najprije ispoljavao i upražnjavao kao mladi pasionirani i kvalifiovani alas na Savi i Dunavu, naročito se počela ispoljavati u njegovim kasnijim godinama života. Kada je prešao šestu deceniju života ovaj matematičar je pokazivao vitalnost i svježinu mladalačke prirode koja je predstavljala odraz jedne izvanredno nadarene i afirmisane ličnosti, ali i snažne volje, upornosti i dosljednosti. I kada je prešao sedmu deceniju života, Petrović je i dalje nastavio da putuje po dalekim, opasnim i nedovoljno poznatim oblastima Zemljin kugle. Na tim svojim dalekim i nesvakidašnjim ekspedicijama je obavio mnoga posmatranja i ispitivanja i sve to lijepo i jasno zapisao i ostavio kao trajnu vrijednu tekovinu u svojim lijepim i korisnim putopisima. U tom pogledu je ovaj naš velikan napravio poduhvat koji ga i na tom planu afirmiše kao jednog od pionira koji je svojim svježim duhom i istančanom pronicljivošću uspio da predjele dalekih i egzotičnih područja prenese i dočara našim čitaocima. Najzanimljiviji dio tog njegovog svakako izuzetno bogatog opusa predstavlja svestrano razmatranje pitanja plođenja i migracije pojedinih neobičnih riba. I na tom planu je takođe došla do izražaja Mikina izvanredna erudicija , na polju ribolovstva i ihtiologije (nauke o ribama).
Zanimljivo je ovdje napomenuti da je Petrović bio veoma kreativni pronalazač i konstruktor računarskih mašina, kao i nekih drugih uređaja koji pokazuju i njegov smisao za mehaniku i tehniku. Posebno se bavio problemom konstrukcije analognih računarskih mašina, i to onih namijenjenih za rješavanje običnih diferencijalnih jednačina. Pri tome se koristio posebnim tehničkim sistemom i konstrukcijom složenog uređa koji je dobio naziv hidrointegrator. Zapravo, riječ je o uređaju koji na osnovu principa hidromehanike ispisuje rezultat rješenja specijalnih diferencijalnih jednačina kao neprekidnih krivih što predstavlja područje analognih računarskih mašina. Prve modele svoje originalne mašina je napravio još krajem XIX vijeka, dakle u vrijeme kada je tek otpočao svoju profesorsku karijeru. Jedan usavršeniji model svoje analogne računarske mašne, svog hidrointegratora, izložio je na Svjetskoj izložbi održanoj u Parizu 1900. godine, i to kao počasni eksponat u Paviljonu Srbije. Taj njegov eksponat je, naime, bio jedan od najvažnijih izloženih djelova izložbe Srbije na tako važnoj međunarodnoj manifestaciji. Petrovićev model je dobio vrijedno i zapažano međunardono prinanje: bronzanu medalju. I kasnije, 1907. njegov hidrointegrator, izložen u Londonu, takođe je nagrađen, i to počasnom diplomom Društva matematičara Engleske.
Petrovićevo angažovanje na konstrukciji posebne računarske mašine za rešavanje diferencijalnih jednačina predstavlja pionirski poduhvat jer je zapravo konstruisao jednu od prvih takvih naprava. Iako je to bila analogna računarska mašina, ona je, zapravo, bila jedan od prvih ostvarenih tehničkih zamisli koji su vodili ka ostvarivanju ogromnog napretka u toj oblasti – stvaranju savremenih elektronskih kompjutera koji se zasnivaju na digitalnom principu. Stoga se, u tom smislu, Petrović može smatrati za jednog od značajnih preteča današnje izuzetno široko primijenjene nove tehnike koja je postala osnovica savremene civilizacije i kulture. Pored analogne računarske mašine, Petrović je napravio još nekoliko veoma značajnih pronalazaka koje je i patentom zaštitio u Parizu. Posebno treba izdvojiti njegov daljinomjer kojeg je konstruisao u saradnji sa generalom Miloradom Terzićem i koji je korišćen i pravljen u Vojnotehničkom zavodu u Kragujevcu, ali je bio u upotrebi i u Rusiji. Ovaj svestrani pregalac je konstruisao i jedan prenosni sistem zupčanika za koji se može kazati da predstvalja preteču savremenih mjenjača i diferencijala u autombilskoj industriji. U okviru pronalazačkog rada treba izdvojiti i njegovu konstrukciju posebnog mjernog uređaja – dubinometra koji je omogućavao određivanje položaja i udaljenosti (lokacije) podvodnih tijela (podmornica, mina i sl.).
U okviru njegovog matematičkog i pronalazačkog rada, ali i patriotskog djelovanja, Petrović se posebno angažovao i istakao na polju kriptografije. Izmislio je originalne metode šifrovanja koje su zvanično korišćene najprije u Srbiji a zatim i u Jugolsaviji nekoliko decenija. Stoga je njegov rad u oblasti kriptografije važan segment kreativnog svestranog rada u okviru koga je postigao veoma zapažene rezultate. Njegov način šifrovanja je korišćen u vojnoj i diplomastkoj državnoj službi, a sam Petrović je bio naimenovan kao stručnjak zadužen za obuku i osposobljavanje kadrova koji su bili uključeni u odgovarajuće službe. Ako se navede podatak da se Petrović pitanjima kriptografije bavio od 1899. godine, a njegov sistem bio u upotrebi sve do 1941. godine, onda se može jasno vidjeti vremenski raspon u kome se primjenjivao njegov način šifrovanja. U toj oblasti je posebno došla do izražaja Petrovićeva izvanredna sposobnost za kobinatoriku, specijalno u okiru stvaranja originalnog sistema kodiranja poznatog pod imenom „tri kartona“.
Jedan od poznatih i privrženih Petrovićevih učenika, ali i prijatelja bio je kraljević Đorđe Karađorđević (1887-1972), stariji sin kralja Petra, sa kojim se upoznao još 1903. godine. Bilo je to, dakle, u vrijeme kada je princ stigao u Beograd, odnosno u vrijeme kada je porodica Karađorđević ponovo (nakon tragičnog događaja sa zadnjim Obrenovićem) stupila na srpski presto. Đorđe je bio učenik slavnog Petrovića ne samo u oblasti matematike, fizike i drugih nauka, nego je bio i veoma zainteresovan i za ribolov. To iskreno prijateljstvo, ali i izuzetno poštovanje koje je Đorđe imao prema svome učitelju i uzoru Miki Alasu, trajalo je do kraja Petrovićeviog života. Korisno je ovdje napomenuti da je jednom prilikom mladi kraljević čak spasao svoga učitelja (koji, začudo, nije znao da pliva) od davljena u hladnoj Savi
Zanimljivo je istaknuti da je Mihailo Petrović bio poznat i kao talentovani i vješti muzičar. Čitavog života je svirao na violoni i taj instrumenat je uvijek nosio sa sobom i znao da uživa u izvođenju odabranih kompozicija. Violonu je naučio da svira još u vrijeme kada je bio srednjoškolac, da bi se kasnije sa tim instrumentom družio ne samo u intimnim trenucima kada bi se opustio od teškog naučnog ili profesionalnog rada, već je bio formirao i posebno muzičko društvo. Petrović je, naime, još 1896. godine osnovao Sviračko društvo „Suz“ i u njemu svirao svoju omiljenu violinu. Članovi društva su u početku bili mladi obrazovani ljudi, ali kasnije su bili uključeni i poznati intelektualci, profesori, koji su organizovali svirku na mnogim javnim mjestima, pa čak i u kafanama. Inače, Petrović je svoj omiljeni instrument nosio sa sobom i kada je otputovao u Pariz i tamo povremeno svirao u društvu svojih fancuskih kolega, studenata Velike normane škole. U Beogradu je društvo SUZ steklo zavidnu reputaciju i rado bilo slušano na raznim zabavama. Na tim svirkama, posebno u pojedinim kafanama starog Beograda, bilo je i neobičnih dogodovština koje daju sliku Mike kao zanimljivog i veselog čovjeka, muzikanta i zabavljača.
Kao rezervi potpukovnik, iako star čovjek, Petrović sepriključio odbrani svoje zemljeod mučkog njemačkog napada. Zarobljen i odveden je u Nemačku gdje je u logoru u Nirnbergu počeo da provodi svoje zarobljeničke dane. Ali stari i bolesni čovjek nije mogao tako jednostavno da podnosi surove i neljudske uslove života pa je ubrzo jako oslabio i prijetila mu je fatalna životna završnica. Ipak, Petrović je u logoru stojički i dostojanstveno podnosio sve nedaće, tegobe i iskušenja koja su bila svakodnevica. Kada su za to Mikini prijatelji saznali u Beogradu, preduzeli sve moguće mjere kako bi mu pomogli. Posebno se založio njegov prijatelj i saradnik na Filozofskom fakultetu Jovan Karamata (1902-1967) koji se obratio kraljeviću Đorđu Karađorđeviću kako bi i on pomogao oko spasavanja starog i iznurenog profesora. Iako je princ Đorđe bio veliki patriota i nije želio da ima bilo kakve veze sa okupatorima srpskog naroda i države, on je u tom slučaju napravio iznimku i svojski se angažovao. Princ Đorđe se obratio svojoj tetki (sestri svoje majke kneginje Zorke) kraljici Italije Jeleni koja se založila i uspjela da izdejstvuje da se bolesni i iznureni Mika Alas oslobodi. Tako je stari profesor oslobođen, da bi ubrzo potom doputovao u Beograd sredinom juna 1941. godine.
Petrović je rano stekao veliku slavu talentovanog i perspektivnog naučnika. Do kraja života je uživao veliku reputaciju i glas znamenitog čovjeka i svaraoca. Ipak, on je ostao skroman i jednostavan čovjek koji se nikad i ni u jednoj situaciji nije nametao ili isticao. Nije volio popularnost niti da se njegov rad i njegova dostignuća uzdižu i naglašavaju. Izbjegavao je javne skupove, nagrade i posebna priznanja. Skromno je živio i nikada nije održao ni jedno javno ili popularno predavanje, čak ni na Kolarcu na kome su, inače, mnogi čak i neznati javni i naučni radnici često gostovali i imali javne nastupe. Godine 1897. postao je dopisni član Srpske kraljevske akademije, dok je redovni član postao 1899, kada je imao svega 31. godinu. Bio je član akademija nauka u Zagrebu, Pragu, Varšavi i Bukureštu, i član više naučno-matematičkih društava u svijetu. Petrović je dobio veliki broj javnih priznanja, ordena i medalja, da bi na kraju aktivne službe stekao i titulu počasnog doktora nauka.
Mihailo Petrović je teško onemoćao počekom juna 1943. godine. Poslednji put se pojavio u javnosti 14. februara 1943. godine kada se u Sabornoj crkvi održao pomen genijalnom Nikoli Tesli. Tada je tom crkvenom činu prisustvovalo mnogo naroda, poštovalaca lika i djela genijalnog Ličanina koji je umro na Božić 7. januara 1943. godine u njujorškom hotelu Njujorkeru. U društvu Mihaila Petrovića u Sabornoj crkvi su bili neki njegovi najintimniji prijatelji među kojima izdvajamo Bogdana Gavrilovića i Miloša Trivunca. Ostalo je zapisano svjedočanstvo: „Ne tužeći se nikome i ne jadikujući, dočekao je Mika smrt i ugasio se kao dogorela svijeća 8. juna 1943. Umro je odmah poslije pola noći, tačno u 0 časova i 35. minuta.“ Sjutradan su ribari, stari drugovi proslavljenog naučnika i najglasovitijeg alasa na rukama prenijeli kovčeg sa njegovim posmatrnim ostacima od rodne kuće do Saborne crkve. Od velikog čovjeka koji je otišao u besmrtnost prigodnim govorima oprostili su se Milutin Milanković i Nikola Popović.
Pročitajte JOŠ:
