Znakovi pored puta

Piše: Batrić Babović

Ima u Andrićevim “Znakovima pored puta” čudan raspored naslova u sadržaju knjige. Sastavljena od pet poglavlja nosi minijaturu “malog Jevanđelja” i ekvilibrijum svih univerzalnih ljudskih vrijednosti. Počinje naslovom “Nemiri od vijeka” pa slijede “Za pisca”, “Slike,prizori,raspoloženja”, “Nesanica” i završava se kao “Vječiti kalendar maternjeg jezika”. Ovaj poslednji naslov iz Andrićeve pentalogije ovih dana obasjao je Murino. Mala varoš ispod Čakora postala je prepoznata po jednom znaku pored puta. Taj znak zove se Peć. No, ne bi ta Peć tako palila i žarila da u njenom znakovnom podnožju ne piše Srbija. Ljepše napisano, Peć je zapravo temelj Srbije, temelj i krov Kosova i Metohije, zvijezda sjevernjača raspetog Murina, Velike i Čakora. Pećka Patrijaršija stara je 765 godina. Hram Svetih Apostola, Sveti Dimitrije, Bogorodica Odigitrija i Sveti Nikola. Šam-dud je star oko 750 godina. Poslovica ” Čije ovce toga i planina” datira iz 1945.godine. Trideseti april “davne” 1999.godine datira od dvadeset osmog jula pradavne 1944.godine. Pamćenje i zaboravljanje traju od Adama i Eve. Pokajanje, ispovijedanje i smirenje počeli su od Novog Adama. Kosovskometohijska metafizika nije crnogorska Vlada. Peć je Kosovo i Metohija. Šam-dud je ljetopis novog kosovskog raspeća. Makarije Sokolović je ” Na Drini ćuprija”. Zato na ovom znaku sa lijeve obale Lima treba ugravirati pored znaka Srbija zapis Iva Andrića o tri misli na morskoj obali. One glase upravo ovako:

1. Na morskoj obali misao je sporija,ređe se javlja, ali je zato finija i oštrija kad se javi.
2. Samo se sa stihijom snega može uporediti stihija mora.
3. Kraj mora nema, izgleda, cveta bez mirisa.
S obzirom da je na Blagovesti padao snijeg a misao sa mora stigla na adresu izvršne vlasti, zbir ili proizvod dvije stihije u konačnom ostaje u sjenci napisanih preporuka Vladi. Republikanstvo ne ulazi u domen kosovskometohijskog Gordijevog čvora svezanog na bijelim grlima Murine i Velike. Posebno kad je republikanstvo sa državotvornošću samozvano i takozvano.

I da se na kraju završi Andrićem: “Beo, Bela, Belo- lijepa i tajanstvena riječ sa više značenja. Pun je narodni govor te riječi u raznim značenjima, kao i mitologija, poezija,geografija i botanika i zoologija. Bijeli svijet,bijeli dan, bijeli car,bijele pčele, bijela zastava, bijela magija, na bijelom hljebu,bijeli udovac, Belo Polje, Bela Crkva… Beograd u Prešernovoj poeziji”.

Pismo premijeru je logično zar ne? Ono je podsvijest onih koji ne žele da priznaju istinu. Pisma o znakovima pored puta u Polimlju ne treba pisati kraj mora kad pada blagovesni snijeg. Odgovor daje Andrić kroz rečenicu da je ” Njegoš tragični junak kosovske misli” . Murino je s onu stranu Pećaršije. A znakovi kao znakovi pored puta bodu oči svima.

Naročito nenamjernicima i onima za koje se valja pomoliti da ih Bog spasi od njih samih.

Peć i dalje gori kao kandilo naše uspavane duše.

Pisma izvršnoj vlasti se pišu, a karavani srpskog jezika prolaze.

Pećka Patrijaršija i Prizren su konačno odredište!