Zaštita „zajedničkih hrišćanskih“ vrijednosti ili „američkog sna“

U desetovjekovnoj istoriji papskog prozelitizma najperfidniji misionarski metod, i misionarska mantra koju je papska propaganda najproduktivnije širila, jeste zagovaranje zajedništva rimokatolicizma i pravoslavlja zbog ugroženih hrišćanskih vrijednosti na Zemlji,tj. zbog zajedničke zabrinutosti i odbrane ugroženih `zajedničkih vjerskih vrijednosti’ u savremenom sekularističkom svijetu.

Naime,kako bi se dao efikasniji odgovor na osnovne probleme i izazove savremenosti u sekularnom društvu i zaštitili hrišćani od gonjenja, u prvom redu na Bliskom istoku.

Od krstaških pohoda do danas evroatlanska alijansa u nametanju jedne svjetske religije nije koristila takvu moralističku strategiju meke moći. Pravoslavnima se predočava ‘neophdnost’ približavanja papizmu radi spasavanja hrišćanstva na Zemlji, odbrane ugroženih osnovnih normi hrišćanskog života. Naime, pošto su u evroameričkom sekularističkom svijetu crkve prazne, a hrišćanska vjera nestala, a na pravoslavnom Istoku pobožnost u porastu, potrebno je priteći u pomoć posustalom papizmu i protestantizmu sa svježim snagama pravoslavnih vjernika.

I u takvoj tragikomičnoj teološkoj kavkulaciji i propagandi, koju revnosno šire i ‘pravoslavne’ pristalice papizma i atlantizma, prepoznaje se zloduh samoporicanja smisla hrišćanske sabornosti i Predanja, a iznad svega panična potreba bježanja u vanpravoslavni zapadnoeropski svijet religioznog relativizma i ravnodušnosti.

Takvu propagandnu dimnu zavjesu pred pravoslavnim svijetom papizam taktički pravi zbog prestrojavanja i priprema krsta- škog pohoda na Istok. Propaganda papizma je prvenstveno usmjerena prema pravoslavnoj Rusiji kao prijetnji jednopolarnom svijetu evroatlanske vojnovjerske alijanse. Takođe i na skretanja pažnje sa aktivnosti unijatske misije na području Rusije u Ukrajini, kao i Balkana, gde je uzročnik vjekovnih vjerskih i nacionalnih sukoba i ratova, a usmjeravanje pažnje na zajedničkog spoljašnjeg drugovjernog neprijatelja.

Koje su to ‘zajedničke hrišćanske’ vrijednosti pravoslavlja i rimokatolicizma? Ko vjeruje da je papizam u Evropi zalog hrišćanskih vrijednosti, a ne uzrok opšte duhovne i moralne propasti? Da li je to papsko pogrešno učenje o braku odnosno bezbračnosti sveštenstva, proisteklom iz primitivnog poimanja prirode žene? Da li je to papsko pagansko-primitivno tumačenje rijči Jevanđelja o ognju očišćenja kao tvarnoj vatri koja pročišćuje, a odakle je izvedena teološka teorija i primjenjivana kao ritualno spaljivanje jeretika, od srednjovjekovnih lomača do Aušvica i Jasenovca? Jezutske jezive sholasičke teorije su mnogobrojne, i vjekovima utkane u načela i osnove evroameričkog kulturno-religioznog života.

,,Uostalom, nisu Hrista tamo nauke pomračile, kako to tvrde liberali, to se desilo i pre nauka kada je zapadna crkva unakazila Hristov lik, kada se pretvorila u Rimsko carstvo i kada se ponovo ovaplotila u obliku Papstva. Zaista, na Zapadu nema više hrišćanstva, nema crkve; mada ima još mnogo hrišćana i njih nikada neće sasvim nestati. Katolicizam nije više hrišća- nstvo, on prelazi u idolopoklonstvo, a protestantizam se gigantskim koracima približava ateizmu i kolebljivoj, nestalnoj (ne vječitoj) nauci o moralu“.(F.M.Dostojevski-Dnevnik pisca 1877–1881,str.454)

Dakle, pošto je pravoslavlje očuvalo hrišćansko Predanje, prvenstveno zahvaljujući raskidu sa papizmom kao pogrešnim tumačenjem Svetog Pisma i političkom zloupotrebom vjere, danas je potrebno da radi očuvanja hrišćanskih vrijednosti uđe u zajednicu sa papizmom, čime bi se pravoslavlje zatrovalo rimokatolčkim tumačenjem hrišćanstva.

Znači, u zajednicu sa sekularističkim surogatom hrišćanstva i praznovanja hišćanskih praznika na način najniže instant kulture prigodnih svečanosti, za koje komunistička zabrana religioznosti za hrišćanstvo predstljvlja pravi božiji blagosloav. Potrebno se prisajediniti papsko-protestantskoj psihopatološkoj intepretaciji hrišćanstva koja je i proizvela evropski antihrišćanski sekularizam, a od koje se užasavaju svi slobodoumni Evropljani.

Srpski sindrom samopotiranja

U evroatlanskom vavilonskom projektu značajnu ulogu na Balkanu i slovenskom pravoslavnom pitanju ima srpski sindrom. Naime, Srbima svojstven svojevrsni stečeni poriv samoporicanja svoje srpske državne i duhovne suverenosti, odsustvo smisla i svrhe za postojanjem srpskog društva i države kao srpske u kulturno-istorijiskom smislu, što je posledica stogodišnjeg sprovođenja na Srbima jedinstvenog jugoslovenskog ekumenističkog eksperimenta.

Istoričarima je poznat primjer srpske pirove pobjede u Velikom ratu,srpske golgote koja se završila formiranjem KSHS, kasnije Kraljevine Jugoslavije; prvim primjerom dobrovoljnog ukidanja vlastite države od strane naroda pobjednika, a u korist pobijeđenih neprijatelja, i svog vjerskog identiteta u korist drugovjernog i u vjerskom ratu pobijeđenog naroda, a u ime univerzalnog vanpravoslavnog i vansrpskog jedinstva.

Kao prije sto godina i današnji srbojugosloveni zagovaraju vanpravosalvno ujedinjenje ali na globalnom planu, izjednačavanje pravoslavlja i rimokato- licizma, a upravo posle duhovne pobjede pravoslavlja, jer kako tvrde pravoslavlje je očuvalo vjeru i posle 70 godina komunizma, a Evropljani su je napustili. Ovoga puta zbog sistema odbrane apstraktnih vrijednosti evropskog ‘hrišćanskog’ humanizma, to jest ateističkog, koristoljubivog, putničko-potrošačkog stila društvenog i duhovnog života.

Fatalizam srpskog poravnavanja pravoslavnog predanja sa papizmom, možemo ga nazvati i jasenovački sindrom, se izražava i u pojedinim postupanjima Srpske pravoslavne crkve, kada saopštenjima apeluje da se ne vrši prozelitizam prema preostalim pravoslavnim Srbima na području Hrvatske prevođenjem u rimokatolicizam,a istovremeno se zalaže za ostvarivanje odličnih odnosa sa Vatikanom.

Dakle, i u bezbjedonosnom smislu to je za srpski interes i opstanak bila i danas je pogubna pozicija, i u najboljem sličaju najamnička. Rimokatolička strategija prema pravoslavlju od srednjeg vijeka je nepromijenjena. I danas rimokatolička misija sa strate- zima evroatlanskog vojnog pakta kopa rovove duž ruske granice i postavlja baze buduće vojvno-vjerske invazije.Briga zbog ugroženosti ‘hrišćanskih’ vrijednosti od islamskog terora i danas je povod za pokretanje krstaških pljačkaško-ekonomskih i prozelitskih vojno-vjerskih pohoda na Istok.

Ali, prozelitska politika svete alijanse danas, kada prema prognozama svojih analitičara zatvara krug, a proroci progresa proriču skori kraj istorije to jest istorijiskih sukoba, i uspostavljanje vlasti atlanskog jednopolarnog svijeta, ne traži formalnu promjenu vjere drugovjernih, već je glavni front raširila na relativizovanje religioznih razlika, polažući nade u sve ljude dobre volje, svih vjera i ideologija, ateiste i teiste, a preije svih u religiozno ravnodušne.

Papsko-potrošački poredak 

Rimokatolicizam danas, pored širenja strahom i silom, vodi misiju izgrađivanja liderske pozicije pape i ‘demokratskim’ sredstvima. Naime, izgrađuje poziciju pape kao pokrovitelja svih ‘hrišćana’ i nehrišćana, čije religiozne razlike toleriše ukoliko poštuju papsko poglavarstvo.

Od nehrišćana i ateista se ne traži poštovanje hrišćanskih istina vjere već papskog primata, priznavanje pape kao zajedničkog oca, tolerantnog tate koji prašta i otpušta grehove svim poštovaocima papskog paternalizma, kao pape novog svjetskog poretka.

Religiozni relativizam i ravnodušnost je idealno stanje društvene svijesti za izgrađivanje poglavarske i pokroviteljske pozicije papstv. Pape pokrovitelj prosjeka, bezazlene pokorne potrošačke pastve, vatikansko-vavilonski projekat svereligioznog miješanja na čijem čelu staji rimski pontifek, bezgrešni čovjek – papa.

Papstvu je potrebna potrošačka pastva, a konzumentima i potrošačima religija takav ‘duhovnipastir, koji ne ometa njihov liberalizam i licemjerje, koji će ihsvetom` samovoljom osloboditi tereta odgovornosti slobodnog odlučivanja po ličnoj savjesti. Naime, ‘namjesnik Hristov’ koji je prihvatio prvo demonsko iskušenje i pretvorio kamenje u hljebove, koji će najesti narod i zadiviti ga pretvaranjem kamenja u hranu, a populacija potrošača ga slijediti iz ekonomske zavisnosti i interesa, bez truda odricanja i požrtvovanja.

Ali, najusavršenija demonska demagogija koju je koristila papska propaganda jeste misionarska mantrabrige zbog ugroženosti osnovnih hrišćanskih načela i normi društvenog života na Zemlji.

Kao i evroameričko globalno nametanje prinudnog dobra demokratizma zbog ugroženosti ljudskih prava, papska politika pomirenja na zajedničim hrišćanskim osnovama dio je istog novog evroatlanskog projekta.

Zapravo, predstavlja misiju pravljenja manevarskog prostora za prestrojavanje evroatlanske vojno-vjerske alijanse u pohodu na pravoslavni Istok, Rusiju i Veliko kopno pravoslavnog i ostalog varvarskog vanevroatlanskog prostora.

Globalne hrišćanske integracije predstavljaju ustvari uspostavljanje jednopolarnog religioznog svijeta, ekvivalenta evroatlanskom jednopolarnom svijetu. Zapravo, pokušaj povratka jednopolarne dominacije evroatlanskog pakta, tj. rušenje obnovljene ravnoteže vojne i religiozne moći bipolarnog svijeta.

Evroatlanska manipulacija islamom u širenju straha od sveprisutnog neprijatelja nastavak je stare strategije povoda pokretanja krstaških pohoda u odbranu hrišćanskih svetinja od islamizma, a radi rušenja, okupacije i pljačke pravoslavnog vizantijiskog Carstva, a kasnije ruskog, kao jedinih takmaca uspstavljanju evroatlanske jednopolarne svjetske dominacije.

U srednjovjekovni projekat evrocentrizma institucija papstva je postavljena kao osnova buduće religije jednopolarnog svijeta, duhovne doktrine evropskog kolonijalizma, i prvi orvelovski projekat globalne kontrole čovječanstva. Papizam je i prva religija čovjekocentrizma, prvi protestantizam, prvi revolucionarni raskol sa Crkvom i carskom krunom u Konstantinopolju, a od koga se razvrstavaju svi evropski humanizmi, pozitivistički i rušilački reformatorski i revolucionarni pokreti i ideologije.

Principom papocentrizma atlanska alijansa danas primjenjuje teoriju američke izuzetnosti, izvedenu iz teološke teorije papskog primata, kao izuzetno pravo i primat na korišćenje i potrošnju planete.

Isti projekat sadrži poglavlje o pridruživanju pravoslavnih uniji papsko-protestantske svete alijanse radi odbrane zajedničkih hrišćanskih vrijednosti od islamizma i agresivnog ateizma.

Zapravo, radi odbrane ugroženog, nezaštićenog, antihrišćanskog američkog sna, to jest najbanalnijih putničko-potrošačkih prohtjeva evroameričkog prosječnog potrošača, koji očekuje konačno uspostavljanje obećanog raja na Zemlji, tj. hijelističkog religioznog sna prosječnog protestanta o hiljadugodišnjem carstvu zemaljskom, jednopolarnog sistema religioznog i ekonomskog ekumenizma, nasušnog nesmetanog i bržeg protoka malog, velikog i krupnog kapitala.

Autor teksta: Ognjen Vojvodić