Vukićević: Kleptokrate i režimski fanatici bježe od pomirenja kao đavo od krsta

Piše: Boško Vukićević

Pomirenje – to je pojam od čijeg značenja kleptokrate i režimski fanatici bježe kao đavo od krsta. Pokret „Sloboda narodu“ odavno ističe da su opštedruštveni kompromis i pomirenje jedini načini da naše društvo ne samo prosperira, već da preživi.

Evidentno je da kriminalne i bezumne politike potkradanja građana i nacionalne diskriminacije vode direktno u privrednu propast, a na duže staze i sukobima i građanskom ratu. Pomirenje je jedini način da se takav sumoran scenario spriječi. Naravno, u opštedruštvenom dogovoru i izmirenju ne mogu učestvovati, kako to neki opozicionari zamišljaju, režimske glavešine koje su neposredno sprovodile poharu društvenih resursa i politike aparthejda. Njihovo procesuiranje i opšta lustracija su preduslovi za stvaranje ambijenta za pomirenje.

Takvo pomirenje bi, podrazumijeva se, obuhvatalo prije svega većinsko pravoslavno stanovništvo. Pošlo bi se od pretpostavke da se radi o jednom narodu, izjašnjavali se njegovi pripadnici kao Srbi ili Crnogorci, koji poštuje tradicionalne crnogorske vrijednosti. Koji ne može bazirati opstanak sopstvene države na isključivim antisrpskim i antiruskim politikama i onima koja su sušta suprotnost svemu onome što je Crna Gora nekada bila. Naravno, u takav proces opšteg pomirenja bile bi uključene i ostale nacionalne i vjerske zajednice, sa iskrenim pristupom koi vodi računa o interesima svih i ne dovodi u pitanje opstanak države i mir u zajednici.

Takvom putu izmirenja u zajednici, koji jedini vodi očuvanju mira i prosperitetu države, histerično su se ovih dana suprotstavili režimski bojovnici. Prije svih, sami diktator, koji se kao nikada do sada obrušio na Pravoslavnu crkvu, po prvi put javno ističući podršku pseudoreligijskoj sekti koja želi zauzeti pravoslavne hramove u Crnoj Gori. Tako se ovaj javno deklarisani ateista i nekrštena duša direktno umiješao u crkveno upravljanje i poslove, koji su isključiva nadležnost religijskih autoriteta. Neko će reći: većina članova sekte koju podržava su takođe ateisti, pa je krenuo njihovim putem. Bilo kako bilo, ovakvim direktnim nasrtajem na pravoslavlje u Crnoj Gori, diktator je potvrdio da proces pomirenja ugrožava njegov politički opstanak i imovinu, što je i logično i proizilazi iz prethodno iznesenog.

Diktatoru su se u napadu na narodno izmirenje pridružili i neki manje bitni režimski eksponenti, ali jednako agresivni u retorici. Među njima, jedan režimski istoričar, inače konvertit kao većina ostrašćenih u djelovanju, koji je konstatovao političke i identiteske razlike, ali odlučno odbacio pomirenje. Umjesto toga, ovaj istoričar je ponudio „saradnju“ koja bi proistekla iz razlika, ali koja bi bila zanovana na isključivom poštovanju aparthejdskih politika režima. Dakle, po mišljenju ovog mozgovića, jedna strana bi morala prihvatiti sve režimske tekovine koje joj vrijeđaju dostojanstvo, i takvo prihvatanje bi bilo uslov za „saradnju“. Drugim riječima: „prihvatite da budete poniženi i asimilovani, i eto uslova za saradnju i društveni boljitak“. Zaista originalan recept, jedna sasvim ljupka mješavina podlosti i cinizma.

Jedan drugi istoričar-picopevac sa Cetinja, nastupajući u sličnom tonu i oštro se distancirajući od ideje o bilo kakvom pomirenju, ponosito je ustanovio da „Srbi u Crnoj Gori nikako nijesu ugroženi“ i ponovio mantru o Crnoj Gori kao građanskoj državi u kojoj svi imaju ista prava. I tako, diskriminisani pripadnik srpskog naroda i dalje mora slušati ovakve bljuvotine dok čami čekajući posao koji ne dobija u institucijama samo zato jer se „pogrešno“ nacionalno izjašnjava.

Dok protjeruju ćirilicu i srpski jezik, izbacuju srpske pisce iz čitanki, zabranjuju srpske proslave i svakodnevno podižu spomenike s jedinim ciljem da iritiraju srpsku populaciju – neko mora i dalje čitati picopevčeve baljezgarije. Zapravo i ne mora, ali su one interesantne za ustanovljavanje stepena šizofrenije kroz koji prolaze režimski ekstremi. Tako jedan drugi ekscentrik-anonimus sa stranica režimskog portala danas slavodobitno poručuje: „Crnogorci nijesu nikad slavili Srpsku Novu godinu!“ Ludilo.

Ludilo, a istovremeno i pokazatelj da su dukljanski ekstremisti u nekoj vrsti transa, ali i straha. Ekstremizam buja i previre, postaje nekontrolisan. Mogući proces pomirenja im mrsi račune. Zato opozicione stranke, a i svi slobodni i dobronamjerni ljudi, na takvom procesu moraju insistirati.

Autor je jedan od osnivača pokreta Sloboda narodu