Vladika Vasilije Petrović zahvaljuje ruskom dvoru na pomoći Crnoj Gori

Na današnji dan, 9. februara 1746. godine Vasilije Petrović, kao arhimandrit Cetinjskog manastira, poslao je ruskom dvoru pismo s porukama zahvalnosti na dotadašnjoj pomoći Crnoj Gori, uz molbu da se u štampu daju dvije kratke istorije o Crnoj Gori, koje je uputio preko ruskog poslanika u Konstantinopolju.

Njegovoj visokoj grofovskoj svjetlosti njenog carskog veličanstva samodržice sveruske, državnom vicekancelaru pravom tajnom savjetniku nosiocu raznih ordena

Mihajlu Ilarionoviču Voroncovu, milostivome mome gospodaru

Najsvjetliji grofe,
Milostivi gospodaru,
Mihajlo Ilarionoviču,

Nalazeći se na najpresvjetlijem Njenog carskog veličanstva dvoru, ja, smjerni pastir slavenosrpskoga crnogorskoga naroda, očekujući premilostivo upućivanje u svoju otadžbinu i svome duhovnome stadu, usudih se da ovaj opis položaja i pređašnjih vladara zemlje naše crnogorske, s prilogom svetih careva srpskih i despota, ko su oni i otkuda bjehu, usrdno ponudim Vašoj visokoj grofovskoj svjetlosti, kao trudoljubivom ministru koji se interesuje za strane narode, o čemu jasno svjedoči Vaše ranije obilaženje tuđih krajeva; s tim da bi se dopao Vašoj visokoj grofovskoj svjetlosti da se štampa kako bi s narodom našim crnogorskim i drugi slavenosrpski narodi imali najusrdniju želju prema visokoslavnom Ruskom Carstvu. Imam čast da ovo kratko istorijsko djelo Vašoj visokoj grofovskoj svjetlosti uručim, što za dobro najpokornije molim da primite, zauvijek se predajem milosti.

Smjerni mitropolit crnogorski, skenderijski i primorski i trona srpskoga egzarh
Vasilij Petrović

Kao pravednim božijim dopuštenjem, za učinjene grijehove naše, Turci zavladaše, mada ne i u potpunosti, srpskom zemljom; a naročito najmilostiviji Bog bi razljućen zbog ubistva pravednog mladog cara Uroša. Poslije toga počeše se pojavljivati izvjesni ne znam kakvi ljudi u Ćesariji i u drugim zemljama i proglašavahu se potomcima visokih porodica srpskih despota i grofova, među njima i neki Bošnjak Đorđe Branković, nazvavši se srpskim despotom, još se usudi i zapovjednikom crnogorskim sebe proglasiti, za što je po zapovijesti cara Leopolda zatočen u Pragu, tamo je i preminuo, gdje je ranije napisao mnoge istorije o Srbljima, a naročito hvaleći svoju porodicu, koja je među Srbljima ostala u velikom prezrenju i sramoti zbog izdaje kneza Lazara.
Poslije toga i mnogi drugi podanici turski, a naročito Bošnjaci i Hercegovci po porijeklu, proglašavahu se plemićima i kupovahu za novac svjedočanstva od Raguzijana, a novac od trgovine dobijahu. Poslije toga Mavrourbin raguzinski arhimandrit, napisa istoriju o Slovenima, u kojoj slavi Raguzu iznad ostalih i kazuje da navodno slavni Nemanjin rod, careva srpskih, potiče iz loše porodice popa Stefana od Pljevalja iz Hercegovine. Nasuprot tome su mnoge stare istorije, a osobito one koje se i sada nalaze u Atonskoj gori u Hilendaru, i Srbljiji u lavri Studenici, u Dečanima, u srpskoj Pećkoj patrijaršiji, u crnogorskoj Cetinjskoj mitropoliji, koje jednako kazuju da je Simeon Nemanja rođen od kneza Bele Uroša, a taj Bela Uroš potiče od porodice Likinija Mučitelja i sestre Konstantina Velikog Teodore. Ovaj Bela Uroš živio je u Zeti gdje je danas grad Spuž i tamo je rodio tri sina, Davida, Konstantina i Stefana Nemanju, koji je nazvan kasnije u monaštvu Simeon. Iz ovakvog razloga neki Hercegovci i u Rusiji za zasluge naroda crnogorskog stekoše nagrade i milosti, čemu ne zavidimo, nego se čudimo kako tuđe zasluge u svoju korist upotrebljavaju. I zbog toga ukratko dajem ovu istoriju, ispisanu iz mnogih gore pomenutih srpskih istorija koje se nalaze u navedenim manastirima, a koje govore o carevima srpskim i hercezima crnogorskim; poslije toga stvarno pred carevima našim samo ličnosti prisustvovahu, a dijelom i mi svojim očima vidjesmo. Osim toga, i položaj te zemlje, i koji su narodi u njoj, i od kojih su porodica glavni oficiri, ukratko izložih, osobito da varalice posad ne bi mogle na ime čestitih ljudi u državu dolaziti, i svak svojim imenom neka bude zadovoljan.

Mitropolija