Veliki geopolitički projekat: Gasprom potpisuje ugovor za napuštanje dolara

,,To je samo vrh ledenog brijega. Veliki politički projekat počinje se ostvarivati …” Tako je javila ruska službena novinska agencija ITAR-TASS, a tu su vijest mnogi očekivali od početka ukrajinske krize. Najveća ruska energetska kompanija, Gasprom Neft, konačno je ,,potpisala ugovor sa svojim klijentima o prelasku sa dolara na evro (u tranziciji na vešu) kod plaćanja u gotovini”. Vijest da je dogovor zaista potpisan, a ne samo da se o njemu raspravljalo data je od strane predsjednika upravnog odbora Gasproma, Aleksandra Djurke.

Uprkos pritiscima Vol Strita i cijele vojske njegovih promotera kao i političkog aparata, 9 od 10 potrošača nafte i gasa Gasproma kroz sledećih 30 godina pristaju na plaćanje u Evrima. Naravno, veliku vododjelnicu predstavljao je dosad još nikad viđen dogovor Gasproma sa Kinom, za 30 godišnju isporuku u vrijednosti od 400 milijardi Gaspromu, za snabdjevanje gasom Kine, potpisan u Šangaju prošlog mjeseca, u prisustvu predsjednika Putina i predsjednika Ksi Jaopinga, za vrijeme žestoke englesko-američke destabilizacije Ukrajine.

Ustvari, nije tačno govoriti o 400 milijardi dolara, jer taj ,,veliki posao” vezuje ekonomski i strateški Kinu i Rusiju kroz sledeće tri decenije i stvara nerazorivo simboličko savezništvo, koje će nužno obuhvatiti i vojni aspekt.

Dogovor između Rusije i Kine je jasan poraz opsesivnih pokušaja Volstrita da se dvije zemlje održe u stanju konkurencije i, idealno, sukobljavanja, gotovo ratnog. Dakle mijenja se struktura savezništava, udara se na istorijske temelje engleske kolonijalne geopolitike (zavadi pa vladaj!).

Pod porastom pritisaka i prijetnji upućenih nacionalnoj bezbijednosti dvije zemlje, Rusija i Kina su briljantno nadišle ideološko-kulturne razlike, koje su ranije bile podstaknute od starih kolonijalnih sila (i od njihovih naslednika finansijera Volstrita i Londona) u svojoj strategiji ,,podijeli i osvoji”. Osim toga, na užas Londona i Vašingtona, Kina i Rusija su zaključile dogovor sa Indijom rušeći još jedan princip engleske geokolonijalne politike: tajna kontrole Azije i Evroazije uvijek se svodila na izazivanje vječnog rivalstva između Indije, Kine i Rusije.

Bila je to formula ,,Velike igre”. To je bio motiv zbog kojega je Obama bio izabran da naslijedi Džordža Buša. Tadašnji kandidat za podpredsjedništvo, ,,Džozef Bajden” javno je izjavio, na demokratskoj ,,konvenciji” u Denveru, zašto je dvojac Obama-Bajden bio izabran da zaposjedne Bijelu Kuću.

Najveća greška Buševe administracije kao i republikanaca, tada je rečeno, nije bila žestoka ratobornost, koju su pokazali, već njihov poraz u ,,suočavanju sa najmoćnijim snagama, koje na izvjestan način oblikuju ovaj vijek: Izranjanje Rusije, Kine i Indije i njihovo pretvaranje u velesile. Barak Obama je morao je da pobijedi tu veliku ,,prijetnju”. Očigledno, nije u tome uspio! Ali to objašnjava tvrdoglavu, neracionalnu, autodestruktivnu aroganciju sijedoga kralja sadašnje administracije.

Treba podvući značenje ovakvog razvoja u odnosu na stvarnu ekonomiju i na finansijske strukture, koje su njome uslovljene. Takvi pravci razvoja Evroazije mogu oslabiti ,,lance koji vežu Evropsku Uniju za londonski Siti”. Kraj sistema plaćanja u dolarima ne odnosi se na valutu Sjedinjenih Država ili na Sjedinjene Države kao takve. Napuštanje tog sistema znači restauraciju racionalne i prosperitetne ekonomije u samim Sjedinjenim Državama. Ono što je poznato pod nazivom ,,sistem dolara” samo je sredstvo finansijskih centara, koji na taj način posjeduju feude za pljačkanje svjetske ekonomije. Ti su centri spremni na bilo šta, samo kako bi spasili svoje pravo na pljačkanje. Poznato je, da ko god je dosad tražio alternativu dolaru kao sistemu, kako je naišao na divljački otpor. U ovom času ispravno je sjetiti se generala Leonida Ivas. On je 15. juna 2011., razmišljajući o divljem razaranju Libije, kao glasnogovornik oružanih snaga Rusije i prethodni predstavnik Rusije u NATO-u, napisao ,,BRICS i misija preobličavanje svijeta”: ko se usudio da osporava hegemoniju dolara, objasnio je Ivašov, postaje meta napada. Naveo je vrlo precizne primere: Irak, Libija, Iran.

,,Zemlje koje su se usudile da izazovu i ospore nadmoć dolara, bez ikakve razlike, sve do jedne, podnijele su žestoke pritiske i u nekim slučajevima razorne napade”.

Tako je Ivašov pristalica koordinisane strategije zemalja, koje predstavljaju polovinu svjetskog stanovništva, i koje potvrđuju svoju nezavisnost korišćenjem vlastite valute. ,,Prelazak na nacionalne monete u finansijskim transakcijama između zemalja BRICS-a garantovaće im postizanje dosad neviđenog nivoa nezavisnosti.”

Od propasti Sovjetskog Saveza zemlje koje su ugrozile prevlast dolara bez razlike podnosile su jake pritiske i ponekad razorne napade. Sadam Husein, koji je zabranio cirkulaciju dolara u svim sektorima iračke ekonomije, pa i u trgovini naftom, bio je srušen i podvrgnut smrtnoj kazni, a njegova je zemlja uništena.

Gaddafi je započeo sa premještanjem trgovine gasom i naftom Libije u arapske valute, pokrivene zlatom, a vazduhoplovni napadi na njegovu zemlju započeli su gotovo smjesta … Teheran je morao prekinuti namjeru da napusti dolar, kako bi izbjegao da i on ne postane žrtva agresije. Pa ipak, uživajući i neograničenu podršku Sjedinjenih Država, finansijske imperije nemoćni su protiv pet najvećih civilizacija svijeta, što ih predstavljaju zemlje koje imaju gotovo polovinu svjetskog stanovništva.

BRICS su očigledno imuni na vrlo velike pritiske i zemlje članice BRICS-a nisu ranjive šarenim revolucijama i strategijama izazivanja i izvoza finansijskih kriza.  

Nasuprot Sjedinjenim Državama i Evropskoj Uniji zemlje BRICS-a imaju dosta prirodnih resursa ne samo da održavaju sopstvenu ekonomiju na površini, prodajući hidrokarburate, hranu, vodu i električnu energiju, već i da podrže snažan ekonomski rast.

Prelazak na nacionalne valute u finansijskim transakcijama između zemalja BRICS-a garantovaće još nepoznati nivo nezavisnosti od Sjedinjenih Država i od Zapada uopšteno, ali i to je samo vrh ledene sante. Veliki geopolitički projekat počet će se ostvarivati. Sad je na Evropi da se odluči za veliki korak.

Ukrajinska kriza je ustvari bitka za Evropu. Elite kontinentalne Evrope, Njemačka  Alfreda Herrausena, Francuska Charlesa De Gola, Italija za vreme Enrica Mattei i Alda Mora pripadali su jednoj Evropi, koja je bila u potrazi za sopstvenim suverenitetom i za vlastitom nezavisnošću … Međutim evropske elite do sada su podnosile teror i pretnje upravo u onim terminima, kako je to naveo general Ivašov.

Sada upravo besni bitka za Evropu. Treba videti, koje evropske velesile, a koji pak ćutljivi partneri, traumatizovani i prestrašeni, posmatraju sa strepnjom i sa bolnim sjećanjima na prošle poraze, čvrst stav Rusije.