,,Ukrajina je srce Rusije“: Do konačnog ujedinjenja!

Još od 17. vijeka (u stvari, 400 godina ranije) između Rusije i Zapada – formirala se sporna teritorija. Ta teritorija predstavljala je današnju Ukrajinu.

Borba je  uvijek bila neizbježna oko spornih teritorija. Rusija se borila za Ukrajinu u 17. vijeku: u ratu protiv Poljske 1654-1667. Zatim u 18. vijeku Rusija je izazvala Ukrajinu u borbi protiv Švedske – nije slučajno da se glavna bitka Sjevernog rata odigrala 1709. godine kod Poltave. Konačno, u dvadesetom vijeku Rusija se borila za Ukrajinu u Prvom svjetskom ratu, Građanskom ratu i, naravno, Velikom otadžbinskom ratu. Ne pominjemo brojne ratove sa Otomanskim carstvom, pošto je Novorosija tokom njih bila okupirana, istorijski gledano, to nije bila Ukrajina.

Naime, u staroruskim letopisima grad Kijev nosi laskavu titulu «materью gorodov russkih» ili ,,majka ruskih gradova“, čime se naglašava njegov nadređeni status u odnosu na druge gradove Stare Rusije. Drugi naziv za oblast Ukrajine bila je ,,Crvena Rusija“ i ,,Malorusija“. U današnjoj Ukrajini, međutim, pridev „ruski“ nije dobrodošao. Zvanični Kijev i radikalno nastrojeni krugovi ukrajinskog društva svim silama pokušavaju da se distanciraju od svega što je „rusko“. To se odnosi na sve oblasti života, pa i na istoriju.

„Neka ovo bude majka ruskih gradova!“. Tako je u najstarijem Nestorovom letopisu opisana odluka kneza Olega, jednog od prvih vladara Stare Rusije, da Kijev postane prijestonica nedavno formirane države istočnoslovenskih plemena krajem 9. vijeka. Tu državu je stvorila dinastija Rjurikoviča na teritoriji Ladoge i Velikog Novgoroda. Iz tih ruskih gradova državnost se proširila i na Kijev kada su ga Rjurikoviči zauzeli, ubivši tamošnje knezove Askolda i Dira i pripojivši ga svojoj kneževini. Letopisci su tu državu nazivali Rus (Rusь). Termin „Kijevska Rusija“ („Kievskaя Rusь“) smislili su istoričari u 19. vijeku.

Tako je i narod koji je živeo u toj državi nazvan Rusi („ruskie“), kao što se zovu i današnji Rusi. Taj etnonim su u raznim varijacijama (Rus, Rusin, Rusak, Rusnak) koristili svi pravoslavni i pounijaćeni Istočni Sloveni, žitelji srednjevekovnih ruskih kneževina, Moskovskog carstva, Litvanije i Poljsko-litvanske državne zajednice, a kasnije i pravoslavno i pounijaćeno stanovništvo Ruske i Austrijske imperije, sve do sredine 19. vijeka, kada na nekim teritorijama tih država počinje da se formira zaseban ukrajinski i beloruski identitet. Rusini ili Ruteni, kojih ima i u Vojvodini, Rusi su poreklom.

Pomen Krajine u Ukrajini je geografsko-vojnički, poput Srpske Krajine, stoga u istoriji nikada nije imao nacionalnu konotaciju. Jedini vjekovni krajišnici u Ukrajini bili su Rusi. Kozaci će se razviti iz ovog pokreta upravo na ovoj teritoriji, šablonski uzevši izgled moćnog kijevo – ruskog kneza Svjatoslava, osvajača Hazarije i Bugarske. Ovaj slavni vladar s prestonicom u Kijevu, se u izvorima pominje samo kao ruski knez, ne ukrajinski. Sa ove teritorije će docnije car Ivan Grozni krenuti u osvajanja preko Urala do Sibira, proširujući Rusiju.

Taj istorijski stav u današnjoj Rusiji je nepromijenjen. Međutim, u susednoj Ukrajini mnogima se ne dopada zajednička prošlost sa Rusima i činjenica da se u svim starim izvorima pominje riječ „ruski“, a ne pominje se riječ „ukrajinski“. Zvanična istorijska verzija današnje Ukrajine kaže da je Kijevska Rusija bila protoukrajinska država, a to se tvrdi na osnovu pogrešnog mišljenja da se većina teritorije nekadašnje Stare Rusije nalazi u današnjoj Ukrajini (a zapravo se nalazi na teritoriji savremene Ruske Federacije).

Polazeći, dakle, od te zablude, današnja zvanična ukrajinska istorija prikazuje ruske knezove kao da su ukrajinski, a Kijev kao grad koji je oduvek bio ukrajinski. Štaviše, i sama Stara Rusija se tretira kao Ukrajina, pa se čak tako i naziva: „Ukraina-Rus“ („Ukraina-Rusь“). Tako se stvara predstava koja podrazumeva direktnu vezu između Stare Rusije i savremene Ukrajine. Štaviše, tvrdi se da današnja Rusija nema ništa zajedničko sa istorijom Kijevske Rusije.

Savremena Rusija se prikazuje kao nekakva sjeverna zemlja koja je nastala otprilike sredinom 12. vijeka. Stvarnost je, međutim, takva da je Kijev zaista jedno vrijeme imao dominantnu poziciju u Staroj Rusiji, ali se vremenom centar države premjestio na sjever – najprije u grad Vladimir, a zatim u Moskvu, s tim što je Veliki Novgorod zadržao posebnu i vrlo važnu ulogu kao kulturni i trgovački centar i kao izvor državnosti i kolijevka dinastije Rjurikoviča. Dalje, današnji Rusi se u aktuelnoj ukrajinskoj interpretaciji istorije prikazuju kao poseban narod koji nema veze sa Kijevskom Rusijom, koji je prije svega ugrofinskog porijekla, i u čijoj genezi su dosta učestvovali Tatari – još od 13. vijeka kada su došli na tu teritoriju i porobili pretke savremenih Rusa.

Danas zvanična ukrajinska istorija optužuje Ruse da su joj ukrali naslijeđe Kijevske Rusije i da ga promovišu kao svoju sopstvenu istoriju, otimajući na taj način Ukrajincima nacionalno sjećanje. Može se reći da je takav pristup usmjjeren na uzurpaciju istorije Kijevske Rusije sa težnjom da se današnja Rusija izbaci iz nekada zajedničkog istorijskog miljea.

Takva interpretacija je prilično radikalna i obiluje fantazijom, koja se može uporediti sa ustaškom i skorije, milogorskom retorikom. Jer prava poredba Rusa i Ukrajinaca je ova među Srba i Crnogoraca, donekle, jer je Crna Gora za razliku od Ukrajine imala zaista državnost, srpsku svakako. Ali stvaranje crnogorskog naciona pod austrijskom, a zatim i komunističkom palicom, od geografskog stvaranjem nekanonske crnogorske pravoslavne crkve – je upravo ono šta su Ukrajinci Rusima. Ukrajinci Ruse nazivaju ,,Moskovitima“, ,,Ugro – Fincima“ i ,,svinjama“. Veličaju nacistu Banderu, njihovog Sekulu Drljevića! Zamislite da Srbi Krajišnici proglase naciju Krajišnik i počnu da asimiluju Srbe u Krajini, osnuju svoju crkvu i izbace sve srpsko iz istorije pa i Srbe iz Krajine, a zatim intervenciju Beograda nazivu agresijom. E to su Ukrajinci!

Potpuno je pogrešno odvajati od Kijevske Rusije istoriju teritorije koja je kasnije postala Moskovska kneževina. Na oba mjesta su vladali knezovi iste novgorodske dinastije Rjurikoviča. Oni su bili bliski rođaci. Prema ukrajinskoj interpretaciji ispada da je, na primer, otac knezovao u Kijevskoj Rusiji, a sin u nekakvoj zamišljenoj državi 12. veka koja se zvala Moskovija. Međutim, staroruski vladari su bili međusobno tijesno povezani, a ideja jedinstva Stare Rusije bila je lajtmotiv svih staroruskih letopisa.

Nedavna genetska istraživanja ukazala su da je genetska slika Malorusa (Ukrajinaca), Belorusa i Velikorusa potpuno istovjetna. Bjelorusi su, zahvaljujući nepromijenjenom nazivu, i dalje naklonjeni saplemenicima, dok su Ukrajinci, kojima je ,,Rus“ izbačen iz imena danas su ,,Ukropi“ i ,,Banderovci“ kojima je cilj NATO i istrebljenje Rusa.

Krim je Ukrajini, kojoj nikada nije pripadao, poklonjen od strane Hruščova. Rusi su tamo doživeli egzodus od Tatara koji su se priklonili Hitleru, uostalom kao i Ukrajinci. Tatari su bili zbog toga raseljeni, a Ukrajinci nisu odgovarali zbog nacističke prošlosti. Kao takvi, u potpunosti odgovaraju zapadnjačkim planovima u razbijanju Rusije i ruskog jedinstva, tj. slovenske države od Pridnjestrovlja do Vladivostoka.

Kijev je ruski Prizren. Sevastopolj je ruski Skadar. ,,Ukrajina“ tj. Malorusija je rusko Kosovo – srce Rusije! Do konačnog ujedinjenja!

Izvor: Literatura: ,,Russia Beyond“; ,,Kijevska Rusija“ B. Grekov; ,,Ruskaя istoriя“ Zaičkin, Počkaev