Ukrajina je primjer mogućnosti odupiranja EU imperijalizmu

U beznađu kapitalističke, egoističke organizacije – Evropske unije, sve je veći broj onih koji govore o neminovnosti širenja svijesti, oslobađanju od ega kao jedinoj nadi za spas čovječanstva, kao i da je 21. vijek upravo sudbinski predodređen za taj evolutivni skok. Na zapad se intenzivo širi istočnjačka mudrost, masovno praktikovanje meditacije, međutim to ne smeta nikome od Zapadnih funkcionera.

Možda je prisutna tendencija širenja duhovnosti istoka na Zapad, ali istovremeno Zapad ima tendenciju teritorijalnog širenja na istok. Ovdje meditacija biva upotrijebljena kao sedativ, sredstvo za smirenje, grupna hipnoza uz čiju pomoć je lakše podnositi beznađe u kojem jesmo. Na našu duhovnu osnovu nije moguće prosto nakalemiti istočnu mudrost. To se ovdje najčešće manifestuje kao genetski modifikovana duhovnost.

Međutim, ono što je sasvim izvjesno jeste da je početak 21. vijeka obilježen stalnom težnjom Evropske unije da se proširi na Istok. Naime, u ujedinjenu Evropu se pozivaju zemlje koje ne odgovaraju zapadnoevropskim političkim i ekonomskim standardima.

Može se reći da EU svjesno ide na kompilikacije unutar već formiranog sistema kako bi fragmentirala Istočnu Evropu, izvela je iz ekonomske zavisnosti i političkog uticaja Rusije.

Sve zemlje koje su stupale u EU, pokazivale su ogromnu sreću zbog procesa objedinjavanja sa Evropom, bile su spremne da ustupe dio nacionalnog suvereniteta radi realizacije ovog životnog cilja.

Privlačnost evrointegracije EU koristi kao sredstvo za manipulaciju, a to je ono što se događa u Srbiji. Posle tolikih godina unižavanja i  nerazumijevanja od strane međunarodnih organizacija, kažnjavanja u vidu bombardovanja 1999. godine, evrointegracija se činila kao ideal koji potpuno izjednačava Srbiju u odnosima sa drugim zemljama.

Naše rukovodstvo je za ispunjenje ovog sna bilo u stanju da ispuni veome teške uslove od kojih mnogi nisu ni vezani za evropske standarde.

Važan zahtjev je bio izručivanje takozvanih ratnih zločinaca, a nakon toga je uslijedio još složeniji uslov, a to je priznanje nezavisnosti Kosmeta.

To je rezultiralo potpisivanjem sporazuma između Beograda i Prištine 2013 godine, prema kojem su se opštine sa većinskim srpskim stanovništvom potpuno integrisale u politički sistem okupirane južne srpske pokrajine.

Želju da stupi u EU Beograd je izrazio još 2000. godine, a pregovori o potpisivanju Sporazuma o stabilizaciji i asocijaciji su započeli sa EU tek 2005. godine. Samo potpisivanje stalno je odlagano, zamijenjeno je simboličnim ,,preliminarnim sporazumom“. Sporazum je potpisan tek u aprilu 2008. godine, ali bio je odmah zamrznut.

U decembru 2009. godine Srbija je predala prijavu za status kandidata za članove EU, ali tek 2011. godine EU je objavila da je status kandidata moguć, samo treba riješiti pitanje Kosmeta.

Sada, nakon najnovijih događaja u ukrajini Eštonova izjavljuje da priznanje nezavisnosti nikada nije bilo uslov za pristupanje Srbije EU, otvara se polemika i o tome da će Dačić zajedno sa njom i Tačijem biti kandidovan za Nobelovu nagradu za mir.

Dačić izjavljuje da bi to bio veliki napredak jer su do sada Srbi bivali kandidovani jedino za haške robijaše, a pri tom ni ne pominje da bi njegovom konkurentu Tačiju jedino takva kandidatura odgovarala. To je jednostavno stavljanje Dačića u isti koš sa nekim ko progoni i ubija srpski narod. Ako Dačić na to pristaje, onda je jasno da je Srbija trenutno maloljetna i da ima političke predstavnike koji se obaziru samo na nagrade i kazne, slijepi za stvarne interese svog naroda.

Za 5 godina posle potpisivanja sporazuma o asocijaciji državni dug Srbije je uvećan 7 puta, ukinute su carinske mjere zaštite domaće produkcije, u zemlju je krenula roba iz EU, industrija gasne, poljoprivreda nazaduje.

Najvjerovatnije će u budućnosti morati da se popusti po pitanju samostalnosti Vojvodine, Sandžaka, juga Srbije. Uz to rukovodstvo zemlje nema nikakve sumnje u ispravnost odabranog puta. Čak sa Rusijom je spremno da spusti nivo odnosa.

EU, navikla na pokornost potencijalnih članova, već je počela da ističe Kijevu zahtjeve koji nikako nisu vezani za obične uslove adaptacije zakonodavstva. I odjednom Ukrajina objavljuje obustavu pripreme za potpisivanje sporazuma o asocijaciji sa EU.

Prema slovenskim pravoslavnim zemljama EU ima posebne zahtjeve. EU ima zadatak da ne primi u svoje redove Ukrajinu ili Srbiju, već da ih učini poslušnim, kontrolisanim, da ne dopusti integraciju postsojvetskog prostora pod okriljem Moskve. Srbija bi mogla da izvuče pouku iz ovog ukrajinskog scenarija, a to je: Moguće je oduprijeti se!