Ukrajina će slaviti Božić 25. decembra – povampirena politika unijaćenja!

Ukrajina će ubuduće slaviti Božić 25. decembra, umjesto 7. januara, kako je bilo dosad, navodi se u zakonu koji je potpisao predsjednik Ukrajine Volodimir Zelenski.

„Ukrajinski narod dugo je bio podložan ruskoj ideologiji u gotovo svim životnim segmentima, pa se i Božić slavio po julijanskom kalendaru“, navodi se u obrazloženju odluke koju su poslanici državne Rade izglasali sredinom jula.

U tekstu piše i da se „nastavlja snažan preporod ukrajinske nacije i da stalna borba za sopstveni identitet doprinosi svijesti i želji svakog Ukrajinca da živi u skladu sa tradicijom i svojim praznicima“.

Ovo je posljednji u nizu poteza koje je Ukrajina preduzela kako bi se sproveo plan distanciranja od Rusije. 

U tom pravcu, podsjetimo, već su preimenovane ulice i gradovi, dok je ruski jezik na posebnom udaru nacifikovane političke elite iz Kijeva.

Ipak, odluka da se Božić slavi 25. decembra, predstavlja vjerovatno i najeklatantniji prekid sa pravoslavnom tradicijom Ukrajine.

Tim povodom, o. Krsto Stanišić je izjavio za IN4S da je ozloglašena praksa unijaćenja, odnosno nasilnog prevođenja pravoslavnog stanovništva u katoličanstvo, duboko urezana u svijest gotovo svih pravoslavnih naroda, kao jedna duboka frustracija i kamen spoticanja u odnosima sa zapadom, naročito sa Rimokatoličkom Crkvom.

„Principi unijaćenja datiraju još od sabora u Ferari i Firenci koji je održan od 1438. do 1445. Unijaćenje se zasniva na principu priznanja rimskog pape kao vrhovnog poglavara pravoslavne crkve, pri čemu bi pravoslavni zadržali vizantijski obred (uobičajan način služenja kakav poznajemo u pravoslavnoj crkvi) i na taj način se minimizirala pobuna kod stanovništva koje je potrebno pounijatiti. Na početku bi bilo predstavljeno da se ne radi o nekim velikim koracima, već da je promjena isključivo administrativne prirode, a kasnije bi se rimokatolička učenja postepeno uvodila u unijatsku Crkvu. Unijaćenje je najuspešnije sprovođeno u 17. i 18. vijeku i najveću trag je ostavilo na prostorima današnje istočne Poljske, istočne Slovačke i zapadne Ukrajine gdje se trenutno nalazi najveći broj unijata. Kod nas Srba unijaćenje je ostalo upamćeno kao relikt iskustva sa Mletačkom Republikom i naročito sa Austrijom i kasnije Austro-ugarskom. Protiv Unijaćenja su se žestoko borili i Sveti Vasilije Ostroški i Sveti Stefan Piperski, a mitropolit Mardarije Uskoković je podlegao pritiscima i čak potpisao uniju, zbog čega ga je narod kamenovao“, saopštio je o. Krsto Stanišić, dodajući da je unijaćenje i pokatoličavanje takođe bio dio genocidne politike NDH, kada su pravoslavni Srbi morali da biraju između smrti u najgorim mukama i primanja katoličke vjere.

U osvit trećeg milenijuma, kaže o. Krsto Stanišić, činilo se da su vremena unijaćenja ostavljena zauvijek u prošlosti.

„Prilikom susreta Patrijarha Ruskog Kirila i Pape Franje u zajedničkom dokumentu koji je potpisan osuđena je praksa unijaćenja i između ostalog je rečeno: „Nedopustivo je koristiti nečasna sredstva kako bi se prinuđivali vernici da pređu iz jedne Crkve u drugu, zanemarujući njihovu religijsku slobodu i sopstvene tradicije.“ Međutim nedavni pokušaji otimanja svetinja u Crnoj Gori, kome smo se za sada uspješno suprotstavili i sveopšti rata protiv jedine kanonske Pravoslavne Crkve u Ukrajini – UPC na čelu sa mitropolitom Onufrijem nas definitivno razuvjeravaju u to da je unijaćenja stvar prošlosti… S’ obzirom da se pored ograničenih uspjeha kroz istoriju, tradicionalni model unijaćenja ipak generalno pokazao kao prilično neefikasna metoda, ova praksa je morala poprimiti novu formu koja svoju premijeru upravo izvodi u Ukrajini. Unijaćenje se sada sprovodi uz pomoć Turske patrijaršije i njenog patrijarha Vartolomeja koji je de facto potčinjen Rimokatoličkoj Crkvi i uz to deluje kao eklsijalna pesnica NATO pakta. On je sastavio raskolničku strukturUkrajiniu u  takozvanu PCU sa građaninom Dumenkom kao njenim „mitropolitom“. Ovu strukturu odbacuje kako velika većina pravoslavnih vjernika u Ukrajini, tako i velika većina pomjesnih pravoslavnih Crkava. Međutim uz ponoć ukrajinskuh državnihih i paravojnih struktura ova grupacija vrši svakodnevno nasilno otimanje crkava i manastira od kanonske UPC. Ova otimanja se dešavaju na najbrutalniji način uz podršku ne samo NATO pakta već i uz otvoreno mentorstvo rimokatoličkih i protestantskih visokih klirika sa zapada“, rekao je o. Krsto Stanišić.

Raskolnička PCU, dodaje on, već uveliko zajednički deluje Unijatskom Crkvom u Ukrajini i zabilježeni su i česti primjeri „sasluživanja“ što je prema pravoslavnim kanonima nedopustivo. Raskolnička PCU i Ukrajinska Unijatska Crkva su tako zajednički prešli na novi gregorijanski kalendar, nakon čega je predsjednik Zelenski zvanično potpisao ukaz o pomjeranju proslave Božića sa 7. januara na 25. decembar.

„Tradicionalni proces unijaćenja bi tekao redosledom: prvo potpisivanje unije, a zatim implementacija unije. Samo potpisivanje je i pored svih maskirovki koje bi se primjenile ipak bio nagli rez koji je simbolično predstavljao čin izdaje pravoslavlja i taj čin je označavao i de iure i de facto prekid jedinstva sa Pravoslavnom i početak jedinstva sa Rimokatoličkom Crkvom. Međutim novi način unijaćenja podrazumeva prvo implementaciju unije, i kada se određena pravoslavna Crkva već sistematski pounijati onda dolazi čin potpisivanja koji više nije kontraverzan i izdajnički već samo legalizacija postojećeg stanja i više ne izaziva nikakvu kontraverzu. Turski NATO patrijarh Vartolomej je već eksplicitno najavio zvanično potpisivanje Unije sa Rimokatoličkom Crkvom za 2025. godinu. Na nedavnoj „hirotoniji“ Filomeliona, vrlo kontraverznog episkopskog kandidata iz Albanije koga je „hirotonisao“ još kontraverzniji episkop Crkve Turske Elpidoforos izgovoren je rimokatolički Simvol Vjere, što predstavlja još jednu vrlo jasnu najavu približavanja unije. Uz sve to nam dolazi i ukaz Zelenskog o promjeni datuma Božića, ne kao neki čudni i izolovani potez, već kao korak u procesu unijaćenja pravoslavlja koje žestoko forsiraju i NATO pakt i zapadne eklisijalne strukture. Ova nova vrsta unijaćenja koja se sprovodi u jeku vjerskog rata protiv pravoslavlja, iako smo mislili da je vjerskih ratova u Evropi daleko iza nas, svjedoči da se ne možemo osloniti na bilo kakva obećanja, pismena ili usmena koja nam daju zapadni državni i eklisijalni subjekti, već da odbranu naše pravoslavne vjere moramo shvatiti kao naš esencijalni zadatak, baš kao što su to shvatili i naši preci“, zaključio je o. Krsto Stanišić u izjavi za naš portal.