Tri nasrtaja vlasti u pandemiji korone

Piše: Vladislav Bojović

Javnost ima pravo da zna sve detalje o kapacitetima države da se bori sa korona virusom, jer se to direktno tiče njihovog zdravlja i života.

Građanima Crne Gore je danas više nego ikada potrebno tačno i objektivno informisanje od strane predstavnika vlasti, puna istina o stanju stvari, a ne uobičajeno manipulisanje, prevara i zataškavanje.

Vlast je, najprije, napadom na Crkvu, atakovala na duhovno zdravlje i egzistenciju naroda. Zatim je, neodgovornim pristupom i odnosom prema epidemiji korona virusa, ugrozila njegovo fizičko zdravlje i egzistenciju. Istovremeno je, zataškavanjem stvarnog stanja u sistemu zdravstva i manipulacijama, udarila na zdrav razum svakog građanina, što je inače omiljena disciplina ove vladajuće garniture.

Vlast se od prvih ozbiljnijih najava, a onda i od prvih registrovanih slučajeva korone, ponašala kao neodgovorni pojedinac koji se nada da će ga ovaj virus zaobići, uz razmišljanje: neće valjda mene! Zatim je nastupila i još uvijek je u toku faza manipulacije podacima i zataškavanje brojnih sistemskih problema i propusta.

Javnost ima pravo da zna:

Zašto predstavnici vlasti nisu na vrijeme nabavili testove za koronu, pa čak ni dovoljan broj maski, uniformi i rukavica za medicinsko osoblje, već to pokušavaju da zataškaju?

Zašto najviši funkcioneri vlasti odbijaju da saopšte koliko Crna Gora ima respiratora pojedinačno po gradovima, tj. po medicinskim centrima, koliko ima stručnog kadra za rad sa respiratorima pojedinačno po gradovima, a koliko ima testova na korona virus pojedinačno po gradovima?

Da li je logično i odgovorno da borbu protiv epidemije korona virusa u Crnoj Gori koordiniraju i vode stručnjak za zemljoradnju i stočarstvo (Milutin Simović) i ekonomista (Kenan Hrapović) umjesto da to rade epidemiolozi i infektolozi?

Zbog čega se saopštava da je stanje u pogledu broja oboljelih u Crnoj Gori pod kontrolom, kada je jasno da, srazmjerno broju stanovnika, stanje u Crnoj Gori nije nimalo dobro, niti je ohrabrujuće?

Da li je istina da za opštine Pljevlja i Žabljak trenutno postoji svega 17 testova za korona virus?

Da li je istina da su dva respiratora iz bolnice u Pljevljima otišla u Berane i zašto? Da li su Pljevljaci imali pravo da se u konkretnom slučaju pitaju, imajući u vidu da su ovi respiratori vlasništvo i građana Pljevalja? I da li su imali pravo da se oko ovoga pitaju doktori opšte bolnice Pljevlja koji se praktično svaki dan suočavaju sa potrebom za respiratorom i mimo korona virusa?

Da li su predstavnici vlasti svjesni da su sistemskim propustima i nemarom države, doktori dovedeni u izrazito neugodnu situaciju, imajući u vidu da nemaju stručnu podršku, dok im oprema ili nedostaje ili im se otima, a kao obavezani Hipokratovom zakletvom, prvi su na udaru ovog virusa?

Odakle Milutinu Simoviću pravo da u ime, recimo, Pljevljaka ili Bijelopoljaca odbija poklonjene respiratore od strane države Srbije, što sigurno predstavlja jedinstven slučaj u svijetu u ovom trenutku?

Da li je ispravan utisak javnosti da se direktor opšte Bolnice u Pljevljima plaši da ijedan respirator dođe u Pljevlja, pa odbija donacije i sa drugih adresa?

Kako je moguće da ministar zdravstva Kenan Hrapović za sve ovo vrijeme epidemije nijednom nije došao u Pljevlja da se upozna sa stvarnim stanjem?

Da li Pljevlja ponovo služe za svojevrstan eksperiment ove vlasti, imajući u vidu da u sred epidemije najveći dio grada nema ispravnu vodu za piće iz gradskog vodovoda?

Gdje je i šta ovih nedelja radi predsjednik države i da li je ova epidemija korona virusa i drastično zapušteno stanje zdravstvenog sistema u Crnoj Gori nedostojno njegove pažnje, pa on prosto ne želi da se zamara ovim problemom, niti da preuzima odgovarajuće uloge, a odgovara mu privatna država koju je uspostavio?

Poslednje javno obraćanje Duška Markovića, do kraja ispunjeno demagogijom i patetikom, uz jeftino podilaženje zdravstvenim i prosvjetnim radnicima, a sa vrlo malo ili nimalo konkretnih informacija o stanju stvari ili preduzetim mjerama, dovoljno govori o nivou ozbiljnosti aktuelne vlasti, a uz to ogoljuje činjenicu da on naprosto nije kalibar za prvog čovjeka izvršne vlasti.

I na kraju, da li je moguće da ova vlast koristi ovu epidemiju da se obračunava sa političkim neistomišljenicima?

Prikazaćemo samo primjer Pljevalja. Najprije smo imali još uvijek nerasvijetljen napad palicama na srpskog mladića i učesnika litija Božidara Čabarkapu, i to ispred njegove kuće, od strane napadača u fantomkama. Zatim smo svjedoci krivičnog gonjenja bivšeg odbornika DPS-a i vlasnika hotela Pljevlja, koji je pružajući podršku Crkvi i učestvujući u litijama, otkazao poslušnost vladajućoj partiji, gdje se on sada naprasno tereti za nešto što se desilo prije skoro 10 godina. Postavlja se pitanje, da li je sledeći potez vlasti u ovom vanrednom stanju epidemije protjerivanje sveštenika, imajući u vidu da su već počela njihova privođenja?

(Autor je član predsedništva Demokratske narodne partije i funkcioner Demokratskog fronta)