Tri crna avgusta i jedan plavo-bijeli

Piše: Nikola Malović

Da se vrijeme ubrzava vidi se i po tome što nevidljive ruke čak i ljeti pomijeraju figure na velikoj šahovskoj tabli.

Umjesto da globalisti ljetuju i prazne se po djevičanskim ostrvima sve do konca avgusta kao i ranije, izveli su novi geopolitički šou u kome sa jedne strane, kao na karikaturi, imamo američke tenkove sa bijelim zastavama, a nasuprot njih – talibane na konjima, koji prijete okupatoru (!) i ovaj se zato predaje. I ne da se predaje, taj vojno nadmoćniji, nego se uneredio od straha, pa kojekude ostavlja moderno oružje vojsci koji niko nije vidio da zauzima gradove u 60-milionskoj zemlji.

I sad, umjesto da predstavnici velikih sila odlučno lupe šakom o sto, i podviknu: Nećemo pregovarati sa teroristima!, za nas su neprihvatljivi režimi koji uskraćuju prava ženama… šta se zbiva po scenariju unutar korona scenarija, unutar ekonomskog scenarija, unutar el-dži-bi-ti scenarija…?

Brisel je pohitao da kaže kako hoće sarađivati sa talibanima, kao i London, sudeći po promptnoj izjavi Borisa Džonsona, britanskog premijera, iz čega se nazire vatra nakon ono vrlo malo avgustovskog dima. Sve zemlje, pa i srpske, ima da prime kvotu američkih kvislinga, mahom muškaraca, da bi oni, kad neko odozgo doda kap katalizatora, stali da pale Junajtid Jurop.

Ko ne vidi da Evropa postaje front, tome je zalud kazati da kupi kolekciju trenutnih jeftinoća, od konzervi, preko sapuna i upaljača, do onoga što zavisi samo od uma što zna da vijesti čita između redova.

Jedno zlo bješe u fokusu, evo novih zala gdje dolaze…

Tridesetog avgusta 2021. navršiće se godina od crnogorskih izbora na kojima je energijom poteklom iz litija – tog prvog i jedinog hrišćanskog ustanka u modernom svijetu – poražen režim Mila Đukanovića, ginisovskog političkog kameleona.

Umjesto da slavimo 30. avgusta, biće to prilika da većinska Crna Gora stavi prst u grlo.

Ode godina. Vlada nikakva. Nejasni odnosi između onih koji su Krivokapića doveli na vlast, i stalno zabadanje srednjeg prsta od strane bivšeg režima, koga nejaki Uroši nisu stigli, znali ili smjeli da razvlaste.

Kao u pjesmi Bore Čorbe „Otcijepi se Milo“, bivši je režim minule nedelje „doveo na Cetinje sve svoje avetinje“, da formom bude generalna proba demonstracija planiranih za 5. septembar kada se, na Cetinju, ako Bog da, zvanično ustoličava novi mitropolit crnogorsko-primorski, Joanikije.

Pazimo…

Te su crnogorske ustaše, njih oko 1945 brojem, plus-minus koje lice s karnevalskom maskom „sveštenika“ tzv. CPC, dobile nalog da tokom protesta ne nose krstove („kako ne bi iritirali druge Crnogorce“, čitaj muslimane i rimokatolike), nego da mašu odnedavnim crvenim zastavama i da „evivaju“, da samo viču: E viva! E viva!, što je pozdrav kojim su njihovi ideološki preci na Cetinju dočekali italijanskog okupatora kao oslobodioca.

Nakon mnogih zala, može li kakvog dobra biti?

Uronjeni u sezonu koja traje i dalje, namjerno slijep za mnoge zemaljske opačine i na političke uhljebe koji našim geografijama uporno ne daju da se odmaknemo naprijed čak i kada bi nam spolja dali zeleno svijetlo, tu i tamo izbjegnem u prošlost, ne tako davnu, kada je Njegošev Gorski vijenac, kao prva knjiga u istoriji, oplovila vijugave konture jedinog fjorda na Mediteranu.

Do juče sam mislio da niko nije – da se zna – oplovio Boku Kotorsku, pa sam poželio da budem prvi Bokelj koji je u tom naumu uspio, ali sam pred sam početak „Bokeljske ekspedicije 2016“ saznao da su Zaliv prvi oplovili Miro Marušić i Vlatko Ignatoski 2011, te da posada koju sam okupio kao ideolog ginisovskog oplovljavanja kore od oraha – mora da ima manje pompezni narativ: „Oplovljavanje prirodnih i kulturnih znamenitosti Boke Kotorske prije njihovog uništenja neznanjem i novcem“.

Ne računajući moju hercegnovsku malenkost, članovi posade koji su se 27. avgusta 2016. na jedrilici „Bavižela“ otisnuli na put oko Boke Kotorske, bili su: Zlatan Zlatković, kapetan, skiper i svjetski putnik, čovjek sa preko milion kilometara u točkovima (Beograd); Milan Todorović, izdavač, čovjek koji je na jedrenjaku preplovio Pacifik (Beograd); i Siniša Luković, novinar i publicista, najbolji poznavalac maritimne istorije Boke Kotorske (Tivat).

Bili smo uniformisani u mornarske majice, hranili smo se konzerviranom ribom, kuvanim jajima, voćem, a na rtu Gospa od Anđela dobili smo litar žilavke od Mira Marušića i štrudlu od smokava – što je sve ušlo u brodski dnevnik koji sam vodio ja, jer jedini nisam imao jedriličarskog iskustva.

10.00 č: Pozicija – ispod hotela „Plaža“; brzina – pola čvora; bez vjetra; mahao ribar; javili se sa turističkog brodića; Nikola ispričao dva vica.

11.00 č: I dalje bez vjetra; sunce upeklo; Milan doručkovao 2 jaja, lebac, masline i 4 šljive…

Plovidba na jedra vijugavim konturama bokokotorske obale trajala je 15 i po sati, za koje vrijeme smo preplovili oko 100 nautičkih milja (ponekad i zbog kretanja cik-cak), koliko recimo iznosi i razdaljina od Herceg Novog do Brindizija. Plovilo se suprotno kazaljki na satu, niz kurenat, tj. niz morsku struju, od luke Zelenika, preko Herceg Novog, rta Oštra ponta, ostrva Mamula, rta Arza, Rosa, Tivta, Prčanja, Kotora, Dobrote, Perasta, Risna, Bijele… do opisivanja punog kruga pred kraj ljetnjeg dana.

Vjetra mjestimično nije bilo, pa smo veslali. Tokom dugog puta ustanovili smo kako je Boka Kotorska veća nego što se čini, od estetičke vrste koja oduzima dah, ali na mahove nedopustivo devastirana divljom/neplanskom gradnjom koliko i liberalnim kapitalizmom – na što je oficijelni narativ „Bokeljske ekspedicije 2016“ i htio da skrene pažnju.

Oploviti iz cuga fjord kao jedan od oficijelno najljepših zaliva na svijetu deboto je bio izazov, kad i pomorsko-kulturološka misija.

ANTRFILE

Boka Kotorska je teatrum mundi, slika svijeta. Sigurno su to i neke druge geografske pošte, ali one nisu naše, po čemu se Boka Kotorska kao jedini fjord na Mediteranu izdvaja još, i opet.

Iako sam predavao u kotorskoj Pomorskoj akademiji, nisam pomorac. Spadam u one koji hvale more, ali se drže kraja. Pomorac od karijere je moj rođeni brat, i moji mnogi rođaci su, baš kao i moji mnogi preci, do 10. koljena.

Sve što se u Boki može opaziti da je podigla ljudska ruka, ili je plaćeno plavo-bijelim zlatom, ili je izgradila država – jednima uvijek mila i vječna, drugima i u dan formiranja – evidentno prolazna.

(Izvor: Pečat)

Pročitajte JOŠ:

Danilović: Neophodan hitan sastanak parlamentarne većine; loša komunikacija konstituenata vlasti, kao i većine sa vladom