Svi premijerovi prijatelji

“Veliki je dug naš pred Rusijom. Može čovek biti dužan čoveku, može narod i narod – narodu. Ali dug, kojim je Rusija obavezala srbski narod 1914. godine, tako je ogroman, da njega ne mogu vratiti ni vekovi ni pokoljenja. To je dug ljubavi, koja svezanih očiju ide u smrt, spasavajući svog bližnjeg. Nema veće ljubavi, nego da ko položi dušu svoju za drugove svoje – to su reči Hrista. Ruski car i ruski narod, nepripremljeni stupivši u rat za odbranu Srbije, nisu mogli ne znati, da idu u smrt, ali ljubav Rusa prema braći svojoj nije odstupila pred opasnošću i nije se uplašila smrti.

Smemo li mi ikada zaboraviti, da je puski Car sa decom svojom i milionima braće svoje pošao u smrt za pravdu srbskog naroda? Smemo li prećutati pred Nebom i zemljom, da je naša sloboda i državnost koštala Rusiju više nego nas?“ – napisao je u periodu između dva svjetska rata Sveti Nikolaj Žički.

Vijek kasnije Rusija je ponovo, držeći se zdravog razuma, braneći istinu i međunarodno pravo, zadužila i obavezala srpski narod. Blokiranjem u SB UN morbidne britanske rezolucije o Srebrenici, Rusije nije obavezala samo Srbe već i Jevreje, Jermene, Palestince,Tutse, stanovnike Vijetnama, libijskog Sirta i Istočnog Timora, te ostale narode koji su se u određenim periodima istorije suočili sa pokušajem sila zla da budu potpuno istrijebljeni.

Zahvaljujući ruskom vetu u SB UN termin genocid ostaće važeći za najteži oblik sistematskog zločina protiv čovječnosti i za njega nećemo, kako je jednom prilikom zapazio Noam Čomski, komentarišući manipulacije zločinom u Srebrenici, “morati da izmislimo novu riječ“.

Nedjeljama su lokalni mediji, NVO i javno angažovani pojedinci – nosioci Soroševih grantova, spinovali i spekulisali da će Rusija, uz možda neke kozmetičke izmjene, dozovoliti usvajanje morbidne rezolucije, koja je pored pominjanja genocida na desetak mjesta, vojsku Republike Srpske eksplicitno teretila čak i za sistematsko silovanje muslimanskih dječaka. Plasirane spekulacije polazile su od pokušaja pogrešnog povlačenja istorijskih paralela, da je Rusija navodno Srbima pomagala samo kada ima interes i da ga u slučaju rezolucije o Srebrenici nema, pa sve do tvdrnji da Rusija rijetko koristi pravo veta u SB UN.

Možda je i tačno da Rusija koristi rijetko pravo veta, međutim ne u objektivnim  okolnostima, već u isključivo poređenju sa SAD. U dosadašnjoj istoriji UN, Amerikanci su aktivrali veto više puta u sprečavanju osude zločinačkog režima Izraela, nego sve ostale stalne članice zajedno tokom 7 decenija postojanja svjetske organizacije. Žalosno je da su stavove ovih površnih, polupismenih i zlonamjernih “analitičara“ neselektivno prihvatili vodeći mediji na Balkanu.

Polaznu tvrdnju ove lažne statistike predstavljao je stav da je Rusija upotrijebila veto u SB UN povodom balkanske krize, jedino daleke 1994. godine, sa ciljem da spriječi usvajanje jedne prilično nebitne rezolucije. Istina je međutim sasvim drugačija. Podsjećanja radi ruski veto je 1999. godine, uskratio NATO paktu formalni mandat UN za bombardovanje Srbije i Crne Gore. Upravo zato ovaj akt agresije ostaće u istoriji evidentiran kao najobimniji primjer narušavanja međunarodnog pravnog poretka od kraja II svjetskog rata. Nekoliko godina kasnije, Rusija je u SB UN spriječila usvajanje plana Martija Ahtisarija, kao i međunarodno priznanje lažne države Kosovo februara 2008.

Soroševim jurišnicima u Srbiji i Crnoj Gori, ruski veto je zapušio usta. Međutim čini se da ruski veto nije ni malo obradovao premijera Vučića i njegove ministre. Reklo bi se da su se članovi Vlade Srbije do poslednjeg momenta nadali da će rezolucija o Srebrenici biti usvojena uz minimalne promjene. Tek u predvečerje, kada je ruski veto postao sasvim izvjestan, oglasio se i premijer Vučić i od Rusije formalno zatražio da uloži veto, pokušavajući da tako anulira opšti osjećaj u javnosti, da su Rusi ovoga puta bili veći Srbi, od njega i njegovih ministara.

‘‘Naši engleski (američki/ francuski / evropski) prijatelji“ česta je fraza kojom premijer Vučić pokušava objasniti odnos Srbije sa zapadnim zemljama i EU. Objektivne okolnosti i istorijske ćinjenice ukazuju da kada to izgovori Aleksandar Vučić, po svoj prilici misli na sebe i članove svoje vlade.  

Vučićevi britanski prijatelji, svoje prvo otvoreno interesovanje za prostor Balkana pokazali su početkom prošlog vijeka, kada su sebe pozicionirali kao ključnog faktora koji je spriječio da Srbija dobije izlaz na more, a Crna Gora Skadar. Od tada pa sve do poslednje srebreničke rezolucije, britansko “prijateljstvo“ prema Srbima je konstatno i krajnje dosljedno.

O držanju premijerovih britanskih prijatelja tokom I svjetskog rata, akademik Dragoljub Živojinović navodi: “Ne samo da su ladno odbacivali sve naše molbe za vojnom pomoći, već su iza leđa radili na slabljenju naših položaja. Odustali su od solunskog iskrcavanja. Odustali su od obezbeđenja koridora Niš – Solun, a potom dozvolili Bugarima da prekinu taj koridor, srušivši tako i poslednju nadu spasa za srpsku vojsku i srpski narod. Kaznili su tako podmuklo Srbiju na najsuroviji način, onemogućivši joj čak priliv lekova i hrane.“

Stravično stradanje srpskog naroda i vojske u povlačenju preko snijegom zavijanih albanskih planina nije nahranilo britansku sujetu, pa je izvršen pritisak na kralja Konstanitna da spriječi ulazak srpske vojske i  izbjeglica na teritoriju Grčke i tako osujeti sa Francuzima dogovoreno prebacivanje na ostrvo Krf. Ipak naš narod i vojska spašeni su, kako podvlači akademik Živojinović: “Tek kada je ruski car Nikolaj oštro pripretio da će sklopiti separatni mir sa Nemcima (ukoliko se srpska vojska i narod ne prihvate i spasu) slomljen je engleski otpor, a Francuzi nisu više Grke ni pitali. No, ni tada Englezi nisu poslali svoje brodove. I to je bila jedna od njihovih ucena.“

Kraljevinu Jugslaviju, britanskim novcem finansiran puč, protivno u prvom redu interesima srpskog naroda, gurno je u II svjetski rat. Konačan bilans britanske težnje da žrtvovanjem Jugoslavije minimalno uspori Hitlerovu ratnu mašineriju, rezultiralo je potpunim uništenjem privrednih potencijala zemlje i odnio preko 2 miliona života jugoslovenskih građana.

Dok su drugi jugoslovenski narodi fašističke okupatore čekali sa cvijećem, Srbi su protiv okupatora podigli najobimniji ustanak u okupiranoj Evropi. Prema tvrdnjama Vladimira Dedijera, neposrednog učesnika i jednog od najboljih poznavaoca istorije II svjetskog rata na Balkanu, zadatak prvog britanskog vojnog izaslanika kapetana Bila Hadsona  bio je izazivanje građanskog rata između partizana i četnika.

Za račun interesa britanske imperije pokret generala Mihailovića vršio je konstantne diverzije na koridoru snadbijevanja Romelovog afričkog korpusa, za Hitlera najvažnijoj strateškoj poziciji na Balknu tokom1941/42 godine. Zbog toga su strijeljane hiljade civila i podržavalaca pokreta generala Mihailovića, u zlokobnim njemačkim odmazdama 100 za jednoga, važećih samo za Srbe i Srbiju.

Kao “nagradu“ za značajan doprinos srpskog naroda i pokreta generala Mihalovića u prvoj konkretnoj savezničkoj pobjedi nad Njemačkom u II svjetskom ratu, dvije godine kasnije na pravoslavni Uskrs bombardivan je Beograd i drugi gradovi u Srbiji. Tokom ove sa vojne tačke gledišta sasvim besmislene kampanje, ubijeno je nekoliko desetina puta više civila nego njemačkih vojnika, a po bilansu stradalih savezničko bombarodvanje 1944. daleko je prevazišlo ono njemačko od 6. aprila ’41. Na kraju rata, ljude koji su spasili stotine savezničkih pilota i koji su dali značajan doprinos u slomu Romelovog afričkog korpusa, Britanci su na prevaru isporučili partizanskim dželatima.

Konstantnost svog “prijateljstva“ prema Srbima Britanci demonstirali su poslednjom rezolucijom o Srebrenici i kako to ovih dana navode mediji pozivajući se na izvore iz srbijanskih službi bezbjednosti, kamenom u lice premijera Vučića. Britanski predlog podržali su u SB UN Vučićevi američki i francuski prijatelji, kao i litvanski i španski. Kada je Rusija osujetila podlu britansku igru, uslijedio je rezervni plan i rezolucija o Srebrenici upućena je u Evropski parlament, gdje su je jednoglasno podržali svi ostali premijerovi evropski prijatelji.

Plan sa rezolucijom o Srebrenici u SB UN bio je formalno proglašavanje Republike Srpske entitetom stvorenom na genocidu i formulisanje pravnog okvira za njeno ukidanje. Prebacivanje loptice u Evropski parlament stvara sličan okvir unutar pravnih struktura EU i sasvim sigurno u nekoj budućoj etapi pregovora o pridruživanju nametnuće Srbiji obavezu institucionalne osude “genocida“u Srebrenici, odnosno povlačenje Srbije kao garantna Dejtonskog sporazuma i ukidanja Republike Srpske.

Predsjednik Vlade Srbije ima formalno pravo da bilo koga izabere za svog prijatelja, ali svoj intimni izbor nema pravo da nameće zemlji i narodu na čijem se čelu nalazi. Čini se da je nastupio poslednji momenat da Aleksandar Vučić prelomi, vrati se na nekadašnje političke pozicije i uđe u istoriju kao državnik koji je Srbiju izvukao iz poniženja i neokolonijalnog jarma svojih američkih, britanskih i evropskih prijatelja.