Srbi u CG imaju „ekskluzivno pravo“ da budu nezaposleni, diskriminisani i siromašni

Građani Crne Gore, kao i svake godine otkad je DPS počeo da širi „čari demokratije“, i ovaj Dan ljudskih prava dočekuju suočeni sa brutalnim kršenjem prava u svim životnim kategorijama: ekonomskim, socijalnim, imovinskim, građanskim, političkim…

Iako potpisnica Deklaracija koja je još prije više od pola vijeka proklamovala zajedničke standarde ljudskih prava koje treba da postignu svi narodi i sve nacije svijeta, da se „sva ljudska bića rađaju  slobodna i jednaka u dostojanstvu i pravima“, Crna Gora je svakim danom sve udaljenija od ovih načela.

A kako izgleda stanje ljudskih prava u Crnoj Gori?

Prava oličena u statistici bogatstva i pohari srpskog identiteta

Pravo na rad i pravedne uslove na radu u Crnoj Gori najbolje opisuje trend rasta siromaštva i nezaposlenosti, uz obezvređivanje zarada kao kontinuirani proces na koji građani ukazuju godinama.

Ipak, i pored upozoravajućih podataka poput onog da je npr. sredinom ove godine plate primalo samo 110.000 zaposlenih i da se broj ekstremno siromašnih stalno povećava, takvo stanje alarmira samo pojedince koji se suočavaju sa mukama preživljavanja. Ovu sliku Vlada CG uopšte ne primjećuje, pa kroz ružičaste statističke naočare njenih stratega, stvarnost građana Crne Gore izgleda posve drugačije-blaženo, privilegovano i bogato.

Vapaji raznih organizacija, slike sa penzionerima pored kontejnera i tone priča o dubokoj krizi i siromaštvu aktuelni režim ostavlja potpuno ravnodušnim pred naletom montiranih brojki i metodologija prema kojima BDP stalno raste a standard stalno skače i preskače.

Blagorodno stanje radnih prava u stopu prate i identitetska, Slično blagorodno stanje vlada na polju identitetskih prava, omiljenoj temi aktuelnog režima. Nakon što su praktično izbacili upotrebu ćirilice, a srpski jezik zamijenili „ukradenim srpskim sa dva krnja slova“, DPS i koalicioni parneri bošljačkke i albanske partije sistemski su zaposlenost Srba u državnim organima sveli na statističku grešku. Dokaza o frapantnoj diskriminaciji Srba ima mnogo, a najupečatljiviji su oni koji u kazuju da npr. u pravosudnim organima zaposlenih Srba nema.

Uprkos čestom narativu o „duhu dobrih multinacionalnih, multikonfesionalnih i multikulturalnih odnosa“, Vlada Crne Gore sprovodi sistemsku diskriminaciju i progon svega što nosi predznak „srpski“. Zato se, sprovodeći antisrpsku agendu, ustremila na hramove Srpske pravoslavne crkve, čije otimanje je odlučila da provuče kroz zakonske norme, a sve u cilju vaspostavljanja nove, partijske religije.

Zato više i ne krije svoje naume da, poput nacističkih agendi, pokuša da asimiluje srpsku zajednicu kroz nasilno stvaranje nove, identitetski programirane kategorije Crnogorca po mjeri Mila Đukanovića, koja će morati da doživi kolektivnu amneziju i izbriše iz sjećanja svoju istoriju, običaje i tradiciju. Novi Crnogorac, prema tomprojektu, treba da zaboravi svoje srpske korijene, da odbaci Njegoša, Marka Miljanova, Desanku Maksimović, Lazu Kostića i prihvati nove vrijednosti oličene u „velikim djelima književnih velikana“ poput Coca, Pandža, Tuna i Rahmanija.

Tako su u državi u kojoj se vladavina prava sprovodi po aršinima vladajućeg DPS-a mrtvi pjesnici volšebno nestali iz školskih udžbenika a ovim živima, poput Matije Bećkovića, jednostavno i u duhu pravne države, zabranjen je ulazak u Crnu Goru.

Prava kritičara vlasti

Slično stanje vlada i u ostalim oblastima, od kojih je sloboda govora sve veći problem aktuelne vlasti koja svoju neblagonaklonost ka pretenzijama medija da ne gledaju istim očima na stanje u državi demonstrira na brutalne načine, od kojih su opstrukcija, napadi i nerazriješena ubistva novinara najzastupljeniji. Kada u ovoj i ovakvoj Crnoj Gori novinar ne želi da misli, piše i razmišlja kako mu „pravdoljubiva“ Vlada sugeriše, prolazi kao Duško Jovanović, Gojko Raičević, Olivera Lakić ili Vladimir Otašević.

I poslanička riječ doživljava „crnogorsku renesansu“, pa je zato u Crnoj Gori 21. vijeka predstavniku naroda dozvoljeno da govori samo ono što parlamentarna većina propiše. Svako odstupanje kažnjava se strogo, ali po pravu i zakonu koji sprovode najčešće Ivan Brajović, Branimir Gvozdenović, Ljuiđ Škrelja, Genci Nimanbegu, a u najdrastičnijim slučajevima u disciplinovanju neposlušnih uskače i Milivoje Katnić-Specijalni državni tužilac, istureni član pravosuđa koji u pravnoj državi kakva je Crna Gora tuži i presuđuje.

Mnogo je primjera i razloga koji ukazuju na katastrofalno stanje ljudskih prava u Crnoj Gori. Bilbord Ministarstva za ljudska i manjinska prava o jednakosti pored kontejnera možda najslikovitije prezentuje sliku o zemlji koja sebe nerijetko predstavlja kao lidera evropskih integracija.

Možda je Dan ljudskih prava prava prilika za stavljanje prsta na čelo i povod za rijetke trenutke suočavanja sa istinom koja je potpuno suprotna od onoga što se svakodnevno servira na režimskim medijima.

Istina je da pravo, sloboda i demokratija ne stanuju u Crnoj Gori. Nikakvi štrikovi po poglavljima i Direktivama očito neće pomoći da naša zemlja uskoro uđe u Evropsku uniju.

To je EU nija odavno priznala a i izvještaji jasno govore.

Ako se Evropljani pitaju: “Da li akumulacija bogatstva u Crnoj Gori pokazuje evropske vrijednosti? Je li to neko s kim želimo da dijelimo našu suverenost?“, možda je pravo vrijeme da se upitaju i građani Crne Gore. Baš na ovaj dan!