Šerpasi šovinizma: Režiser Sošić i istoričar Rastoder

Piše: Vojin Grubač

Sa stranica “Vikend novina” je ovih dana propištao opskurni Željko Sošić, režiser serije „Božićni ustanak“ i umjetnički direktor Crnogorskog narodnog pozorišta, koji je najavio da priprema najnoviji serijal „Rovačka republika“. (1)

Neobično je i jako interesantno da istorijske serijale na temu davne prošlosti rade neznavene, neadekvatne i napaljene osobe poput Sošića, koje pojma nemaju o istoriji Crne Gore.

Naime, faktički je naučno dokazano da istorija komitskog pokreta u Crnoj Gori (1918./1929.), koju je promovisao istoričar Šerbo Rastoder a produžili Novak Adžić (do 2016.), feljtonista Pobjede Slobodan Čukić i pomamljeni režiser Željko Sošić, predstavlja čisti falsifikat napravljen zarad šoviniziranja društva i pogubnih  političkih ciljeva.

Sošić: Falsifikate branim napadom na istinu

Već dokazane falsifikate istoričara Rastodera režiser Sošić u dotičnom intervjuu brani napadom, na ovaj način:

„Svakodnevno slušamo laži o Crnoj Gori, falsifikuju nam istoriju, zatiru crnogorski identitet i posebnosti”(1), da bi potom zaključio: “Sada je odgovornost na institucijama, da svi ozbiljno shvate o čemu se radi i ne potcijene ogromnu moć propagande”!? (1)

Da ga odmah „obradujemo“, institucije mu ne mogu ništa pomoći, jer su more falsifikata dr Šerba Rastodera već rasturili upravo sadašnji dvorski ideolozi, istoričari dr Živko Andrijašević i dr Dragutin Papović, publicista Novak Adžić i prvo pero Šukovićeve Antene-M, svima izvjesni šovinista Vladimir Jovanović.

Evo odmah jednog upečatljivog primjera, Novak Adžić je u polemici sa autorom ovog teksta 2010. godine, uz poklič: ”Metak, ugarak, bajonet- bilans”, napisao sljedeće: “Gospodine Grubač, od srpskog metka, ugarka, vatre i bajoneta ubijeno je od 1918. do 1941. godine oko 9.000 Crnogoraca. Zapaljeno je do 1929. godine od istog dželata preko 6.000 crnogorskih domova.” (2)

Na pitanje, odakle mu takvi podaci i kako se to može provjeriti, Adžić je rekao sljedeće: “Veliki dio tih podataka možete naći u knjigama prof. dr Šerba Rastodera „Skrivana strana istorije“ i „Crna Gora u egzilu“! (2)

Stvari su se drastično promijenile ljeta 2016.godine, kada je  Novak Adžić dao poimenični spisak postradalih (3) i detaljni spisak svih zapaljenih kuća zelenaša. (4)

Po njegovom spisku, od 1919.- 1941. godine, u Kraljevini Jugoslaviji (Kraljevini SHS) je u sukobu sa režimom Karađorđevića na tlu Crne Gore, za dvadeset dvije godine njihove vladavine, ukupno postradalo- 257. protivnika režima, uključujući civile, komite i one koji nisu bili komiti.  (3)

Nadalje, u tekstu “Spisak opljačkanih i zapaljenih domova crnogorskih rodoljuba (1919. -1920.)” (4), Novak Adžić  je pomenično naveo ukupno 120. zapaljenih kuća zelenaša, tokom 1919. i 1920. godine, gdje je ubrojana i kuća Petra Zvicera u Rokočima (Cuce)- iako je ona zapaljena 25. aprila 1923. godine.

Bilans uticajne sile falsifikata Šerba Rastodera, koje danas i dalje koriste Sošić i Čukić, je impozantan-broj žrtava komita  je uvećao 35 puta a zapaljenih kuća 50 puta. Moćno, zar ne?!

Rastoderovo „vješanje Crnogoraca“, Srba iz Hercegovine

Iz spiska, koji je predostavio Novak Adžić, javnost je saznala da niko od zarobljenih komita nikad nije povješan, što je bila znakovita projekcija Rastodera.

Ovo je interesantan podatak u kontekstu fotografije “masovnog vješanja Crnogoraca”, koju su 16. marta 2001. godine podgoričke Vijesti priložile feljtonu dr Šerba Rastodera.

Uz inkriminisanu fotografiju je dato sljedeće objašnjenje: “Vješanje crnogorskih rodoljuba na Cetinju 1920. počinjeno od strane Srbijanaca. (5)

Potom se utvrdilo da se ne radi o vješanju na Cetinju, već o Srbima iz Hercegovine koje su povješali Austrougari u Trebinju 6./19. februara 1916. godine, pri čemu su objektivnoj javnosti kao dokaz predostavljena imena i prezimena svih žrtava sa te grozne slike. (5)

Da se podsjetimo, ta austrougarska vješanja su bila regularna odmazda prema hercegovačkim Srbima koji su bili dobrovoljci u Crnogorskoj vojsci, a koja se nije primjenjivala prema zarobljenim crnogorskim vojnicima poslije kapitulacije Kraljevine Crne Gore.

Taj falsifikat je plasiran na višeslojnom nivou ideološke monstruoznosti i zle namjere, da je to nevjerovatno.

Možete zamisliti, Srbi koji su kao dobrovoljci Crnogorske vojske povješani, najvjerovatnije od strane muslimana u austrougarskoj uniformi, su od dotičnih monstruma prikazani kao “Crnogorci povješani od strane Srbijanaca“. Ludilo, zar ne?!

To je isto kao kada bi, recimo, Vijesti i Rastoder postavile sliku Srđana Radova Aleksića, ubijenog u Trebinju 27.05.1993. godine štiteći druga Alena Glavovića, i napisale da su ga uspješno likvidirali bošnjački borci Armije BiH zato što je bio “četnik koji je klao po muslimanskim kućama”?!

Da, baš tako, agresivna obmana, ispunjena bezočnošću i bezčašću tvoraca!

E, upravo takav je i “režiserski opus” i stremljenja ostrvljenog Željka Sošića, ništa bolji od navedenih monstruoznih falsifikata Rastodera, koji sežu od cifri do fotografija.

Državna propaganda: “Skrivena strana istorije”

 Šerbova “Skrivena strana istorije” je bila edukativna brošura koja je imala zadatak da snagom falsifikata i nenormalnih konteksta širi mržnju isključivo unutar pravoslavnog naroda Crne Gore.

Koji je razlog, osim unutrašnje patološke mržnje, Rastoder imao za to, može sada sam reći?

Možda je on to tretirao efektivnim načinom borbe protiv „vječnog pravoslavnog neprijatelja“, mi ne znamo?!

Ali, zaista je neobičan fenomen da su čitanjem te brošure od šovinizma odlijepili likovi poput Sošića i Čukića, da im više pomoći i lijeka nema.

Uostalom, hajdemo da pogledamo osvrt Marka Vešovića, crnogorskog pisca iz Sarajeva, koji je tokom polemike sa dr Šerbom Rastoderom, po njemu osuo tešku paljbu s uvredama.

Vešović je o Rastoderu tada rekao sljedeće: “Kad se prođe pored njega, treba skinuti kapu kao pored sahrane, jer Šerbov život, u potonjih četvrt stoljeća, permanentna je sahrana svega što je ljucko bilo u njemu. Ako ga je bilo. O takvima narod veli: obraz mu pojela guzica. Ako je Šerbo ikad i imao obraza.” (6)

U tekstu Vešovića smo saznali važne detalje u vezi distribucije šovinističkih knjiga Šerba Rastodera, gdje Vešović kaže:

“Šerbu Splačini je Ranko Krivokapić uplatio 12.000 eura da štampa drugo izdanje knjige “Skrivena strana istorije”. Novac je uplaćen na račun “Pokreta za nezavisnu”, a potom prebačen na Šerbov račun.

Brojne komplete od 4 knjige, koji koštaju 100 eura, režimski historik je prodavao Milovoj vladi, ministarstvima, državnim organima i preduzećima, a ne mali broj tih knjiga otkupila je TVCG, gdje je Šerbo bio član Savjeta.

Ovo  je tek dio onog što je zakleti antirežimlija izmuzao od režima. Taj beskičmenjak zove nas “medijskim režimskim specijalcima”. Papljani bi rekli: “E Šerbo, Šerbo, pas ti se mesa napotezâ”. (6)

Dakle, “Skrivena strana istorije”, knjiga upakovanih monstruoznih projekcija koje su klasični projekat mržnje, nametala se državnim institucijama Crne Gore kao obavezna literatura, što je čudovišno.

Kao ta knjiga, i  filmski opus režisera Željka Sošića predstavlja državni projekat sijanja manijakalne mržnje, što je neshvatljivo i civilizacijski neprihvatljivo.

Sve je to ogavnost, niskost i podlost prve vrste!

Projekcija međunacionalnog sukoba, kojeg nije bilo

Rastoder se na svemu tome nije zaustavio, već je projektovao konflikt unutar pravoslavnog naroda provlačenjem teze da su sukobi bjelaša i zelenaša bili-“nacionalni konflikt Srba i Crnogoraca”.

Tu mu je, igrom sudbine, neočekivano “stao nogom za vrat” impulsivni karijarista Novak Adžić, konstatacijom da je najagresivniji crnogorski političar toga vremena, dr Sekula Drljević, bio nacionalni Srbin do 4. jula 1937 godine. (7)

Fakt da su crnogorski zelenaši bili Srbi je opštepoznat javnosti i do tančina objašnjen od mnogo jakih, eminentnih  crnogorskih autora.

Međutim, stav Novaka Adžića je javnosti bio jako važan da ohladi usijane glave likova koji su ostrašćeno dno dna, napatvoreni talog današnjeg društva Crne Gore.

Mnoge glave su ohlađene, privedene razumu i logici, ali ne i glava režisera Sošića, koji ovih dana atavistički divlja i skače kao da ga stršljeni gone.

Dakako, on je takav jer takav i šef režima, koji daje te avetne impulse svojim jadnim čaušima.

Da se razumijemo, srpske nacionalne ideje crnogorskih federalista/zelenaša najtemeljnije je objasnio crnogorski istoričar, akademik CANU, pokojni profesor dr Dimitirije Dimo Vujović (rođen 7.11. 1922. u  Dobrskoj Župi kraj Cetinja, upokojio se 27.05.1995. u Podgorici).

U svom kapitalnom djelu „Crnogorski federalisti 1919- 1929“, dr Dimitrije Dimo Vujović je, uz napomenu da su “i do ysvajanja stranačkog programa oktobra 1925. godine crnogorski federalisti temeljno raspravljali o mnogim temama”, naveo sledeće:

„Jedna od omiljenih tema ranije, pa i sada, bilo je srpstvo i odnosi Crnogoraca i Srbijanaca. Pri tome crnogorski federalisti još uvijek Crnogorce ne tretiraju kao poseban narod, naciju. Naprotiv, stalno ističu da su Crnogorci najčistiji i najbolji dio srpskog naroda, strogo razgraničavajući termin Srbin od Srbijanca.

U jednom članku „Crnogorca“ (glasila federalista, op. a.) se kaže: „Crna Gora je bila etnički jedno sa Srbijom i onda kad je bila suverena država. Bila je i ostaće klasična zemlja srpske slobode i nacionalne svijesti“ (9*)!” (8*, str. 182)

Akademik Vujović je na istom mjestu napisao i ovo: „Federalisti su od sebe odbijali i aluzije na to da misle da su Crnogorci poseban narod. Tako se držao čak i Sekula Drljević, koji je kasnije išao tako daleko da tvrdi da Crnogorci nijesy Sloveni“. (8, str. 182)

Poslije ovih argumenata crnogorskog akademika dr Dima Vujovića i teze istraživača istorije Novaka Adžića o Srbinu Sekuli Drljeviću do 1937., od Rastoderove teorije o “međunacionalom sukobu bjelaša i zelenaša” nisu ostali čak ni patrljci.

Ta bapska priča je konačno završena zakonomjernim slomom podmuklog naučnog inženjeringa istoričara Rastodera.

Ideološka bolest i patologija ličnosti Sošića

Ne znajući sve ovo, ne čitajući ništa pod kapom nebeskom, režiser Sošić u nekom hipnotičkom transu u svom intervjuu kaže sljedeće:

“Svakodnevno slušamo laži o Crnoj Gori, falsifikuju nam istoriju, zatiru crnogorski identitet i posebnosti… Na razobličavanju tih stvari treba insistirati, jer smo suočeni sa očiglednim klerofašističkim, neprijateljskim nasrtajima na jedan narod i jednu državu i ne smijemo da ustuknemo, nemamo na to pravo“.

Da se razumijemo, predočeni  fakti akademika dr Dima Vujovića, da su crnogorski federalisti/zelenaši smatrali za sebe da su kao “Crnogorci, najčistiji i najbolji dio srpskog naroda”, te “od sebe odbijali i aluzije na to da misle da su Crnogorci poseban narod”, režiseru Sošiću se u ovom vremenu priviđaju kao “klerofašistički, neprijateljski nasrtaj na jedan narod”!

Koji narod, kakav nasrtaj? Akademik dr Dimo Vujović je bio nacionalni Crnogorac dok je pisao istoriju zelenaša, a Novak Adžić je i poslije svojih teza o Srbinu Sekuli Drljeviću do 1937., slomivši projekcije Rastodera,  i dalje nacionalni Crnogorac, a poznato je da je i prilično radikalan.

Gde je tu problem, pitanje je sad za Sošića?! Jer, fakt da su i zelenaši i bjelaši bili Srbi nema nikakvog lošeg uticaja bilo što u Crnoj Gori,

Jedni se pravoslavni građani, svojom slobodnom voljom, izjašnjavaju kao Crnogorci, a drugi kao Srbi. I sve je u redu, i nema nikakvih problema, osim u glavama ludaka oko šefa režima i u glavi šefa režima!

Umjesto da se urazumi, Sošić i dalje divlja što pokazuje sublimacija svih njegovih misli koja zvuči ovako: “Litije vode ideološki potomci srpske okupatorske vojske koja je htjela da zapali mošti Sv. Vasilija i Sv. Petra Cetinjskog!”

I opet, neznaveni Sošić ne želi shvatiti da nije bilo nikakve “srpske okupatorske vojske” 1918.-1919. godine u Crnoj Gori, jer toga termina tada nije moglo biti iz očitog razloga.

Naime, zelenaši i crnogorski komiti su koristili izraz “srbijanska vojska”, jer su se osjećali Srbima i velikosrbima.

To znači da su i oni bili srpska vojska, koja se borila protiv druge srpske vojske, koja je isto iz Crne Gore.

Akademik dr Dimo Vujović je to prosto objasnio, navodeći da crnogorski federalisti/zelenaši i 1925. godine ”stalno ističu da su Crnogorci najčistiji i najbolji dio srpskog naroda, strogo razgraničavajući termin Srbin od Srbijanca”. (8, str. 182)  Razgraničavaju, dakle!

Ideološka bolest i patologija ličnosti Sošića su dostigle takav nivo da on jasne termine ne razlikuje, pa nema toga hećima ili hodže (koji mu može „napraviti zapis“) da bi ovog nesrećnika nekako “vratili u vinklo”!

Konstrukcija zvana “paljenje moštiju”

Koliko ostrašćeni Sošić srlja u svojim konstrukcijama, najbolje pokazuje njegova teza da su preci učesnika litija “htjeli da zapale mošti Sv. Vasilija i Sv. Petra Cetinjskog”.

Tu tezu je u parlamentu Crne Gore nedavno iznijela poslanica DPS-a Nela Savković,  u iluziji da je rekla nešto pametno.

Da se podsjetimo, njenu partiju je Ranko Krivokapić optužio da je “spalila mošti” KAP-a, uzevši tada čudovišno mito od 800 miliona eura, ugrobivši time vaskoliku Crnu Goru.

Dakako, dotičnu Nelu Savković ne interesije što su njeni šefovi „spalili mošti“ ne samo KAP-a, već i čitave Crne Gore, ona se, eto, opočela „religijom zanimati“, jelte?!

A sve su prilike da nikakvog predloga o “spaljivanju moštiju svetaca” nikada nije ni bilo. I nije!

Naime, prema navodima Novaka Adžića,  tri delegata Podgoričke skupštine su predlagala da se “iznesu mošti (kosti) Svetog Petra Cetinjskog i Svetog Vasilija Ostroškog i sahrane njihovi zemni ostaci na groblju poput običnih civilnih lica.” (9)

I to je jasno, i sve jako sumnjivo, jer da se desio takav skaredni predlog- vjerovatno bi se tačno znalo o koja tri delegata je riječ, ili dva ako se jedan zna?!

Opet, ako se ipak nešto tako desilo, tada bi se slučaj morao korektno naučno istraživati a ne lupetati kao Nela i Željko!

Ipak, u traženju iz koje ideološke matrice su mogla bila ta tri navedena poslanika-možda nam može pomoći istraživanje Vladimira Jovanovića, “prvog pera” ekstremne Šukovićeve Antene M.

Recimo, u jednom tekstu o Krstu Zrnovom Popoviću, Vladimir Jovanović se kratko osvrnuo  na crnogorske komuniste toga vremena, navodeći sljedeće:

“Još od 1918. godine, Krsto Popović ne gaji samo neprijateljstvo prema „bjelašima“, već i u najmanju ruku podozrivost prema komunistima; tačnije, komunisti su 1918. i bili „bjelaši“ (10), da bi potom nastavio ovako: “Među delegatima tzv. Podgoričke skupštine njih 12 su komunisti, tada pod imenom socijalisti”.

Eto, saznasmo da su crnogorski komunisti 1918. bili bjelaši, ali i borci protiv komita, što opet svjedoči Jovanović s Antene-M. koji je rekao sljedeće:

„Ti prvi ovdašnji komunisti, većina njih, na čelu sa Jovanom Tomaševićem, utemeljivačem KPJ u Crnoj Gori, bili su „kontrakomiti“; pozivali su 1919. „protivnike ujedinjenja Crne Gore i Srbije” kao „Nikoline agente” i tvrdili da je „separatizam Crne Gore zločin”. (10)

Zbilja, šta o komunistima protivkomitima znaju perjanice dvorskog SUNBNOR-a, Zuvdija Hodžić i Slobodan Mirjačić, koji sada podvriskuju da su i oni komiti? Koja smijurija!

Generalizacija u civilizovanim društvima ne prolazi

Evo, hajde da pretpostavimo da su ta tri poslanika Podgoričke skupštine koja su “htjela sahraniti” a ne, navodno, “zapaliti mošti svetaca”-bili komunisti! I šta?!

Ta trojica opskurnih likova nikako se ne mogu poistovjetiti sa svih 12 komunista,  ili svih 165 poslanika Podgoričke skupštine.

Zbilja, a šta ako je “sahranu svetaca” 1918. predložio prvi predsjednik Vrhovnog suda Crne Gore, postavljen ukazom Predsjedništva Crnogorske narodne skupštine o imenovanju objavljenom u Službenom listu NRCG br. 1. od 10. 07. 1945. godine.

Po mnogim indicijama, moguće da jeste. U novoj, komunističkoj Crnoj Gori na tom mjestu je 1945. godine bio Savo Fatić, komunista i  bjelaš koji je bio potpredsjednik Podgoričke slupštine. A on je , navodno, 1918. predlagao “sahranjivanje svetaca”.

I šta sad da se radi? Po Sošiću su litijaši naslednici te ideje “sahranjivanja svetaca”, ili kako, da nije možda KPCG, KPJ, ili ko?   

Da se razumijemo, generalizacija u civilizovanim društvima ne prolazi nikad.

Međutim, po pravilima igre neadekvatnog Sošića izgleda sve može, jer kaže: “Odlično sam upoznat sa time šta su ideološki preci ovih koji danas udaraju u temelje Crne Gore radili, govorili, pisali, i na šta su sve bili spremni”?!

Odlično je upoznat, kaže ovaj vajni režiser koji ništa ne zna!

Elem, ako smo kao civilizovani ljudi precizno ustvrdili da je režiser Sošić poluludi šovinista, sigurno nećemo sebi dozvoliti sve crnogorske režisere poistovjetimo sa ovom spodobom, nazivajući ih “poluludim šovama”.

Zločini, selektivno izvlačenje za „krupni kadar“

Isti je slučaj i sa nakaradnom, jednostranom pričom režimskih propagandista o zločinima nad zelenašima, s jasnim i providnim političkim projekcijama.

Tu, prije svega, moramo spomenuti zločin nad porodicom Zvicer, koji se medijski eksploatiše skoro tri decenije.

Drugi slučaj je Sošić naveo u intervjuu, rekavši da ga je neki “Bulatović iz Rovaca” pitao, ili obavijestio:”Da li si čuo za onu ženu kojoj su stavili mačku ispod suknje, vezali suknju, i onda udarali mačku dok joj nije rastrgla utrobu”.

Da se razumijemo, jednostrano izdvajanje nekog zločina, njegova generalizacija sa stavljanjem u pogrešan kontekst-uvijek je predstavljalo gadost prve vrste.

Elem, kako pored “zločina bjelaša” postoje i “zločini zelenaša” toga perioda, red bi bio da se takve stvari istovremeno istražuju, bez nacionalističke strasti jer su i jedni i drugi bili etnički Srbi, ali i Crnogorci nadnacionalno.

Recimo, imamo slučaj likvidacije jedne muslimanske, stočarske porodice Salković u podorjenskom selu Orovac od strane komita.

Naime, po upadu u selo, oni su odabrali baš tu, jedinu muslimansku kuću da je ograbe.

Uhvatili su dvojicu braće Salkovića, koji su se našli doma, i napravili zločin koji je odjeknuo regionom- jer su  ih raskasapili noževima i sjekirama na komade.

Dakako, kompletan stočni fond te porodice je odjavljen u Orjen, a taj monstruozni zločin je bio povod za odmazdu ustaša, sunarodnika Salkovića, na selo Orovac 1941. godine.

Seljani Orovca su se ipak uspjeli povući u planinu, ali je kompletan stočni fond sela odjavljen od strane Salkovićevih sunarodnika.

Indikativno je da su svi ti zločini u sukobima bjelaša i zelenaša, koje režimski propagandisti protežiraju, po obimu i svireposti ništavni prema zlu koje je zadesilo samo selo Veliku.

Radi se o strašnom pogromu crnogorskog sela Velika, koji se desio 28. jula 1944.godine.

Tada je za samo dva i po sata, koliko je njemačka komanda dozvolila albanskim i Muslimanskim milicijama (12) da čine odmazdu, napravljen čudovišni masakr pravoslavnog naroda tog sela.

Evo samo jednog slučaja zločina iz Velike: “Milici Simonović, kako je svedočio njen suprug Dušan, zlikovci su bajonetima pocepali stomak i izvadili dete iz utrobe. Njena deca su pošla da vide šta je sa majkom.

Tako su mi poginule kćerke: Zorka od 14 godina, Krstinja od osam, i sin Milorad od dve godine.

Sin Mato imao je četiri godine. Uhvatili su ga živa, i posekli mu obe noge u kolenima, vezali ga i obesili na jednu šljivu i glavu mu okrenuli naniže. Tu su ga mučili zverski pred očima moje majke Jele.

Skinula je šamiju sa glave i molila ih da to ne čine. Ubili su obešenog Mata. Kći Ljubica je pobegla. Umrla je od posledica strave koju je doživela – svedočio je Dušan Simonović.” (13)

Prije nego što nastavi zamišljeni serijal, bilo bi poželjno da režiser Sošić napravi eksperimentalne kadrove zločina u Orovcu i Velici, te da upita režim smije li to objaviti?

To je javnosti važno- da bi došli do još jedne spoznaje o kakvom režimu se radi, iako je i do sada jasno da se radi o neadekvatnim osobama.

Državne nagrade za zlodejanija i mržnje

Što se tiče sela Velika, publicista Predrag T. Šćepanović je, prema nedovršenim istraživanjima do 2013. godine, došao do broja od 441 ubijenih ljudi toga dana. (12)

Međutim, na dan otkrivanja Spomen ploče na Čakoru (1984.) revolucionar Miloš Džudović je rekao da je toga dana ubijeno „oko 673 lica, od kojih je evidentirano oko 340, među kojima 120 djece“. (12)

Osim toga, u Velici spaljeno 300 kuća i opljačkan sljedeći stočni fond: 8.000 ovaca, preko 2.000 govedi, 150 konja i 200 koza. (14)

A sada, da sve sublimiramo i uporedimo fakte. Za 22. godine vladavine “zlih Karađorđevića” registrovano je 257 crnogorskih žrtava i 120 spaljenih kuća zelenaša.

Na drugoj strani, za samo dva i po sata divljanja lokalnih albansko-muslimanskih nacista u selu Velika, crnogorskih žrtava je bilo u rasponu od 441. do 673. osobe, od kojih 120 djece, spaljeno je 300 kuća.

To znači da je u Velici počinjeno dva do tri puta više zločina po obimu u  odnosu na,  režimom potencirani,  period “zlih Karađorđevića”?!

Zločini u Velici nisu generalizovani, niti su za to optuženi narodi-Bošnjaci i Albanci.

Naime, postoji, imenom i prezimenom(14), spisak svih zločinaca koji su  učestovovali u masakru u Velici, kao i vođe te bande, a to su bili: hodža Osman Mula Rastoder iz Radmanovaca, opština Petnjička, i Sait Hodža Šahmanović iz Plava. (9)

Režim Mila Đukanovića se vrlo jasno odredio prema crnogorskoj prošlosti na tankovit, apsolutno čudovišni način.

Šerbo Rastoder je za projektovanje mržnje unutar pravoslavnog naroda, na osnovu falsifikata i poganih konteksta,  dobio 2011. godine Trinaestojulsku nagradu a 2O18, postao akademik, redovni član CANU. (15)

Osman Rastoder, poglavica pokolja u Velici i komadant albanskih trupa u gušenju Trinaestojulskog ustanka u Beranskom srezu (9), je 2015. dobio ulicu u Petnjici i proglašen od strene BS „vrlo značajnom ličnošću Bošnjaka“. (16)

Režiser Željko Sošić je nastavljač fasifikata Šerba Rastodera i zločina Osmana Rastodera, ali drugim načinom i metodama.

Za projekciju svojih noćnih mora i istorijskih frustracija na filmsku traku, Sošić je počašćen mjestom umjetničkog direktora CNP.

Dakako, sve je to dokaz šizofrenije i apsolutne nenormalnosti današnjeg režima, kojem su, izgleda, odavno “vrane mozak popile”.

Pored nevedenog pravca projektovanja mržnje, sada se dodala nova režimska priča o nekakvim “opasnim četnicima koji su se namah pojavili”, sa standardnom medijskom lavinom ostrašćenosti prema onima koji ih politički ne podržavaju!?

Tu im  je glavni adut nekakav “pop Maca iz Pljevalja” koji je, međutim, po svim parametrima bio “mala maca” ne samo za Osmana Mulu Rastodera i Saita Hodžu Šahmanovića već, prije i iznad svega, za šefa režima Crne Gore koji sanja košmarne snove i ne zna na kojoj planeti živi trenutno!

Novi duh Crne Gore, molebani i litije

Naprotiv poluludog šefa režima i tridesetodišnjeg haosa kojeg on pravi u državi-čvrsto stoji tekuća pravoslavna revulucija Crne Gore, koja prirodno i meko briše ostatke konfliktne i režirane prošlosti našeg naroda.

Pokret dobrote i sabornosti, koji je kroz molebane i litije ujedinio duh pravoslavnog naroda Crne Gore.

Zato niko nikakve šanse nema u borbi protiv litijskog pokreta, a pogotovo ne ovakav jadni i čemerni šef režima, sa svojim bijednim čaušima!

Taj proces pravoslavne revolucije će potrajati dugo. Ne samo dok se ne promijeni satanistički Zakon o vjeroispovijesti, već sve dok se ne zbrišu sile zla i meteža koje danas upravljaju nesrećnom državom Crnom Gorom.

Sve do tada će odjekivati čvrsti stav: „Naša sloga biće poraz vragu“!

Reference: 

1. (”Željko Sošić: Litije vode ideološki potomci srpske okupatorske vojske koja je htjela da zapali mošti Sv. Vasilija i Sv. Petra Cetinjskog”, portal IN4S, iz intervjua za “Vikend novine”, 30.05.2020.)
2. (“Volšebni falsifikati: “Božićna pobuna” i komiti”, Vojin Grubač, portal IN4S, 26.02.2017.)
3. (“Adžić: Grubačev zaborav crnogorskog mučilišta (1919-1941)”, Novak Adžić, portal IN4S, 20.09.2016.)
4. (“Spisak opljačkanih i zapaljenih domova crnogorskih rodoljuba”, Novak Adžić, portal Analitika, 26. 08. 2016)
5. (“I mrtvi svjedoče istinu”, Glas Crnogoraca, 28. mart 2001. sa sajta Srpska Zemlja Crna Gora, Citat: “U petak 16. marta 2001. godine, dnevni list „Vijesti“ objavio je na strani 13. fotografiju Hercegovaca koje su povješali austrougarski okupatori, a koju je lažno i očigledno zlonamjerno dnevni list „Vijesti“ predstavio kao „vješanje crnogorskih rodoljuba na Cetinju 1920.“ počinjeno od strane Srbijanaca. Istoričar Aleksandar Stamatović je 17. marta na Parlamentarnom kanalu Crne Gore i 19. marta 2001. u „Glasu Crnogoraca“ prvi ukazao na lažno predstavljanje ovog istorijskog događaja u „Vijestima“, pozivajući se na knjigu Vojislava Bogićevića „Sarajevski atentat“ objavljenu 1954. godine od strane Državnog arhiva Bosne i Hercegovine. U ovoj knjizi se navodi da pomenuta slika svjedoči o postradalim Srbima Hercegovcima obješenim 1914. godine u Trebinju. Apsolutno je tačno da se na slici radi o postradalim Srbima Hercegovcima. Austro-ugarski zločin o kome ova slika svjedoči počinjen je 6./19. februara 1916. godine, a ne 1914. Zločin je izvršen u krugu austrijske kasarne (zgrada koja se vidi u pozadini) u Trebinju. O imenima devetorice obješenih Srba, koji se vide na slici, svjedoči knjiga okružnog protojereja i paroha trebinjskog Vladimira J. Popovića „PATNJE I ŽRTVE SREZA TREBINJSKOG 1914-1918“, koja je objavljena u Trebinju 1929. godine. Stradalnici iz srpske Hercegovine prikazani na slici su: Spasoje Stijačić, težak iz Klobuka; Luka Bakoč, težak iz Klobuka; Rade Bakoč, težak iz Klobuka; Lazar Rutešić, težak iz Klobuka; Todor Stijačić, težak iz Rakovog Dola; Đorđo Stijačić, težak iz Orahovca; Krsto Stijačić, težak iz Dobrog Duba; Nikola Šegrt, težak iz Aranđelova; Trifko Kujačić, težak iz Rakovog Dola. Da upotpunimo ovu informaciju, pomogao nam je Muzej grada Trebinja.)
6. (“Šerbo Rastoder, ljucki škart: Obraz mu pojela guzica, Piše: Marko Vešović, E-novine, 30.07.2014.)
7. (“Adžić: Sekula Drljević je od političkog i ideološkog Srbina postao nacionalno-samosvjesni Crnogorac”, Novak Adžić, portal IN4S, 27.09.2016., Citat: “Dakle, gospodin Grubač je u krivu, kad za Drljevića tvrdi da je „pod Pavelićem“ postao Crnogorac. Naprotiv, bio je nacionalno i državotvorno samosvjesni Crnogorac i kao ideolog i neformalni, ali stvarni, lider Crnogorske stranke, još od 1937. godine (utvrđeno vjerodostojno) kada je jasno poručio da je subjektivno i objektivno Crnogorac etnički i nacionalno, a ne Srbin.”)
8. (“Crnogorski federalisti 1919-1929“, CANU, 1, 2; akademik CANU dr Dimitirije Dimo Vujović, Titograd, izdanje 1981.g.)
9. („Crnogorac“, br. 17, 27. april 1925., tekst- „Pod znakom federacije“)
10. (Vladimir Jovanović, Krsto Popović- Sedamdeset godina od pogibije (1), portal Antena M, 13. mart. 2017.)
11. (“Velikosrpski okupatori i osvajači Crne Gore su 1919. htjeli da spale mošti Svetog Petra Cetinjskog i Svetog Vasilija Ostroškog”, Autor: Novak Adžić, portal Aktuelno.me, 22.05.2020. Citat: “Isto tako, grupa poslanika, njih trojica učesnika tzv. Podgoričke skupštine je na njenom zasijedanju predložila da se iz Cetinjskog i Ostroškog manastira izbace, iznesu mošti (kosti) Svetog Petra Cetinjskog i Svetog Vasilija Ostroškog i sahrane njihovi zemni ostaci na groblju poput običnih civilnih lica.”)
12. (“O zločinima Drugog svjetskog rata u Polimlju i Velici”, Predrag T. Šćepanović, Glas Holmije, 27.10.2013. Citat: “Hodža Osman Rastoder je 1941. učestvovao u gušenju Trinaestojulskog ustanka u Beranskom srezu… Postoje svjedočanstva da je Osman Rastoder, kao komadant albanskih trupa na sektoru Polica – Turjak, organizovao brojne napade na pravoslavna ustanička sela, a u poličkim selima Zagrađu i Goraždu njegova jedinica je popljačkala i zapalila 54 pravoslavne ustaničke kuće.”)
13. (“Masakr za tri sata: Decu su bacali u vazduh i dočekivali bajonetima i sekli su im noge ispod kolena!”, portal Srbija danas, 02.2017.)
14. (“Dosadašnja istraživanja genocida u Velici (2)”, dr Vasilj Jovović, portal Glas Holmije)
15. (“Žiri odlučio: Milatović, Rastoder i Mirković dobitnici Trinaestojulske nagrade”, Slobodan Milatović, Vijesti online, 16. 06. 2011.)
16. (“U Petnjici BS podržava, DPS nemušt, borci osuđuju: Ulica u Petnjici nazvana po vođi muslimanske milicije”, Tufik Softić, portal Vijesti, 5. 09. 2015. Citat: “Predsjednik parlamenta u Petnjici Adnan Muhović (Bošnjačka stranka) je ocijenio da samoinicijativno postavljanje table na jednoj ulici u toj varoši sa imenom komandanta muslimanske milicije u Drugom svjetskom ratu Osmana Rastodera ne predstavlja provokaciju jer se radi o „vrlo značajnoj ličnosti u nas Bošnjaka“