Sačuvaj nas, Bože, blagoslova!

Piše: Emilo Labudović

Crnu Goru može da strefi svaka muka i pošast, a i nije da je nije strefljavalo, istrpjeće ona sve. Poplave, požare, zemljotres, epidemije, sušu… iz svega će ona izaći i izlazi, ovakva ili onakva, ali traje. Što bi rekao onaj brzotrčeći Rankiša: „da je vječna“ čime je zaslužio Nobela (naravno, ne onog Katnićevog) prije Ajnštajna koji je ozbiljno sumnjao u vječnost svemira. Više je vjerovao u vječnost ljudske gluposti.

Ali, nad njom se, evo, neko vrijeme nadvila nesvakidašnja opasnost koja prijeti da je bestraga, obestrvi, urniše i izbriše sa geografskih karata. Ta avet koja kruži nad njom, njenom slobodom i proevropskom budućnošću je ni manje ni više nego Srpska pravoslavna crkva!? „Crkva strane države“, kako je, dok je još definisao sve po Crnoj Gori, prekrsti onaj nesmajni i nekršteni gorepomenuti Rankiša. Crkva koja je porodila, podigla i sačuvala njegovu državu. Naravno, ukoliko Rankiša i sledbenici mu ne smatraju da su kopilad.

Nema dana a da sa neke od navodno relevantnih adresa ne stigne jauk nekog od nevoljnika, crnih u gori zelenoj (dok je još bila zelena) isprepadanih crnim mantijama sveštenika SPC. Crna uniforma onog nesrećnog Picule ne da ih ne plaši nego im nekako dođe kao zastava za kojom će pravo u Evropu. Mada je Miraš, kome su Milo i Rankiša razvalili tronožac za koji je, nesrećnik, bio umislio da je tron Svetoga Petra, odavno „ad akta“, obezglavljena družina, ne veća od onog omalenog cetinjskog trga na kojem lože badnjak, svako malo zvoni na uzbunu. Doduše, treba biti pošten pa priznati da je njihova „zvonjava“ u rezonansi sa sličnom kakofonijom iz Novog Sada i Beograda.

Te neznavene i obezbožene kreature, namjerno zaboravljajući da je „crkva strne države“ nastala baš u ovoj državi, po već viđenoj matrici progona Ruske crkve iz „rodnog“ joj Kijeva, žele da joj u Crnoj Gori zatru svaki trag. Kao da se osam vjekova trajanja, osam vjekova uklesanih u duvare hiljade bogomolja, mogu izbrisati Milovim dekretom i zavijanjem podtrpeznih kučki koje svako malo jekne Crnom Gorom. Kao da, i sve da je nekud krenu, sa njom ne bi krenuli Petrovići sa Njegošem na čelu i skoro sva Crna Gora, a oni ostali kao odrpani brodolomnici na pustom ostrvu. Naravno, pod uslovom da ih onaj crnokošuljaš Picula ne svrsta pod vatikanski barjak.

A SPC i njene „ekspoziture“ u Cnoj Gori za sve to vrijeme, vršeći svoju dva milenijuma staru ulogu, samo se mole za dobrobit Crne Gore i njenih građana, ne dijeleći ih i jednako ih pokrivajući svojim blagoslovom. Ali, lakše je, kažu, ukucati ekser u beton nego istinu u nečije tvrde uši.

I na kraju, neki dan dobio sam od jednog prijatelja zanimljiv „tvit“ (ako se to tako kaže) koji možda daje najbolje tumačenje ovog antisrpskog ludila koje se ukorijenilo ne samo u Crnoj Gori. „Crnogorci su nekad bili Srbi. I Makedonci su nekad bili Srbi. I Muslimani su nekad bili Srbi. A i Srbi su nekad bili Srbi“!!!
I šta ovome uopšte bilo šta dodati? Sačuvaj nas, Bože, blagoslova!