Rusija, nažalost, postoji

Negdašnji menadžer banke „Raiffeisen International”, Herbert Stepič, kaže da lideri EU „kasne cijelu svjetlosnu godinu” za Putinom, jer on donosi odluke i realizuje ih, dok u EU vlada haos čak i pri izboru novog predsjednika Evropske komisije. Zato je ministar spoljnih poslova „Kijevske hunte” Andrej Deščitsa, umjesto da obezbijedi zaštitu napadnute ruske ambasade, na koju je obavezan Bečkom konvencijom o diplomatskim odnosima iz 1961, zaurlao: „Putin je j…ni sin”. Njegov šef Arsenij Jacenjuk reče istovremeno, baš kao Hitler, da su „niža rasa” ukrajinski Rusi koji se bore protiv njegovih naci-fašista.

A onda je NATO okidač Fog Rasmusen dokazao da su bili u pravu svi koji vjeruju u teoriju zavjera: „NATO priprema paket vojnih mjera da ojača ukrajinsku armiju što je u skdopu novog viđenja Rusije kao neprijatelja”. Uz ovaj ratoborni, do sada nezabilježeni, govor mržnje u međudržavnim odnosima svrstala se I Jelena Milić, direktor beogradskog Centra za evroatlantske studije, koja je izjavila, na okruglom stolu „Crna Gora i neutralnost” u organizaciji Nebojše Kaluđerovića, milogorskog nacionalnog koordinatora za NATO, koji od sada mora da gleda na Rusiju kao na neprijatelja, a koji se desio na datum baš prigodan tom zločedu Brisela i Vašingtona, u prošli „petak trinaesti” u Podgorici.

Jelena Milić je tada rekla, baš kao da je Eva Braun: „Rusija, nažalost, postoji!”

Ama, ni Napoleon, ni Adolf ne bi bolje od nje, ali je prošla, baš kao i pomenuta dvojica. Prvo joj je profesor dr Filip Kovačević očinski skrenuo pažnju da je zabasala u fašizam: „Vašom rečenicom da ‘Rusija, nažalost, postoji’, svrstavate se na stranu Hitlera”. Potom je Marko Milačić, izvršni direktor Pokreta za neutralnost, istakao da je ta izjava klasičan fašizam i slika zvanične zapadne ideologije. Pošto je optužila Milačića da krije da ga finansira Miroslav Lazanski (znalo se da je Lazanski vojni komentator, ali je sada Jelena svima otvorila Oči da je u stvari riječ o vojnom tajkunu), a da se na njenom sajtu nalaze podaci ko nju finansira, odnosno da su to izraziti evroatlantski mrzitelji Rusa i Srba, koji su zdušno podržavali i vršili agresiju na Crnu Goru i Srbiju: Generalni direktorat Evropske komisije za proširenje, Evropska komisija, Balkanski Fond za demokratiju, Fridrih Nauman Fondacija, Fond za otvoreno društvo, Nacionalna zadužbina za demokratiju, Fondacija braće Rokfeler i NATO divizija za javnu diplomatiju na čelu sa neprijateljem Rusije Fog Rasmusenom. Naravno, ne piše koliko zelembaća prima.

Onda je uslijedio kontraudar Jelene Milić, izveden u skladu sa poznatom vojnom taktikom NATO pakta kada naiđe na tvrdo. Napustila je bojno polje, odnosno okrugli sto. Pokazala je poznatu evroatlantsku toleranciju, pa nije rekla nikome ni doviđenja, osim što se izvikala na organizatore da je ne štite, zaboravljajući da oni nisu NATO žandarmerija, no samo potrčci za NATO zelembaćima. I tako je evroatlantski organizator okruglog stola dobio najviše po nosu od svoje evroatlantske beogradske perjanice, koja se ponašala kao da je neka Jacenjukova viša rasa u odnosu na prisutne, pa može svima da lijepi etikete. No, kada joj se uzvrati da lijepi providne naljepnice, onda bježi nevaspotano da ne bi čula da Milačić ne prikazuje finansijere, jer ih nema. Ona nema alternativu za svoju aroganciju, čak ni toliku da se pozdravi napuštajući „nižu rasu” za okruglim stolom, nesvjesna, baš kao i njen istomišljenik mr Ivan Vuković, da samo ograničeni umovi nemaju alternativu.

I da se samo takvi nepristojno ponašaju.