Preminuo pisac i glumac Josip Pejaković
1 min read
Foto: Printskrin Sputnjik
Pisac i glumac Josip Pejaković preminuo je sinoć u 78. godini.
Vest o njegovoj smrti objavio je njegov sin Dejan Pejaković.
Rođen je u Travniku 1948. gde je pohađao osnovno i srednje obrazovanje.
U Sarajevu je završio Dramski studio.
Ostvario je više 50 premijernih uloga u Narodnom pozorištu Sarajevo, a glumio je i u mnogim filmovima, objavila je RTRS.
Napisao je i nekoliko monodrama i filmskih scenarija od kojih su najznačajniji: „Oj živote“, „On meni nema Bosne“, „Ljudski faktor“, „Kuća pored puta“.
Jedno vreme je bio pevač travničke rok grupe „Veziri“ u kojoj ga je kasnije zamenio Seid Memić Vajta. Nakon toga se posvetio glumi.
U maju 2022. godine objavio je i najnoviju knjigu pod nazivom „Sevdalinka“, a zajedno sa Rambom Amadeusom podneo je kandidaturu u UNESKO sa predlogom da sevdalinka postane nematerijalna svetska kulturna baština.
Kako je objavio portal klix.ba, u poslednjoj deceniji Josip se borio s nizom bolesti, a imao je čak 17 operacija, da bi 2019. godine rekao da je bio otpisan, ali je uspeo da se oporavi.
Cesto se – iz kurtooazije, interesa, zbog prolaznosti zivota i straha od smrti koja sve nas ceka, ili cisto reda radi da se ne bi nesto izostavilo a sto se desava u neprijateljskom komsiluku – objavi odlazak nekoga ko mozda i nije vrijedan pomena i ko nije bitan, posebno ne za srpsku kulturu koja odise otvorenoscu i ukljucivoscu.
Koreknosti radi, koja dominira svjetskom, pa cak i tom podlom i neiskrenom „Balkanskom“ licimijernoscu, mi eto pomenemo i one za koje sam siguran da se vecina srba iz Sarajeva ne bi slozila, posebno ne onih koje je taj grad svojom srednjovjekovnom ucmaloscu gusilo, i na kraju protjeralo ili im skratilo zivot kao onim nesrecnicima na stratistu, u jami „Kazani“.
Ne ulazeci u diskusiju vrijednosti njegovih glumackih i literarnih dostignuca-pitanje je koliko se njegov rad moze posmatrati izolovano od tog mahalskog duha kog je on promovisao rame uz rame sa Behkom i Ljucom- sumnjam da je na bilo koji nacin zavrijedio pomena u srpskoj kulturnoj javnosti. Na kraju on je, kako je to on sam definisao, zivio svom dusem i srcem za tu jednu od „sest septickih jama“ koje su nastale s raspadom Jugoslavije.
Da je to tako, postoje nepobitne cinjenice, a to je da dok su njegove srpske komsije pa i kolege iz BiH (ne)kulture preko noci u tom mracnom sarajevskom vilajetu nestajale, on kao dramski umjetnik koji je promovisao travnicki i sarajevski „mahalski kult bio postedjen stradanja. Na kraju, sta je Josip ucinio kao umjetnik da se suprostavi tom uzasu kroz koji su neduzni prolazili? Ocito je da je – sto nas iskustvo i istorija balkanskih mrznji i trvenja uci – ne cinjenje deleko jace od samog akta cinjenja, a cutna vise nego gromglasnija od grmljavine.
Molim Vas, budite milostivi, postedite nas politicke korektnosti u kulturi.