Pouke ukrajinske ”revolucije”

Poslednja dva mjeseca fokus svjetske javnosti preselio se sa Sirije na Ukrajinu, najprostraniju evropsku zemlju. Sve je počelo krajem novembra, kada je vlada Nikolaja Azarova odlučila da odloži potpisivanje sporazuma o pridruživanju sa Evropskom unijom i na određeno vrijeme obnovi privilegovane ekonomske odnose sa Rusijom.

Početkom avgusta prošle godine, Rusija uslovljena je namjerom zvaničnog Kijeva da potpiše sporni sporazum i tako otvori ukrajinsko tržište za robe iz zemalja članica EU, počela da preispituje povlašćen status ukrajinske privrede na njenom tržištu. Za nepuna tri mjeseca ukrajinska ekonomija suočila se sa fatalnim gubicima, koji su kvantitavno govoreći premašili 5 milijardi dolara, od čega je samo konditorska kompanija ”Rošen” izgubila  200 miliona. Potpuni gubitak privilegovanog položaja ukrajinske privrede na tržištu Rusije i najavljeno svođenje cijene ruskog gasa na komercijalnu osnovu pred nadolazeću zimu, projektovale su ekonomsku štetu od sporazuma sa EU samo u 2014. godini na čak 50 milijardi dolara. Zahtjev ukrajinske vlade da se ovi gubitci barem polovično kompezuju kroz paket evropskih investicija glatko je odbijen u Briselu.  Umjesto 20 milijardi investicija Ukrajini je EU spremila krvavu revoluciju sa zadahom terorizma i fašizma.

Niko konkretne ekonomske parametre nije doveo pitanje, pa čak ni oni koji danas ruše i pale po Kijevu i drugim gradovima na zapadu Ukrajine. Sterilnim frazama o ”ukradenoj evropskoj budućnosti” i drugim manipulacijama lideri tri opozicione partije uspjeli su da početkom decembra na ulice tromilionskog Kijeva izvedu nešto oko 100.000 ljudi. Zapadni mediji su ovu brojku višestruko multiplikovali, proglasivši kijevske proteste za ”marš miliona”. Međutim broj protestanata počeo je krajem godine da se značajno osipa i sredinom januara spao je na jedva nekoliko hiljada.

Zato su spoljni i unutrašnji režiseri ukrajinske drame,  hronični deficit aktivnih podržavaoca pokušali zamaskirati prenamjenom građanskih protesta u nasilnu revoluciju. Grupe maskiranih, uniformisanih, odlično organizovanih mladih momaka počinju prvo u Kijevu, a potom i u gradovima zapadne Ukrajine žestoko da napadaju policiju, pale i zauzimaju vladine zgrade. Njihov model ponašanja neodoljivo podsjeća na petoktobarski Beograd, kada su na isti način organizovani pripadnici zemunskog, surčinskog i drugih kriminalnih klanova poveli juriš na Saveznu skupštinu, RTS, policijske stanice i Narodnu banku. Izgleda da za ponavljanje beogradskog scenarija u Kijevu fale stvarni demonstranti, koji bi nastupali iza kriminalno-terorističkih grupa.  

Na ulazima zauzetih vladinih zgrada, ”demokratski” protestanti povješali su velike portrete Stepana Bandere i Romana Šuškeviča, političkog lidera i vojnog komandanta tzv. ”Ukrajinske ustaničke armije”, kvislinškog pokreta formiranog i naoružanog od strane nacističkih okupatora u 1941. godini. Više desetina hiljada Rusa, Poljaka i nepodobnih Ukrajinca ubijeno je od strane njihovih sljedbenika tokom njemačke okupacije. Otvorenom podrškom terorističkim metodama u rušenju legalno izabrane vlasti, te prećutkivanjem tamo prisutne nacističke ikonografije postaje ponovo vidljiv ogavni cinizam zvaničnika SAD i EU, koji izgleda u svakoj iole ozbiljnijoj kriznoj situaciji predstavlja konstantu.

Za razliku od ratoborne opozicije vlast predsjednika Viktora Janukoviča demonstrira ozbiljnu suzdržanost i spremnost na kompromis. Tako je premijer Azarov juče je podnio ostavku, što je u skladu sa subotnjom ponudom njegove funkcije opozicionom lideru Arseniju Jacenjuku. Na istom sastanku mjesto vicepremijera ponuđeno je njemačkom državljaninu Vitaliju Kličku. Pravo sa subotnjih razgovora sa Janukovičem, dvojica opozicionih prvaka otišla su u ambasadu SAD, nakon čega su ponudu predsjednika svoje države sa gnušanjem odbili, karakterišući je kao ”otrovnu”. Jučerašnja ostavka premijera Azarova takođe nije nahranila sujetu ukrajinskih opozicionara i njihovih zapadnih ”savjetnika”, novi zahtjev je glava legalno izabranog predsjednika.

Kao čovjeku koji gaji iskrene simpatije prema narodu Ukrajine ostaje mi da se nadam da savjetodavno mišljenje koje su Kličko i Jacenjuk pokupili u američkoj ambasadi neće prouzrokovati iste posljedice po njihovu zemlju, kao savjet Vorena Cimermana Aliji Izetbegoviću da 1992. godine povuče potpis sa Lisabonskog dokumenta.

Ukrajina se danas nalazi pred sudbonosnim izborom, koji bi mogao opredijeliti njenu budućnost. Ukoliko lojalnost  prema amerikim i briselskim šarenim lažama nadjača zdrav razum inicijatora rušilačkih demonstracija, današnja ukrajinska država mogla bi da nestane sa mape svijeta. Žitelji autonomne republike Krim, kao i dvije privredno najvažnije rusofone  Harkovske i Donjecke oblasti teško da bi prihvatili ekonomsko samoubistvo kome su iz nekih iracionalnih pobuda izgleda skloni njihovi sunarodnici iz zapadnog dijela zemlje.

Činjenica da današnja EU nije u stanju jednoj Ukrajini, zemlji sa najvećom površionom i možda najvećim strategijskim značajem u Evropi, obezbijediti 20 milijardi dolara investicija, ili samo petinu sredstava koje Kina planira da investira na prostor Balkana, morala bi da zapita narod Srbije i Crne Gore gdje nas to vode naši političari? Čini se da je danas Radoje Domanović mnogo aktuelniji od vremena u kome je stvarao. Ukoliko iz ukrajinskog primjera ne izvučemo odrđene pouke postoji opasnost da kada jedne večeri zađe na zapadu, više nam nikada ne osvane.