Politički diletantizam u punom sjaju: Cikotićka pljuje po Njegoševoj kapeli!

U moru dnevnopolitičkih besmislica i demagogije, rijetko se pojavi nešto što čovjeka ostavi bez teksta. Ali saopštenje potpredsjednice SDP-a i predstavnice tzv. „Evropskog saveza“, Amine Cikotić, povodom obilježavanja 13. jula i simbolike Lovćenske kapele — obavezuje na reakciju.

Cikotić se, u nastupu koji više liči na nepismeni ideološki ispad nego na iole državnički stav, drznula da Lovćensku kapelu — zavjetnu želju najvećeg crnogorskog državnika, vladike, filozofa i pjesnika Petra II Petrovića Njegoša — nazove „simbolom političkog nasilja“ i „kulturne okupacije“. Da tragedija bude veća, ta izjava dolazi od osobe koja se poziva na „antifašističku prošlost“, a istovremeno satanizuje simbol crnogorskog državnog, duhovnog i kulturnog identiteta.

„Ne možete graditi evropsku budućnost s onima koji negiraju crnogorsku prošlost. Da li je vaša Evropa sad ona Evropa u kojoj ministar slavi državni praznik simbolima istorijskog poniženja Crne Gore?“, između ostalog pita Cikotić u saopštenju.

Paradoks je potpun: u ime „evropskih vrijednosti“ Cikotić vrijeđa one vrijednosti na kojima je Crna Gora građena i koje su priznate i poštovane od najvećih umova ovog prostora — od Meše Selimovića, Lazara Trifunovića, Lubarde, pa do brojnih akademika i kulturnih radnika koji su se borili protiv rušenja Njegoševe kapele. A ko se protivio rušenju? Ne nekakvi „velikosrpski nacionalisti“, nego kompletna elita duha i znanja iz vremena Jugoslavije.

Da podsjetimo neznavenu Cikotić — Njegoševa kapela nije nikakav velikodržavni simbol, ona je bila lično zavještanje jednog od najznačajnijih mislilaca 19. vijeka, koji je u kamenu Lovćena želio da počiva.

Ako je nešto „kulturna okupacija“, onda je to uklanjanje te kapele uprkos volji Njegoša, naroda, umjetničke i naučne javnosti. U tom činu nema ničeg „evropskog“, a ni antifašističkog – ima samo državnog nasilja i gušenja autentične kulture.

Zato kada Cikotić govori o „klečanju pred Lovćenskom kapelom“, to više otkriva o njoj nego o onima koje pokušava da napadne. Onaj ko kleči pred Njegošem — kleči pred vlastitom istorijom, pred žrtvom, pred pjesmom, pred borbom za slobodu koju je Crna Gora vjekovima vodila. Njegoš je pjevao o borbi protiv tiranije, protiv imperija — od Osmanlija do Vatikana. On je bio antej evropske slobode, ne njen poricatelj.

Ako je Cikotić htjela da napadne ministra Šćekića, mogla je to učiniti politički preciznije i poštenije. Ovako, srušila je svaku granicu pristojnosti, istine i znanja. Njena izjava je školski primjer istorijskog revizionizma u najsiromašnijem obliku — onom koji potiče iz neznanja i ideološke zaslijepljenosti.

A ako već pominje „crnogorsku prošlost“, neka ne zaboravi da ta prošlost nije počela 1941. već mnogo ranije — u Bojnoj noći na Morači, na Krusima, Martinićima, u bojevima protiv otomanske imperije i u stihovima „Gorskog vijenca“. Ta prošlost se ne mjeri samo revolucionarnim datumima, nego i istorijskom sviješću, kulturom, zavjetima i vjerom u slobodu.

Crna Gora je Evropa, ali Evropa – ne u kojoj se briše Njegoš – već ona koja ga prepoznaje kao jednog od najvećih evropskih duhova. Cikotić i njeni pokrovitelji bi to trebalo da znaju prije nego što iduće saopštenje sastave na temeljima elementarnog nepoznavanja onoga što pokušavaju da isključe iz javnog života. I da pokuša da bude iole pristojnija i vaspitanija u javnom obraćanju!

Jer ako u toj „evropskoj budućnosti“ ne bude mjesta za Njegoša, onda ni Crne Gore u njoj neće biti.