Pismo sa sela kojeg više nema: Beograd je svet

Piše: Emilo Labudović

Napolju jutro još uvijek cmizdri kao naljućeno dijete koje je već zaboravilo zbog čega plače, ali plače; cijede se biseri kišnih kapi sa grana, kapaju strehe, nebo je sivo kao očeva cerada, a maglena runa sporo se penju uz lazine i sjenokose. Avgustovskih petnaest stepeni atmosferu sobe čine primamljivijom, ali u sobi pljuskovi loših vijesti, ružnih slika i još ružnijih uspomena, što sve skupa ovo jutro čini još sumornijim i vrijednim samo da se prespava. Ali, život ne spava, samo sipi kao ova sitna, dosadna kiša koja zalazi svuda i od koje ništa ne ostaje suvo.

I sve što se dešava kod nas i u svijetu, a kad mislim na „nas“ u to ne ubrajam Crnu Goru jer Vlada, joj je, liše Nika Đeljošaja koji nikad ne spava i ne odmara, na odmoru, već na sve nas gdje god da nas ima, skoncentrisano je na tri neuralgične tačke: Ukrajina, Gaza i… Beograd!? Prve dvije „destinacije“ se nekako podrazumijevaju, tamo bijesni rat i divljaju smrt i glad, ali Beograd??? Da, Beograd, jer mnogi, spolja i unutra, priželjkuju i sve rade da vrate rat u grad koji još uvijek vida rane brojnih ratova koji su protutnjali njime. Da vrate rat, naročito onaj bratoubilački, jer ni atomska bomba ne može da razori nacionalno biće kao što to može on. I ta sumanuta ideja, taj kancer koji podmuklo nagriza mir i stabilnost ne samo u regionu, mjesecima se valja beogradskim ulicama, bulevarima i mostovima. Jer, kreatori zla dobro znaju: ako plane u Beogradu, planuće cijela Srbija, a ta vatra će, kao i uvijek, potpaliti požar novog cjelosvetskog razaranja i razračunavanja.

Beograd se napada odasvuda. Skoro da nema prestonice iz koje ne palacaju zmijski jezici mržnje, netrpeljivosti i negacije. Vjetrovi zla bez prestanka duvaju iz Prištine, Podgorice, Sarajeva, Ljubljane… iz Brisela, Bona, Londona, Vašingtona, ali i iz Pariza, koliko god se to pokušavalo prikriti navodnim benevolentnim stavom Makrona. Ali, Beograd se, kao Pijemont Srpstva, ne napada samo artiljerijom mržnje i negiranja čije „granate“ padaju na Terazije i Andrićev venac. Beograd se sve žešće napada tako što se istom mržnjom i istom destrukcijom napadaju Republika Srpska i Banja Luka. Jer u kuhinjama u kojima se krčkaju novi svjetski odnosi Srpstvo se smatra solju bez koje bi im čorba bila bljutava, a u ovom trenutku, to se mora priznati, najčvršći stub – oslonac Srpstva, njegova prva i poslednja linija odbrane, je Republika Srpska.

Avgust je mjesec koji iznova, slikama egzodusa jednog naroda iz države u čijim su temeljima i njihovi grobovi, a koja je za taj zločin nagrađena evropskim udomljenjem, podsjeća koliko su taj unesrećeni kraj, bivša Krajina i sadašnja Republika Srpska, bitni za svekoliko Srpstvo, pa i za Beograd, tu ključnu srpsku tačku na svjetskoj mapi. I zato, isturajući sebe u odbranu Republike Srpske, njenog krvlju izborenog prava na postojanje, Beograd brani sebe i svoj status prestonice Srpstva. Bez Srpske Krajine, Beograd, Srbija i Srpstvo u cjelini, ličili bi na obogaljenog prosjaka koji, ispruženom rukom na nekom svjetskom ćošku, prosi milostinju.

U Beogradu jutros pada kiša i prohladno je. Ali Beogradom i dalje liju pljuskovi mržnje, samodestrukcije i samoponiženja. Pred nekim beogradskim domovima i dalje laju Kerberi ovovremenog Pakla, kidišući na miran san nikom krive djece, na miran san Srbije i Srpstva. Pada kiša i hladno je, ali hladnije je oko srca onih koji znaju i koji vide kuda sve ovo vodi i može dovesti. A izvan te plaćene i sumasišavše histerije, Beograd, onaj pravi, onaj iskonski, duboko svjestan sebe, svoje pozicije i svoje uloge, stoji čvrsto s obje noge ne samo u Savi i Dunavu već i ovoj divljoj i bujičnoj svjetskoj rijeci koja oko nas valja drvlje i kamenje.

Jer, Beograd je svet!