O pravu na život začetog a nerođenog čovjeka (VI)

Piše: Otac Jovan Plamenac

Tek kada nerođenog čovjeka doživimo kao i rođenog, i sami ćemo postati ljudi.

U ginekološko-akušerskim klinika imamo situacije da se u isto vrijeme ljekari u jednoj prostoriji bore za život prevremeno rođenog čovjeka, ili u prirodnom terminu rođenog uz komplikacije, a u drugoj, pod istim krovom, da u materici njegove majke ubijaju drugog čovjeka, koji još nije rođen.

Događa se, doduše rijetko, kao što se događa i prilikom strijeljanja, da čovjek preživi abortivni zahvat, da abortus bude neuspješan. Taj ljekar koji je pokušao da ubije čovjeka u ženinoj materici ali nije uspio, kao i svo medicinsko osoblje koje mu je u tome pomagalo, kada se taj čovjek rodi svesrdno će se potruditi da on ostane u životu. Isto tako biva, uglavnom, i sa majkom: ona je potpisala zahtjev da njeno dijete bude ubijeno u njenoj materici, ali kada to ne uspije i ono se rodi voljeće ga i starati se o njemu. Isto tako biva da žena koja je koristila tzv. kontraceptivno sredstvo (koje ne sprječava začeće nego sprječava da se začeti čovjek usadi u matericu) kada vidi da to nije uspjelo i da je, ipak, ostala trudna, odluči da rodi to dijete o kojem će poslije da se majčinski stara i voli ga.

Što se to promijenilo u organizmu i ličnosti čovjeka činom rođenja? Da li je čovjek prije rođenja jedno biće, a poslije rođenja drugo? Ili je on čovjek samo nakon rođenja? Što se činom rođenja kod čovjeka promijenilo osim ambijenta njegovog bivstvovanja?

Dijete čiji život se ugasi čak i neposredno prije njegovog rođenja je pobačeno, a ono čiji se život ugasi neposredno po rođenju je umrlo. Ubistvo djeteta čak i neposredno pred njegovo rođenje je vještački prekid trudnoće, a neposredno nakon rođenja čedomorstvo (ili zločin nekog drugog imena).

Čak i kod spontanog pobačaja, mrtvo dijete ne uzima njegova porodica nego biva bačeno kao „medicinski otpad“, dok dijete koje umre odmah nakon što se rodi sahranjuje. Veoma rijetko djeca umrla prije rođenja bivaju sahranjena.

Očito, ogromna većina ljudi nerođenog čovjeka, kojeg ne vidi, ne doživljava jednako kao rođenog, kojeg vidi. A to je jedan čovjek, trenutak prije rođenja i trenutak nakon rođenja, nekoliko mjeseci prije rođenja i nekoliko godina nakon rođenja, i kada srce počne da mu kuca i kada pođe u školu, i kada se začne i kada u dubokoj starosti leži na samrtničkoj postelji.

Nije problem samo u kontroverznoj pravnoj regulativi koja pravo na abortus predpostavlja pravu čovjeka na život. Problem je, prvenstveno, u nama koji nemamo isti odnos prema čovjeku tokom čitavog njegovog zemaljskog života, od njegovog začeća do smrti. Otuda je i tema ubijanja začetog a nerođenog čovjeka „deveta rupa na svirali“ najvećem broju ljudi.

Tek kada shvatimo da je ubijanje nerođenih ljudi (abortusom, tzv. kontraceptivnim sredstvima i vantjelesnom oplodnjom) daleko najveća pošast ovog vremena i kada nam to bude tema sa kojom se i budimo i lijegamo, kada shvatimo da je naš zemaljski život plivanje u njihovoj krvi, začetom a nerođeno čovjeku svanuće. Tek kada nerođenog čovjeka doživimo kao i rođenog, i sami ćemo postati ljudi. Do tada smo i sami saučesnici ovog strašnog zločina čiji je obim nesaglediv, direktno, kao akteri, ili indirektno, kao oni koji se o njega oglušuju.