Njemački mediji o “državnom udaru”: Zakon ili imitacija pravosuđa
1 min read
Saša Sinđelić i Milivoje Katnić
Piše: Andreas Ernst
Sudska drama posebne vrste je ono što je u Podgorici upravo okončano (bar zasad): devet Srba, tri Crnogorca i dva Rusa u četvrtak su osuđeni zbog terorizma i zavjere protiv države na kazne između jedne i petnaest godina. Obojica Rusa, navodni agenti vojne obaveštajne službe GRU, su u odsustvu dobili 15 i 12 godina zatvora. Bivši komandant srpske žandarmerije treba provesti u zatvoru 8 godina, a dvojica vodećih opozicionih političara, Andija Mandić i Milan Knežević, iz Demokratskog fronta, moraju na po pet godina u tamnicu. Proces je trajao devetnaest mjeseci, mogu se žaliti na presudu.
Sud smatra dokazanim da su agent GRU Eduard Šišmakov i Vladimir Popov organizovali i finasirali zavjeru protiv crnogorskog predsjednika Mila Đukanovića, koji vlada već 30 godina. Preko posrednika, Srbina Saše Sinđelića, navodno je organizovana naoružana grupa Srba i Crnogoraca, koja je dobila zadatak da za vrijeme parlamentarnih izbora u oktobru 2016. izvede državni udar, otme predsjednika i instalira prorusku vladu. A sve je to trebalo da spriječi ulazak Crne Gore NATO.
Ključni svjedok „premazan svim bojama“
Ova akcija, ako je ikad stvarno i planirana, je odmah pala u vodu. Jer, navodni pučisti su pohapšeni na dan izbora, Đukanović je pobijedio, a ova jadranska republika od nekih 600.000 stanovnika je juna 2017. ušla u NATO.
Saša Sinđelić, 38-godišnjak, koji se od glavnog optuženog premetnuo u ključnog svjedoka, je jedna osebujna figura. Rođen u Austriji samog sebe opisuje kao panslavistu i velikosrbina i tvrdi da je kao dobrovoljac bio regrutovan na ruskoj strani u konfliktu na istoku Ukrajine. Sa agentima GRU došao je, navodno, u kontak na jednom kozačkom skupu 2015. Prethodno je u Hrvatskoj zbog ubistva 2002. bio osuđen na dugogodišnju robiju.
Sinđelić ne tereti samo Ruse, od kojih je navodno dobio 200 000 evra da kupi oružje i stvori pučističke trupe, nego i tvrdi da su obojica crnogorskih vodećih opozicionih političara bili upućeni u planove i bili spremni da preuzmu vlast posle eliminacije Đukanovića. Predao se vlastima kad je akcija “provaljena”, jer se plašio za život. Sud u Podgorici je izgleda povjerovao iskazima ovog ključnog svjedoka. Ali taj isti Siđelić je u martu na jednoj beogradskoj televiziji promijenio svoju priču: sve što je na sudu rekao, rekao je pod prisilom. A nije bio planiran nikakav puč, nego samo demonstracije protiv Đukanovića.
Posmatrači ovog procesa su skeptični i zbog poznih godina, ali i zdravstvenog stanja optuženih iz Srbije, koje opisuju kao „starije, poprilično oronule ljude“, koji teško da su mogli da izvedu oružani udar. Čudnovato je takođe da nikavo oružje nije pokazano: jedan svjedok je tvrdio da je porinuo automatske puške i mitraljeze, kad je “akcija” otkrivena, u jezero Gazivode, na Kosovu*. Izgleda da se niko nije sjetio ni potrudio da ga odatle i izvadi. A i o „ruskoj ruci“ u ovom igrokazu cirkulišu različite verzije.
Šta je znala Moskva
Zapadne diplomate su u novembru 2016 izjavile za NZZ da su srpske vlasti uhapsile ruske državljane, koji su potom protjerani za Moskvu. U lokalnim medijima je osvanula fotografija na kojoj su navodno Šišmakov i Popov u jednom gradskom parku u centru Beograda. Tu fotografiju je prvo bio objavio britanski „Telegraf“, koji je navodno dobio od zapadnih obavještajnih službi.
Zapadni izvori sumnjaju i u tezu da je Nikolaj Patrušev, sekretar nacionalnog Saveta bezbjednosti Ruske Fedracije, iskoristio svoju posjetu Srbiji da evakuiše ovu dvojicu agenata. Možda se radilo, kažu oni, o „freelance“-poduhvatu agenata, u koji su ruske vlasti eventualno bile djelimično involvirane.
Sigurno je da je Moskva dugo pokušavala da spriječi ulazak Crne Gore u NATO. Ta ideja je kod Srba u Crnoj Gori bila nepopularna. Anti-zapadna propaganda i podrška proruskim organizacijama su služile tom cilju. Ulaskom Crne Gore u NATO je od 2017. cio Jadran u zapadnim rukama, a Srbija, koja se igra klackalice između Rusije i Zapada je, izuzimajući granicu sa BiH, okružena državama NATO.
Jasno je takođe da režim Mila Đukanovića pokušava da od ovog procesa napravi agitpropovski uspjeh. Proces je skoro integralno prenošen na državnoj televiziji, a tamošnji regionalni mediji ga proglašavaju za „proces vijeka“.
Na kraju, nezavisni posmatrači ostaju u nedoumici da li je u ovoj drami stvarno suđeno po pravdi, pravu i zakonu ili je sve bila samo imitacija pravosuđa.
Prevod: Mirko Vuletić
Izvor: Neue Zuercher Zeitung (NZZ)
