NDH, NDCG, razbojnički zakon u Crnoj Gori i odgovor vjernog naroda

Piše: dr Aleksandar Raković

Srpski narod u Crnoj Gori  je progonjen od strane naših nekadašnjih sunarodnika koji su srpski nacionalni identitet zamenili konvertitskim identitetom nacije crnogorskih separatista. Reč je o pravom aparthejdu, suštinskoj segregaciji u Đukanovićevoj tvorevini koja se lažno naziva Crnom Gorom.

Đukanović je od Crne Gore napravio tamnicu naroda i veliki koncentracioni logor. Kada je reč o ideologiji koju je prihvatio, ona je očiti izdanak ideologije Nezavisne Države Hrvatske. Naime, za državnu himnu odabrana je pesma sa stihovima Sekule Drljevića koji su 1937. objavljeni u Splitu, u knjizi Crvena Hrvatska Savića Markovića Štedimlije. Drljević i Štedimlija bili su deo zvaničnog aparata Nezavisne Države Hrvatske i obojica desne ruke Ante Pavelića za rasrbljavanje Srba u Hrvatskoj, Slavoniji, Dalmaciji, Sremu, Bosni, Hercegovini i Crnoj Gori.

S tim u vezi je i Đukanovićeva poruka iz 2018. da treba graditi „crnogorski domovinski identitet“. Crnogorski separatisti su na Cetinju 22. januara 2020. prepevali pesmu hrvatskog ideologa Marka Perkovića Tompsona „Bojna Čavoglave“ da bude pretnja Srbima u Crnoj Gori. Državna televizija Crne Gore je 9. maja 2020. na Dan pobede nad nacizmom, poželela gledaocima „dobro jutro“ Tompsonovom pesmom čime je crnogorski režim odao počast poraženoj ustaškoj strani i od Crne Gore stvorio „NDH-open“ destinaciju, tvorevinu nalik onoj koju je Sekula Drljević zamislio kao Nezavisnu Državu Crnu Goru (NDCG).

Ovo je, naravno, kulminacija borbe koju konvertitski režim u Podgorici vodi sa istorijskim srpstvom Crne Gore. Na red je stigao konačni obračun sa Srpskom pravoslavnom crkvom. Da podsetimo, još je prethodni Nacrt zakona o slobodi vjeroispovijesti (2015) imao nameru da propiše da u Crnoj Gori: 1. Nema mesta za Srpsku pravoslavnu crkvu; 2. nema mesta za Pravoslavnu crkvu koja je deo kanonske celine čije se sedište nalazi u Beogradu; 3. nema mesta za srpsku srednjovekovnu crkvenu tradiciju; 4. nema mesta za crkvenu organizaciju koja više vekova baštini istorijski srpski identitet Pravoslavne crkve u Crnoj Gori sa sedištem na Cetinju; 5. Nema mesta za srpske crkve kojima preti konfiskacija.

Taj tekst nije ni stigao do skupštine, ali je 2019. na razmatranje Skupštini Crne Gore stigao još podmukliji tekst kojim se u jednom ili dva maha oduzima imovina Srpske pravoslavne crkve i pripisuje Crnoj Gori, da bi se dala na korišćenje kome god crnogorski režim poželi. Dakle, ne samo da se crkve, manastiri i zemljište mogu dati na korišćenje takozvanoj „Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi“, već se recimo crkve i manastiri na primorju i Skadarskom jezeru mogu dati na korišćenje i Rimokatoličkoj crkvi koja na to polaže pretenziju.

Bilo je nekih glasova da srpska opozicija u Crnoj Gori ne treba da učestvuje na tom skupštinskom zasedanju kada je donošen razbojnički zakon kao Đukanovićeva „čestitka“ povodom 800 godina autokefalnosti Srpske pravoslavne crkve. Srećom, nakon što je za to dobio blagoslov srpskog patrijarha Irineja, opozicioni Demokratski front je 26. decembra 2019. u Skupštini Crne Gore prvo verbalnim argumentima, a posle i fizičkim otporom pokušao da spreči donošenje takozvanog Zakona o slobodi vjeroispovijesti odnosno razbojničkog zakona. Pošto su potom svi redom poslanici Demokratskog fronta izvedeni iz skupštine i pohapšeni, režimske stranke crnogorskih separatista i nacionalnih manjina usvojile su 27. decembra 2019. ovaj razbojnički zakon.

Vladike Joanikije i Metodije su 27. decembra 2019. izašle sa pravoslavnim vernicima na ulicu, da molitvenim okupljanjima izvrše pritisak na režim. Na ulicama Crne Gore došlo je i do sukoba vernog naroda i crnogorske policije. Kako bi se sprečili veći incidenti, na čelo prostesta stao je mitropolit Amfilohije, a okupljanja su prerasla u nepregledne litije koje su okupljale i do 200.000 ljudi. To su bili najveći pokreti naroda u istoriji Crne Gore (27. decembar 2019–12. mart 2020).

Istovremeno je buknuo i bunt omladine protiv crnogorskog režima, posebno isticanjem zastava Kraljevine Crne Gore i Srpske pravoslavne crkve i oslikavanjem murala širom Crne Gore u bojama trobojne crveno-plavo-bele zastave Kraljevine Crne Gore. Trobojke su kačene na reflektore stadiona, kranove, na vrhove solitera, brda i planina. Policija je omladinu katkad napadala šok bombama i suzavcima, a hapsila je omladinu i starije, na meti Đukanovićevog režima našli su se i novinari. Litije i omladinski bunt oslikali su ove događaje kao novu srpsku revoluciju u Crnoj Gori, koja je dovela do svesrpske solidarnosti i podrške u gradovima Republike Srbije i Republike Srpske. Đukanović je ušao u potpunu paranoju i iskazivao je sve više nervoze. Počeo je da traži rešenje u evroatlantskim strukturama.

S tim u vezi, ministar prijateljske države mi je pre epidemije korona virusa rekao, da ima saznanja od ambasadora jedne zemlje NATO, da neće biti vojne intervencije evroatlantske alijanse protiv Srba odnosno pravoslavnih vernika u Crnoj Gori kao što su bile NATO agresije na Republiku Srpsku Krajinu i Republiku Srpsku (1994–1995) i Saveznu Republiku Jugoslaviju odnosno Srbiju i Crnu Goru (1999). Tekuće događanje naroda u Crnoj Gori smatra se, naime, unutrašnjim sporom.

Međutim, kaže ambasador te NATO zemlje, postoji mogućnost da na poziv Crne Gore interveniše Italija kao što je to učinjeno 1997. u „Operaciji Alba“ u Albaniji. Italijanska vojska je 1997. intervenisala u Albaniji da se uspostavi red, suzbije bunt, zaustave građanski nemiri, spreče masovne pljačke nakon sloma piramidalne štednje. Iako je ta operacija „uspešno završena“, neredi su iskorišćeni da se opljačkaju vojne kasarne i policijske stanice, a oružje uputi albanskim teroristima na Kosovo i Metohiju.

Ova saznanja čiji je izvor pouzdan treba proveriti. Ukoliko bi do takve intervencije u Crnoj Gori došlo, bilo bi to očito na osnovu bilateralnog sporazuma zvanične Crne Gore i Italije. Pritom pada u oči da je Alpska brigada „Julija“ specijalnih snaga italijanske vojske od 20. do 27. januara 2020. na istočnoj granici prema bivšoj Jugoslaviji održala vojnu vežbu za borbu u planinskim i urbanim uslovima što veoma podseća na mogući sukob u Crnoj Gori. Ulazak italijanske vojske pod vidom „mirotvorne operacije“, zauzimanje mostova i puteva i sprečavanje litija bili bi ništa drugo do okupacija Crne Gore. Posle teškog stradanja Italije u epidemiji virusa korona to više nije moguće, čak i da je postojala takva namera ili razmišljanje.

Litije su poslednji put održane 12. marta 2020. a privremeno su prekinute odlukom Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori zbog epidemije virusa korona. Uprkos tome što se praktično od početka maja 2020. crnogorski režim hvalisao da je Crna Gora „korona-fri“ destinacija, epidemiološke mere su držane na snazi samo da bi se onemogućio nastavak litija Srpske pravoslavne crkve. Mitropolit Amfilohije je 12. aprila 2020. sa sveštenicima priveden u Centar bezbednosti Podgorica jer je služio liturgiju u manastiru Zlatica.

Posebno veliki incident dogodio se 12. maja 2020. kada se nekoliko hiljada vernika skupilo u Nikšiću i krenulo u molitveni hod povodom praznika Svetog Vasilija Ostroškog. Na čelo molitvenog hoda stali su mitropolit Amfilohije i episkop Joanikije. Crnogorska policija je isto veče uhapsila vladiku Joanikija i sedmoricu sveštenika, dok je osmi sveštenik zbog srčanih tegoba završio u bolnici.

Vladika Joanikije i sedmorica sveštenika pušteni su iz pritvora posle 72 sata tamnovanja i danonoćnih mirnih protesta vernika u Nikšiću, koji su okončani erupcijom oduševljenja kada je okupljeni narod video da vladika i sveštenici izlaze na slobodu. Tih dana oko Nikšića su bile raspoređene jake policijske snage. U isto vreme, širom Crne Gore održavane su auto-litije, a negde i spontani protesti koji su doveli do brutalne intervencije crnogorske policije protiv srpskog naroda, posebno u Pljevljima (13. maj 2020).

Narodni bunt putem litija (odnosno molitvenog hoda) i omladinske kontrakulture i dalje traje. Crnogorski režim je zbog navodnih epidemioloških mera od 1. juna 2020. zabranio ulazak u Crnu Goru svim građanima Srbije, a ministar spoljnih poslova Crne Gore Srđan Darmanović je 5. juna 2020. kazao da postoje mehanizmi preko kojih bi Crna Gora mogla da pozove NATO da je zaštiti od Srbije. Pritom, Srbija ničim ne preti Crnoj Gori. Naprotiv, samo Đukanovićeva Crna Gora preti svima redom, a najpre svojim građanima. Crna Gora se, inače, suočava ekonomskom katastrofom koja sledi nakon kolapsa turističke sezone jer zbog epidemije neće biti stranih gostiju.

Pravoslavlje – novine Srpske Patrijaršije

Pročitajte JOŠ:

Karadušmani