NATO je Amerika – Amerika je NATO ( Prvi dio)

NATO i Amerika dijele iste vrijednosti, zasnovane na činjenici, koja proizilazi iz strukturne osobenosti i ciljeva koje ima Alijansa. Strukturno prepoznavanje NATO saveza ukazuje da je na čelu tog vojnog bloka Amerika- zemlja velikih resursa i potencijala, ali i velikih prohtjeva, koje promoviše kroz NATO politiku. Alijansu čine zemlje zavisne ili uslovljene američkim kapitalom, pretežno sa evropskog kontinenta.

NATO alijansa je vojno opremljena najsavremenijom američkom tehnologijom i najnovijim tipovima naoružanja. Živa snaga NATO-a je pretežno iz sastava vojske Amerike, finansijska podrška NATO-a je, takođe, oslonjena na američki budžet. Glavne komandne pozicije u Alijansi su američke, a izgrađene vojne baze i opredijeljeni ciljevi odabrani su, pretežno, prema američkim željama.

Govoriti o Alijansi sa vojnog aspekta, znači govoriti o vojnoj snazi i planovima Amerike.

Na osnovu događaja, koji su se desili ne tako davno, a dio su istorijske prošlosti i sadašnjosti, moguće je profilisati karakter i pozicije najmoćnije svjetske sile i drugih članica NATO alijanse.

Američka novinska agencija “Asošijeted Pres”, koja poistovjećuje ta dva moćna međunarodna subjekta, podsjećajući da je NATO tri mjeseca 1999. godine vodio vazdušnu kampanju protiv SR Jugoslavije, bez saglasnosti Savjeta bezbjednosti, kako bi primorao srpske snage bezbjednosti na povlačenje sa Kosova.

Kosovo, kako napominje AP, ima istorijski značaj za Srbe. A, u jednom izvještaju namijenjenom Haškom tribunal, piše da je u bombardovanju Srbije ubijeno oko 2.000 nedužnih civila i da su među metama bile neke nejasno definisane kategorije, poput vojno-industrijske infrastrukture i ministarstava, kao i, potencijalno problematične, kategorije medija i rafinerija.

Agencija dalje podsjeća da su SAD ubijale civile u sukobima u Iraku i Avganistanu, ali i ranije, u Vijetnamu i Koreji. Vraćajući se unazad sedam decenija, SAD su u avgustu 1945. godine, nakon završteka Drugog svjetskog rata, bacile atomsku bombu, najrazornije, do tada neupotrebljeno oružje (čija je upotreba odmah potom zabranjena Međunarodnom konvencijom Ujedinjenih nacija) na Hirošimu i Nagasaki. Tom prilikom ubijeno je 140. 000 ljudi. Pet mjeseci ranije, američka avijacija bombardovala je Tokio, a tada je život izgubilo 100. 000 ljudi.

Francuska, članica NATO-a, čiji se kolonijalizam 1950. godine bližio kraju, provela je jednu od najbrutalnijih borbi u pokušaju da zadrži Alžir. Rat je trajao sedam godina, sve do 1962. godine, a broj Alžiraca, koji su izgubili živote, prema francuskim istoričarima, procjenjuje se između 350.000 I 400. 000. U Siriji je, kako se procjenjuje, za četiri godine, život izgubilo oko 220.000 ljudi, od kojih su polovina bili civili. U sukobu Izraela i Hamasa, prošlog ljeta u Gazi, prema podacima Ujedinjenih nacija, poginulo je 2. 205 Palestinaca, od kojih je 1. 483 civila.

Ta genocidna dešavanja posljedica su strategije Sjevernoatlanske alijanse i prizvod su doktrine Bijele kuće, koju američki predsjednika Barak Obama ovako tumači: “Ja vjerujem u američku izuzetnost, svakim dijelom svoga bića”, pa dalje kaže “pretpostavljam da i drugi narodi -Britanci, Grci, Srbi -vjeruju u svoju izuzetnost, ali to je izuzetnost na drugi način…Može kineska ekonomija da bude veća, može Latinska Amerika da se osamostali, može Bolivud da proguta Holivud, ali dok god je monopol sile, kakav jeste, priča o propasti Amerike je nezrela”.

Američka “izuzetnost” kao ideološki ukras te moći, lakše će opstati i dobiti na veličini sa 662 vojne baze u 153 zemlje svijeta. Doda li se američkoj “izuzetnosti” da je svaka tačka na planeti njeno bezbjednosno čvorište, eto profila države, koja se predstavlja kao zemlja sa najdemokratičnijim sistemom i vladavinom prava.

Taj mit “izuzetnosti” i “neprikosnovenosti” raširio se planetom i dopro je do ušiju i u svijest ljudi vladajuće koalicije u nas, koji su požurili i donijeli zakonske propise koji štite američke vojnike na teritoriji naše države.

Štite ih za svako učinjeno nedjelo, pa čak i krivično. Uprkos protivljenju EU da se ovakvi zakonski propisi izglasaju i primjera država u okruženju, kao što je Hrvatska, koja je članica NATO-a i EU, Crna Gora se blagonaklono i podanički ponijela prema zahtjevu Amerike. Time je dovela svog građanina u neravnopravan polažaj u odnosu na stranog državljanina.

Promoteri i lobisti za učlanjenje Crne Gore u NATO savez navode više razloga za to kao opravdanje: vladavina prava, individulane slobode, antifašizam, skladniji odnosi sa državama u okruženju, koje su već članice, zatim, tržišno ekonomske efekte, priliv stranih investicija , pa čak i civilizacijske vrijednosti.

Paradoksalno je da se NATO može smatrati miroljubivom organizacijom, a učlanjenje u Alijansu civilizacijskim iskorakom.

NATO je vojni savez, ofanzivnog karaktera, koji služi, prvenstveno, imperijalističkim ciljevima industrijski najrazvijenijih zemalja, na čelu sa SAD-om. Ne mogu se civilizacijskim vrijednostima smatrati napadi na suverene države i narode, obaranje legalnih vlada, bombardovanje gradova, škola, bolnica, razaranje putne i željezničke infrastrukture, medijskih i informativnih centara, ubijanje nedužnih građana i đaka , na putu ka školi i sve to municijom obogaćenom uranijumom.

Godina 1999-a zapamćena je kao godina vječnog bola i nezaraslih rana u tadašnjoj SR Jugoslaviji, odnosno, današnjim državama Srbiji i Crnoj Gori.

Žrtve u Murinu, pogibija vojnika jedinica u kasarni u Danilovgradu i stotine poginulih u Srbiji, Kosovu i Metohiji, bez objave rata i saglasnosti Savjeta bezjednosti, je čin terorizma i varvarstava vojne armade, u kojoj su članice zemlje, koje slove kao “države sa najrazvijenijom demokratijom i vladavinom prava”.

Ta i takva agresivna Sjevernoatlanska alijansa je vojni savez, prema nekima organizacija sa elementima humanitarnih i civilizacijskih vrijednosti i garant bezbjednosti i suvereniteta, posebno malih i nerazvijenih država, koje se nalaze se u zoni geostrateških i interesnih sfera. To je priča plaćenika i interesdžija, koji su sopstvene interese uzdigli iznad nacionalnih i zabluda onih koji su zavedeni ili uslovljeni svojim nepovoljnim socijalnim stanjem.

Autor: Dragiša Dožić