MH17 – Déjà vu

U proljeće 1992. godine, ratni sukob u BiH bio je u povoju. Sredinom maja,  sve vojne snage SR Jugoslavije, poštujući međunarodno priznanje priznanje bivše jugoslovenske republike BiH za samostalnu državu, napustile su u potpunosti njenu teritoriju. Nedugo poslije toga, dana 27. maja dogodio se masakr u sarajevskoj ulici Vase Miskina. Stradalo je 26, a ranjeno više od 100 građana Sarajeva.

Za navodni uzrok tragedije civila koji su stajali u redu za hleb, označena je minobacačka granata ispaljena sa položaja tek formirane vojske bosanskih Srba, kasnije preimenovanu u Vojsku Republike Srpske. Prije bilo kakve istrage za ovaj zločin optužena je SR Jugoslavija, protiv koje su samo tri dana kasnije u Savjetu bezbednosti UN uvedene u istoriji ljudskog društva nezapamćene ekonomske i političke sankcije. Protiv sporne rezolucije 757 u Savetu bezbjednosti, glasao je jedino tadašnji ambasador Zimbabvea, dok se kineski predstavnik uzdržao se od glasanja. Ono što je posebno zaboljelo građane Srbije i Crne Gore, bilo je držanje prvog ruskog ambasadora pri UN, Julija Voroncova – čiji je glas direktno podržao uvođenje sankcija.  

Sankcijama ne samo da su zabranjeni svi oblici privredne saradnje i spoljno-trgovinske razmjene, već je bio zabranjen i nastup jugoslovenskih sportskih kolektiva na međunarodnim takmičenjima. Za nekoliko nedelja zemlja je potpuno privredno stala, fabrike su ostale bez neophodnog repro materijala, na pumpama je nestalo benzina, u apotekama praktično nije bilo ljekova, jer ni njihova domaća proizvodnja usled zabrane uvoza potrebnih sirovina više nije bila moguća. Za nekoliko mjeseci prosječna zarada spala je sa 1000 na svega 20 njemačkih maraka. Broj građana Srbije i Crne Gore, koji su umrli usled nedostatka ljekova, naprasno nastale sveopšte bijede i drugih negativnih eksternih efekata međunarodnih sankcija, nikada se neće valjano procijeniti.

Ni danas, poslije pune 22 godine nije pouzdano utvrđeno šta se zaista tog majskog dana dogodilo u ulici Vase Miskina.  Sarajevske vlasti nikada nisu dozvolile ni elementarnu kriminalističku rekonstrukciju samog događaja. Simo Tuševljak, bivši šef tima Republike Srpske za istraživanje ratnih zločina o spornom događaju sa početka građanskog rata kaže sledeće:

„Nikakva granata na ovo mesto nije ispaljena sa srpskih položaja, kako godinama obmanjuju javnost iz Sarajeva. Poslije te eskplozije otišle su u svijet slike mrtvih ljudi i taj događaj je bio povod da Savet bezbednosti UN uvede sankcije SR Jugoslaviji.  To je učinjeno iako je već tada bilo evidentno da se nije radilo o minobacačkoj granati, već o podmetnutoj eskplozivnoj napravi. Povrede koje su zadobile žrtve, što je zabeleženo i kamerama, jasno pokazuju da su posledica podmetnute bombe, a ne eksplozije minobacačke granate.„

Tri godine kasnije dogodio se jednako sporan incident, koji je NATO paktu poslužio kao izgovor za višenedeljno bombardovanje teritorije Republike Srpske. Dana 28. avgusta 1995 na sarajevskoj pijaci Markale prema zvaničnim podacima poginulo je 38, a ranjeno 90 građana Sarajeva. Ponovo su za tragediju, prije ikakve valjane istrage optuženi bosanski Srbi i navodna minobacačka granata ispaljena sa položaja Vojske Republike Srpske.

Vojnu intervenciju NATO pakta protiv Republike Srpske, prilikom koje je korišćeno i oružije sa osiromašenim uranijumom, nije pokolebao ni preliminarni nalaz inspektora misje UN sa lica mjesta. Taj nalaz je polazio od pretpostavke, da je minobacački projektil na pijacu ispaljen iz neposredne blizine, te da je malo vjerovatno da je došao sa srpskih položaja, jer bi u tom slučaju „morao imati gotovo veritikalnu putanju“. Britanski general Majkl Rouz, tokom rata u BiH komandant snaga UN, u svojim memoarima zapisao je da on lično od prvog momenta imajući u vidu objektivne okolnosti, od prvog momenta bio ubijeđen da je minobacačka granata na sarajevsku pijacu ispaljena sa obližnjih pozicija vojnika muslimanske vlade. Džim Fiš ratni izvještač  BBS-ija iz Sarajeva, svjedoči danas da su strane televizijske ekipe na pijaci Markale nalazile prije same tragedije, te da su slike ubijenih ljudi gotovo trenutno otišle u svijet.   

Više od deceniju kasnije na suđenju Radovanu Karadžiću pred Haškim tribunalom, zaštićeni svjedok – bivši član muslimanskog predjsedništva BiH, potvrdio je da je prisustvovao sastanku sastanku na najvišem nivou, gdje se diskutovalo o mogućem insceniranju napada na pijacu Markale, sa ciljem da se „izazove saosjećanje međunarodne zajednice i dobije vojna pomoć NATO-a“. Ovo svjedočenje, kasnije je direktno potvrdio je još jedan zaštićeni haški svjedok, tokom rata član obezbjeđenja muslimanskog lidera Alije Izetbegovića.

Svoj model ponašanja sa početka jugoslovenske krize, SAD i NATO pakt ponovile su i tokom sukoba na Kosovu i Metohiji. Sa ovog kriznog područija 16. januara 1999, u svijet su otišle slike 45 ubijenih ljudi u civilnoj odjeći. Tim srpskih i bjeloruskih patologa odmah je nedovsmisleno utvrdio da se kod većine leševa prostrijelne rane ne poklapaju sa rupama na odjeći, te da su na svim leševima pronađene barutne čestice što implicira da su neposredno pred smrt koristili vatreno oružije. Uprkos što je ovaj nalaz u staru ukazao o kakvoj se providnoj manipualciji radi, nije spriječo Helenu Rantu – šefa navodno međunarodnog tima forenzičara da slučaj „Račak“ okarakteriše „zločinom protiv čovječnosti“.

To je bilo dovoljan povod NATO paktu da sedam dana kasnije, bez saglasnosti Savjeta bezbjednosti UN, pokrene bombardovanje cjelokupne teritorije Srbije i Crne Gore, rušeći civilne objekte stotinama kilometara udaljene od zone sukoba. Zlikovci iz NATO pakta, su tokom 72 dana bombardovanja ubili hiljade civila, dok su desetine hiljada stradale i dalje stradaju usled odloženog kancerogenog dejstva municije sa osiromašenim uranijumom.

Tek 9 godina poslije spornog navodno međunarodnog izvještaja o slučaju „Račak“, gore pomenuti šef finskog tima patologa dr. Helena Ranta progovorila je o žestokim pritiscima ministarstva spoljnih poslova svoje zemlje, te čak i fizičkim prijetnjama penzionisanog američkog generala Vilijema Vokera – tadašnjeg šefa OEBS-ove misije na Kosovu. Kako danas tvrdi Helena Ranta je pod tim neviđenim priscima, sama na kraju poklekla i brutalno gazeći Hipokratovu zakletvu u svoj izvještaj unijela stav, da se u Račku dogodio o „zločin protiv čovječnosti“, proglašavajući naknadno preobučene u borbi likvidirane albanske teroriste za strijeljane civile.       

Gotovo da nije bilo krizne situacije u svijetu tokom poslednjih decenija, gdje SAD, odnosno njihovim interesima podređene strane u sukobu, nijesu pokušale da ponove scenario sa Markala, Vase Miskina i Račka. Postaje očigledno da su vlada SAD i pod njenim partonatom ustrojene globalne medijske mreže najbolji učenici Jozefa Geblesa, koji su njegove postulate konverzije bestidnih laži u istinu doveli do savršenstva. Tako je prije nepunu godinu dana, pokušano da se lažiranjem hemijskog napada sirijske vojske isprovocira NATO intervencija za račun esktremnih islamskih fundamentalista, masovnih ubica, pedofila i kanibala, koji već pune tri godine pokušavaju srušiti sekularnu sirijsku vlast. Početkom ove godine, pod misterioznim okolnostima ubijene su snajperskom vatrom desetine protestanata i policajaca na kijevskom Majdanu, što je bio uvod u otvaranje ukrajinske pandorine kutije.

U trenutku kada je predsjednik Putin održao više nego uspješnu latino-američku turneju i zajedno sa svojim partnerima prezentovao namjeru da preko banke BRIKS-a sruši globalnu dominaciju SAD nad svjetskim finansijskim tokovima, pao je malezijski avio MN17. Istim modelom ponašanja kao i u vrijeme jugoslovenske krize, prije bilo kakve objektivne istrage vlasti SAD optužile su zvaničnu Rusiju. Bizarne montaže navodnih razgovora boraca za slobodu jugoistoka Ukrajine i ruskih obavještajnih oficira, te navodne snimke raketnih sistema BUK na društvenim mrežama, zvanični Vašington i američka ambasada u Kijevu okarakterisala je kao „neoborive dokaze„.

Na ispomoć u amerikoj imperiji zla kreiranoj anti-ruskoj histeriji, odmah su se stavili čelnici vlada Australije i Holandije. Umjesto da od vlade u Kijevu zatraže objašenje zašto je civilni avion skrenut sa uobičajene rute i otpravljen u zonu ratnih sukoba, zašto mu je neposredno pred pad naloženo da za 500 m smanji visinu leta, šta su u njegovoj blizini radili avioni ukrajinskog ratnog vazduhoplovstva, zašto javnosti nije dostavljena snimljena komunikacija između kontrole leta i pilota aviona, zašto bombardujući oblast pada aviona svjesno ometa istragu na terenu – ovi bijedni američki kolonijalni klovnovi cinično izigravajući lažne ožalošćene, pružaju emotivnu potporu u medijskoj satanizaciji Rusije i njenog rukovodstva.  Na kraju ispada da je Marku Ruteu, Fransu Timermansu i Toniju Abotu važnije izvršavanje naređenja kolonijalnih gospodara, od utvrđivanja prave istine i kažnjavanja stvarno odgovornih za pogibiju više od 200 građana Holandije i Australije.   

Kao što SAD nijesu dozvolile da se stvarno sazna šta se dogodilo 11. septembra 2001, ko je stvarno upravljao otetim avionima, da li su se dva solitera od više stotina spratova zaista urušila od avionskog udara i koliko je od ovim incidentom isprovociranih ratova u Avganistanu i Iraku zaradila privatna vojna industrija, nema nikakve sumnje da će ni navodno međunarodna istraga o padu aviona MN17 dati bilo kakve objektivne rezultate. Zbog toga ruska javnost od ove navodno međunarodne istrage umjesto objekivnosti, može da očekuje samo falsifikate i naivne laži, sve sa krajnjim ciljem potvrđivanja bizarnih fraza o odgovornosti zvanične Rusije za avionsku katastrofu.

Danas postaje evidento, da je cilj otvaranja ukrajinske pandorine kutije od strane administracije SAD, bilo ništa drugo do otpočinjanje podmuklog rata protiv Rusije, sa tendencijom potpunog uništenja prosperitetnih ruskih ekonomskih veza sa zapadnom Evropom. Kao krajnji – poželjni ishod podmuklog američkog rata targetirano je obustavljanje isporuka ruskog gasa i nafte u Evropu. Presijecanje protoka energenata imalo bi pogubne posledice kako po rusku, tako i po ekonomije evropskih zemalja. Odnos zapadno-evropskih vlada prema američkim pritiscima dalje ekonomske izolacije Rusije, pokazaće da li je današnja EU i dalje samo puki savez kolonijalnih klovnova SAD, ili ipak institucija sa bar minimalnim stepenom autonomije.

Ono što dalje treba da zabrine građane Rusije, kakve će ukoliko rušenje aviona MN17 ne postigne svoj cilj i u poželjnoj mjeri ne satanizuje predsjednika Putina, nove provokacije izazvati SAD i njihovi fašistički podanici iz Kijeva. Da li bi se poslije malezijskog aviona, na udaru imperije zla tada mogle naći i ukrajinske nuklearne elektrane, za šta bi po istom šablonu bila okrivljeni borci za slobodu naroda jugoistoka Ukrajine i zvanična Rusija? Šta ukoliko dođe do poraza boraca za slobodu jugoistoka Ukrajine, te potom SAD kijevskoj fašističkoj hunti izdaju naređenje za napad na Krim?

Evidentno je da se još od vremena cara Nikolaja II i Josifa Staljina, neki ruski lider nije susreo sa kompleksnijim izborom od onog koji danas stoji pred predsjednikom Putinom. Američkom propagandom izgrađenoj na gebelsovim postulatima, Vladimir Putin je već prilično oklevetan i oporočen na zapadu, dok unutar ruskog društva postoje slojevi, ideološki dijametralno suprotni, koji će naći povoda za kritiku svakog njegovog političkog poteza.

Bitka protiv imperije zla, koju trenutno vodi predsjednik Putin, u datim istorijskim okolnostima nije manje značajna od one u kojoj je pobijedio maršal Staljin. Uprkos tome što će se ovaj rat uglavnom voditi van bojnog polja, pobjeda u njemu neće biti jednostavna i neće biti pobjeda samo ruskog, već i brojih drugih naroda decenijama ugnjetavanih globalnim zlom SAD.