Krivica

Piše: Emilo Labudović

Rusija, ko bi drugi? Znalo se i prije nego se „utvrdilo“ da su vladine sajtove i njenu elektronsku dokumentaciju hakovali ruski, (čitaj: mrski neprijatelji) hakeri iz tajnih službi. Opšte je poznato da su hakeri ovovremeni hajduci i da baš i nemaju domovinu, da su njihovi motivi najčećše iskazivanje i dokazivanje nadmoći nad kreatorima kriptozaštite raznih sistema, vojnih naročito. Ali, naravno, ima i onih organizovanih u razne oblike kriminalnih grupa sa ciljem da pljačkaju i prisvajaju materijalna dobra.

Poseban vid hakovanja predstavlja njegovo organizovanje, finansiranje i sakrivanje u duboku pozadinu državnih javnih i tajnih organizacija, sa ciljem da se provaljuje u tajne neprijateljskih i konkurentskih država i nanošenje im štete. Time raspolažu i time se bave sve moćnije i organizivanije države, supersile pogotovo, pa i Rusija, naravno.
Činjenica je da su ruski hakeri, bili državno organizovani ili ne, mogli da upadnu u elektronski sistem Vlade Crne Gore jer im ni mnogo sofisticiraniji sistemi i njihova zaštita nijesu prepreka. Ali, postavlja se pitanje kako su službe elektronske zaštite u Vladi Crne Gore, službe koje nijesu mjesecima bile u stanju da otkriju adrese sa kojih su stizale dojave o bombama postavljenim u školama, tako brzo i tako efikasno uspjele da „adresiraju“ napadače?

Osim, naravno, ukoliko operaciju otkrivanja nije predvodio onaj elektronski mag, Predrag Boljević, koji se, po Katnićevim upustvima, onako slavno pokazao u vještačenju podataka tokom suđenja akterima navodnog „državnog udara“.

Naravno, vladinim „stručnjacima“ rešenje je došapnuto zna se odakle i od koga, jer se igra plašenja Crne Gore od „pogubnog uticaja Rusije“ nastavlja bez kraja i konca. A Crnoj Gori, Rašku Konjeviću i Ranku Krivokapiću, jedini spas od sjenke „ruskog medveda“ je, naravno, pod NATO kišobranom i u američko – briselskom krilu.
Ima, međutim, i jedna druga dimenzija ovog slučaja koja se namjerno prećutkuje, a to je činjenica da je Rusija Crnu Goru, nakon tri vijeka bliskih, bratskih i zaštitničkih odnosa, stavila na spisak takozvanih „neprijateljskih“ država. A neprijatelje hakuju, zar ne? Ne vjerujem da je intezitet tog „neprijateljstva“ toliki da su ruske tajne službe i njihovi hakerski timovi Vladu Crne Gore stavili u vrh svojih prioriteta, ali da Crna Gora više ne uživa rusku blagonaklonost više je nego jasno.
Hakerski napadi i igra žmurke između „napadača“ i „branitelja“ su incidentne prirode, što znači da su povremeni i periodični. Ali je zato neprijateljstvo mnogo trajnijeg karaktera, naročito kad je fiktivno i služi za unutrašnje potrebe. A Crnoj Gori su spoljni neprijatelji nasušna potreba kojom se pravdaju sve spoljnopolitičke gluposti i puzajući potezi, kao i unutrašnja nesposobnost upravljanja političkom i ekonomskom krizom koje državu drmaju iz temelja. Ti „neprijatelji“ su joj izdiktirani i nametnuti da bi održali privid opravdanosti priklanjanja zapadnom sistemu, ne toliko vrijednosti koliko organizaciji sile i nasilja. To su, prije svih, Rusija, zatim Srbija i, naravno, krucijalni dindušmanin – Srpska pravoslavna crkva.
Rusija je, dakle, dokazana, fali još samo da Draginja pronađe one kalašnjikove u manastirskim katakombama pa da se bespogovorno dokaže da SPC planira okupaciju Crne Gore, a Srbija i njen državni vrh su tu, uvijek pri ruci, kao adut u partiji karata u kojoj se zna čije je zadnje vučenje.
Naravno, spisak bi bio nekompletan ako mu se ne bi pridodali ovdašnji Srbi, provjerene ekspoziture, špijuni i izvršioci radova gorepomenutih dušmana koji uporno Crnu Goru vuku unazad, u klerikalizam, četništvo i mrak prošlosti. Sva je sreća da ovi koji su njihova iskrivljena slika u ogledalu nemaju dovoljno traktora, inače bi Draginja i društvo bar taj problem očas riješili.
Dakle, krivica neprijateljske Rusije je „nedvosmisleno“ dokazana jer kad to kažu provjereni istinoljupci iz Vašingtona – pogovora nema. Domaći stručnjaci su tu samo da ponove rečeno i prisvoje zasluge za stručnost i efikasnost. Još ako je onaj Boljević utvrđivao krivicu, nema toga suda na kojem Rusi ne bi bili proglašeni krivim. Osim, možda, onog Suzaninog, koji se ispostavio sudom božanske pravde. A krivice i krivci se množe jer su potrebni u mjeri u kojoj se gomilaju unutrašnji problemi kojih je toliko da ni na spisak ne mogu da stanu. Zato, za svaki slučaj, ako zafali krivih… ima nas dovoljno za sva vaša a naša sagrešenja. Pa, izvolite.