Ko Srbima podmeće fašizam

Piše: Ilija Petrović

U pokušaju da saznam ko je dr Aleksandar Sekulović čije sam ime pomenuo u jednom tekstiću o rehabilitaciji Draže Mihailovića, nagazih na sajt nekakvoga Helsinškog obora u Srbiji. A tamo, kao vlasnica slovi izvesna osoba koju sam upoznao 1994. godine, u danu dok je dvojicu Vlaha i trojicu Šopova podučavala, odvojeno, kako da se prometnu u nove nacije, a Srbinu iz Srbske Krajine preporučila da se oko tamošnjeg helsinkovanja dogovori “u Osijeku, pošto je to njihovo područje”, i koja se, gle čuda, prepoznaje po latinskom predmetku “bi”, na srbskom “dvo”, smišljenom da u datoj složenici (“Biserka”) ukaže na dvostruko “značenje drugog dela”. Pa, kad je već tako, onda “misaona proizvodnja” pomenute osobe da je cela srbska istorija “jedna velika laž”, da “Srbija nema pravog pristupa delu istorije koji se odnosi na Otomansku imperiju”, da je “iz nepoznavanja činjenica stvoren mit o Kosovu, o srpskom herojstvu i nebeskom carstvu”, da su Srbi genocidan narod, te da se “Srbi ne žele identificirati s genocidom kao najstrašnijim zločinom”, ima sva obeležja “drugog dela” sopstvene lične složenice.

U neposrednoj vezi sa tim, razložnim treba smatrati što je onaj na samom početku pomenuti Sekulović (od 1974-1979. savetnik za politička pitanja u kabinetu JahačaSaČelaKolone, od 1979-1983. “nešto” u Ambasadi u Rimu, od 1985-1990 načelnik u Sektoru za međunarodne odnose Centralnog komiteta glavnog Saveza komunista, potom advokat), potpredsednik samozvanog Saveza antifašista Srbije, organizacije zamišljene da bude protivteža Savezu boraca Narodnooslobodilačkog rata Srbije koji je, kako to tvrde samozvani antifašisti, “odstupio od ideala Narodnooslobodilačke borbe Jugoslavije, …ne osuđuje neofašističke pojave i tendencije u današnjoj Srbiji i pretvorio se u paradržavnu organizaciju koja je saglasna sa politikom i stavovima vladajućih krugova Srbije koji baštine vrednosti i ideje kvislinškog četničkog pokreta”, našao pomenuti obor da tamo, 3. marta 2017. godine, istrese svoje smeće pod naslovom “Genocidnost je kroz istoriju bila bitno obeležje srpskog nacionalizma” (https://www.helsinki.org.rs/serbian/aktuelnosti_t277.html).

A tamo, srbski nacionalizam – srbsko narodnjaštvo, srbsko rodoljublje, ljubav koju Srbi gaje i iskazuju prema sopstvenom narodu – on je imenovao kao neofašizam! Da bi mu to delovalo uverljivo, on je domislio kako se “problem neofašizma u Srbiji ne može razumeti bez uvida u ukupnu društvenu klimu, u stanje društvene svesti”, te da taj navodni neofašizam u Srbiji “određuje pravce društvenog kretanja, modelira društvenu svest, upravlja javnom i političkom scenom, vaspitava u svom duhu mlade generacije – jednom rečju, apsolutni je komandant u društvu”.

Iz Sekulovićevog pisarskog smeća vire i “misaoni” otpaci da je “neofašizam u Srbiji samo jedan od ventila preko kojeg srpski nacionalizam emituje svoje poruke”, da njegovi “antifašisti” vode neprekidnu borbu “protiv istorijskog revizionizma i rehabilitacije četništva”, da su, mada pomalo zakukuljeno, “neki krugovi u susedstvu i u Evropi osudili rehabilitaciju četnika i Draže Mihailovića”, da je Srbska pravoslavna crkva jedan od glavnih tvoraca srbskog nacionalizma i “rehabilitacije četništva koje je ustvari bilo vojno krilo srpskog nacionalizma”, te da su “ekstremni nacionalizam i neofašizam” ovladali mladim ljudima blagodareći navodnoj istini, odnosno laži da udžbenike iz istorije pišu “ortodoksni nacionalisti koji pripovedaju da su četnici izgubili zato što su bili borci protiv komunizma a nema ni reči o njihovim genocidnim zločinima i tesnoj saradnji sa okupatorima”.

Ako neofašizma i ima negde “u okruženju”, ima ga ne u Republici Srbskoj jer je Sekuloviću mrsko da je pomene, već “u srpskom entitetu BiH… gde svi ratni zločinci srpske nacionalnosti uživaju veliki ugled i poštovanje”.

Piše baš tako, kao da mu nije poznato da njegovi “antifašisti”, u skladu sa naredbom Vrhovne partizanske komande od 27. decembra 1941. godine, nisu ratovali protiv fašističkog okupatora iz prostačkog razloga “što je okupator i suviše jak, što je sposoban i spreman da uništi jednim zamahom našu celokupnu organizaciju” i što bi svaka patrizanska “borba protiv okupatora unapred (bila) osuđena na propast”.

Nisu Sekulovićevi “antifašisti” ratovali ni “sa ustašama… s obzirom na njihovo moderno naoružavanje od strane okupatora, a drugo što ustaše u ovom po nas zgodnom vremenu istrebljuju srpski narod koji je u ogromnoj većini protiv nas. Naš zadatak nije u tome, da se organizuje borba protiv okupatora i ustaša, jer bismo u tom slučaju potpuno oslabili sasvim uzaludno završnu fazu borbe za naše oslobođenje kada će nam snaga biti najpotrebnija”. (Kada se već pominju ustaše, valja znati da je, posle proboja Sremskog fronta, partizanskim jedinicama bilo naređeno da ne ulaze u sukob sa ustašama u povlačenju, a kad su se našle pred pred katedralnom crkvom u Đakovu, da na nju ne smeju ni metak ispaliti, iako su u njenom zvoniku bila postavljena mitraljeska gnezda; “mudre hronike” ćute o tome kako su ta gnezda “neutralisana”. Inače, Brozovim vojnim stratezima, željnim da pokažu kako i oni “znaju” da vode rovovski rat, bilo mnogo važnije da u Sremu izgine što više srbske dece – Antun Miletić pominje 80.000, a Novica Vojinović čak 180.000! – nego da slome otpor nemačkih i ustaških jedinica i probiju njihove odbrambene linije, pa se tako dogodilo da je Tolbuhinova armija početkom aprila 1945. bila bliža Berlinu nego pomenuti stratezi Đakovu).

Oni su, Sekulovićevi “antifašisti”, po sopstvenom priznanju, ratovali protiv srbskog naroda i njegove legalne vojne “strukture” na čelu sa Dražom Mihailovićem čiji je “oštri duh jasno uvideo pravo stanje stvari i znao jasno i razgovetno da prikaže jugoslovenskim narodima pogotovo srpskom sa kim i u kom pravcu jugoslovenski partizani vode borbu. Pored ovoga njegova ličnost i hrabrost okupila je oko sebe sveukupni srpski narod i sve najbolje borce; zbog čega moral, pouzdanje i vera u pobedu slabe svakog dana kod naših borbenih jedinica, a tim pre što su svi rezultati naših do sada vođenih borbi sa četnicima, zabeleženi kod ove komande (vrhovne partizanske – IP) kao posve ravni nuli”.

U tom su “nulskom” pogledu Sekulovićevi “antifašisti” bili u pravu jer i zvanični nemački podaci kazuju da je nemačka vojna sila u okršajima po Jugoslaviji od 1941. do 1945. godine imala manje od 30.000 poginulih, ranjenih i nestalih vojnika, pa se može postaviti pitanje s kim su to antifašistički partizani ratovali bezmalo četiri godine.

Dovoljno je ovde pomenuti samo dva partizanska “antifašistička ratna poduhvata”.

Prvi: ustanak koji su komunisti podigli 7. jula 1941. godine u Srbiji, započeo je ubistvom dvojice srbskih policajaca na seoskom vašaru u Beloj Crkvi, kod Krupnja. Tih dana, a i kasnije, sve dok pre isteka te godine nisu izbegli preko Drine, oni su, umesto protiv nemačkog okupatora, vodili rat protiv žandarmerijskih patrola i stanica (prva je, 9. jula, napadnuta i razoružana žandarmerijska stanica u Radljevu, kod Uba) koje su i u posleratnoj “oslobodilačkoj” terminologiji označavane kao neprijatelji. Istovremeno, napadane su opštinske kuće i poreske službe, kao i strateški najosetljivije tačke: železničke stanice, pošte, železničke pruge, TT linije, tuneli, rudnici, mostovi, uništavane su matične knjige (kako bi se zatrli tragove o srbskim porodičnim vezama jer je “Komunistički manifest” propovedao ukidanje porodice), a povremeno bi ubili pokojeg Nemca ne bi li oni za jednoga svog ubijenog streljali sto Srba, a za ranjenog pedeset, kao što se to zbilo sa Kragujevcem posle partizanskog navodno vojnog delovanja (uistinu terorističkog zasnovanog na ideologiji) kod Ljuljaka… – tako da se, skoro isključivo, taj vid “ratovanja” odvijao i narednih meseci. Iz Hronologije oslobodilačke borbe naroda Jugoslavije 1941-1945, koju je Vojnoistorijski institut iz Beograda objavio 1964. godine, i u kojoj se iz dana u dan mogu pratiti borbene i druge aktivnosti ratnog pobednika, može se videti da je do kraja decembra 1941. godine bilo preko dvesta šezdeset napada na žandarmerijske stanice, približno dvesta diverzija i sabotaža na saobraćajnicama, a tek nešto manje od sto napada na nemačke snage. I može se videti da su Nemci primenjivali odmazdu ne samo za ubijene ili ranjene nemačke vojnike, već i za sabotaže, tako da je u tom periodu, prema onome što je Hronologija “priznala”, ubijeno najmanje 18.979 civila i spaljeno na hiljade seoskih domova.

I drugi: komunističko-ustaška saradnja “najlepše” je predstavljena logorom u Jasenovcu, koji je pod posebnom komunističkom zaštitom ostao “aktivan” do kraja aprila 1945. godine, i u vreme kad su svi Hitlerovi koncentracioni logori bili ugašeni; one partizanske komandante, kao Nikolu Demonju – na primer, koji su predlagali da se Jasenovac napadne i neutrališe brzo je stizao metak u potiljak, da bi posle toga bili proglašavani za narodne heroje. Zasluge za tako “dug život” Jasenovca pripadaju, pre svega, Vladimiru Kuperštajnu, poznatijem kao Bakarić, ali se ne zna u čije zasluge spada nestanak pedantno vođenog spiska od preko milion pobijenih logoraša, koji je partizanski poručnik Isidor Levi posle zauzeća Jasenovca predao komandi u Novskoj. Ta pojedinost posebno je važna zbog toga što je ona kasnije omogućila hrvatskim vlastima i takozvanim istoričarima da ustvrde kako je Jasenovac, u stvari, bio “turistička destinacija” i da su Srbi tamo samo slučajno mogli naleteti glavom na malj ili grlom na kamu. Ali je važan i u još jednom smislu: nedavno se pokazalo da se ta najstrašnija klanica srbskog naroda ne nalazi ni na jednom popisu sličnih fašističkih stratišta. Komunisti su, dakle, uspeli vrlo brzo da “zataškaju” Jasenovac, da ga sruše, poravnaju i pretvore u izletište ili, možda, igralište za golf. To je, konačno, poslužilo Stevi Krajačiću, jedinom čoveku od Brozovog neograničenog poverenja i njegovom izaslaniku na posleratnom otkrivanju spomenika u Jasenovcu da, uz pijanu psovku, konstatuje “da su Hrvati tamo ipak pobili premalo Srba”.

I, sad, i Sekulović i Biserka pridružuju se Stevi Krajačiću u izrečenoj žalopojki i teše ga nakaznim “otkrićem” o srbskom fašizmu i srbskoj genocidnosti.

Ako bi neko i pokušao da ih oboje opravda za takav odnos prema nacionalnom biću iz koga su iznikli, to samo može biti njihova samomržnja u kojoj žive učaureni neznano otkad.

Ili, možda, njihova želja da svojim bolesnim fikcijama toliko zatruju srbski narod ne bi li se i dalje ćutalo o “antifašističkom” trudu da se zatre sve što je srbsko, kao što se činilo, primera radi, u Hercegovini od 1941. do 1958. godine, o čemu je pre desetak godina, na preko trista pedeset strana, objavljeno stotinak svedočanstava “iz prve ruke”.

Za ovu priliku, tek nekoliko kraćih “antifašističkih” isečaka:

a. “U jednom naletu ustaša iz Bjelimića zajedno su se borili ustanici i partizani. Ovo logično, prirodno savezništvo, kakvo su Srbi od početka priželjkivali, kratko je trajalo. U jeku borbe, član partizanskog štaba Boro Radan, Mostarac, iskoristio je priliku da mučki s leđa ubije Mirka Bjelicu koji je ustašama i komunistima bio trn u oku. Bilo je čudno što je data naredba da se, odmah poslije tog ubistva, partizani povuku umjesto da drže položaj. Nije postojao nijedan razlog za takav manevar, što se vidjelo već posle pola sata kada su se i partizani i ustanici vratili na prvobitne položaje. Bjelimićke ustaše su se povukle, a sa sobom su odnijele odsječenu glavu Mirka Bjelice (koga) smo sahranili bez glave…. Zna se da je Mirkova glava odnijeta u muslimanske Kruševljane i da je tamo nabijena na kolac… Prema nekim neprovjerenim ozjavama, glava Mirka Bjelice poslata je u Zagreb, samom ustaškom poglavniku Anti Paveliću”.

b. “Ustaše su bile zaustavljene u pokolju te, prve godine rata i okupacije. Ali, zločin nad Srbima kao da je zla kob sudbine. Početkom 1942. godine, pored Nijemaca, Italijana i ustaša, na srpski narod kidisaše i komunisti. Na Trusinu stiže partizanski Udarni bataljon sa vođom Vladom Šegrtom i odmah oni počeše Srbe zavijati u crno. Biraju i ubijaju najuglednije… Prva meta su im predratni žandarmi, oficiri, solunski dobrovoljci školovani Srbi, ugledni domaćini, a reklo bi se najviše ustanici koji su narod odbranili od ustaša”.

v. “Partizani 1942. godine u Dobrelje dotjeraše 39 vezanih Srba iz istočnog dijela gatačke površi. Među njima bila su i dva dječaka. Slavko Zimonjić, učenik sedmog razreda gimnazije iz Gareva i Špiro Nikolić iz Duleća, koji je imao samo 12 godina. Postavljaju ih za strijeljanje. Jedan komunistički staješina pita vezanog Andriju Zimonjića iz Gareva kod Gacka: “Koga prvo da ubijemo, tebe ili sina”. Molim vas, ubijte prvo mene, preklinje Andrija. Smješkajući se komunistički dželat mu dovuče sina Slavka i stavi mu ga u krilo. Ubi, zatim, dječaka u očevom krilu, na očevim grudima”.

g. “Miro Popara, Petar Drapšin i Nenad Vasić, ta komunistička trojka koja se istakla po zločinima nad nedužnim srpskim narodom… nabijede, tako aprila 1942. godine, partizanskog kurira, nekog momka Skočajića iz Nevesinja da je zakasnio sa poštom… Zato ga pošalju da ‘nosi poštu’ u Davidoviće. Pošalju mu još jednog čovjeka da bude s njim u pratnji. I na putu između Davidovića i Divina, kod mjesta Krževa gomila, pratilac ispali kuršum Skočajiću u potiljak”.

d. “U junu 1943. godine u našem selu uspostavljena je četnička vlast… Zima na pragu, vlada glad, prazna kuća, a mora se prehraniti devetoro ljudi… Nijesmo imali šta da jedemo. I dok su u selu bili četnici, moj stariji brat Slavko se motao oko njih. Donosio im je vodu, ložio vatru pod kazanom, sve samo da bi se nekako prehranio. Maloljetan, mršav, iscrpljen od gladi, bio je samo kost i koža. Pušku mu niko nije nudio, niti je on mogao da je nosi. Ali koncem 1943. godine vratiše s partizani iz Bosne. Kod nas u Bežđeđe upade jedinica kojom je komandovao neki Koprivica… Sjutradan u našu kuću dođoše dva partizana, svezaše i odvedoše mojeg brata Slavka. Nelagodno nam je, nesreća je njih i vidjeti, ali opet se hrabrimo da je Slavko još dječak… Povučen i miran po prirodi, utučen je još glađu, izmučen nemaštinom, jadom i čemerom… Partizani ga… uvedu u kuću Novice Radulovića… Na ognjištu već plamti vatra. Komunisti dječaka vezaše uz ražanj. Kao brava kad peku, ukrstiše mu noge i ruke. Glavu i vrat vezaše žicom za ražanj. Pružili ga preko vatre na sovama, okreću ga i peku živa. Neko dopade našoj kući i javi majci Gospavi. Ona, sirota, potrča kao bez duše… Tuče se u grudi, čupa kose i vrišti pred njima, moli da joj dete skinu sa ražnja. Nogama rastura vatru i sama diže ražanj. Već su uletjele i neke komšije. Slavko koji je ostao bez svijesti, još je davao znake života. Glava mu je bila već sva izgorela, a oči iskapale. Sa golog tijela spala je koža. Vise palamari otpuklog mesa sa izgorelom kožom. Slavko Ivanišević, teška sirotinja, željna hljeba, ispustio je svoju detinju, nevinu i napaćenu dušu u najstrašnijim mukama. Zna se ko je komandovao ovim stravičnim zločinom komunista, ali ne mogu poganiti usta imenom onoga ko ih je na to postakao, a svi mještani znaju da je bio blizak rođak, komšija otpadnik, komunistička ulizica i špijun, lažov i ubica”.

đ. “Našu jedinicu odmah otjeraše da zauzmemo Nevesinje od Nijemaca. Komandir jedne čete bio je Pašalić sa Kozare, ranije veliki ustaša… Toga dana, crnog 14. februara… za samo sat vremena, partizani ‘oslobodioci’, bez razloga, suda i presude, na različitim mjestima u gradu ubili su mučki sedamnaest nevesinjskih djevojaka, iz najuglednijih nevesinjskih porodica. Ubijene su uglavnom u hodu, hicima u potiljak… Mnoge od njih nijesu još bile ni punoljetne… Jadne majke su sakupljale svoja čeda po gradu. Nosile su svoje djevojčice na improvizovanim nosilima… do crkvenog dvorišta. Majke su tu, jednu do druge, sahranile djevojke, samo uvijene u čaršave, bez sanduka… bez opela, bez plača… Ustaša Pašalić je… ispričao da je njegova jedinica izvršila onaj pokolj djevojaka u Nevesinju”.

e. “Svjetski rat je već bio završen. U selu Gaju u Kolešku sedam momaka Andrića je nešto radilo poviše kuće…. U ratu nijesu bili dorasli bilo kojoj vojsci, niti su takli oružje… U radu su se trgli tek kada ih je iznenada opkolila terenska partizanska jedinica. Narediše im da dignu ruke u vis… Komunisti dječacima povežu ruke na leđima. Potjeraju ih za Krivodo. I samo petsto metara dalje, na mjestu Podine, zaustaviše se. Vezane mladiće tu pobiju maljevima, a boli su ih i bajonetima. Sjekli su im prvo uši i udove. Jauci žrtava su se čuli do kuće Andrića. Porodica ih je pronašla u strašnom prizoru”.

ž. “Jednoj ženi partizani odvedu muža od kuće, ona se osmjeli, pa ode pravo u kuću Vidaka Čolovića koji je svoju kuću u Krekavicama pretvorio u partizanski štab. Pita za muža, a oni kažu da on nije kod njih. Tog momenta neki komunista izađe iz druge sobe i žena kroz otvorena vrata spazi muža, svezanog i razapetog, kao Hristos na dasci za mučenje”.

I tako dalje, u nedogledne “antifašističke” zločine onih koji su, po ustaškoj definiciji, “postajući komunisti prestali biti Srbi”. I u našem vremenu ostali takvi.

Pročitajte JOŠ:

Srpske svetinje kao živi pečat našeg duhovnog, kulturnog i nacionalnog identiteta