Ko se plaši Univerziteta u Pljevljima?

Piše: prof. dr Vojo Laković

Zlonamjernost kao politički metod

Zlonamjernost je teška muka, ali „u laži su kratke noge“. Fabrikovana je i zlonamjerna teza da je u Pljevljima privatniku namijenjena državna zgrada, te da je riječ o „nezakonitom prenosu vlasništva nad državnim objektom“ između Opštine Pljevlja i budućeg Univerziteta Pljevlja.

Nema govora o prenamjeni imovine „bez zakonskog osnova“, jer se svaki korak u ovom procesu odvija u skladu sa važećim zakonima Crne Gore – uključujući Zakon o državnoj imovini, Zakon o visokom obrazovanju i Zakon o javno-privatnom partnerstvu. Javnost je o svemu upoznata kroz više konferencija za medije, sa kojih je više puta ponovljeno da se ne radi o prenosu svojine, već o ustupanju prostora na korišćenje, bez naknade, kroz model javno-privatne saradnje.

Memorandum nije ugovor, već namjera saradnje

Samo zlonamjernom može biti nepoznato da potpisani Memorandum o saradnji nema pravnu snagu ugovora, niti proizvodi bilo kakva imovinska prava. On predstavlja izraz namjere saradnje, u skladu sa članovima 27, 28 i 29 Zakona o lokalnoj samoupravi, kojima se opštinama omogućava da razvijaju partnerstva radi zadovoljavanja javnih potreba i podsticanja razvoja.

Opština Pljevlja zadržava suvlasnički udio od 10% u budućem Univerzitetu Pljevlja, dok će dodatnih 10% biti u vlasništvu renomirane visokoškolske ustanove iz EU, čime se osigurava transparentnost, nadzor i akademski kredibilitet.

Put ka razvoju, ne ka profitu

Memorandum je izrađen postupanjem Ministarstva, imajući u vidu jasnu zakonsku proceduru, odnosno sve što je neophodno kako bi se izvršila akreditacija studijskog programa i dobilo rješenje o licenciranju ustanove. Zato ne stoje navodi da postupak nije u skladu sa važećom zakonskom regulativom.

Projekat formiranja Univerziteta u Pljevljima ima za cilj dugoročni razvoj opštine kroz podizanje obrazovnih kapaciteta, zadržavanje mladih u gradu i stvaranje uslova za razvoj novih privrednih i društvenih inicijativa. Inicijativa je rezultat višemjesečnih analiza, konsultacija sa domaćim i međunarodnim obrazovnim institucijama, i usklađena je sa potrebama tržišta rada i strateškim planovima razvoja opštine.

Glasni u napadu, ćutljivi u odgovornosti

Predstavnici ključne partije koja je više od tri decenije vladala Crnom Gorom, ostvarujući privatne interese svoje vrhuške na štetu državne imovine i budžeta, ni do danas nisu prestali sa obmanama javnosti. Teško je u jednoj rečenici nabrojati sve bivše DPS-ove predsjednike opština, visoke funkcionere u vladi, pravosuđu, policiji, privrednike i članove porodica „oca“ DPS-a, koji su osuđeni ili se terete za brojna krivična djela – od pranja novca, nenamjenskog trošenja budžetskih sredstava, do zloupotrebe službenog položaja.

Nažalost, i dalje su slijepi i gluvi na brojne afere i događaje iz vremena svoje vladavine: „Limenka“, Telekom, Kamp Zlatica, Snimak, Koverta, HTP Boka, Pandora i Panama papiri, raspodjela sredstava iz Abu Dabi fonda, šverc duvana, raspodjela stanova državnim namještenicima – sve na štetu državne imovine.

Zašto smeta razvoj sjevera?

Za vrijeme čije vladavine je započeo rat klanova koji je odnio preko 60 života? Ko je bio na vlasti kada su se desila, i do danas nerazriješena, ubistva i prebijanja novinara? Čime se mogu pohvaliti, osim floskulama da je svako traženje istine napad na nezavisnost i evropski put Crne Gore?

Oni koji su govorili o multikulturalnosti i multikonfesionalnosti, preko „Skaj“ aplikacije su dogovarali stvaranje nacionalnih tenzija u Pljevljima. Pokrovitelji urušavanja povjerenja u stručnost, kroz fabrikovanje desetina hiljada kupljenih diploma, dozvolili su da opština Pljevlja sama finansira rad Mašinskog fakulteta, uprkos tome što su svi ostali državni fakulteti finansirani iz državnog budžeta.

Majstori obmana sada se drznu da šire dezinformacije o osnivanju Univerziteta Pljevlja kroz model javno-privatnog partnerstva.

Nekad maćehe, sad kritičari

Zašto oni koji su se prema Pljevljima ponašali maćehinski decenijama, koji su postavljali kamen temeljac za drugi blok Termoelektrane, zatvarali državna preduzeća i tolerisali kompanije koje radnicima nisu isplaćivale zarade i do 60 mjeseci – sada imaju problem sa otvaranjem visokoškolskih ustanova u gradu u kojem je 1901. godine otvorena prva srpska gimnazija u Crnoj Gori?

Kome smeta što ovaj grad konačno pokušava ispraviti decenijsku institucionalnu zapostavljenost? Ili je nekome cilj da se svaka inicijativa koja dolazi sa sjevera u startu omalovaži i zaustavi? Da li su „prekaljeni aferaši“, nesposobni da više upravljaju životima građana, prešli na igru sami sa sobom?