Kako je izgledala tetovaža kralja Aleksandra koju je imao preko cijelih grudi
1 min read
Kralj Aleksandar
Prvi jugoslovenski kralj Aleksandar Karađorđević imao je preko grudi istetoviranog krunisanog orla. Izgled ove ptice bio je sličan germanskim heraldičkim motivima sa pruskih plemićkih grbova, ali nije bio identičan.
Tetovaža kralja Aleksandra prikazivala je jednoglavog orla široko raširenih krila, sa mačem u jednom i šarom u drugoj kandži. Iznad orla nalazila se kruna nalik onoj Svetog rimskog carstva.
To da je jugoslovenski kralj „Ujedinitelj“ bio tetoviran, decenijama je bilo potpuno nepoznato. Podatak je otkrio tek đakon Nenad Jovanović prikupljajući materijal za knjigu „Grbovi, zastave i himne u istoriji Srbije“, u kojoj je prvi put i objavljena fotografija kraljeve tetovaže.
Kao što se nije znalo da postoji, tako se sa sigurnošću ne zna ni koja joj je bila simbolika, kao ni kraljeva motivacija da se istetovira i to preko celih grudi, piše Istorijski zabavnik.
To nije bila retkost među vladarima onog vremena (na primer, i car Nikolaj Drugi Romanov bio je tetoviran), ali izbor simbola je neobičan, naročito ako se ima na umu da je upravo Aleksandar vodio pobedonosni rat koji je označio kraj nemačkog carstva, čiji je ovo bio simbol, prenio je Sputnjik.
Zato je, istoričari se slažu, tetovaža nastala ili pre Prvog svetskog rata, u kraljevim mlađim danima, ili nakon, ali u čast njegovog venčanja sa kraljicom Marijom, rumunskom princezom iz doma Hoencolern-Zigmaringena.
Orao je inače drevni simbol moći – njime su prikazivani i Zevs i Jupiter, a u hrišćanstvu je simbol Jovana Bogoslova.
Ja sam greškom dao negativan komentar g. Bukoviću sa mob. telefona je nezgodno kucati, izvinjavam se…
Dosta dobra analiza političke pozadine i spleta interesa koji su organizovali smaknuće, manje više već poznata.
Jedino što je gospodin Bujković zaboravio da navede je da se ubistvo dogodilo tek nakon što je nesretni kralj pokušao da se iščupa iz kandži inspiratora atentata, istih onih koji su ga ranije i instruisali da pravi Jugoslaviju.
JOŠ JEDNOM O UBISTVU VITEŠKOG KRALJA ALEKSANDRA KARAĐORĐEVIĆA – UJEDINITELJA I JOŠ PONEŠTO…
Odluku o ubistvu kralja Aleksandra Karađorđevića doneli su fabijanci u Londonu, bundisti-boljševici u Njujorku i Moskvi, fašisti u Rimu i nacisti u Berlinu, masoni anglofili, frankofili u Beogradu, Parizu i Londonu, prema masonskom planu iz devetnaestog stoleća da sve evropske države moraju biti republike (Vidi: H. Labousher, The Kaiser Dream, “Truth Journal”, London, England, 1890; Petit Henry Robert, Alexandre de Yugoslavie victim d’une conjuration Maconnique, Paris, France, 1936, – Aleksandar od Jugoslavije – žrtva masonske zavere…).
Pored toga, sva politika reakcionarnih, subverzivnih zapadno-evropskih i
američkih imperijalista-trijalista i njihove pete kolone, trule buržoaske, fabijanske, masonske i bundističko-boljševičke Kominterne, bila je usmerna protiv kralja Aleksandra Karađorđevića i srbskog naroda (Vidi: Einstein accuses Yugoslavian rulers in savant’s murder – Charges the slaying of Sufflay, notet Croatian leader, was inspired by Government, The New York Times, May 6, 1931, New York, U.S.A.).
Od osobite važnosti je da se potsetimo na R. Siton-Votsona, koji je u engleskom Forinj ofisu, između ostalih reakcionara i srbofoba, koji su radili kao subverzivni eksperti za nacionalno federalističko uređenje, bio poznat kao tvorac Memoranduma od 1936, i tzv. Sporazuma od 1939. godine o unutrašnjem uređenju Kraljevine Jugoslavije.
Pored toga, poznato je da su izvesni fabijanci, reakcionarni i subverzivni engleski eksperti Forinj ofisa za nacionalno federalističko uređenje u Jugoslaviji na čelu sa Siton-Votsonom učestvovali u režiji Brozovog AVNOJ-a, kao i njegovog trulog intermariumskog, masonskog, trockističko-buržoaskog i robovlasničkog režima.
Takođe, imajući na umu da je Avnojevska Jugoslavija bila kratkog veka i da je bila
opcija tranzita i uzrok građanskog rata i srbske tragedije devedesetih
godina dvadesetog stoleća, jer je u Jajcu 1943. godine razbijena pomoću nacionalne federacije, kada je ceo ceh platio ni kriv ni dužan obezglavljeni, obespravljeni i poniženi naš nesrećni srbski narod.
Fabijancima u Londonu, Intermarijumcima u Rimu, Velikom Orijetntu u Parizu, Kominterni u Moskvi, bundistima-trockistima u Njujorku i podjarmljenim internacionalistima, masonima i komunistima u Beogradu, nije odgovaralo unutrašnje uređenje Kraljevine Jugoslavije iz 1929. godine, koja je bila podeljena na 9 jugoslovenskih banovina, zato su se zalagali za antisrbski projekat i razbijanje srbske etničke celine, za tkz. „Balkansku komunističku federaciju“ i za povratak na „istoriske provincije“, koje su nastale kao rezultat turskog poraza pod Bečom 1683-1699. godine.
Takođe, imajući u vidu Siton-Votsonov pamflet, koji je objavljen pod naslovom
“The background of the Yugoslav dictatorship” – “Pozadina jugoslovenske diktature”, u kojem doslovno stoji:
„Jugoslovenska diktatura je zavedena od Kralja Aleksandra 6. januara 1929. g. usled glasnih uveravanja, da je to samo privremena mera i da će se prvom prilikom vratiti ustavna i parlamentarna vlada. Dekret od 3. oktobra 1929. g., koji je uzeo oficijelno ime Jugoslaviju podelivši je u 9 novih umetnički nazvanih provincija i manifest od 3. jula 1929, kojim se izjavilo da nikad ne može biti povratka starim istorijskim provincijama ili starom partijskom sistemu, sačinjavali su praktičan dokaz da se diktatura prestala smatrati kao privremena mera i da se ‘ušančila’. Ali posle 18 meseci od te izjave unutanja situacija Jugoslavije kao i mnogih drugih zemalja duboko je bila izmenjena usled svetske ekonomske krize i postepeno postalo je jasno, da je neizbežna izvesna promna režima…“ (Vidi: Robert William Seton-Watson, The background of the Uugoslav dictatorship, – The Slavonic Review, Vol. X, No. 29, December 1931, London, England).
Oni koji pobijaju zasluge kralja Aleksandra Karađorđevića , polaze od činjenice da je mogao da stvori tzv. „Veliku Srbiju“, bez obzirana na političke projekte i odluke zapadno-evropskih i američkih imperijalista i podjarmljenog, beogradskog, rajetinskog, srbofobičnog i internacionalnog establišmenta.
Ovde valja podsetiti na jedno mišljenje srbskog književnika Vladana Desnice o kralju Aleksandru Karađorđeviću i Marseljskom atentatu, koje je publikovano u Magazinu sjeverne Dalmacije 1935. godine, gde između ostalog, stoji:
„Poslije sloma Carstva, u vječnom lutanju i beznadnom izgnanstvu, sačuvao
je taj čovjek kroz vjekove živu i snažnu tradiciju svoje narodne države, kult svojih narodnih vladara i heroja i svoje minule državne veličine. Njegova osamljenost našla je životne hrane u uspomenama na svijetle prošlosti a njegova patrijarhalnost bdila je pet vjekova nad tim uspomenama, kao nad zakopanim blagom.
Kad je svanula zora oslobođenja, on je zaboravio pet tamnih vjekova, pa je nadovezao novu svijetlu realnost na nepotamnjeo sjaj stare slave, i iz tradicija koje je u sebi nosio prešao je, bez istoriskog prekida, na novu državnu svijest.
U svom narodnom Kralju on je zato gledao neposrednog zakonog nasljednika Stevana Nemanje, Kralja Milutina, i Dušana Silnog, obogaćena novijom slavom Topolskog ustanka i ovjenčana još svježim lovorima Kumanova i Soluna. On je osjetio vaskrsenje svojih obamrlih snaga i ostvarenje svojih najsmelijih snova, pa je sav ovaj istorijski preokret i sav svoj duševni preporod oličio u izabranom pretstavniku naše kolektivne narodne duše, u praunuku Vožda i Pjesnika, u Aleksandru, prvom kralju Jugoslavije.
Ali tragičeski konac koji sustopice prati heroje, nije se zaustavio nad prvim oslobodiocem našega naroda. On je, krvavo naslijeđe, prešao na najvećeg od njegova roda.
I naš narod u sjevernoj Dalmaciji osjetio je taj novi udarac sudbine kao što ga niko osjetio nije. Njemu se je opet, pred ovim udarcem, stvorila pred očima utvara onih zaboravljenih pet crnih vjekova.
Neka ga od te utvare čuva uspomena na Kralja Viteza i svijetla grobnica na Oplencu!
Prva misao i prva riječ u ovoj knjizi neka je zato posvećena sjeni Velikog Kralja, kao skromn no postojan žižak u hramu najviših narodnih svetinja (Vidi: Vladan
Desnica, Magazin sjeverne Damacije, Knjiga druga, Godina druga, Split, 1935, str. 3).
Takođe, Ljubiša Petrović je u jednoj studiji, koju je objavio pod naslovom „Tajni plan velikohrvatske ideje i njene ekspanzije“ pisao povodom Marseljskog atentata, još i ovo:
„Ubistvom Kralja Aleksandra, ustaše i hrvatska emigracija osvetlala je sebi obraz za sva vremena. To je značilo ni više ni manje nego jednim potezom noža preseći glavni živac i uporište onog ludački zavitlanog Srpstva koje je, zaista, od Karađorđa pa na ovamo naglo bujalo i raslo, i ozbiljno pretilo da posrbi sve ono preostalo što nije bilo srpsko na Slovenskom Jugu (Vidi: Ljubiša Petrović, Tajni plan velikohrvatske ideje i njene ekspanzije, Pittsburgh, Pa., U.S.A, 1943, str. 9).
Povodom Marseljskog atentata na kralja Aleksandra Karađorđevića, objavljeno je u „Njujork tajmsu“ pismo Nikole Tesle od 19. oktobra 1934, pod naslovom “Tribute to king Alexander” – „U čast kralja Aleksandra“, u kojem između ostalog, stoji:
„Smrt kralja uzdrmala je zemlju do temelja, ali se neprijatelji Jugoslavije uzalud nadaju njenom razbijanju. Plemenita krv velikog čoveka samo će doprineti jačanju zajedništva svih delova zemlje. Aleksandar će zauvek živeti u sećanju svog naroda kao herojska figura impozantne veličine. Poput Vašingtona i Linkolna Jugoslavije: kao Vašington sposoban i neustrašiv general koji je oslobodio svoju zemlju od ugnjetavanja; kao Linkoln mudar vođa i rodoljub koji je završio u mučeništvu“ (Vidi: Nikola Tesla, Tribute to king Alexander, The New York Times, October 21, 1934, New York, U.S.A.; Nikola Tesla, U čast kralja Aleksandra – Tribute to king Aexander, The American Srbobran, Official Organ of the Serb National Federation, October 23, 1934, Pittsburgh, Pa., U. S. A.).
Značajane su rasprave Dr Milana Todorovića, između ostalih, o projektu privrednog i političkog života Kraljevine Srbije na početku HH stoleća. Posebno je interesantna njegova rasprava koju je objavio u „Ekonomistu“ 1912. godine pod naslovom „Jadransko pristanište“, gde doslovno stoji:
“… Austro-Ugarska postavlja sebi kao najsvetiji zadatak, da od Srbije napravi
jednu koloniju, koja će uvek biti u njenoj zavisnosti. Jer na to se, u istini i
u poslednjoj liniji, svode svi ovi razlozi s austro-ugarske strane protiv
jadranskoga srpskog pristaništa i za austro-ugarske ekonomske specijalne
interese. I pitanje se ovo onda širi i dobija svoj pravi izraz u pitanju: hoće li
i može li Evropa dopustiti da Balkan, a u prvom redu Srbija, postane kolonija
Austro-Ugarske; hoće li li i može li Evropa dopustti, da Srbija i Balkan posle
tolikih napora i tolikih žrtava u novcu i krvi ne budu istinski samostalne
države, i politički i ekonomski.
A-Ugarska u tom cilju za ekonomskim zavojevanjem čini jedan zahtev koji obuhvata tri stvari: 1) sprečava Srbiju da izađe na more, te joj time oduzima mogućnost trgovačkog prometa sa drugim državama; 2) zadržava ‘Autonomiju Albanije’ koja će stvarati stalne nerede na Balkanu, i time otežavati privredni napredak slobodnih balkanskih država; 3) šalje Srbiju da traži pristanište na Jegejskom Moru, očekujući da takav korak stvori razdor među saveznicima…” (Vidi: Dr Milan Todorović, Naša ekonomna politika, Prvi deo, Ekonomski problemi predratne Srbije, Beograd 1925, str. 134).
Takođe, osvrnuli bismo se i na Memoradndum Ljube Stojanovića i Aleksandra Belića “Saveremeno srpsko nacionalno pitanje”, gde doslovno stoji:
“… Kad se govori o etnografsko – nacionalnom pitanju koje je u vezi s borbom što je srpski narod vodi s Austro – Ugarskom, često se pominje da je samo Bosna i Hercegovina sa ‘širokim izlaskom na more’ u Dalmaciji ono što Srbi smatraju kao rešenje svoga nacionalnog pitanja, da je samo u tome oslobođenje i ujedinjenje srpskog naroda. U samoj stvari to je netačno, jer cilj srpske borbe daleko je širi i dublji, a što se pominje samo Bosna i Hercegovina i deo Dalmacije to su ostaci skoro minule aneksione krize i događaja koji su nastupili ca njom.
Aneksiojom Bosne i Hercegovine stavljeno je, istina, pred Evropu pitanje o tim dvema pokrajinama i o srpskim pretenzijama za njih, ali Srbi su tada istavljali svoje pretenzije samo na njih ne zato što su oni jedino te pokrajine smatrali za svoje, već zato što je Austro – Ugarska svoju privremenu upravu u njima, koja je Srbima davala neke nade, bez pristanka i bez pitanja Evrope, koja joj i dala upravu nad tim oblastima, pretvorila u stalnu. Ostale srpske pokrajine nisu bile kao Bosna i Hercegovina u privremenoj vlasti njenoj, i Srbija nije mogla istaviti na njih svoje pretenzije, a da ne dođe u opasnost da joj Austro – Ugarska objavi rat pod izgovorom da Srbija hoće da joj otme njene oblasti.
Tako se od tada utvrdila mnogima u pameti sveza Bosne i Hercegovine sa srpskim pitanjem, i s težnjama srpskim za nacionalno oslobođenje i ujedinjenje.
S druge strane, svima je još u pamćenju borba Srbije za izlaz na Jadransko more.
Kad je Srbija za vreme rata 1912. g. zauzela albansku obalu Jadranskog mora, to
se Austro-Ugarska suprostavila tome, a Srbija ma koliko da joj je bilo teško,
morala se odreći od slobodnog izlaska na more. Zato sada mnogi i dodaju k pitanju o Bosni i Hercegovini i pitanje o srpskom izlasku na more, koje je ostalo 1912. nerešeno, kao tačke kojima se potpuno iscrpljuje srpsko savremeno nacionalno pitanje.
U samoj stvari to je potpuno pogrešno, jer tim tačkama se ni približno još ne
ocrtava srpski problem. To je, kao što je rečeno, ostatak ranijih kriza u težnji, koje istavljene u ono vreme, kada se nije vodio rat sa Austro-Ugarskom i radi kojih, po mišljenju Srba nije bio potreban ni svetski rat ni uništenje Austro-Ugarske.
Sad stvar stoji sasvim drukčije. Sad Austro-Ugarska pod vidom opasnosti ‘za svoje južne provincije, koje Srbi hoće da otmu od nje’, jasno je istavila ovo: ili da ona prisajedini Srbiju i Crnu Goru k ostalim svojim zemljama naseljenim Srbima, ili da se pokaže kako ona nije u stanju sprečiti odvajanje svojih južnih provincija. Na taj način sama je Austro -Ugarska prinudila Srbiju da primi sudbonosnu dilemu: ili da se stvori ujedinjena Srbija, ili da slobodne Srbije sasvim ne bude…” (Vidi: Dragovan Šepić, O misiji LJ. Stojanovića i A. Belića u Petrogradu 1915. godine – Memorandum “Savremeno srpsko nacionalno pitanje” , Zbornik Historijskog Instituta Jugoslavenske Akademije, knjiga III, Zagreb, 1960, str. 484 – 485).
U značajnoj knjizi Tomasa Parkera Muna, koju je objavio pod naslovom „Imperialism
and world politics“ – „Imperijalizam i svetska politika“, doslovno stoji:
“…Velika pobeda Balkanskih saveznika u Nemačkoj i Austriji shvaćena je kao veliki korak unazad: za Rusiju kao istinskog zaštitnika Balkanskih saveznika to je bila diplomatska pobeda. Da je imala podršku Nemačke i Italije, Austrija bi napala Srbiju u julu 1913. godine…
Samo u svetlu ovih sukobljenih imperijalističkih planova može se sagledati pravi značaj atentata, koji je počinjen na prašnjavoj ulici u Sarajevu u junu 1914, koji je bio povod austriskog napada na Srbiju. To je za Austriju bio veći povod za rat protiv Srbije nego svi sukobi koji su bili sa malenim susedom; to je bio veći povod za rat nego što je bilo suzbijanje pan-srpskog zagovaranja raspada Habzburške monarhije. Takođe, bio je to ključni potez u igri na blisko-istočnoj šahovskoj tabli, koju su igrali Evropski diplomati i finansijeri. Bečka Vlada je verovatno nameravala da izvrši okupaciju Srbije, da je drži u ropskom stanju, da dodeli jedan deo srpske teritorije Bugarskoj a drugi deo Albaniji, da je svede na pravo ropsko stanje i da osnuje pro – Austrisku Balkansku ligu. Na jednoj strani Berlin se pretvarao kao nezainteresovan zbog diplomatskih razloga a na drugoj strani je bio angažovan u podršci austriskoj sili i prestižu, kako bi mogla da osigura Austrisko-Nemačku prevlast na Balkanu. Iza Srbije stala je Rusija, koja je imala nameru da dominira na Balkanu i Carigradu a iza Austrije stao je nemački imperijalizam, odlučan da po svaku cenu ostvari ‘Nemački prodor na istok’ …” (Vidi: Parker Thomas Moon: Imperialism and world politics – Chapter XI, Near Eastern questions old and new, New York, The Macmillan Company, 1927, str. 258 – 259, – „Imperijalizam i svetska politika – Poglavlje XI, Blisko – istočno pitanje staro i novo”).
Što se tiče Karađorđevića, za njih je poznato da potiču iz plemena Vasojevića u Crnoj Gori, da su bili rusofili i da prema njima nije bio naklonjen zapadno-evropski i američki imperijalističko-trijalistički establišment, jer su imali ozbiljan plan za srbofobične ciljeve u okviru globalne strategije i hegemonije, da krunišu sina kraljice Viktorije, vojvodu od Connaught-a za kralja versajske Jugoslavije, a ne našeg viteškog kralja Aleksandra Karađorđevića, Ujedinitelja srpskog naroda:
„Until the First World War, relations between the German Order of St. John, the English Venerable Order of the Hospital of St. John of Jerusalem, and the SOSJ were mostly cooperative. The leaders of these organizations, many of them members of royal houses, were often close family relatives and/or financially interdependent. The European royal families were well aware of the survival of the SOSJ in Russia. Queen Victoria’s son, the Duke of Connaught, led the English Venerable Order of St. John of Jerusalem for many decades. He was closely associated with, and related to, Grand Duke Alexander and others of the Romanoff family. He had been present in 1894 at the marriage of SOSJ Protector Czar Nicholas II and Alexandra of Germany in the tiny Winter Palace Chapel, in which the chief relics and icon of the SOSJ were prominently venerated. Before Alexander I became its king, the Duke of Connaught had been seriously considered for the throne of Yugoslavia. He was Grand Duchess Victoria Melita’s uncle, and at one time was the potential father-in-law of SOSJ Grand Master Grand Duke Alexander’s daughter…“
(Vidi: SOVEREIGN ORDER OF SAINT JOHN OF JERUSALEM, History and Lineage Charts Since 1797. https://web.archive.org/web/20170307193656/http://www.osjknights.com/History-After-Malta.htm….).
Za ostvarenje njihovih okupatorskih i hegemonističkih planova i namera u tragičnom HH stoleću glavna smetnja na Balkanskom poluostrvu, bio im je naš obespravljeni , okupirani i poniženi nesrećni srpski narod.
U svjetlu svega prethodno rečenog, začuđujuće je da bi se neki od nas pod uticajem istih centara moći, danas radije i lakše odrekli slobodarskog Kosovskog mita i Petrovića koji su ga živjeli u pravom smislu riječi, nego recimo mita o „viteškom kralju ujedinitelju“ Srba, Hrvata i Slovenaca koji ujedinjenje u većini nisu ni htjeli i čije posledice još živimo…
Ovim je prethodna tema u potpunosti iscrpljena.
Poznato je da je Kralj Nikola jeo zlatnom kasikom u dvor i igrao bilijar,dok su po Crnoj Gori 1918 umirali od gladi,sceri udao u inostranstvo,a on pobjego sa zlatom na sigurno!!!Po cemu se on razlikuje od danasnjega Crnogorskoga kralja?
Svi dorovi su jeli zlatnim kašikama i udavali šćeri na strane dvorove kao diplomatski akt. Takođe su napuštali zemlju u uslovima okupacije i vojnog poraza.
A razlikuje se od današnjeg po tome što nije pljačkao zemlju, i negirao nacionalno biće svoje i narodno.
Boli me ona stvar koju je Aco palikuca ima tetovazu na grudima.
Preporucujem „Aleksandar od Jugoslavije“.
Takodje,na ju tjubu emisiju o Aleksandrovom bombardovanju tvrdjave Žrnov…bio je u ratu car, u miru blesa.
Tu ga Vuk Maniti amnestira od odgovornosti za Jugoslaviju, jer ima istog šefa kao i Aco što je imao – London, a krivicu svaljuje na srpski narod koji eto, nije mogao da nađe zajednički jezik sa Radićem i plemenitim Hrvatima koji su samo koju godinu prije vješali po Bosni i Mačvi u Velikom ratu…
Klasičan pamflet spoljnopolitičkog uticaja na nas.
Kralj Aleksandar je dobio ponudu od Velike Britanije da Srbija dobije svoje stare teritorije koje su joj pripadale, a on je odbio da bih spasio Slovence i Hrvate od nestanka i stvorio tu prokletu tvorevinu Jugoslaviju. Tako mu je i Ataturk sa kojim je bio veliki prijatelj nudio da sve Siptare iseli na granicu sa Sirijom da bih bili živi štit protiv Kurda, ali kada ga je Siptar molio odbio je Atatuka, znaci ja ga ne volim jer je on zaslužan za to šta se dešava na Kosovu i zaslužan za to šta smo kao zahvalsnost od tih naroda izuzetak Slovenci dobili nazad. Rani kuče da te laje i ujede je to sto smo dobili!!!! Uoastalom su za mene svi Karadjordjevici nule, za srpski narod nisu mnogo ucinili!!!
Beograd@, tako je…?
Nije od Britanije nego od SAD i Italije u prvom redu (otud podrška Italije Nikoli kao srpskom suverenu a ne ubijeđenom Jugoslovenu). SAD su tada još uvjek vodile izolacionističku politiku nezavisnu od britanskog interesa, kakvu ponovo vodi Tramp.
Italija, ne i Vatikan, istorijski teži granici sa srpskom državom u Dalmaciji, što ne odgovara Njemačkoj jer hoće uticaj ili izlaz na Jadran. To takođe ne odgovara ni Britaniji jer na Jadranu ne želi ni Nijemce ni Ruse. Otud Jugoslavija kao brana jednim i drugim.
Obzirom da je Njemačka preko Hr i Slo djelimično ostvarila cilj, ostala je još Rusija sa svojim ciljevima na Jadranu, dakle Sredozemlju, koji će u slučaju Srbije i Crne Gore sa sadašnjim vlastima biti njen pusti san.
Eto vam ključa srpske nacionalne tragedije u poslednjih stotinu i više godina.
Britanija je dva puta u prošlom vijeku subverzivnim akcijama gurnula Nijemce na nas i Ruse, kako bi profitirala na razaranju kontinenta ratom.
???
Aleksandar je bio pohlepan na vlast malo mu je bilo da bude Kralj Srbije koju je mogao dobiti po londonskom sporazumu nego je htio da bude Kralj Jugoslavije.
Cak je i svog rodjenog starijeg brata Djordja napravio ludim da bi se dokopao vlasti.
Vjerovatno bi bilo bolje da su na presto ujedinjenog Srpstva zasjeli Petrovici ,Kralj Nikola je bio star ali njegov unuk Mihajlo se pokazao kao Patriota.
Kralj Nikola je napustio CG da nije potpisao kapitulaciju i da se pridruzio Petru i Aleksandru u Grckoj drugacije bi bilo, ovako je 1918 odbacen, imao je zasluga tokom svoje vladavine ali na kraju je sve upropastio a kazu „Konec dijelo krasi“
Da su umjesto Karadjordjevica ostali Obrenovici ko zna sta bi bilo, mada je poslednji Aleksandar Obrenovic bio ne dorastao polozaja , njegova zena koja je bila starija od njega raspustenica Draga Masin je preuzela komande i sa svojom bracom vladal Srbijom sto im je i doslo glave.
Mitropolit Amfilohije lično, je Petroviće uoči rata devedesetih vratio u dvorsku crkvu na Cetinje i tako simbolički najavio ujedinjenje srpskog naroda oko autentične srpske nacionalne misli.
Rezultate ćemo imati prilike da gledamo u narednih par godina, a naznake već nekoliko mjesevi gledamo, kao i pozitivne reakcije kod naroda u Srbiji i R. Srpskoj na sve navedeno.
Kruna njegovog životnog djela, će biti kapela Njegoševa na Lovćenu i kanonizacija ovog istinskog sveca srpskog naroda koji je u njoj počivao i počivaće.
Kralja Aleksandra napadaju jedino srbokomunisti.
Aleksandar nije smeo da napravi Jugoslaviju , gde su Srbi u svojoj zemlji postali stranci.. trebala je biti Srbija i ostati po starim teritorijama: Stara Srbija (Makedonija i deo Bugarske), cela Damacija ukljucijuci deo Albanije Drač, Skadar.., Hrvatska, Slovenija bih najverovatnije Italijanima pripala…i danasnja Srbija… ovako nas je uništio… Karadjordjevici su nesposobni i nikada ništa posebno nisu uradili za srpski narod… Eh da se Aleksandar na djeda ugledao barem malo i dan danas bih imali našu zemlju…
Kralj Aleksandar je sa stvaranjem Jugoslavije imao veze isto koliko i ti.
Masonski pion, najgori vladar. Izdao je svoga djeda kod koga se podigao. Kamo sreće da je Kralj Nikola bio na čelu ujedinjenih srpskih država!
….i unuk Nikole Mirkovog po kome je naslijedio manakalnu grandioznost, umjesto skromnosti oca. Svi Karađorđevići su grobari naroda, kukavice i pobegulje. Sve što su Obrenovići napravili i danas stoji…
?
Ne izmišljaj!
Nije mogao po Nikoli dobit grandioznost nikako veću od one koju promoviše masonerija globalno.
Nikola se ograničavao na srpske etničke teritorije, što je u evropskim okvirima oduvijek bilo pravo svetogrđe, i što mu je na kraju i potpisalo smrtnu presudu, i njemu i svetorodnoj dinastiji Petrović-Njegoš, baštinicima tradicije Nemanjića i Crnojevića.
Ovaj internacionalista Aleksandar međutim ne. Kažu da su mu zadnje riječi na izdisaju bile: čuvajte mi Jugoslaviju. Znamo kakva je ona bila istorijska greška i grobnica srpskog naroda.
Inače u srpskoj nacionalnoj svijesti Petrovići-Njegoši i poslednji srpski kralj Nikola I, zauzimali su do skoro poslednje mjesto, jer su valjda nesrbi i evropska masonerija bolje znali šta je za Srbe bolje – masoni Karađorđevići i austrofili Obrenovići, premda i oni takođe i jedni i drugi starinom iz današnje Crne Gore.
Vraćamo se polako u tačku u kojoj smo istorijski posrnuli prije stotinu godina, nekako istovremeno kada i Rusi…a izgleda i oni.
A ovo na prsima Acovim, su prije bi se reklo neka dva grifona raširenih krila koja sa bokova čeljustima zjape ka figuri u sredini između njih, šta god ona bila, a kruna sa natpisom na zastavi ispod nje je odvojena visoko iznad grifona, treba tražiti drugu simboliku ..loš kvalitet fotografije. Svakako veze nema sa dvogkavim orlom…
Ili su u pitanju dvije zmijske glave koje izviru ispod krune, a životinja u sredini među grifonima koji je drže bočno prikazani sa raširenim krilima i izvijenim repovima, ima jednu glavu okrenutu u stranu, ne vidi se najjasnije…u svakom slučaju simbolika najvjerovatnije jeste okultna, kakvi su i sami masonski redovi u vrhu hijerarhije.
Zijanćer@ ???
Kralj Aleksandar – mučenik… ali i mason, pripadnik francuske masonerije, koja je stvorila nakaradnu tvorevinu Jugoslaviju, koja je bila grobnica srpskog naroda… jedan od glavnih krivaca zašto ne živimo u jednoj velikoj srpskoj državi…
zasigurno istinito ali mozda pod lupom tadasnjosti i neizbezno. kao danas moramo da trazimo ravnotezu medju silama….
Ta nas ravnoteža Acova i Brozova od 1918.-e evo dobro očisti sa KiM i Krajine, pa niko ne htjede da zalegne za nas na međunarodnom planu jer smo od tada ničiji.
Od 45.-e de fakto i u Nato paktu, alu ne i de jure jer je narod za Rusiju pa niko u Srbiji ne smije da potpiše iako je i ona potpuno vojno prilagođena Nato-u. Raspolućeni smo po liniji vlast-narod, a Vučić je pravi primjer – mazanje očiju javnosti kupovinom ruskog oružja, ali bez imuniteta četvorici ruskih vatrogasaca u Nišu, dok vojno osoblje Nato ima puni imunitet u okviru Ipap sporazuma.
Milo jedino pristupio i zvanično kao iznuđen korak u svrhu imuniteta od međunarodnog krivičnog gonjenja zbog korupcije…bar je imao petlju.
Zijanćer@, svaka čast na komentaru?… Pozdrav!
Dobro je što ste objavili ovaj tekst, koji se tiče, manje-više, nekih banalnih stvari, jer smo kroz komentare nekolicine čitalaca, a prije svih čitaoca pod niknejmom Zijanćer, mogli pročitati/saznati brojne jako interesantne stvari… Pozdrav svima…?
I protjerao djeda i aneksirao staru drzavu Crnu Goru bez imalo autonomije kao zahvalnost sto su Srpskoj vojsci omogucili povlacenje. Sada nacioanalisti lupajte minuseve a sve je tacno. Isti ste kao DPS
Uporni li ste u lažima nesoji. Istina je da je CG stara država ali SRPSKA dŕžava nesoji a ne monTrtenegrinska i izdajnička kakvom je vi želite napravit evo par decenija. No dace Bog da Crna Gora zasija čojstvom kralja Nikole i vojvode Marka Miljanova.
Rade, dijelom ste u pravu… Čojstvo Marka Miljanova nije sporno, nije sporno ni junaštvo kralja Nikole, mada, ruku na srce, može biti malčice upitno njegovo čojstvo… A da je bio Srbenda, bio je, i da je htio zajednicu srpskog naroda, htio je, ali da on bude suveren. Na kraju, to je bilo i njegovo legitimno pravo, a siguran sam da ne bi bio gori vladar od svog unuka Aleksandra… Pozdravljam Vas…?
Kakvim lazima?
1) Je li Crnogorska vojska izginula da brani odstupnicu Srpskoj vojsci?
2) Da li je sprijecio djedu koji je vojsku zrtvovso za srpstvo da se vrati?
3) Je li nestala visevjekovna drzava, eto srpska, nije bitno i aneksirana je bila?
Sve je odgovor DA, a vi svirajte kao DPS samo iz druge krajnosti. Objektivnost ljudi
Markoni, da li ste čuli nekada za političke sukobe unutar istog naroda? Ne nužno srpskog…bilo je toga mnogo još po Evropi, Austrija i Pruska su čak i ratovale međusobno, a Nijemci su i jedni i drugi i govore njemački.
Takođe, i jedna i druga vojska su bile srpske, ne samo srbijanska, u suprotnom ne bi ginule jedna za drugu tako zdušno.
na vaše tri konstatacije da dodamo i:
4)da li je crna gora bila jedina zemlja koja je kapitulirala u prvom svetskom ratu i njen vladar otišao u inostranstvo?
5) kakav je to uticaj imala crnogosrska vojska imala u povlačenjeu srpske kada se srpska vojska povlačila preko srpske teritorije?
I stvorio Zetsku banovinu sa skoro milion stanovnika,uključio i Prizren i Dubrvonik sa upravom na Cetinju
Kao utjehu Srbima Crne Gore i ujčevini…ali ne potraja nego nekolike godine ni ta utjeha.
N.N nista vam ne odgovara vama nacionalistima.
Pa upravo je Aleksandar htio da svi Srbi zive u jednoj drzavi! Zato je i ujedinio sve Srpske zemlje.
Vi bolesni nacionalisti sami tvrdite da su svi Srbi, od Vardara do Triglava.
I ja sam nacionalista ali ne onaj bolesni, i tvrdim slicno.
Problem je u „mafiji“ koja je zeljela raspad Jugoslavije, u kojoj su zivjeli Srbi u svakom njenom dijelu zajedno sa ostalim narodnostima!
Fb virus@, Jugoslavija je grobnica srpskog naroda! I pošto idem na trening, nemam vremena da ti to dodatno pojašnjavam, a ruku na srce, čini mi se da ti to ne možes ni ukapirati… Pozdrav!
Kralj Aleksandar je bio srpski nacionalista.
Jugoslovenski, osnovao ORJUN-u, Organizaciju jugoslovenskih nacionalista.
?