Iz ugla ugla građanina nepokornog: Majski nemiri

Piše: Milisav Popović

U mjesecu maju „sve behrija i sve cvjeta“, ali ne u Crnoj Gori. Na majskim izborima 1998. godine u Crnoj Gori nisu cvjetale ruže – pobijedio je Milov dio DPS-a čime su „dva oka u glavi“ – Srbija I Crna Gora postala razroka. To je ohrabrilo kosovske Albance da se dignu na oružje protiv SRJ, a Milo će ih podržati svojim dezerterstvom iz Vrhovnog savjeta odbrane SRJ.

Ovog maja, 21 godinu kasnije, Milo diktira vojničku zakletvu slugama NATO vojske u Crnoj Gori da „otadžbinu brane životima“! Čiju otadžbinu?

Dvadeset prvog maja 2006. godine na takozvanom referendumu odvojila se „biser grana od jorgovana“ – Crna Gora od Srbije, sve zbog „asimetričnosti“! Uslijediće ukidanje vojne obaveze u Crnoj Gori i nestaće pjesma: „lišće žuti, odoše regruti, Gora lista odoše odista“. Crna Gora postala je zemlja vojnih plaćenika. Nemilo je bilo vidjeti dječaka koji pred kamerama kazuje da mu je tata pošao u Avganistan „u vojsku da zaradi pare“.

Devetog maja ove godine režimski sud osudio je dvojicu vođa opozicije u Crnoj Gori, Andriju Mandića i Milana Kneževića optuženih za takozvani državni udar u Crnoj Gori. Osuđeni su na po pet godina zatvora. Osuđen je i njihov vozač M. Čađenović. Na više i manje kazne od njihovih osuđeno je i desetak stranih državljana iz Srbije i Rusije od kojih neki u odsustvu. Predsjedavajuća među tri sutkinje kao tri sorele (sestre) u crnim togama („crni oblak crno nebo s nepogodom crnom“), više od šest sati čitala je presudu proisteklu iz dvoipogodišnje sudanije. Nije prekidala ni kada se jednom od osuđenih smučilo slušajući je.

I laik je mogao zaključiti da je to bio svojevrsni bućkuriš svjedoka-saradnika, mafijaša, nevještih veštaka, arogantnih tužilaca i samovoljne sutkinje – sve to u režiji Milovog režima.

Pominjane su strane obavještajne službe: Rusije Amerike, Izraela, Engleske, Srbije… Govorilo se o 50 pušaka koje niko vidio nije. O 50 stranih specijalaca u Crnoj Gori koje takođe niko vidio nije, o 500 stacioniranih na Zlatiboru spremnih da udare na Crnu Goru i još koješta za šta dokaza bilo nije. Jedini dokaz bili su desetak uhapšenih starijih Srbijanaca koji su bili došli u Manastir Ostrog, među kojima su bile i dvije žene od kojih jedna već u sedmoj deceniji života.

Čini se kao da su njih dvije ne samo bez metka nego i bez metle i bez lopate natjerale ondašnjeg premijera Mila da abdicira, a da bi tek godinu i po kasnije po DPS šverc-projektu po drugi put zasio na mjesto predsjednika Crne Gore.

Osuđene vođe opozicije Mandić i Knežević svoj odlazak u zatvor uslovljavaju „mrtvim glavama“ onih koji će ih tamo slati, a premijer Marković u parlamentu pozvao je i jedne i druge da se pripreme „za sječu glava“!

Ne mnogo prije saopštavanja presude optuženima za takozvani državni udar najavljeno je rušenje novopodignute krstionice pri manastiru na Prevlaci kod Tivta, a od ranije je najavljeno rušenje obnovljene crkve na vrhu Rumije.

Istovremeno režimlije najavljuju podržavljenje crkava i manastira u Crnoj Gori, kao da oni koji u njima hodočaste a čine više od 80 posto državljana Crne Gore nisu njeni državljani. Sve ovo dodatno uznemirava i dijeli ionako uznemirenu i podijeljenu javnost U Crnoj Gori. Zbunjeni i osiromašeni građani (to više nije narod), umjesto oko svojih zlehudih svetovnih vođa, sve više se okreću episkopu cetinjskom i mitropolitu crnogorsko-primorskom, doktoru Amfilohiju Radoviću. Oživjele su stare i teške kletve iz vremena i glave Svetog Petra Cetinjskoga. Mitropolit Amfilohije prizvao je božju kaznu za svakog ko bi rušio pomenute hramove.

Osuđeni pjesnik, partijski čelnik i narodni poslanik Milan Knežević javno je proklinjao: „Dabogda ni mačka ne ostala onome koji bi udario na Crnu Goru, ali ni onima koji su skovali lažni državni udar na Crnu Goru i njenog Mila“.

Proći će i ovaj maj, ali nemirima u Milovoj Crnoj Gori tu neće biti kraj.