Nariškin: Nastavak krvoprolića u Donbasu treba samo SAD-u

Donosimo autorski tekst Sergeja Nariškina, predsjednika Državne Dume Ruske Federacije, koji otkriva elemente autentične pozadine ukrajinske krize, ali i novim okolnostima u svijetu, koji po njemu i dalje ima srednjovjekovni karakter, bar u pitanjima težnje SAD-a za  preraspodjelom svjetskih bogatstava. Svaka takva akcija u istoriji, proizvela je krvave ratove, upozorava Nariškin.

Piše:  Sergej Nariškin, predsjednik Državne Dume

Što se duže odugovlači rješavanje ukrajinskog konflikta, i što upornije Kijev ne ispunjava Minski sporazum, češće se pojavljuje tema posebne uloge SAD-a u izbijanju ove vojno-političke avanture. Zašto Kijev ne ispunjava dogovore “normanske četvorke”? “Porošenko je prekršio gotovo sve, na šta je pristao” u Minsku, piše Stiven Lendman u „The people voice“-u, i sugeriše da je to zbog “naređenja iz Vašingtona”.

Međutim, konačni ciljevi SAD-a još uvijek nisu u potpunosti otkriveni. One nastavljaju da diktiraju liniju ponašanja ne samo Ukrajini, nego i Evropskoj uniji. Njih ne zaustavljaju ni optužbe za mješanje u zajedničku evropsku politiku, niti ugled, koji je inače u drastičnom padu, lidera dvije vodeće države EU, koji su učestvovali u sklapanju Minskog sporazuma. Teško se osloboditi osjećaja da je nastavak krvoprolića u Donbasu potreban Sjedinjenim Američkim Državama kako bi postigle nešto važno i za sebe.

Pristup bogatstvima Evrazije kroz ukrajinski “prozor”, kao i postavljanje novih vojnih baza, jesu u planovima SAD-a. Ali, sjećajući se toga kako su besramno vršili pritisak na EU u odnosu na anti-ruske sankcije, i kako njih “utapkavaju” po pitanju isporuka oružja Kijevu, ne vraćaju vrijeme uzalud.

Duga, u suprotnosti sa međunarodnim pravom, sankciona epopeja i atmosfera informacione histerije potrebne su Americi da nastavi nekažnjenu ekonomsku pljačku. Njen konačni cilj nije blistava evropska budućnost građana Ukrajine, nego potpisivanje čvrstog i sveobuhvatnog ekonomskog sporazuma sa EU, gde je, čini se, za Evropu pripremljena uloga mlađeg partnera.

Pored postojećeg ugovora NAFTA (između SAD, Meksike i Kanade) sada se u velikoj mjeri promovišu još dva velika projekta sporazuma – sa EU o Transatlantskom trgovinsko-investicionom partnerstvu (TTIP), kao i o Transpacifičkom partnerstvu (TPP) sa 12 država u regionu.

Šta tu nije u redu? Bilo koja država želi da ima nova tržišta i što više trgovinskih partnera. Međutim, informaciju o predstojećim sporazumima ne vole da reklamiraju, i nisu spontano milion Evropljana potpisali peticiju protiv TTIP. Samo pod pritiskom evropske javnosti (više od godinu dana nakon usvajanja odgovarajućeg mandata Evropske komisije) pošlo je za rukom da se postignu barem neke detalje transatlantskih pregovora iza bine.

Prije godinu dana pregovori su otkrili ozbiljna neslaganja stranaka. Sada se govori o namjeri da se postigne sporazum do kraja 2015. godine, iako je teško nabrojati konfliktne tačke.

Ali najopasnije jeste zapadanje u zamku novih i izuzetno teških za Evropljane ograničenja. Kao i ozbiljan pad uloge STO: teško je zamisliti “mirnu koegzistenciju” nekoliko velikih trgovinskih sindikata, koji čine značajan dio globalnog BDP-a.

Ne samo u Evropi i državama azijsko-pacifičkog regiona, nego i u SAD oba projekta se puno kritikuju. U prvom slučaju čuje se obrazložen strah za sudbinu čitavih segmenata nacionalnih ekonomija, koji će pasti pod moćnije industrijske grane SAD-a. U drugom slučaju primedbe (u istom Kongresu) više su političke prirode. Ali, da li postoji razlog da se sumnja u sposobnost SAD-a da brzo guraju partnera do pravog rješenja? Recimo, uoči američkih predsjedničkih izbora, koji će se održati 2016. godine.

Kao rezultat otvaranja dva nova područja STO može da postane talac privatno razrađenih pravila trgovine i investiranja. To može da dovede do duboke krize. Uključujući i u političkim odnosima između zemalja i kontinenata, kojima će nametati kao novi etalon standarde ekonomskih veza koje sa njima nikada nisu bili razmatrani.

Iz istorije znamo do kakvih je tužnih posljedica dovodila želja pojedinih država preraspodjela ekonomskog bogatstva i “promjene svijeta” u skladu sa sopstvenim predstavama o njemu.

Ali nisu ipak i te ambicije israstale niotkuda – njihove korjeni dosežu u kolonijalno doba. I ako se nekome čini da su poslednje “svađe” bivših kolonijalnih država završile nekoliko stoljeća prije, – nije to tako.

Vojne invazije u različitim regionima svijeta i sada su često motivisane željom da se preuzme kontrola nad određenim dijelom svijeta. Nekada se to zvalo “neokolonijalizam”, sada – “hegemonizam” ili više eufemistički – “liderstvo”. Suština ostaje ista. 

Naravno, mnogo je lakše oduzeti, nego stvoriti nešto novo. Lakše je ukrasti, nego zaraditi. Jeftinije je nahraniti vojsku, nego cijeli narod, a uz njenu pomoć osvojiti područja bogata tuđom naftom, gasom i drugim resursima. I stvoriti iz,  krvlju polivene i opustošene zemlje novi resursni ili industrijski dodatak.

Ovo je klasično srednjovjekovno varvarstvo, bez obzira na demokratsku retoriku i informacionu zavjesu koje to prate.

Novi sukobi u različitim regionima svijeta, koji često proističu iz spoljnih provokacija, pokazuju da nisu nestali instinkti kolonizatora. Oni se pojavljuju sa novim elanom i kod nekih političkih avanturista sa evropskog kontinenta, a za SAD su postali suština geopolitičke strategije. Poslušnost gotovo cijele Evrope u vojnim poslovima već je postignuta, u političkim takođe mnogo je pod kontrolom. Na redu su trgovina i finansije.

Iz toga mi, građani evropskih država, treba da izvučemo praktične zaključke, koji su važni za novo udruženje snaga za pravedni, zasnovani na pravu svjetski poredak.

A naša braća Ukrajinci treba da razmišljaju o pravoj ulozi koju je njihovoj zemlji dodijelio prekookeanski “reditelj”. Pošto je za njega tragedija njihove zemlje čak ne sporedna uloga, nego epizoda. I broj žrtava nije važan ovdje. U skladu sa holivudskim standardima, more krvi je uobičajena pozadina za podvige “protagoniste”.

Izvor: beta.edinros.ru