Grčka vlada traži alibi za priznanje lažne države Kosovo

Piše: Milan Gajović

Kada su Centralne sile, tokom Prvog svjetskog rata, ponudile Grčkoj teritorijalne ustupke, pod uslovom da prekrši Sporazum o savezništvu  sa Srbijom, tadašnji predsjednik grčke vlade Elefterios Venizelos (1864-1936) je ponudu odbio riječima:

„Grčka je suviše mala zemlja da bi učinila tako  veliku podlost!“

Grčka Vlada trpi veliki pritisak, prije svega od SAD i Njemačke, da prizna nezavisnost lažne države Kosovo. To je, prije nekoliko dana, potvrdio i atinski list „Katimerini“ riječima da je „…Atina pod pritiskom u vezi sa nivoom grčkih diplomatskih odnosa sa Kosovom“.

A grčki ministar inostranih poslova, Nikos Dendijas, u intervjuu listu „Ril Njuz“ je kazao:

„…Što se tiče zakonitosti mogućeg priznanja, Međunarodni sud pravde u Hagu presudio je, 2010.godine, da proglašenje nezavisnosti Kosova ne predstavlja kršenje međunarodnog prava, jer nije proizvod upotrebe ilegalnog nasilja koje je osudio Savjet bezbjednosti, jer je to bilo proglašenje pseudo-države (turske pseudo-države na Kipru) 1983.Raspadom Sovjetskog saveza i Jugoslavije osnovane su mnoge nove države, od kojih nijedna nije rezultat spoljnih napada…“

Bez obzira na tvrdnju ministra „da je stav Grčke o statusu Kosova nepromijenjen“, čitajući između  redova njegovu diplomatski sročenu izjavu, izvlači se zaključak o namjeri grčke Vlade da se unaprijed „argumentovano“ opravda za  priznanje lažne države Kosovo i kod svojih sunarodnika na Kipru i kod vlasti Srbije.

Zašto ministar Dendijas nije u pravu?

1. Po svom diskrecionom pravu, Međunarodni sud pravde u Hagu (u daljem tekstu: Sud)), 22. jula 2010.godine, nije „presudio“, već je proglasio (neobavezujuće) savjetodavno mišljenje na traženje (po Rezoluciji) Generalne skupštine Ujedinjenih nacija. Naime, na inicijativu Vlade Srbije (u kojoj se, simptomatično, ne pominje Rezolucija 1244 Savjeta bezbjednosti UN), Generalna skupština UN je od Suda tražila savjetodavno mišljenje, kao odgovor na pitanje:

„Da li je jednostrano proglašenje nezavisnosti od strane privremenih institucija samouprave na Kosovu u skladu sa međunarodnim pravom?“

Zašto je važna Rezolucija 1244 SB UN, od 10.juna 1999.godine?

U Preambuli (uvodnom dijelu) Rezolucije se kaže:

„…ponovo potvrđujući privrženost svih država članica suverenitetu i teritorijalnom integritetu SR Jugoslavije (Srbije, od 2006.godine – M.G.)…potvrđujući apel iz prethodnih rezolucija za široku autonomiju i suštinsku samoupravu za Kosovo…“

U tački 10 Rezolucije piše:„…narod Kosova (će) moći da uživa suštinsku autonomiju u okviru SR Jugoslavije (Srbije – M.G.)…“, a u tački 11 „Savjet bezbjednosti odlučuje da će glavna odgovornost civilnog prisustva (na Kosovu i Metohiji – M.G.) uključivati: a) unapređenje uspostavljanja do…konačnog rešenja, suštinske autonomije na Kosovu…“

U savjetodavnom mišljenju,(10 sudija „za“ i 4 „protiv“), izvedenog pravnom akrobatikom, Sud je sračunato izbjegao da odgovori na pitanje da li je Deklaracija o nezavisnosti (tzv.) Kosova (u daljem tekstu: „Deklaracija“) u skladu sa međunarodnim pravom. Umjesto toga, Sud je saopštio da „Deklaracija“ ne predstavlja kršenje međunarodnog prava (jer ono izričito ne zabranjuje deklaracije ovakve vrste), te da ne predstavlja ni kršenje  Rezolucije 1244 SB UN i privremenog ustavnog okvira za Kosovo. Ovo zato što  autori „Deklaracije“, po mišljenju Suda, nijesu postupali kao privremene institucije samouprave, već kao osobe koje su zajedno djelovale izvan okvira privremene administracije.

Sud je, dakle, konstatovao da „Deklaracija“ ne predstavlja kršenje Rezolucije 1244, niti narušavanje ustavnog okvira koji je propisao specijalni predstavnik Generalnog sekretara UN, jer je nije donio  organ privremene samouprave na Kosovu i Metohiji  pod kontrolom UN. Znači, Sud je sveo „Deklaraciju“ na privatni dokument „grupe građana“ koji ne može biti predmet regulisanja međunarodnog prava.

Većinu članova sudskog vijeća, ni ljudski ni profesionalno, nije brinulo što je u stvarnosti  bilo potpuno drugačije. Naime, na vanrednoj sjednici Skupštine Kosova usvojena je „Deklaracija o nezavisnosti Kosova“, koju je obrazložio premijer privremenih institucija Hašim Tači. Za Deklaraciju se izjasnilo svih 109 poslanika Skupštine!? Čak se i u izvještaju Generalnog sekretara UN Savjetu bezbjednosti, od 28.marta 2008.godine, navodi da je „Skupština Kosova održala sjednicu tokom koje je usvojila Deklaraciju o nezavisnosti  kojom se proglašava da je Kosovo nezavisna i suverena država“. U uvodnom dijelu Deklaracije jasno je navedeno da su se njeni donosioci „okupili na zasijedanju 17.februara 2008.godine,u Prištini, glavnom gradu Kosova“. Znači, na vanrednom zasijedanju  Skupštine Kosova – privremene institucije samouprave.

Vlada Srbije je bila, i sada je, dužna da, u postupku lobiranja protiv priznavanja nezavisnosti „države Kosovo“ i povlačenja  već donijetih odluka o priznanju, iskoristi ovakvo savjetodavno mišljenje Suda, iz koga jasno proizilazi da je  „Deklaracija“ nelegalan i nelegitiman akt, jer ga je  donijela „grupa građana“, protivno Rezoluciji 1244 i izvan ustavnog okvira privremene samouprave na KiM. Kao takva, prištinska „Deklaracija“ ne može biti validan osnov za donošenje odluka o priznanju nezavisnosti lažne države Kosovo od strane drugih država (vlada).

2) Takođe, ministar Dendijas nije u pravu kada asocira da situacija na Kosovu i Metohiji nije „proizvod upotrebe ilegalnog nasilja“, odnosno da „nije rezultat spoljnog napada“. Ovo „tumačenje“, koje neutemeljeno pokušava da napravi bitnu razliku  između situacija na KiM i Kipru  ima za cilj, prije svega, da izazove „razumijevanje“ vlasti Srbije i izbjegne ljutnju Grka na Kipru zbog priznanja nezavisnosti tzv. Kosova. Naime, grčki ministar je htio da pokaže kako, eto, Vlada Grčke i dalje ostaje principijelni poštovalac međunarodnog prava  i zaštitnik  interesa grčkog naroda na Kipru.

Turska  Republika Sjeverni Kipar je proglašena 1983.godine. To je protektorat nastao kao posledica invazije (agresije) države Turske na suverenu i nezavisnu državu Kipar,1974.godine.  Kiparsko ostrvo je podijeljeno  na južni (grčki) i sjeverni (turski) dio, i pored činjenice da je na sjeveru Kipra živjelo oko 80 odsto grčkog stanovništva.

Ali, i situacija na Kosovu i Metohiji, koja traje duže od tri decenije, jeste „rezultat spoljnog napada“ i „proizvod upotrebe ilegalnog nasilja“, kao  i na Kipru. Drugim riječima, stanje na KiM je posledica monstruozne agresije NATO pakta na SRJ,1999.godine. Tokom agresije, zločinačka i teroristička tzv. Oslobodilačka vojska Kosova (OVK) je bila NATO pješadija. Nadalje, ta agresija je uzrokovala da se sa KiM iseli više od 200.000 Srba i da ključne pozicije u organima privremene samouprave zauzmu ratni zločinci iz tzv. OVK?! I oni su, kao „grupa građana“ odlučujuće uticali na donošenje  i učestvovali u donošenju „Deklaracije“ o nezavisnosti.

Zaključujemo: eventualna odluka Vlade Grčke o priznanju nezavisnosti lažne države Kosovo bila bi protivna međunarodnom pravu, konkretno Povelji UN, kao i tradicionalno dobrim odnosima između srpskog i grčkog naroda, odnosno između Srbije i Grčke.