(FOTO) Višedecenijski kontinuitet pohare imovine SPC: Pljevlja u raljama militantnog ateističkog nasleđa!
1 min read
Pljevlja
Mjesecima unazad vjerujući narod Pljevalja vodi veliku brobu za odbranu svetinja Srpske pravoslavne crkve, zbog čega su oči cijelokupne javnosti uprte u dešavanja u ovoj najsjevernijoj opštini Crne Gore.
Najnoviji pokušaj lokalne administracije na čelu sa Igorom Golubovićem da proda pet vijekova staru vodenicu Manastira Svete Trojice – isturajući čak i famozni kupoprodajni ugovor kao navodni dokaz o opštinskom vlasništvu predmetnog objekta, protumačen je isključivo kao kontinuitet anticrkvenog djelovanja aktuelne vlasti, koja svoje ideološko-političko uporište crpi iz poslijeratnog komunističkog sistema.
Iz pljevaljskog Odbora za odbranu svetinja pozvali su predsjednika Opštine Pljevlja Igora Golubovića da vrati otetu imovinu Manastiru Svete Trojice i da se „okane mlaćenja prazna slame“, iznoseći, pritom, čitav niz istorijskih dokaza koji su pohranjeni u arhivu Manastira, a koji ukazuju da je vodenica na Breznici bila u manastirskom vlasništvu.
Konfiskacija imovine SPC u Pljevljima posle Drugog svjetskog rata
Međutim, ono što je posebno interesantno jeste upravo pomenuti kontinuitet i militantno ateističko nasleđe koje baštine predstavnici aktuelne vlasti.
Stoga, antiustavno slovo Zakona o slobodi vjeroispovijesti nije ništa drugo nego pravni nastavak „Zakona o agrarnoj reformi i kolonizaciji za teritoriju Federalne Crne Gore“, koji je donijet 29. novembra 1945. godine, a prema kome „zemljišni posjed: crkava, manastira, vjerskih ustanova i svih vrsta zadužbina svjetovnih i vjerskih“ postaje imovina Federalne Crne Gore, osim zakonskog minimuma.
Tako je odlukom Sreske poljoprivredne komisije od 10. marta 1946. godine od Manastira Svete Trojice oteto nešto više od 755 hektara šume, oranica i livada, ostavljajući mu, zauzvrat, kameniti i šumom zarasli i nepristupačni teren – tačnije, 11 hektara i 45 ari nekvalitetnog zemljišta. Među ostavljenom imovinom našli su se i 4 vola, 16 ovaca, 3 svinje, 10 kokošaka, 2 pluga, po troje vila i grabulja i slično.
Osobe koje su učestvovale u radu ove komisije bili su: Vlado Stijepović, Kasim Bajrović, Hašim Čengić, Milan Golubović, Spaso Lalović.
Jedan od prvih koji je obradio i publikovao dokumentaciju Zemaljskog agrarnog suda pohranjenoj u Državnom arhivu Crne Gore na Cetinju, bio je pokojni istoričar Predrag Vukić, čije izvode vam stavljamo na uvid.
Prvobitnu Odluku sreske komisije, kojom su bile konfiskovane i dvije vodenice/mlina na Breznici, nakon žalbe koju je uložio ispred manastirske uprave jeromonah Arsenije Popović, preinačio je Zemaljski agrarni sud, priznajući Manastir za „vjerski objekat većeg značaja“ i ostavljajući mu po 30 hektara šume i isto toliko livade i oranice.
Nadalje, na udaru komunističkog sistema našao se i Manastir Dubočica, kome je, takođe odlukom Sreske poljoprivredne komisije od 24. marta 1946, od ukupno 16 hektara i 30 ari njiva i livada, oduzeto čak 15 hektara i 25 ari zemlje, ostavljajući Manastiru parče zemlje koje se nalazi u njegovoj neposrednoj blizini. I u ovom slučaju, akteri su bili, maltene, isti: Vlade Stijepović, Kasim Bajorvić, Miloje Popovića, Milan Golubović.
Skeniranu arhivsku građu o manastiru Dubočici, poslali su nam naši redovni čitaoci:
Litije najbolja odbrana Svetinja i o. Saše Janjića
U nedjelju, 21. juna, iza propisanih 199 učesnika litije, krenule su hiljade građana Pljevalja i tako poslali poruku aktuelnom režimu da odustane od depotacije o. Saše Janjića, ali i ostalnih sveštenika.
Glavnom gradskom ulicom koja nosi ime po Kralju Petru I Karađorđeviću, prodefilovala je, vjerovanto i najduža trobojka u Crnoj Gori.
Prisutnom narodu se obratio o. Gojko Perović.
Podsjetimo, prethodnih mjeseci, pljevaljske litije su predvodili episkop mileševski g. Atanasije, episkop budimljansko-nikšići g. Joanikije i mitropolit crnogorsko-primorski g. Amfilohije.
Obraćajući se okupljenim Pljevljacima, vladika Joanikije, je rekao da su Pljevlja, shodno broju stanovnika, najmasovnija kada su u pitanju litije.
Pa po kojem osnovu Crna Gora smatra da su pljevaljske crkve državna imovina, kad ih Crnogorci nisu pravili?
Ovdje niko nije rekao da su Pljevlja bila u sastavu Srbije, već da ih je srpska vojska oslobodila, uostalom kao i Crnu Goru, koja takođe 1918 nije postojala jer je 1916 kapitulirala a kralj pobjegao.
Srbi su i danas većina u Pljevljima, litije to najbolje pokazuju.
Jeste Srbi su se turčili, turče se I danas, nisi li ti najbolji dokaz za to.
Presedniče,vraćaj zemlju. Oteto prokleto.
Kojim Muslimanima, Manastir je na tom mjestu od Nemanjića, koji su ga i pravili.
Kakva 1918,zašto onda nije 1916,kad se Crna Gora ispisala iz postojanja? Zašto su onda oduzimali zemlju i šumu od moje babe, nakon što je djed poginuo, ta zemlja sigurno nije bila ničija nego naša?
Zašto se uopšte uzima 1918,Crna Gora je priznata 1878-e,zašto te datume ne uzmemo?
Treba lopovima još malo da namaknu, nisu još sve pokrali I poharali, evo vidimo da je neki Golubović počeo 45-e a, a neki drugi Golubović nastavio 80 godina poslije. Kartelu nikad nije dosta. Pljevlja su, uostalom, ušla u sastav Crne Gore tek 1913-e godine, pa o kakvom vlasništvu države govoriš crni Komlene? Manastir je znači, od svog postanka do 1913-e bio srpski i onda čitavih pet godina do 1918-e bio crnogorski?!
Koji ste vi lopovčine i banda, mislite neko je lud i povjerovaće tim vašim konstrukcijama. Čuj državno??!! Da te nema, trebalo bi te izmisliti Komlene.
Oni koji ne znaju samo malo činjenica. Pljevlja su pala pod tursku vlast 1465. godine. Da je to bio kraj naseljen Srbima potvrđuju drevne građevine Srpske pravoslavne crkve iz tog vremena: Manastir Dubočica, Manastir Dovolja, Manastir Sv. Arh. Mihaila, Manastir Sv. Trojica, ali i Kukanj-ljetnja rezidencija Hercega Stjepana Vukčića – Kosače, Koznik-Jerinin grad, i dr. Tada još nema zvanične Crne Gore i Crnogoraca. Nakon oslobođenja od Turaka od 12. novembra 1913. godine do 19. avgusta 1914. godine Pljevlja su po prvi put u sastavu Crne Gore. U I svjetskom ratu oslobađaju se 27. oktobra 1918. godine. Slijedi 1. decembar 1918. godine ujediljenje Crne Gore i Srbije, te tako od kraja II svjetskog rata, opet Pljevlja ulaze u sastav Crne Gore. Sve u svemu Pljevlja su do 1. decembra 1918. godine bila u satavu Crne Gore 10 mjeseci i 11 dana. Logičan odgovor iz ovih podataka slijedi sam po sebi. Pametnome dosta. Samo polako mirno i dostojanstveno doći će pameti…….
Samo da dodam, Pljevlja su oslobođena 27. oktobra 1912. kada je srbska vojska ušla u grad i bila su u sastavu Kraljevine Srbije. Nakon toga, vjerovatno zbog rodbinskih veza sa kraljem Nikolom, Karađorđevići ustupaju Pljevlja Crnoj Gori novembra 1913. kao da su njihova svojina, ne pitajući Srbe iz Pljevalja.
Negdje je i ovo zapisano:
Pljevlja su pala pod tursku vlast 1465.godine. Oslobođenje Pljevalja uslijedilo je 28. oktobra 1912.godine, nakon bezmalo 450 godina robovanja, bilo je dio zajedničkih napora dvije srpske države Srbije i Crne Gore na oslobođenju dijela neoslobođenog srpskog naroda u Staroj Srbiji i Makedoniji. O tome najbolje svjedoče ratne proklamacije kralja Nikole i kralja Petra I, na početku Prvog balkanskog rata. Prvi se obratio kralj Nikola 9.oktobra 1912: „Crnogorci! Tužni vapaj koji dopire iz Stare Srbije od tamošnje naše potlačene braće, ne može se dalje podnositi… Neka se blagoslovom Božjim i Svetog Petra ostvare snovi iz moje mladosti, kad sam pjesmom nagovještavao ovaj znameniti dan i zagrijavao srpske grudi vjerom da oružani moramo poć: Onamo ’namo, za brda ona!“
Kralj Srbije Petar I obratio se 18.oktobra: „Moja će vojska u Staroj Srbiji pored hrišćana zateći i Srbe muslimane, koji su nama tako isto dragi, a s njima i Arbanase, hrišćane i muslimane , s kojima naš narod živi zajedno već hiljadu i tri stotine godina, obično deleći sa njima sreću i nesreću. Mi im svim donosimo slobodu, bratstvo, jednakost u svemu sa Srbima.“
Na vojničkom planu direktni protivnik je bila Turska, a na spoljnopolitičkom Austro-Ugarska, čiji je glavni politički cilj bio sprečavanje teritorijalnog širenja Srbije i Crne Gore u pravcu tadašnjeg novopazarskog sandžaka i uspostavljanja njihove zajedničke granice.
Oslobođenje Pljevalja izvršila je Javorska brigada pod komandom potpukovnika Milivoja Anđelkovića. Major Ilija Radivojević sa dvije čete ušao je u Pljevlja oko 8,30 časova 28.oktobra. Poslije njih ušlo je i oko 150 Crnogoraca u grad. Brojno stanje Javorske brigade na dan oslobođenja Pljevalja, bilo je sledeće: oficira 135, podoficira 1227, redova 9459, konja 1617, volova 425 i kola 322. U njenom operacijskom dnevniku je zabeležen i ulazak crnogorske vojske: „Sa brigadom ušlo je u Pljevlje i severno crnogosko odelenje pod komandom majora Božovića. Ovo odelenje ima do 2500 vojnika, od kojih samo 1000-jedan bataljon crnogorskih trupa, a ostalo su dobrovoljci. Sa komadantom crnogorskog odelenja učinjen je sporazum, da Crnogorci napuste varoš, i da se prebace na levu obalu Ćehotinske reke, tako da ova reka potpuno odvaja njihove trupe od naših.“
„Posle skoro 450 godina života pod tuđinskom vlašću, oslobođenje Pljevalja 28. oktobra 1912. bilo je datum kome nema ravna po značaju u istoriji ovoga grada… Spajanje Srbije i Crne Gore, uspostavljanje zajedničke granice, opasno je uznemirilo neprijatelje srpskog oslobođenja i ujedinjenja. U Beču, Berlinu i Rimu nisu mogli mirno spavati. Prvi svetski rat koji je počeo godinu ipo dana nakon oslobođenja Pljevalja, bio je pokušaj tih sila da se onemogući teritorijalno povezivanje dveju srpskih država i njihovo moguće ujedinjenje.(dr Slavenko Terzić)
Nakon oslobođenja Pljevlja su nešto više od godinu dana bila u sastavu Kraljevine Srbije, i to kao sjedište pljevaljskog okruga koji su činili Pljevlja, Prijepolje i Nova Varoš. Na godišnjicu oslobođenja 28.oktobra 1913. godine rukovodstvo grada uputilo je depešu rukovodstvu Srbije sledeće sadržine: „Na današnji dan kada je prošle godine sunce slobode obasjalo nas i našu varoš, sunce koje je bilo oličeno u hrabroj i nepobedimoj srpskoj vojsci, čiji ste predstavnici vi, gospodo narodni poslanici, blagodarni i zahvalni večito, a proslavljajući dan oslobođenja svoga, građani varoši Pljevlja pozdravljaju dične predstavnike Srbije i srpskog naroda, sa željom da poslužite na diku, ponos i ujedinjenje celoga srpstva. Neka bi Bog dao, da se u vašoj sredini uskoro vidi i predstavnik ovoga kraja, koji će biti tumač naših želja. U to ime kličemo: Živeli predstavnici naroda srpskog! Živeo kralj Srbije Petar I, živela srpska vojska!“ Depešu su potpisali predsednik opštine Murat-beg Selmanović i članovi uprave: Aleksa S. Bajić, Uroš Milinković i Ljuba Todorović.
U čast oslobođenja Pljevalja, ratni novinar i profesor u pljevaljskoj gimnaziji Dimitrije Polimac, ispjevao je znamenite stihove: „Pljevlja moja vesel’ te se k’o i prije, u vama se sastaviše kraljevine srpske dvije.“
Pregovori o razgraničenju Srbije i Crne Gore vođeni su u Petrogradu u jesen 1913.godine, pod pokroviteljstvom Rusije. Miroslav Spalajković, poslanik Srbije u Petrogradu, javio je Ministarstvu inostranih dela 7.septembra 1913: „Da bi se stvar okončala sporazumom mi smo pristali ustupiti Crnoj Gori Pljevlje, Peć i Đakovo iako stanovnici Pljevlja preklinjali Srbiju zadržati ih, a u Đakovu potrebno je stalno držati dva puka, što će Crnoj Gori biti nemogućno. Međutim, oni traže još i celu Metohiju, a mi nudimo onaj deo koji obuhvata sliv reke Istoka, ali u zamenu za Pljevlje. Najzad, pristali smo ustupiti i deo Metohije i Pljevlje, samo da bi se postigao sporazum.“ Sporazum je potpisan 12.novembra 1913.godine. Tako su Pljevlja prvi put integrisana u Crnu Goru.
Integracija je započela preimenovanjem Srpske gimnazije u Pljevljima u Kraljevsku crnogorsku državnu gimnaziju, a početkom januara 1914. godine u Pljevljima je izabrana delegacija uglednih građana, koja je posjetila kralja Nikolu na Cetinju. U delegaciji su bili: Vojislav Đenisijević, Pero Janićijević, Mehmed-paša Bajrović, Murat-beg Selmanović, Lazar Šećerović, Savo Vukojičić, Mehmed Korjenić, Murat Trhulj, Uroš Milinković, Omer-beg Selmanović, Miloš Ćorović, Timotije Bavčić, Ćamil Drnda, Nefi-beg Adbegović, Mitar Obradović, Hadži Ibrahim Ljuhar, beg Rustemagić, Prokopije Šiljak, Josif Bajić i jeromonah Serafim Džarić. Tokom razgovora, na negodovanje jeromonaha Serafima Džarića na uspostavljenu granicu između jednog istog naroda u Crnoj Gori i Srbiji, serdar Janko Vukotić je odgovorio: „Vjeruj oče, brzo će biti, te granice nikako neće biti.“
U toku Prvog svjetskog rata Pljevlja su doživjela dvije okupacije od strane austrugarske vojske. Prvu 19.avgusta 1914. koja je trajala nedjelju dana i drugu 2.decembra 1915. koja je trajala do 27. oktobra 1918.godine. Iguman manastira Svete Trojice Serafim Džarić ostavio je pisano svjedočanstvo o dočeku austrugarske vojske u Pljevljima 19.avgusta 1914.godine: „Ceo muslimanski svet, izašao je pred vojsku, tako: kao da je to bila sultanova vojska, radosti nije bilo kraja.“ Značajno je njegovo svjedočenje da ga je od hapšenja spasio Mehmed-paša Bajrović, a on njega i muslimane nakon povratka crnogorske vojske u Pljevlja. Iguman je sačekao komadanta brigadira Luku Gojnića, ispričao mu kako su muslimani štitili Srbe u varoši od austrijske vojske i zamolio ga da vojska ne dira muslimane. „Po selima je bilo dosta pogibije nad srpskim življem i pljački od muslimanskog bašibozluka“ navodi dalje iguman Džarić.
Zapaženu ulogu u toku Prvog svjetskog rata imala je Pljevaljska brigada u okviru Sandžačkog odreda. Brigada je imala pet bataljona: pljevaljsko-poljski, boljanićki, kamenogorski, premćanski i bobovsko-ograđenički. Interesantno je da komadant pljevaljske brigade i komadanti svih bataljona sa pljevaljske teritorije nisu bili iz Pljevalja. Pljevljaci su mogli biti samo komandiri četa. Ovo je još jedan dokaz neodgovarajućeg odnosa kralja Nikole Petrovića i centralne crnogorske vlasti prema novooslobođenim krajevima, posebno pljevaljskom području.
Narod u Pljevljima sa oduševljenjem je dočekao srpske trupe 27.oktobra 1918. godine. O oslobođenju Pljevalja na Svetu Petku zanimljivo svjedočenje ostavio je iguman Serafim Džarić, koji između ostalog piše: „Kada su se Švabe povukle u Bosnu, odmah su se pojavili crnogorski komiti u Pljevljima, dok još nije stigla srpska vojska. U Pljevljima je nastao strah i užas. Komite su se razmiljele po Pljevljima, po kućama, počeli da ucenjuju Turke, tražili su pare. Doktor Jakov Zarubica posredovao je između komita i Turaka. Koliko je mogao branio je da komite ne naprave pokolj u Pljevljima. Turci su se saglasili, pa su komitama dali nekoliko hiljada kruna i tako se zlo odstranilo, koje je moglo biti. Zatim je došla jedna srpska vojska i postavila red u Pljevljima. Nastalo je normalno stanje.“
Nakon oslobođenja Srbije i Crne Gore, od austrougarske okupacije, u jesen 1918.godine pojačani su napori za njihovo ujedinjenje u jednu državu. Ovi napori realizovani su na Velikoj narodnoj skupštini srpskog naroda u Crnoj Gori 26.novembra 1918. godine u Podgorici, kada su donijete istorijske odluke. Pljevaljski okrug na Podgoričkoj skupštini zastupali su izabrani poslanici: varoš Pljevlja iguman Serafim Džarić i dr Jakov Zarubica; srez pljevaljski sveštenik i predsjednik pljevaljske opštine Savo Vukojičić, okružni muftija Derviš Šećerkadić i sudija Oblasnog suda Omer-beg Selmanović; srez šahovićki zastupao je svršeni pravnik Milan Bajić, suplent pljevaljske Gimnazije Mitar Obradović i posednik Hamdi beg Hasanbegović; srez boljanićki trgovac Aleksa Bajić, sveštenik i učitelj Prokopije Šiljak, i sudija Oblasnog suda Mahmut- beg Manović.
Prokopije Šiljak i Omer-beg Selmanović bili su i opunomoćeni članovi delegacije koja je na čelu sa mitrpolitom pećkim Gavrilom Dožićem Vladi Srbije i kralju Petru I Karađorđeviću u Beogradu podnijela Odluku o ujedinjenju Crne Gore sa Srbijom. Tako smo se integrisali prvo sa Srbijom, potom sa Kraljevinom Srba, Hrvata i Slovenaca i na kraju sa Kraljevinom Jugoslavijom. Ali je najčudnije, da nas je sa Crnom Gorom(u to vrijeme Zetskom banovinom), najviše integrisao viteški kralj Aleksandar izgradnjom Mosta na Tari, još uvijek najljepšim i najimpozantnijim objektom u regionu.
Drugi svjetski rat donio nam je novo ropstvo kada je njemačka 8. tenkovska divizija ušla u Pljevlja 16. aprila 1941.godine. Ovdje su se smjenjivali Nijemci, Ustaše, Italijani, pa opet Nijemci do konačnog oslobođenja 20. novembra 1944.godine. Evo kako je to opisao uvaženi akademik Lakić u Istoriji Pljevalja, poglavlje Pljevlja 1941-1945. Samo jednom rečenicom: „Potreban je bio još jedan napor da bi se Pljevlja konačno oslobodila 20. novembra 1944. godine“.
U Pljevljima ni posle 1465. nije živio niko drugi osim srba, samo što su prešli u islam. Ta zemlja je bila i ostala njihova, plaćali su porez sultanu umjesto vlastelinu, a ne postoji nikakav osnov da im se ta zemlja oduzme jer su promijenili vjeru. Ipak im je oduzeta posle 1918. Ta zemlja nije poslednjih 500 godina bila u vlasništvu crkve, a za ranije nema podataka. Onda je postala vlasništvo crkve nekih 30 godina, od 1918.-1948. i na osnovu toga crkva tvrdi da je to njihova zemlja? Još manje je nekakva vodenica bila crkvena. A slažemo se da Pljevlja nikada nijesu bila u sastavu Srbije, bila su u Turskoj a onda u Jugoslaviji.
Pljevlja su bila i biće u sastavu Srbije, a vi se, ološi okupatorska, vratite u četiri nahije.
Crveno- crne ustaše, ponovo jau.
I pre pljavljskih muslimana , cije je bilo kad je osmansko carstvo doslo na Balkan i oduzimalo crkvi i narodu i delilo podobnim konvertitima ?.
Bilo je u pravoslavnom crkvenom vlasnistvu !.
A crkveno ostaje u vlasnistvu naroda koje se prenosi skolenom na kolena !.
Niko od tih svestenika nece to vlasnistvo poneti u grob !.
Ostace uvek u narodu !.
Komlene zacepi , izdajico svog roda !.
Zbog takvih kao ti ce na tim prostorima uvek biti rata i nereda !.
U genima vam je izdaja !.
Vi , neke nove nacije ste virus i parazit na Balkanu !!!.
Ponosni Pljevljaci,srce mi je puno kada vidim koliko vas je i kako odlučno branite ono što se odbraniti mora,a trobojka…..suvišne su riječi.NE DAMO SVEŠTENIKE,NE DAMO SVETINJE !
Ovoj sadasnjoj hunti i njihovim mentorima jedina vodilja je pljacka oni nemaju druge ideologije.
Kada se govori o pljački imovine manastira Sveta Trojica, na prvom mjestu je pljačka riznice tog manastira koju je izvršio prijepoljski vladika pod čijom jurisdikcijom je taj manastir. Između ostalih dragocjenosti i relikvija koje je odnio u manastir Mileševu je i štap Svetog Save (valjda onaj kojim je pronalazio vodu po Crnoj Gori 🙂 ). A kada je riječ o istorijskim zakonima, zemljišni i šumski posjedi su vlasništvo crkve od 1918. kada su isto tako opljačkani od prethodnih vlasnika pljevaljskih muslimana. Teško je odrediti koliko treba ići unazad da bi se ti posjedi vratili pravim vlasnicima, pa je najbolje rešenje u aktuelnom zakonu da to bude državna imovina. Ako se bude vraćalo vlasnicima prije 1945, vraćaće se i vlasnicima prije 1918, postoje međunarodni sudovi koji će se za to pobrinuti. Ustvari, posjedi se neće vraćati nego će se država obavezati da isplati odštetu prethodnim vlasnicima, a radi se o milijardama eura. Što kaže naš narod, ne čačkaj mečku u p…u.
Razmišljaš li kako su prethodni vlasnici došli do te imovine?
Koliko je glava palo da bi oni to „stekli“?
Filaret vam je adresa za poharu imovine tog Manastira,to u Pljevljima svi znaju. On je i pocerao popa Kljajevica iz Pljevalja i tad su svi cutali. Ako ja lazem pitajte popa Sasu Janjica je li sve ovo istina. Kako je Filaret nosio pare poslije trojcindana,kako je pop Sasa dobijao od njega 45€ da zivi mjesec dana od toga. I sad ste se nasli pametni da lazete kako je neko drugi pokrao manastir. Sramota. A pozivate se na Boga.
Mislite na agrarnu reformu i zemlju koja je vraćena manastiru posle Balkanskih i I. sv. rata?! Ako je tako onda debelo grešite. 1). Tu zemlju nisu doneli Turci na kopitama svojih bedevija. 2). Kraljevina Jugoslavija je bezima isplaćivala zemlju po ceni koju je određivala međunarodna komisija. Tako je bilo i u BiH, kao i Makedoniji.
Komlene, komlene, zelenko dje si to procitao? Z brda z dola. Kad bi po nesto i razumio od toga sto prepisujes dje bi ti bio kraj!
E moj Konjmene, ne znas ni istoriju, niti se razumijek u pravo, samo avetas bez veze. Uzmi neku knigu obrazuj se pa da-ako ti dodje iz gu*ice u glavu.