Dražini četnici su prvi pucali na okupatora
1 min read
Partizani i četnici sprovode zarobljene Nemce u Užicu 1941. godine
Zakoračili smo u april. U mesec koji asocira na rat, okupaciju, kraj prve Jugoslavije, bombardovanje Beograda 1941, pa potom nekoliko puta 1944. godine… Buđenje tih podsećanja neumitno otvara i pitanja šta se zapravo dešavalo u Srbiji tog ratnog proleća i nastupajućeg ustaničkog leta.
Više od pola veka proslavljali smo 7. jul kao Dan ustanka, kao dan početka oružane borbe naroda u Srbiji protiv okupatora, kada su u Beloj Crkvi ubijena dvojica pripadnika žandarmerije kvislinške vlade Milana Nedića, Bogdan Lončar i Milenko Braković. Slavili smo ovaj dan i posle raspada SFR Jugoslavije sve do 2001. godine, kada je ukinut odlukom Vlade Srbije.
Ali istorija je uvek višedimenzionalna. I njen cilj je da omogući da se jedno vreme razume i objasni, a ne da presuđuje. Ona, istorija, u stvari je vrtlog čitavog niza činjenica koje se međusobno prožimaju a vrlo često suprotstavljaju. Zbog toga svaka istorijska pojava o kojoj se govori protkana je mnogim podacima koji su, neretko, i međusobno kontradiktorni. To podrazumeva da se ništa ne može posmatrati u relaciji crno i belo. Po svemu, tako je i sa događanjima u okupiranoj Srbiji te 1941. godine.
Kada su vetrovi vremena „oduvali“ sa vlasti komuniste i drugu Jugoslaviju, pojavila su se prva mišljenja da događaj od 7. jula ne zaslužuje da bude označen kao ključni datum ustanka srpskog naroda, da on u stvari nije bio početak oružane borbe protiv nemačkog okupatora, već samo „početak bratoubilačkog, građanskog rata među Srbima“, nagoveštaj da će se „glavna borba voditi… između Srba i Srba!“ Tim pre što smo na istorijskoj sceni imali dva antiokupatorska pokreta – partizanski i četnički.
Mnogo je dokumenata, izlišno je da ih ovom prilikom citiramo, koji dokazuju da u Beloj Crkvi, 7. jula 1941. nisu prvi put planule puške u Srbiji, posle neslavne kapitulacije Jugoslovenske kraljevske vojske.
Ova konstatacija otvara još jedno pitanje: zašto Srbija nema, od odluke Vlade 2001, svoj dan početka antifašističke borbe. Pogotovo ako je od te godine do danas, proklamovan jasan cilj ulaska u evropsku zajednicu, koja se, inače, temelji na antifašizmu.
Ovo je prilika da pobrojimo sve ozbiljnije sukobe koji su na teritoriji Srbije vođeni protiv nemačkih vojnih formacija, ne favorizujući nijedan od njih kao dan ustanka.
Neposredno po potpisivanju bezuslovne kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, prvi hici na okupatora ispaljeni su 21. aprila 1941. u selu Donji Dobrić u Pocerini. Odeljenje jurišnog odreda Jugoslovenske vojske napalo je nemačku formaciju i ubilo jednog potporučnika, a drugog potporučnika i narednika ranilo.
Grupa vojnika koja nije htela da se preda oko 1. maja zametnula je kavgu sa jačim nemačkim odeljenjem kod Požege. Borba je bila kratka i žestoka. Brojno jači i bolje naoružani Nemci su zarobili desetoricu vojnika i odmah ih streljali na licu mesta…
I na planini Javor, najpre polovinom maja, a potom 16. juna 1941. vođene su bitke između nemačkih poternih odeljenja i srpskih vojnika, koji se nisu vraćali kućama posle kapitulacije kako bi izbegli zarobljeništvo.
Uz ostale slučajeve otpora, neophodno je spomenuti da su se civili, seljaci, iz sela Brčnar na Kopaoniku, 5. jula 1941. godine, sa oružjem u ruci, suprotstavili albanskim žandarmima i pripadnicima jedne nemačke jedinice koja je bila stacionirana u Kosovskoj Mitrovici.
Značajno je spomenuti i da su, dva dana pre odluke Centralnog komiteta Komunističke partije Jugoslavije o podizanju opštenarodnog ustanka, a pet dana pre događaja u Beloj Crkvi, 2. jula 1941. prvi nemački vojnici pali u zarobljeništvo srpskih ustanika. U Podgorini, u šumi Jautini zarobljeno je četrnaest Nemaca. „Svučeni do u gaće i košulje – poslati su u Valjevo“ – zabeležio je Vasa Kazimirović. Ovu akciju je izvela oružana grupa partizana iz Podgorine koji su pripadali Valjevskom partizanskom odredu.
Svedoci smo da je kod nas poslednjih dvadesetak godina, a u svetu i mnogo ranije, objavljen popriličan broj tekstova i publikacija u kojima se dokazuje da je Dragoljub Draža Mihailović prvi koji je u Srbiji, na celom jugoslovenskom prostoru, i čak u Evropi, pobo „antifašistički barjak gerile“. Tvrdi se da je prvi počeo da stvara vojnu organizaciju i prvi počeo sa oružanim napadima na okupatorsku vojnu silu.
U tim dokazima dominiraju tri datuma – 15. april, 11. i 28. maj 1941. godine. Mihailović je 15. aprila doneo odluku da ne položi oružje i „proglasi jugoslovenske planine za svoja uporišta“. Na dan 11. maja počeo je da „sprovodi u delo tu odluku“, a 28. maja 1941. otpočeo je i oružanu borbu protiv vojne sile nemačkog okupatora u Srbiji…
Profesor Radoje L. Knežević, jedan od učesnika u puču 27. marta, a potom ministar dvora, u više navrata je pisao kako su 28. maja 1941. pripadnici Dražine, tad još malobrojne vojske, napali nemačku motorizovanu kolonu kod Ljuljaka, na putu Kragujevac – Gornji Milanovac.
Dragoslav Stranjaković, predratni profesor istorije na Beogradskom univerzitetu, poratni stradalnik kao ravnogorac i nastavnik na Bogosloviji, uspeo je da u Parizu objavi knjigu „Titov pokret i režim u Jugoslaviji 1941-46.“, pod pseudonimom Branko Lazić. Četnički prepad na Nemce kod sela Ljuljak za njega je ključni dokaz da je Draža Mihailović prvi započeo oružane sukobe sa Nemcima, a ne pripadnici Titovog pokreta.
„Polazeći od činjenica, za napad na nemačku motorizovanu kolonu kod Ljuljaka na dan 28. maja 1941. može se reći sasvim pouzdano samo to – da je do njega uistinu došlo. Nedeljama i nedeljama posle toga, ostaci spaljenih kamiona mogli su se videti u jarku kraj puta… Ali takođe prema činjenicama, to nije bio, uopšte uzev, prvi napad na nemačku okupatorsku vojnu silu posle kapitulacije Jugoslovenske kraljevske vojske u aprilu 1941.“ – napisao je o ovom ratnom događaju Vasa Kazimirović.
Valja, međutim, na kraju spomenuti da je u maju 1941. postojala još jedna gerilska organizacija u Srbiji, na čijem se čelu nalazio Kosta Milovanović Pećanac, vrhovni starešina takozvanih starih četnika.
„Svoj rad na organizovanju četničkih odreda za borbu protiv okupatora“, dokazuje se, „on je počeo odmah po ulasku Nemaca u Jugoslaviju“. Što je on ubrzo pokleknuo, o čemu će tek biti govora u poglavlju o građanskom ratu među Srbima, što se stavio na raspolaganje nemačkom okupatoru i predsedniku od njega naimenovane vlade, Milanu Nediću, drugo je pitanje, koje ne može, međutim, potrti navedeno.
Pećanac se znatno pre Draže obreo „u šumi“. O postojanju organizacije Koste Milovanovića Pećanca i akcijama četnika pod njegovom komandom, govore i izveštaji 60. nemačke pešadijske divizije iz prve polovine maja 1941. godine. U jednom od tih izveštaja kaže se da su se „mestimično okupili srpski politički fanatici pod imenom četnika“.
Međutim, Kosta Pećanac će ubrzo pokleknuti i staviti se na raspolaganje nemačkoj vlasti i kvislinškoj vladi Milana Nedića.
Prvi pregovori s okupatorom
Prvi pregovarački kontakt ustanika i nemačke okupacione vojske bio je 4. oktobra 1941. Kapetan Dragoslav Račić, komandant Cerskog četničkog odreda, poslao je pismo komandiru 10. čete 699. nemačkog pešadijskog puka u Šapcu. Račić je poručio da je spreman da pusti iz „zarobljeništva 40 nemačkih vojnika, ali pod uslovima: da Nemci prestanu sa ubijanjem, zlostavljanjem i odvođenjem mirnih, nenaoružanih Srba i oduzimanjem njihove imovine; da Nemci povuku svoje trupe u Šabac i obustave bombardovanje sela…
Ukoliko vaši vojnici ne prestanu s mučenjem i zlostavljanjem srpskog naroda, mi ćemo nastaviti borbu s najvećom žestinom do poslednjeg vojnika…“
Nemački kapetan Šulc je odgovorio svojim uslovima za prekid vatre: neodložno izručenje svih zarobljenih Nemaca; predaja celokupnog oružja i municije od strane četnika. Ukoliko bi ovo bilo prihvaćeno, oficirima i ljudstvu vojno-četničkih odreda bilo bi zagarantovano „puno oslobođenje od kazne“.
Na ove uslove kapetan Račić nije pristao, i povukao se iz Mačve, u okolinu Valjeva.
Fingeru cuvaj prste…
U ovom kontekstu nije bez interesa da pomenemo izvesne biografske beleške o Milošu Miniću (1914-2003), kroatofilu, Brozovom velikohrvatskom emisaru kod Draže Mihailovića, jednom od vođa studenata komunista i skojevaca na Beogradskom univerzitetu, koji su bili obuhvaćeni paramilitarnom komunističkom, internacionalističkom i kroatofilskom propagandom, među kojima su se posebno isticali u antisrbskoj i antidržavnoj aktivnosti pobesnela deca buržoaskog, beogradskog, rajetinskog, denacionalizovanog i degenerisanog establišmenta. Minić je bio u više mahova hapšen radi nošenja transparenata na kojima su bile ispisane različite paramilitarne komunističke fraze i parole, kao i radi izvikivanja različitih paramilitarnih komunističkih fraza i parola na internacionalnim studentskim demonstracijama u Beogradu, između kojih da pomenemo:
Živela solidarnost revolucionarnih radnika i seljaka i ostalih nacija Jugoslavije a pre svega Srbije sa Albanskim naconalno-revolucionarnim pokretom i Kosovsko-Metohijskim Komitetom!
• Dole sa krvavom srbijanskom monarhijom!
• Živela borba rashodovanog i ugnjetenog albanskog naroda za nezavisnu i ujedinjenu Albaniju!
• Dole veliko-srpska politika nacionalnog ugnjetavanja!
• Živela samostalna Hrvatska, Makedonija, Crna Gora, Slovenija, Bosna, Vojvodina i Srbija!
• Živela federacija nezavisnih radničko-seljačkih republika na Balkanu!
• Dole veliko-srpska hegemonija!
• Živela Balkanska komunistička federacija!
• Živela Komunistička Internacionala!
• Živela radničko-seljačka vlada!
• Dole sa vojno-fašističkom diktaturom!
• Dole veliko-srpska politika nacionalnog ugnjetavanja!
• Dole hegemonističko-imperijalistička politika krvave vladavine veliko-srpskog fašizma!
• Živele radničke i seljačke sovjetske vlade u Srbiji, Hrvatskoj, Sloveniji, Makedoniji, Kosovu, Crnoj Gori, Bosni i Vojvodini!…
***
Imajući u vidu da su se „srpski“ komunisti – kroatofili udružili sa ljutim srbskim neprijateljima, da su planski zaoštravali nesuglasice između pojedinih pokrajina i da su izazivali versku i nacionalnu mržnju jednih protiv drugih, da bi ih doveli do najoštrijih sukoba. Imali su izrazito neprijateljski odnos prema srbskom narodu i državi, prelazili su preko vitalnih interesa svoje otadžbine i svoje srbske nacije iz koje su poticali, u potpunosti su prihvatili antisrbsku, rasističku bečko-berlinsku marksističku propagandu i fabijansku, bundističku, boljševičku „doktrinu“ sovjetskog dikatora J. V. Staljina, „da oni imaju pravo i dužnost da svakog socijalistu ugnjetačke nacije, koji ne vodi ovakvu propagandu, smatramo imperijalistom i nitkovom…“ (Vidi: Staljin J. Pitanje lenjinizma, Beograd, 1946, str. 60).
Sve je to bilo unapred pripremljeno, organizovano i usmeravano jer je glavna oštrica trulog buržoaskog, eksperimentalnog, rasističkog nacional-socijalizma, fašizma i Brozovog velikohrvatskog, robovlasničkog, korporativnog intermariumizma, bundizma, trockizma-boljševizma, fabijanizma, kao i rajetinskog „srpskog“ kroatofilskog establišmenta bila usmerena u HH stoleću u borbi protiv našeg nesrećnog, potlačenog, obespravljenog, osakaćenog i obezglavljenog srbskog naroda. Brozovi komunisti su uz pomoć ljutih srbskih naprijatelja „dokrajčili srpstvo kakvo je vekovima stvarano, negovano i poštovano“, prema jednoj oceni profesora Dušana Batakovića.
Opšte je poznato da je Minić za vreme pokretanja Brozove buržasko-demokratske revolucije u Srbiji 1941 sarađivao sa izvesnim četničkim odredima Kraljevske Jugoslovenske Vojske u Otadžbini, koji su bili pod komandom Draže Mihailovića. Dva puta je odlazio sa komunističkim partijskim rukovodiocima na Ravnu Goru. Na dan 19. septemra 1941. godine sastao se i sa Dražom Mihailovićem u selu Struganiku kod Valjeva. Bio je u pratnji višestrukog agenta Josipa Broza Tita, piligrinskog fratra, samoproglašenog genralnog sekretara KPJ i Pavelićevog velikohrvatskog emisara, koji je radio i za Hitlerov ABVER, prema svedočenju nemačkog obaveštajca, Bernarda Emskotera na sudskom procesu u Hamburgu 1946. godine:
„Tito je bio naš agent. Zato je Otsek za Balkan, Ministarstva spoljnih poslova Trećeg Rajha, ubacio Tita preko Švajcarske u Jugoslaviju. Naši stručnjaci smatrali su da se moraju aktivirati sve raspoložive snage protiv monarhista i srbske dinastije, snage na čijem se čelu docnije pojavio Mihailović…“ (Vidi: The Chicago Tribune, 6. June, 1946; The New York Evening Sun, 12. June, 1946).
Na drugom sastanku sa Dražom Mihailovićem 26. oktobra 1941. godine Broz je zahtevao da sastanku prisustvuje engleski komandos, kapetan Hadson, sa kojim je bio u vezi, koji je bio u misiji engleskog intelidžens servisa radi pokretanja diverzantskih akcija u Srbiji, koje su izvođene na zahtev Viktora Rotšilda, šefa engleskih diverzantskih i obaveštajnih servisa BIC-a i MI5 u toku Drugog svetskog rata (Vidi: Ben Macintyre, Agent zigzag – A true story of nazi espionage, love, and betrayal, New York, 2007, str. 160; Lynn Philip Hodgson, Inside – Camp X, The top secret World war ‘secret agent’ training school’ – Strategically placed in Canada, Port Perry, Ontario, Canada, 2002, str. 206/208).
U vezi s tim pomenuli bismo Enver Hodžu, koji je to prezentirao u knjizi, koju je objavio pod naslovom “Imperialism and the revolution” u kojoj doslovno piše da je Broz „tajno radio za intelidžrns servis…“ – “The Yugoslav revisionist leadership with Tito at the head, which had long been worked on secretly by the Intelligence Service…
The rabid anti-communist, Churchill, took a direct and personal part in ensuring that Tito and his group were placed in the service of capitalism. During the war he sent ‘his most trusted friends’, as the British leader put it, and later his own son, to Tito’s staff. Eventually, he himself met Tito in Naples of Italy in May 1944, in order to make quite sure that Tito would play no tricks…” ( Vidi: Enver Hoxha, Imperialism and the revolution, Tirana, 1979, str.51-54).
Kakvu značajnu i važnu ulogu je igrao jugoslovenski robovlasnik i diktator Josip Broz Tito u buržoaskom zapadno-evropskom i američkom imperijalistiočkom establišmentu, vidi se i po jednom razgovoru, koji je vođen između Rokfelera i njega. Za vreme njihovog razgovora, Rokfeler je rekao Brozu:
„Svet te treba i ja mislim da si to pokazao još više na nedavnim sastancima u Havani gde si igrao veoma važnu ulogu…“ – “Rockefeller says to Tito: “The world needs you and I think you have demonstrated that even more at these recent meetings in Havana where you played a very important role…” (Vidi: Larry Abraham, Call it conspiracy, Wauna, Wa., USA, 1985, str. 38).
Imajući na umu da je Broz 1941. godine stigao iz Hrvatske u Srbiju sa znanjem i odobrenjem hrvatskog poglavnika Ante Pavelića i Eugena – Dide Kvaternika, šefa javne sigurnosti “Nezavisne Države Hrvatske”, sina hrvatskog maršala Slavka Kvaternika i engleskog intelidžens servisa, radi izvođenja Rotšildovih diverzantskih akcija i pokretanja tz. buržoasko-demokratske revolucije, kako to kažu „srpski“ komunisti-internacionalisti u duhu njihove terminologije, koja im je poslužila samo kao nagli prelaz u permanentnu intermariumsku-fašističku, veliko-hrvatsku, fabijansku , bundističku i trockističko-proletersku revoluciju.
Što se pak tiče Brozovog odlaska iz Pavelićevog Zagreba u Beograd 1941. godine, jedno svedočanstvo je ostavio engleski konzul u Kraljevini Jugoslaviji, Stefan Klisold u knjizi koju je objavio pod naslovom “Whirlwind – An account of Marshal Tito’s rise to power”, gde između ostalog stoji:
„Kada je bila obrazovana Pavelićeva „Nezavisna Država Hrvatska“, u kojoj je pod bajonetima Italijana i Nemaca bila ustoličena ustaška vlast, prišao je jednog dana Poglavniku šef javne sigurnosti „NDH“, Dido Kvaternik i rekao mu: ‘Ti se Poglavniče sećaš kako je Lenjin došao da podigne revoluciju u Rusiji. Nemci su ga propustili preko svoje zemlje u jednom blindiranom vagonu. Mi ne bismo mogli naći dragoceniji ekspert za Srbiju od Tita. Srbi će imati da plaćaju za to sledećih dvadeset godina…’ Poglavnik je bio oduševljen i odmah je Kvaterniku dao upustva da se Tito prebaci u Srbiju…“ (Vidi: Stephen Clissold, Whirlwind – An account of Marshal Tito’s rise to power, London, England, 1949, str 99).
Takođe, imajući na umu da su komunisti, politički osuđenici, koji su bili na izdržavanju kazne u kaznenim zavodima u Sremskoj Mitrovici i Leopoglavi, paktirali sa hrvatskim ustašama i zajednički radili na rušenje Jugoslavije. O tome njihovom paktiranju pisali su oni sami u knjizi koju su objavili pod naslovom „ROBIJA“, koju su ilegalno publikovali u Zagrebu, 1936. godine (Vidi: Uređivački odbor, Robija, Zagreb, 1936).
O saradnji hrvatskih ustaša i „srpskih“ komunista-internacionalista, kroatofila i rajetina pisao je Pavelićev i nemački gost u Zagrebu, Brozov emisar i komunistički ideolog Milovan Đilas u knjizi koju je objavio pod naslovom “Memoari jednog revolucionara”, gde doslovno stoji:
“ …da su hrvatske ustaše usvojili i priznavali srpske komuniste jedino zbog toga što su smatrali da su oni postajući komunisti prestajali biti Srbi…” – “He accepted the Serbian Communist only because he assumed that becoming Communists they had ceased to be Serbs…” (Vidi: Milovan Djilas, Memoir of a Revolutionary, New York, 1973, str. 220).
Đilas je zaista bio u potpunom pravu. Takođe i Draža Mihailović je došao do takve ocene, prozreo je ulogu Brozove veliko-hrvatske, intermariumsko-fašističke, fabijanske, trockističko –bundističke, boljševičke i kroatofilske rajetinske klike u Srbiji, kada je svojim potčinjenim komandantima rekao:
“Treba da znate da se na čelu partizana nalaze Hrvatske Ustaše, kojima je za cilj da gurnu naš narod u bratoubilački rat” (Vidi: Jovan Marjanović, Prilozi istoriji sukoba NOP i četnika Draže Mihailovića u Srbiji 1941 godine, Istorija XX veka – Zbornik radova, Knj. I, Beograd, 1959, str. 217).
Ono što Draži Mihailoviću verovatno nije bilo poznato, da su “srpski” komunisti-internacionalisti i rajetini istakli na prvom mestu svoju taktičku i strategijsku solidarnost sa hrvatskim ustašamo u toku 1930. godine. Komunisti su u svome časopisu “Klasna Borba”, istakli svoju nameru da ostvare veliko-hrvatske snove intermariumsko-fašističke, fabijansko-boljševičke i bundističko-trockističke permanentne revolucije u Srbiji, gde između ostalog, stoji:
“U slučaju revolucije u Hrvatskoj n. pr. dužnost je radnika i seljaka Srbije da se stave, pod vodstvom KPJ, na stranu hrvatskih masa i protiv vojno-fašističke diktature. Oni ne smeju pucati na hrvatske ustaše; oni ne smeju prevoziti vojnike i municiju; oni moraju objaviti masovni politički štrajk” ( Vidi: Ubavka Vujošević i Žarko Protić, Klasna Borba, Organ KPJ, Sekcija komunističke Internacionale, Knjiga II, 1930, 1934 I 1937. Reprinit izdanje. Izvori za istoriju SKJ – Izdavački Centar Komunist, Beograd, 1984, str. 816).
Kada je krajem 1941. godine posle pada tz. „Užičke republike“ glavnina Brozovih velikohrvatskih partizanskih proletera i Rotšildovih diverzanata pobegla iz Srbije u Crnu Goru a zatim i dalje u zapadnu Bosnu, Minić je ostao u Srbiji da se skriva po seoskim štalama. Kao politički instruktor i rukovodilac paramilitarnih, internacionalnih komunističkih partijskih ćelija oko Čačka, Užica, Valjeva i Požege, nije imao mnogo sreće jer je od partije bio u više mahova ukoren. To potvrđuje i Vera Miletić – “Mira” – “Borka” ( ilegalna imena: Stojadinović Mira i Milovanović Milenija, – p. p.) u jednom dokumentu koji je pronađen među isvesnim spisima istaknutog obaveštajca Kraljevine Jugoslavije, gde stoji:
“Miloš Minić, advokatski pripravnik iz Čačka. Učestvovao u studentskom pokretu u Beogradu kao jedan od rukovodilaca. U svom okrugu radio kao partijski organizator 1941 godine, poslat od PK, kao instruktor PK, u Valjevski okrug na rad, gde ostaje do kraja 1942 godine. Zbog slabosti u radu suspendovan i vraćen u Čačanski okrug, gde je danas sekretar OK…”
Valja pomenuti da se Miloš Minić skrivao izvesno vreme u toku rata i u štali istaknutog seoskog monarhiste i Dražinog pristalice g. Pantovića u selu Ljutici kod Požege… Nije se usuđivao u toku 1942-44 godine da izlazi iz seoskih štala i da nastavi sa Rotšildovim diverzantskim akcijama protiv nemačkih nacional-socijalističkih pljačkaša i okupatora, koji su streljali u Srbiji za jednog ubijenog Nemca stotinu nedužnih i nesrećnih potlačenih Srba, a za ranjenog pedest. Tako je dočekao i Sovjestsku armiju, koja je odigrala u sporazumu sa izvesnim zapadno-evropskim i američkim imperijalistima presudnu ulogu sa svojim operacijama u Srbiji u jesen 1944. godine, jer je omogućila Brozovoj intermariumskoj-fašističkoj, velikohrvatskoj i antisrbskoj kliki da se dočepa vlasti, što komunisti nerado ističu u svojim ideološkim i propagandnim publikacijama. Jer komunistima propaganda služi kao nauka! (Vidi: Redakcionnaja Kollegoja: Naučnie osnovi kommunističeskoj propagandi – Materiaali meždunarodnoga simpoziuma, Moskva, 1975).
U sovjetskom časopisu “Novaja i Novejšaja Istorija”, Moskva, 1960, broj 5, na str. 133, stoji da su sovjetske trupe za isterivanje nemačkih okupacionih trupa iz Srbije upotrebile: devetnaest pešadijskih divizija, pet stotina tenkova, dve hiljade aviona i devet pešadijskih bugarskih divizija (Vidi: Redakcionnaja Kollegoja: Novaja i Novejšaja Istorija, Moskva, 1960, broj 5, str. 133).
Istini za volju, na ovom mestu pomenuli bismo i jednu diskusiju koja je vođena između vojvode Pavla Đurišića i generala Draže Mihailovića početkom marta 1943. godine u Crnoj Gori. Đurišić je za vreme diskusije izložio plan da u sadejstvu sa izvesnim četničkim jedinicama iz Srbije, Crne Gore, Istočne Bosne i Hercegovine napadnu Brozove proletere na Neretvi. Međutim, Mihailović je to odlučno odbio! Đurišiću je rekao:
“Ja moram da sačuvam Srbiju za odlučnu akciju. Mene ne interesuju Brozovi proleteri, ja ću Beograd zauzeti za 24 sata!” Đurišić je bio iznenađjen i nije očekivao takav odgovor. Vratio se potišten sa štabskom četom u svoju jedinicu, koja se nalazila na jednoj visoravni iznad Kalinovika, legao je na travu, otkinuo je slamčicu i počeo da je gricka, okrenuo se prema zalasku sunca, uzdahnuo i progovorio: “Zlo će biti, ne bilo ga!…” Ovaj slučaj je ostao u dubokom sećanju poručniku Urošu M. Zonjiću, oficiru u štabu Vrhovne Komande Kraljevske Jugoslovenske Vojske u Otadžbini. Tri godine kasnije, Draža se slično izrazio i za vreme montiranog procesa 1946, kada je odgovarao na postavljena inkvizitorska pitanja Mloša Minića, rekao je:
“… Srbiju kao jezgro morao sam sačuvati za glavnu akciju!”
Događaji su pokazali da je Beograd bio i za Broza i njegovu velikohrvatsku, intermariumsku-fašističku i „srpsku“ kroatofilsku paramilitarnu rajetinsku kliku od vitalnih interesa za otimanje vlasti a ne Zagreb u kojem su hrvatske ustaše ostale celu jednu nedelju posle Hitlerovog samoubistva.
Vrlo je interesantan podatak dr Miloša Sekulića, da je Draža Mihailović uoči tz. „Baškog kongresa“ pokušao u januara 1944. godine da preko anglo-američkih obaveštajnih servisa, koji su organizovali, usmeravali i kontrolisali mračne sile na Balkanskom poluotoku, kao što to čine i danas, da stupi u pregovore sa veliko-Hrvatom, sovjetskim, zapadno-evropskim i američkim imperijalističkim agentom Josipom Brozom Titom. Prema dr Milošu Sekuliću Draža Mihailović je preko njega i preko tz. „privremenog nacionalnog odbora tražio od naše Vlade u Londonu da se anulira Obznana i prizna Komunistička partija…“ (Vidi: Dr Miloš Sekulić, Glas srpske opštine, London, England, broj 319, od 24. aprila 1974, str. 4; Mihailo Minić, Rasute kosti – 1941- 1945, Detroit, Michigan, U. S. A., str.81).
Obznana je ukinuta na zahtev Draže Mihailovića Kraljevskom Uredbom br. 893 od 17. novembra 1943. godine po kojoj se stavljaju van snage:
a) Zakon o zaštiti javne bezbednosti i poretka u državi sa svima njegovim izmenama i dopunama, i
b) Zakon o Državnom sudu za zaštitu države sa svima njegovim izmenama i dopunama…“
Ovu Uredbu su potpisali: Kralj Petar II, pretsednik Vlade dr Božidar Purić, i ministri: Vladeta Milićević, Svetozar Rašić, Ivo Čičin-Šain i dr Borislav Anđelinović (Vidi: Službeni deo Kraljevske Uredbe, Službene novine Kraljevine Jugoslavije -Ratno izdanje, Kairo-London, 31 decembar 1943).
Među izvesnim spisima istaknutog obaveštajca Kraljevine Jugoslavije, koje je meni pred smrću ostavio, pronađeno je i jedno Minićevo pismo sa Upitnikom za Kadrove, koje je lično potpisao i svojeručno napisao o sebi 20. avgusta 1943. godine. Pitanja na koja je morao da odgovori komunističkoj ćeliji Pokrajinskog Komiteta KPJ za Srbiju, bila su sledeća:
I. OPŠTI PODATCI
1. Ime i prezime, kao i partijsko ime ukoliko ga je imao?
2. Dan mesec i godina rođenja, mesto rođenja i srez?
3. Tadanje zanimanje?
4. Šta mu je bio otac po zanimanju i ima li koga iz porodice u službi neprijatelja?
5. Čitav period školovanja i vaspitanja, bračno i porodičo stanje, da li je pre stupanja u partiju bio član kakvih političkih, sportskih i kulturnih organizacija, odnosi sa drugaricom (ženom, ako je ženjen), imovno stanje i materijalni uslovi za vreme školovanja, da li je bio u kakvoj državnoj ili privatnoj službi gde i koje vreme?
6. Da li je pre stupanja u partiju bio član koje druge političke partije ili njene omladinske organizacije?
II. PARTIJSKA BIOGRAFIJA
7. Koje je godine postao član partije i pri kojoj partijskoj organizaciji?
8. Ime člana partije koji ga je uveo u partiju?
9. Da li je polozio kakvu specijalnu partijsku zakletvu ili dao naročitu obavezu?
10. Da li je prethodno i koliko vremena bio član SKOJA (Saveza Komunističke Omladine Jugoslavije)?
11. Da li je bio član i funkcioner kakvih udruženja koja su imala levičarsko komunistički karakter i kao takva bila pod kontrolom partije gde i koliko?
12. Detaljan partijski razvoj i staž i funkcije koje je zauzimao?
13. Da li je učestvovao na pojedinim partijskim konferencijama i kongresima?
14. Kako je od nadležnih foruma ocenjivan njegov partijski rad pre 1942?
15. Da li je kada i radi čega kažnjavan od strane nadležnih partijskih foruma?
16. Da li je i kada hapšen od strane policije, odgovarao pred sudom i bio na robiji?
17. Kako se je držao pred klasnim neprijateljem ?
18. Kritika, samokritika, mane i nedostatci, karakterne i ostale lične osobine?
19. Učesće u Partizanskoj borbi?
20. U kojima je partizanskim odredima sve bio i koliko vremena?
III. NIVO IZGRADNJE
21. Koja je važnija dela iz oblasti marksizma i lenjinizma sve pročitao i prostudirao?
22. Opšti nivo partijske izgradnje?
23. Znanje iz oblasti marksizma i lenjinizma?
24. Da li je pohađao kakav partijski kurs gde i kada?
25. Da li ima kakvih specijalnih stručnih znanja iz oblasti marksizma i lenjinizma?
***
Kao što se vidi pitanja su vrlo detaljna, ozbiljna i delikatna. Na njih se pod pretnjom stroge partijske kazne u slučaju davanja lažnih i nepotpunih podataka moralo tačno i brzo odgovoriti i vrdanja nije bilo. Odgovori na ova pitanja pružali su prilično tačnu i jasnu sliku o političkom i partijskom radu, nivou izgradnje, karakternim i moralnim osobinama tadašnjih partijskih i državnih rukovodilaca. A sada da verno prenesemo ono što je u to i po partiju a i po njegov dalji partijski razvoj i uspon u kritično vreme avgusta 1943, jedan od najvažnijih od njih naročito po svojoj ulozi kao Javni tužilac Miloš Minić – Crni – Milutin napisao. (Njegov izveštaj napisan je na jednom tabaku grube ratne fabrikacije izbledele karirane hartije, hemijskom plavom olovkom, jedva čitljivim i dosta nesređenim i nervoznim rukopisom i zauzima prve dve srtrane tabaka i od treće jednu četvrtinu. Minić je pokušao da odgovori na svih 25 postavljenih pitanja, samo je u svome odgovoru preskočio sa pitanja pod rednim brojem 18) na pitanje pod red. brojem 23. Iako je i na manja važna pitanja pod red. brojevima 19, 20, 21, i 22, koja se uglavnom tiču nivoa partijske izgradnje i obrazovanja, učešća u partizanskim odredima i t.d., ipak više negativno odgovorio. Odgovor glasi:
***
I. OPŠTI PODATCI
Zovem se MILOŠ MINIĆ sa partijskim i konspirativnim imenom – Milutin – Crni.
Rođen sam 28. 8. 1914 u selu Preljini, srez Ljubićski, Srbija, Jugoslavija. Po zanimanju sam advokatski pripravnik. Otac mi je po zanimanju samoupravni ( opštinski ) činovnik i nemam nikog iz uže porodice u službi neprijatelja. Po svršetku osnovne škole učio sam i svršio osmorazrednu gimnaziju u Čačku. Po svršetku gimnazije upisao se na Pravni fakultet ( Univ. u Beogradu ). Završio studije na ovom fakultetu i zaposlio se u privartnoj službi. Na službi ostao 8 meseci. Za vreme studija sam se izdržavao od lične zarade i živeo u teškim materijalnim uslovima. Na drugoj godini studija oženio sam se sa (Milkom Janković ) studentkinjom filozofije iz Čačka. Lični odnosi između mene i drugarice bili su i do danas ostali čisti i drugarski. U mladosti u gimnaziji bio sam dve godine član Sokolskog Društva ( gimnastička organizacija pod kontrolom države) i sportskih futbalskih klubova. Pre stupanja u KPJ nisam bio član nijedne druge partije niti sam pripadao omladinskoj organizaciji kakve druge partije.
II. PARTIJSKA BIOGRAFIJA
Član KPJ postao sam 1936 godine u Beogradskoj univerzitetskoj organizaciji. U partiju me je uveo drug Puniša Perović, stud. prava. U partiju sam stupio a da prethodno nisam bio kandidat. Od proleća 1935 do zime 1936 bio sam član u Univerzitetskoj organizaciji SKOJA . Pored toga bio sam član rukovodstva Opšte studentske Menze, Studentskog Pravničkog Društva, Udruženja Studenata za Uzajamnu Pomoć ( Potporna Zadruga) u Apstinenskom Studentskom društvu (Antialkoholičari) i u Ujedinjenoj studentskoj Omladini povremeno kao predstavnik Narodnih studenata.
Što se tiče mojih funkcija u partiji i SKOJU one su se kretale ovako:
Bio sam kratko vreme u Fakultetskom rukovodstvu SKOJA. U 1938 bio sam kratko vreme u Oblasnom Komitetu Partije za Srbiju kao rukovodilac SKOJA, bio sam kratko vreme u Univerzitetskom rukovodstvu partije, a posle toga član OK (Okružnog Komiteta) Partije za okrug Čačak 7 – sedam meseci, Okružni rukovodilac i sekretar Okružnog Komiteta Partije za Kruševački Okrug, zatim Pokrajinski instruktor pri Okružnom Komitetu Valjevo i sada (avgust 1943) sekretar OK (Okružnog Komiteta Čačak).
Na Partijskim konferencijama i kongresima nisam bio nikad. Odnosno bio sam na jednoj okružnoj konferenciji OK Čačak i jednoj okružnoj konferenciji OK Kruševac. Zatim sam bio na tri pokrajinska partijska savetovanja u 1940 godini dva put i jednom pred rat 1941 (datuma se ne sećam). Što se tiče ocene moga partijskog i političkog rada od strane nadležnih partijskih foruma mogu da izjavim sledeće: Nadležni Forumi nisu mi saopštavali kako su ocenjivali moj rad pre 1942 godine – mislim da su ocenjivali dobro. Moj rad od marta 1942 do avgusta 1943 godine, PK (Pokrajinski Komitet za Srbiju) ocenio je kao slab. U aprilu 1943 PK mi je saopštio da sam kažnjen skidanjem sa funkcije instruktora PK i opomenom zbog neprijateljskog držanja u slučaju istrage po slučaju druga “SELJAKA” ( Mirka Tomića, – p. pr.) i događaja na teritoriji OK Valjevo od decembra 1941 do marta 1942 godine. Kao i zbog slabih rezultata rada na teritoriji OK Valjevo u razdoblju od aprila 1942 godine do februara 1943 godine.
Na pitanje u vezi sa mojim hapšenjem i kažnjavanjem od strane policijskih vlasti kao i o mome držanju u teškoj situaciji u rukama klasnog neprijatelja (policije) mogu da izjavim sledeće:
Hapšen sam od policije više puta i kažnjavan policijskim kaznama (najveća kazna 40 dana zatvora). Pod istragom nisam bio. Uprava Grada Beograda tražila me u zimu 1939 godine po terećenju Kragujevčana zbog brošure “Ko ima pravo da govori u ime Srbije”, ali sam tada otišao u ilegalnost i proveo mesec i po dana, posle čega sam se legalizovao. Zatim po naređenju Ministarstva Unutrašnjih poslova Uprava Policije u Čačku tražila me je da me uputi u logor u proleće 1940, ali sam tada opet otišao u ilegalnost i kao ilegalac živeo i radio sve do napada Nemaca na našu zemlju (6 aprila 1941 godine). Nisam imao prilike da se nađem u težoj situaciji u rukama klasnog neprijatelja. O mojim karakternim i ličnim osobinama, odanosti partiji i snalažljivosti, uspesima i slabostima u partijskom radu mogu da kažem sledeće:
Mislim da sam odan partiji, pošten, požrtvovan, u redu, tačan u izvršenju zadataka, mislim dalje da nisam kukavica, da nisam neinicijativan, da sam disciplinovan i da nisam nesamokrtitičan. Dalje o svojim slabostima mislim: da sam plahe naravi, da mi se ponekad dešava u radu da upustajući se u sitnice gubim iz vida glavne stvari, da nisam dovoljno oštar u kritici pogrešaka i slabosti drugih drugova, bolje reći da sam i suviše blag. U 1942 ( bio napisao i 1943 pa zatim precrtao, – pr. p.) godini ispoljio sam nesnalaženje u teškim uslovima rada, zadrt i nepartijski stav u slučaju druga “Seljaka” (Mirka Tomića, – pr. p.). Najzad često se dešava da preuzimam na sebe i dužnosti koje bi trebalo drugima dodeliti, ne sprovodeći na taj način pravilnu raspodelu rada.
III. UČEŠĆE U PARTIZANSKOJ BORBI
Od početka stvaranja partizanskih odreda u našoj zemlji partija mi je dodeljivala sve do danas ( avgusta 1943) dužnosti partijskog funkcionera van odreda, pa prema tome u odred nisam ni stupao.
IV. NIVO IZGRADNJE
Pročitao sam prilično veliki broj knjiga Marksa, Engelsa, Lenjina i ( manje ) Staljina. Neke na pr: Istorija SKP Boljševika, Osnovi Lenjinizma, Država i Revolucija, Lenjinova knjiga Od Buržoaske ka Proleterskoj Revoluciji, Političku Ekonomiju od više pisaca, kao i još nekoliko naših knjiga učio sam kao udžbenike. Ali moje znanje iz Marksizma i Lenjinizma nije sređeno i sistematsko. Zatim sa velikim brojem osnovnih i glavnih dela Marksizma i Lenjinizma ( na pr: Kapital, ostale Lenjinove knjige, Pitanja Lenjinizma od Staljina, Nacionalno PITANJE od STALJINA), nisam upoznao, pa je moje znanje iz Marksizma i Lenjinizma krnje i nedovoljno.
Nikad nikakav partijski kurs nisam pohađao. Istina na Univerzitetu sam mislim u 1938 godini pohađao kurs za SKOJEVCE po problemima omladinske borbe na osnovu odluka VI Kongresa omladinske Komunističke Internacionale. Ni na ovome kursu nisam mogao neprekidno prisustvovati zbog prezauzetosti u masovnim organizacijama u kojima sam u to vreme radio. Ovim kursom rukovodili su drugovi: Pavle Pap, Ivo Ribar i sadašnji izdajnik Ratko Mitrović. Iz pojedinih grana Marksizma i Lenjinizma nemam nikakvih stručnih specijalnih znanja.
20. VIII. 1943 god.
MILUTIN
***
Ovo bi bili originalni podatci koje je svojeručno napisao i potpisao Miloš Minić sa partijskim imenom Milutin datirani kao što se vidi 20. avgusta 1943, kao svoj odgovor na Upitnik za Kadrove dostavljen mu od strane denacionalizovanog, degenerisanog, rajetinskog i kroatofilskog rukovodstva Brozovog Pokrajinskog Komiteta KPJ za Srbiju i njemu kao takvom izuzev potrebnog objašnjenja za jedno ilegalno ime i dva tri imena Skojevskih kursnih rukovodilaca i predavača, koje Minić u pretposlednjoj tačci spominje smatramo nisu potrebni nikakvi drugi ni naročiti komentari.
Jedino da napomenemo, da kada tako visok partijski funkcioner koji je jedno vreme čak pokrivao i tako odgovoran i delikatan položaj instruktora Brozovog Pokrajinskog Komiteta KPJ za Srbiju govori o slabosti svoje partijske i političke izgradnje, šta je tek ostalo za ostale „srpske“ manje istaknute i školovane denacionalizovane i degenerisane rajetinske rukovodioce čije će ispovesti i podatci malo kasnije doći na red. I to glavom Miloš Minić visoko fakultetski obrazovan pravnik, čovek koji je smatran za prvoklasnog teoretičara i izgrađenog ideologa u višim partijskim krugovima denacionalizovanog i degenerisanog rajetinskog establišmenta u Srbiji. Ne izlazi li nesumnjivo iz ovoga da su Komunističku Partiju Jugoslavije sa malim izuzecima a sa njome i građanski rat i revoluciju u našoj nesrećnoj otadžbini vodili i izveli obične neznalice, demagozi, šarlatani i nedoškolovani mediokriteti pa su kao takvi bili čak i u redovima fakultetski obrazovanih ljudi, među koje je spadao u prvom redu i Miloš Minić…
Minić je kao Javni tužilac generalu Dragoljubu – Draži Mihailoviću, dobro odigrao svoju dželatsku ulogu u poznatom montiranom procesu jula 1946 godine a kasnije i protiv partijskih drugova prilikom sukoba Kominform – Broz najavljenog zvanično juna 1948. godine. Umeo je da se kao iskusni i konspirativni lisac opredeli i prilagodi u novonastaloj situaciji i u toku 1966. godine, kada je svrgnut Brozov rajetin, Aleksandar Ranković, njegov partijski drug!
Da li je Žikica Jovanović Španac pucao (i ubio) okupatorskog vojnika ili je pucao na žandarmamerijsku patrolu koja je došla da vidi zbog čega se narod okupio i ko drži govor narodu?
A ne no puta hiljadu. Stvarno si bolestan, ne valja se zafrkavat na tu temu i slične, pogotovo ne valja lagati.
Kažete prvi? … E?
Još sam ja čuja e je voda, zamislite, mokra!
Kako je i to novost, zar!?
A glede računovodstva smrti, od ovlašćenog ANB knjigovođe, pod batlerskim pseudonimom Ofingere, primećujem da ono, to knjigovođe, nije vodilo računa e su jame prenatrpane! Da mjesta u jamama nema, popunile ih Srbi ubijeni, što od ustaša, što od komunista u skretanju! Kako jame fale, tako i Srbi nedostaju za to knjigovodstvo
“ ćetničkih “ zločina!
… Ali papir, i blog, i on, trpe sve!
Sve nemoguće ljudske gluposti i pasjukle! … Za to valjda i služe. I papir Adžićima, raznijema, i blog žbirskim botovima!
Uostalom, ko od njih i očjekuje da pišu kompetentno, odgovorno i nepristrasno! … Istinito.
Ko?
A onda su se „dozvali “ i raspalili po partizanima i nejači…više su četnici ubili civila nego svi okupatori zajedno pa puta deset
finger up your fucken ass!!! kamo srece da su potamanili tu komunjarsku gamad. nisu zavrsili posao do kraja…velika steta!!! zato danas Srbija ispasta!
Sljamu, strasan si junacina iza kompjutera. Takvi su ti bili i tata i djedo. Da su bili hrabriji i uspeli da pobede/potamane komunjare, kako ti rece, tad bi i vas Hitler, kome su sluzili – pobijedio, a ti bi iskljucivo srao na njemackom, a ne na engleskom i srpskom.
Sve je tou redu što je napisano. Ali…..Zar autor teksta nije mogao da pomene da je krajem avgusta 1941. od strane pripadnika VKJ pod komandom ppuk.Misite oslobođena Loznica i to je prvi grad u Evropi koji je oslobođen od nemačkog okupatora (tom prilikom je ppuk.Misita poginuo)!
Tako je brate! Srbi su u dva velika rata prvi oslobađali okupirane gradove.