Markuš za IN4S: DPS-u i partnerima iz ideoloških razloga ne odgovaraju spomenici Petrovića na Cetinju

Unuku kralja Nikole, Mihailu, časnom čovjeku i rodoljubu, i pravom izdanku Petrovića i dalje nije podignut spomenik na Cetinju. To bi bilo konačno priznanje ovom čovjeku od njegovog naroda, priznanje koje odavno zaslužuje. Takođe, kako njemu, tako ni kraljici Mileni, ni kneginji Zorki od spomenika ni glasa, a istoričar, publicista i bivši gradonačelnik Cetinja Jovan Markuš, kaže za portal IN4S da se ovdje ne radi o građanima Cetinja već o dugovječnoj diktatorskoj vlasti DPS-a Mila Đukanovića i njegovih ,, Sudoper“ partija (SDP i SD) na nivou Crne Gore, kojima odgovaraju podjele po starim metodama ,,zavadi pa vladaj“.

Saopštenje Jovana Markuša, koje je veoma poučno, za naš portal prenosimo u cjelosti:

Časni princ Mihailo Petrović Njegoš je rođen u Podgorici u dvorcu na Kruševcu 1908.g. pa nikome od DPS gradonačelnika nije palo na pamet da mu podigne spomenik ili bilo kakvo drugo obilježje, već podižu spomenik Josipu Brozu Titu, koji je imao velikog udjela u bombardovanju Podgorice od strane saveznika na kraju rata.

Treba znati da poslije upokojenja Kralja Nikole u Kap d Antibu 1.marta 1921, nakon što se njegov stric prestolonasljednik Danilo odrekao prestola, maloljetni princ Mihailo je poštujući Kraljevu preporuku, koju je u testamentu kralj Nikola ostavio prestolonasljedniku Danilu, 7. marta 1921. proglašen od strane izbjegličke Vlade Kraljem Crne Gore pod regenstvom Kraljice Milene. Znači Mihailo Petrović Njegoš je posljednji Kralj Crne Gore.

Kraljevina Srba, Hrvata i Slovenaca, je poslije održanih prvih izbora u novostvorenoj državi u novembru 1920. a potom donošenjem Vidovdanskog Ustava 28. juna 1921.bila međunarodno pravno formirana.

Princ Mihailo, po sticanju punoljetstva, odrekao se bilo kakve političke uloge za svoje potrebe i potrebe dinastije, priznajući Kraljevinu Srba, Hrvata i Slovenaca. Kralj Mihailo se na ovaj način i formalno odrekao kraljevske krune u korist svoga brata od tetke kralja Aleksandra Karađorđevića, a kao član stare vladajuće porodice nalazio se na civilnoj listi Kraljevine Srba, Hrvata i Slovenaca. Iako se princ Mihailo odrekao bavljenja politikom, drugi se kasnije nijesu odrekli pokušaja zloupotrebe imena ovog časnog čovjeka u svojim političkim zavjerama. Musolinijeva vlast u Italiji je imala u planu 1932. da dovede na albanski presto princa Mihaila Petrovića Njegoša, pa da sa albanske strane počne da ubacuje ljude koji bi u Crnoj Gori trebali da izazovu ustanak i krvoproliće. Princ Mihailo Petrović Njegoš je trebao po tom planu da bude knjaz albansko-crnogorski. Kao i kasnije, princ Mihailo je odbio ove nečasne igre sa njim i imenom svetorodne loze Petrović Njegoš.

Princ Mihailo koji je živio u Parizu aprila 1941. godine, uhapšen je od Gestapoa i prebačen u nacistički koncetracioni logor Bad Homburg blizu Hamburga u Njemačkoj.

Za to vrijeme, princ Mihailo je primio predstavnika Italijanske Vlade koja mu je ponudila Kraljevsku Krunu Crne Gore, nakon što je kao “nezavisna država” ponovo uspostavljena nakon raspada Jugoslavije. Spreman da žrtvuje i sam život, odbio je da primi ponuđenu krunu Crne Gore od strane ondašnjih fašističkih i nacističkih moćnika Musolinija i Hitlera i ponovio svoje vjerovanje u ujedinjenu Jugoslaviju. Namjesto ponuđene krune od kratkovidih i prodanih crnogorskih separatista, koji su na Petrovdan 1941.g. proglasili „nezavisnu“ Crnu Goru, okivajući je ropskim lancima nacifašizma, princ Mihailo je izabrao izgnanstvo i nacistički koncetracioni logor i time pred budućim pokoljenjima osvijetlio i svoj obraz i obraz Crne Gore. Nakon osobođenja iz logora krajem 1943. godine, princ Mihailo bio je ponovo uhapšen od strane Njemaca i zatvoren od juna 1944. do aprila 1945. g.

Ovaj veliki patriota sahranjen je na Srpskom groblju blizu Orlija, Val de Marn (Orly, Val de Marne), u Francuskoj 1. aprila 1986. godine. Uz molitve sveštenika Srpske Pravoslavne Crkve za spasenje duše, sa njim je spušten u privremenu grobnicu i grumen rodne zemlje.

Prilikom prenosa i sahrane zemnih ostataka kralja Nikole i kraljice Milene na Cetinju 1989.g. bilo je planirano da se zajedno sa njima prenesu na Cetinje i njegovi zemni ostaci, ali prema francuskim propisima zbog kratkog protoka vremena od upokojenja to je odloženo za kasnije. Tom prilikom na Dvorskom groblju pred Cetinjskim manastirom napravljena je grobnica princa Mihaila, pored grobnica princeze Vjere i princeze Ksenije.

Iako je Mitropolija crnogorsko – primorski više puta pokretala inicijativu da državna vlast ispuni pismeno preuzetu obavezu to do danas nije ostvareno.

Iz ovih nespornih činjenica jasno je zašto dugovječnoj diktatorskoj vlasti DPS-a Mila Đukanovića i njegovih ,,Sudoper“ partija (SDP i SD) nije odgovaralo da se podigne spomenik časnom princu Mihailu. Oni u suštini baštine fašističku ideologiju iz 1941.g. protiv koje je bio i čiju je krunu odbio časni princ Mihailo Petrović Njegoš.

Iako je Milena Petrović Njegoš bila knjeginja i kraljica Crne Gore više od pedeset godina, vjerovali ili ne, ne postoji ni jedan spomenik ili spomen obilježje njoj posvećeno.

Buduća crnogorska kraljica Milena Vukotić je rođena na Čevu 22. aprila 1847. godine, kao najstarije dijete vojvode Petra i majke Jelene, rodom od Vojvodića iz Bjelopavlića. Milena je stupila je u brak sa knjazom Nikolom 27. oktobra /8. novembra 1860. godine. Prvo dijete je rodila kada je imala nepunih 18, a posljednje sa 42 godine. Kralj Nikola I i kraljica Milena imali su dvanaestoro djece: tri sina, prestolonasljednika Danila (1871-1939), Mirka (1879-1918) i Petra (1889-1932); i devet kćeri: Ljubicu – Zorku (1864-1890), Milicu (1866-1951), Anastaziju – Stanu (1867-1935), Mariju (1869-1885), Jelenu (1872-1952), Anu (1874-1971), Sofiju (1876), Kseniju (1881- 1960) i Vjeru (1887-1927). Marija se upokojila u 16 godini, a Sofija dva mjeseca nakon rođenja.

Dok je bila knjaginja i kraljica, Milena se isticala humanitarnim radom i dobročinstvima prema podanicima. Nije imala političkih ambicija, iako ju je od kraja XIX vijeka knjaz Nikola često konsultovao prilikom donošenja bitnih političkih odluka.

Uloga kraljice Milene, koja je bila i formalno-pravno posljednji vršilac kraljevske vlasti Kraljevine Crne Gore (od 7. marta do 28. juna 1921. god.), tj. suverene Crne Gore, nije do danas u istoriografiji našla odgovarajuće mjesto. Nije teško primijetiti da je kraljica Milena dala mnogo veći doprinos Crnoj Gori nego što joj je dato prostora i u našoj literaturi. Inspirativno može da posluži budućim istraživačima i stvaraocima činjenica da je najvažnije književno ostvarenje kralja Nikole „Balkanska carica“ posvećeno Crnogorkama, u kome je želio da prikaže uzorni tip Crnogorki koje su ga u ratu i miru zadivljavale svojim muškim srcem i pregnućem.

Povodom upokojenja kraljice Milene Petrović Njegoš, list „Crna Gora“ sa Cetinja posvećuje članak kraljici Mileni u kojem piše sljedeće:

,,Kraljica Milena je ćerka čuvenog našeg Vojvode Petra Vukotića, s Čeva ravna gnijezda junačka. Odrasla je u kući, koja je znala uvijek odgojiti djecu svoju samo u idealnom narodnom duhu. Tako je i Kraljica Milena vaspitavana i spremljena, da bude velika Srpkinja, da bude narodna majka, kako je narod iz blagodarnosti zvao, dok je svojom Kraljicom nazivao.

Više od pedeset godina bila je na prestolu Crne Gore. To je bilo vrijeme teško i mučno, – vrijeme, u kom su osvajački vali osmanlijske najezde, s vrlo neznatnim prekidima, neprestano, zapljuskivali ovo naše suro stijenje. U svim tim teškim preživljajima Crne Gore bila je Kraljica Milena vjerni pomagač Kralja Nikole, da se državni brod od propasti sačuva.

Svoj narod silno je voljela, kao što majka jedinca sina voli, a nju je narod tako isto neopisano i volio i cijenio. Svojim mirnim, pametnim i dostojanstvenim uticajem umjela je donekle obuzdati pok. Kralja u mnogim časovima njegove jarosti, koju je bilo po svom instinktu ili nagovoru onih, koji su ga okruživali, u nebrojeno mahova njegove vladavine iskalio nad mnogim zaslužnim Crnogorcima.

Preminula je daleko od kamena na kom je vjekovala. Otputovala je Bogu na istinu s teškim bolom i ranjenim srcem. Kosti su njene ostale u tuđini, ali narod, kojemu je toliko decenija vladarka bila, prati njenu sjenku na putu vječnosti s velikim pijetetom. Pa, sjećajući se Njegoševe teorije: ’Niko srećan niko zadovoljan’ – crnogorski narod kaže: Milena je bila velika Srpkinja – slična Milici Kneza Lazara: ona nije do kraja nesrećna, jer krv krvi njene sjedi na prestolu ujedinjenog srpskog plemena, a njoj, za nebrojene zasluge njene, neka je među nama vječna čast i slava!“ (Crna Gora, Cetinje, br. 18 od 23. III 1923)

Kraljica Milena, namjesnica kraljevske vlasti, poslije kraljevog upokojenja u Francuskoj 1921. godine ostala je da živi u Kap d’Antibu, odakle je stalno obilazila kraljevo privremeno počivalište u San Remu. Relativno brzo i ona se upokojila – 16. marta 1923. god. u Kap Antibu u krugu svoje porodice. Bila je sahranjena pored kralja Nikole I, u kripti Ruske crkve u San Remu.

Danas u Crnoj Gori, umjesto prigodnih obilježja, u znak sjećanja na njeno dobročinstvo djeluje samo humanitarna organizacija Kolo milosrdnih sestara ,,Kraljica Milena“, pri Pravoslavnoj Mitropoliji crnogorsko-primorskoj na Cetinju.

Iako je knjeginja Ljubica-Zorka Karađorđević bila najstarija ćerka crnogorskog knjaza, kasnije kralja Nikole I Petrovića Njegoša i supruga kneza Petra I Karađorđevića osloboditelja i majka kralja Aleksandra Karađorđevića ujedinitelja, ni njoj ne postoji ni jedan spomenik ili spomen obilježje u Crnoj Gori. U njenoj je biografiji skupljena suština, sva ljubav, bratstvo, veze Srbije i Crne Gore. Upravo pomirenje u Crnoj Gori treba graditi na ličnosti knjeginje Zorke a ne besomučno isticati nemile događaje koji su udaljavali u suštini isti narod u Crnoj Gori i Srbiji.

Na Cetinju je jedna grupica sakupljena oko podružnice Matice crnogorske umislila da je ,,stručnjak za sve“ (prostorno planiranje, arhitektura, vajarstvo, hortikultura, zaštita spomenika…itd) i da može neovlašćeno odabirati kome i gdje može postavljati spomenike u Zakonom zaštićenom Istorijskom jezgru Cetinja. Zato njima iz ideoloških razloga ne odgovaraju spomenici Kraljici Mileni, Knjeginji Zorki i Princu Mihailu Petroviću Njegošu.

Normalno, oni to mogu raditi na Cetinju jer je ovdje na djelu bezvlašće njihovih istomišljenika gdje niko ne polaže račune za učinjeno.