Dobrodošao, vožde Stratimiroviću, u srpski svet o kome si sanjao!
Vožd Đorđe Stratimirović
Piše: Rajko Petrović
Dan kada su napisani redovi ove kolumne jedan je od najznačajniji u mojoj karijeri, ali i životu uopšte. Ukazom Centra za razvoj Šajkaške, episkopa sremskog Vasilija i u ime porodice Stratimirović uručeno mi je odlikovanje u znak priznanja za učešće u velikom svesrpskom nacionalnom poduhvatu – povratku posmrtnih ostataka vožda Đorđa Stratimirovića iz Beča u Sremske Karlovce, što je i bila poslednja želja ovog istorijskog gorostasa koji je bio jedna od ključnih figura u stvaranju Srpske Vojvodine.
Zahvaljujući ogromnom naporu Aleksandra Đurđeva, predsednika Srpske lige i predsednika odbora za povratak posmrtnih ostataka vožda Đorđa Stratimirovića u otadžbinu, slavni vožd je konačno zadbio večni mir u manastiru Vavedenja Presvete Bogorodice, a ja se nađoh u društvu istinskih autoriteta i nacionalnih pregalaca koji su dobili ovo odlikovanje, poput Dragana Simeunovića, Darka Tanaskovića, vladike Vasilija, igumana Kleopa Stefanovića, potpredsednika Narodne skupštine Srbije Stefana Krkobabića i, da ne zaboravim, najneumornijeg od svih, Gojka Raičevića.
Ne mogu da se otmem utisku da je povratak vožda u otadžbinu simbolično označio vaskrsenje srpskog sveta, o kome mnogi danas pišu, govore, osporavaju ga, nazivaju ga Velikom Srbijom ili Memorandumom SANU 2. Postavljanje spomenika Stefanu Nemanji u Beogradu (a koji se već nekoliko godina nalazi u Banjaluci upravo zahvaljujući naporu pomenutog Đurđeva), uvođenje dana srpskog jedinstva, zaštita ćiriličkog pisma i srpskog jezika – sve ove stvari su pokazale da se Srbi konačno okreću sebi, da prestaju da se plaše da budu Srbi i da je, hvala Bogu, sa Jugoslavijom i jugoslovenstvom gotovo za sva vremena. Ipak, značaj i simbolika dolaska posmrtnih ostataka vožda Stratimirovića, baš u ovo vreme kada su Srbi u Crnoj Gori odbranili svoje svetinje i kada se bore da sačuvaju svoje srpsko ime, kada su Srbi na Kosmetu ponovo na udaru velikoalbanskih pretenzija, kada ostatak Srba u Hrvatskoj žele pretvoriti u Hrvate pripadnike tzv. Hrvatske pravoslavne crkve, te kada su Srbi u Republici Srpskoj ponovo pod udarom velikog inkvizitora zvanog visoki predstavnik, imaju, usudio bih se reći, čak i metapolitičku i mističnu konotaciju. Srpski svet, kao ideja nacionalnog, političkog, kulturnog i jezičkog jedinstva Srba na Balkanu i ma gde živeli, bila je sublimirana upravo u liku i delu Đorđa Stratimirovića, koji je za srpstvo živeo i koji je srpstvo živeo i svedočio ga kako rečima, tako i delima.
Plemićkog srednjovekovnog porekla, sin hercegovačkih doseljenika, utemeljivač Srpske Vojvodine i neko ko se stavio na raspolaganje obema srpskim državama, Srbiji i Crnoj Gori, kada je to bilo potrebno. Rečju, srpski svet u jednom čoveku, jednom životu. To što je vožd dugo vremena bio zaboravljen govori o nama, a ne o njemu. Govori o našim tragičnim zabludama i lutanjima u 20. veku, o predimenzioniranim ofanzivama i ,,braći“ istorijski podobnim ličnostima o kojima smo učili, o našem, rečju, nacionalnom sunovratu. Zato je sasvim logično i očekivano da sa vaskrsnućem srpskog sveta i srpske nacionalne ideje od koje smo olako i ishitreno odustali 1918. godine vaskrsne i uspomena na, ne jugoslovenske, ne partizanske i ne internacionalne, već na autentične srpske junake.
Kao što je neko dobro primetio, protiv srpskog sveta samo je srpski (tek biološki) i nesrpski polusvet, pa tako i protiv uspomene na vožda. Gde ćete, međutim, veće priznanje i za vožda i za ideje tadašnjeg srpskog sveta koje je baštinio, od prisustva i govora Ištvana Pastora na njegovoj sahrani, predstavnika mađarskog naroda protiv koga se borio. Zato, vožde Stratimiroviću, dobrodošao u srpski svet o kome si sanjao i koga si toliko čekao!
Koliko ste bolesni, hahah…
Koliko si ti mali u svakom pogledu.
1. 1848.Srbi iz Vojvodine nisu bili dio Osmanlijskog carstva ,a na svojoj Majskoj skupštini u Sremskim Karlovcima izglasaše za zastavu crveno-plavo-bjelu trobojku sa krstom i 4 ocila. (Ups,mislim da sam upravo srušio mit Montenegrina o tome da je sultan Srbima crtao i nametnuo zastavu… Zamisli,da sultan stavi krst na zastavu uz boje iste kao kod vijekovnog neprijatelja Rusije hahaha)
2.Kasnije tokom 19.vijeka kad je Srbija postala samostalna država na zastavu je dodat i dvoglavi orao(grb Nemanjića).
3. Po Ustavu Kneževine Srbije iz 1835.Srbi su za zastavu izabrali crveno-bjelo-plave boje i na njoj krst sa 4 ocila itd. ali taj Ustav je ukinut od Rusije,Osmanlija,Austrije i Miloša Obrenovića jer je previše liberalan,previše francuski, previše opasan po evropske monarhije i jer ograničava samovolju knjaza Miloša Obrenovića.
4.Onda su se sastali u Carigradu i svi zajedno (Srbi,Turci,Rusi koji su bili zvanični zaštitnici Srba) i pisali su novi Ustav koji je objavljen 1838. U njemu se ne spominje nikakva zastava.
5.Običaj careva,sultana i sličnih otkad postoje je da i kad su prisiljeni,oni u zvaničnim dokumentima pišu kako oni nešto odobravaju ili daju,pa je tako pisalo i da je sultan Srbima dao zastavu kojom mogu ploviti brodovima širom Osmanlijskog carstva ,a zapravo nikad Srbima ne bi dao niti kneževinu niti zastavu,niti bilo šta. Prisiljen je bio da udovolji Srbima i zaštitniku Srba Rusiji (koju je uvrijedila obrnuta francuska zastava iz Sretenjskog Ustava-Rusi su ratovali protiv Napoleona 20 godina ranije).
6.Srpska Vikipedija je smeće u rukama neprijatelja.Na njoj je masa laži,pa je tako i laž da je trobojka bez ikakvog grba bila zastava Kneževine Srbije.
I ne treba zaboraviti. 40% vojske srpske vojvodine su bili srbijanski dobrovoljci (kobojagai) u stvari poslata pomoc iz knezevine srbije pod komandom vojvode stevana knicanina. To je logicno jer je vojvodanjskih srba bilo malo. Izmedju ostalog, knezevina srbija je psolala i jedan placenicki odred nekih siptara, iz plemena gega. Domaci srbi su bili sokirani tim siptarima, pa je nastala rec gedze za sve srbijance.
U svakom slucaju jos 1848 je funkcionisao srpski svet, i vojvodina je i tada nastala zahvaljujuci srpskom svetu. A rusija je pomogla i poslala vojsku koja je definitivno porazila madjarsku silu kod vilagosa. Nemci su bili isti kao danas. Austrijski car je bio zahvalan 11 godina, a onda prvom priliko izdao srbe i 1860 ukinuo vojvodinu u predao je madjarima i hrvatima. Mihajlo Pupin pise u svojim memoarima da je tog dana 1860 njegov otac nepsimeni granicar u Banatu skunuo sliku austrijskog cara koja je 100 godina visila u kuci i okacio sliku ruskog cara. Od toga dana niko od srba u vojvodini nije vise zelo nista da ima sa evropom, zapadom, nemcima, englezima, nato, eu, itd..itd…
Zahvalnost austrijskog cara nije trajala ni sekundu, već je po uspehu kontrarevolucije napravljeno Vojvodstvo Srbija i Tamiški Banat, sa centrom u Temišvaru, krunska zemlja gdje su Srbi bili manjina, a pod upravom Njemca Majerhofera. Nakon toga je opet krenula još jača mađarizacija i opet smo bili na nuli, da ne kažem u minusu. Da nisu Košut i ekipa bili takvi smradovi i megalomani, 1848. bismo svi bili slobodni. E da, možda se nekom neće svidjeti, na žalost Stratimirović je tada bio topovsko meso, a Jelačić, Šupljikac, Rajčić podguzne muve Habzburga, ruski car odnarođeni aristokrata koji je štrecao od francuske revolucije i kao mnogo puta posle, prodao Srbe.
Naravoučenije, Srbi imaju samo Boga za saveznika. Eto zašto Srbi u Vojvodini i bilo gdje drugo gdje žive, ne žele da imaju ništa ni sa Evropom, a ni sa ostalim megalomanima i derikožama.
… Dugo li je čekao, Sudu božijem hvala!?
I nemoj da mi neko pomene komuniste …
Što su radili monarhijski Srbi, da ovi ban koji je svijetom pronio srpsko ime bude sahranjen po svojoj želji na srpskoj zemlji!??? … Sto godina na čekanju!
Bruka smo, Srbi, bruka!
Malo marimo, klete nam sudbine …
Đavo nam poslije kriv.