Mitropolit Amfilohije: Današnji vlastodršci su nekršteni i obezboženi
1 min read
Arhiepiskop cetinjski Mitropolit crnogorsko-primorski gospodin Amfilohije služio je 19. avgusta, na Preobraženje Gospodnje, sa sveštenstvom Svetu službu Božiju u crkvi posvećenoj ovom prazniku na Ključkom Tavoru na Bjelasici.
Ovaj hram je po svojim dimenzijama vjerna kopija srušene lovćenske crkve Svetog Petra Cetinjskog.
Nakon svetog pričešća, Mitropolit Amfilohije je oko crkve predvodio prazničnu Litiju, a onda je blagosiljao slavski kolač i obavio preobražensko osvećenje grožđa.
U arhipastirskoj besjedi on je kazao da Gospod prosvećuje svakog čovjeka koji to hoće svjetlošću.
„Ne ovom koja izlazi i zalazi i koja će se jednoga dana ugasiti,nego onom vječnom Božjom svjetlošću, koja sija sa lica Božijega, u kojoj sami Bog počiva, od iskoni u tajni svojoj“, kazao je Mitropolit crnogorsko-primorski.
On je rekao da se pored gore Tavor danas sjećamo i gore Sinaj gdje se Bog javio Mojsiju sa svojim zapovijestima.
„Znao je i Bog, a znao je i Mojsije tada da je čovjek sklon idolopoklonstvu, obogotvorava u ona vremena i sunce i mjesec i vodu, i ko zna kakve druge stihije prirodne. A kroz vjekove uvijek čovjek izmišlja nove idole kojima se klanja. A savremeni čovjek je najveći mnogobožac idolopoklonik u istoriji čovječanstva“, rekao je on i objasnio da se savremeni evropski i američki čovjek klanja „debelom crijevu“ i da je njegov bog profit.
On je rekao da je crnogorska prosveta još polovinom dvadesetog vijeka Svetog Savu zamijenila Brozom i da je brozomora najopakija bolest u istoriji Crne Gore.
„A ono što je danas crnogorska prosveta nije ništa drugo, samo još gore od onoga. Onda je makar među vlastodcima bilo još krštenih koji su još uvijek osjećali neke dublje stvari, makar za moral. A danas su nekršteni, obezboženi, koji su pljunuli na oltare, koji su srušili crkvu Svetog Petra Cetinjskog na Lovćenu“, rekao je Vladika Amfilohije.
On je rekao da je jedna od svetih gora bio Lovćen, kao svetionik našeg naroda i Balkana, svetionik Evrope.
„On je to bio sa crkvom Svetog Petra Cetinjskog, sa moštima Svetog Petra II Tajnovidca Lovćenskog. Srušena je ta crkva i podignuto čudovište pagansko, mnogobožačko. Njegoš je u tamnici od 1974. On je u najgoroj tamnici koja postoji u Evropi“, kazao je Mitropolit Amfilohije.
On je rekao da je već počela obnova crkve na Lovćenu i pozvao sve u Crnoj Gori da se vrate Bogu i Svetom Preobraženju.
Potom je održana sada već tradicionalna manifestacija „Pjesničko preobraženje na Ključkom Tavoru“, u kojoj su i ovoga puta učestvovali pjesnici i guslari.
Monahinje iz manastira Svetog Jovana Vladimira iz sela Kurilo u Zeti takođe su učestvovale u programu pjevanjem bogomoljačkih pjesama.
Mitropolit Amfilohije je na kraju podsjetio na Tertulijanovu rečenicu da je krv pravednika sjeme za nove hrišćane.
„Tako se skrnavljenje i rušenje lovćenske crkve Svetog Petra Cetinjskog pokazalo kao sjeme novih takvih crkava, a već ih ima petnaest. I ova ovdje svjedoči tu drevnu istinu. Sveti lovćenski Tajnovidac Njegoš je danas sa nama na Ključkom Tavoru“, poručio je Mitropolit Amfilohije.
On je blagoslovio da se ubuduće na ovom mjestu svake godine održava centralni preobaženski crkveno-narodni sabor u Crnoj Gori.
Izvor: Mitropolija
Mitropolit Amfilohije je na kraju podsjetio na Tertulijanovu rečenicu da je krv pravednika sjeme za nove hrišćane.
„Tako se skrnavljenje i rušenje lovćenske crkve Svetog Petra Cetinjskog pokazalo kao sjeme novih takvih crkava…“
da čujemo vladiku Nikolaja, Svetog Vladiku Nikolaja
…“– Hteli bi nešto da pitate, sveta braćo, hteo bih i ja Vas. Kod ljudi je uvek više pitanja nego odgovora. Pitajte vi mene pa ću ja vas.
Sretamo mnoge ljude, velite, koji veruju u Boga, ali koji odriču postojanje đavola. Pa mislimo da je i to neka zabuna i udaljenje od Vere Pravoslavne.
– Pravo mislite, sveta braćo moja. Zabuna i zabluda, dakako; i udaljenje od Jevanđelja i Vere Pravoslavne, te još koliko. Ko ne veruje u postojanje đavola, taj i ne vojuje protiv đavola. A đavolu su najmiliji oni, koji ne veruju u njegovo postojanje i dejstvo. Jer samo tako može on spokojno da vrši svoj ubilački posao.
Ako ne bi đavo postojao, sve zlo bi se moralo pripisati Bogu, sve zlo i svaki greh. A to je strašno i pomisliti, braćo moja. Jer u tom slučaju, Bog bi bio istovremena i istina i laž, i svetlost i tama.
Da, naš Sveti, Trisveti Bog, bi bio i Bog i đavo, kao u neznabožaca, što je apsurdno. Šta bi nam onda koristila Biblija? I šta bi bilo od Jevanđelja i od Hristovih reči o demonima i od Njegove vlasti nad zlobnim duhovima tame? Gde ćemo sa celim Novim Zavetom i sa ogromnim iskustvom Svetitelja od pamtiveka do danas? Hoćemo li da iscepamo one listove iz Trebnika, a kojima su ispisane svetiteljske molitve za izgnanje demona iz demonijaka i one druge za zaštitu od demona? Onda moramo iscepati ceo Trebnik, zajedno sa većim delom Novog Zaveta. Čuli ste kako pri Krštenju sveštenik pita onoga kojega krštava:
„Odričeš li se Satane i svih dela njegovih i svih angela njegovih?“
Tri puta stavlja to pitanje i očekuje odgovor:
„Odričem se.“
Onda zapoveda sveštenik:
„Duni i pljuni na njega“.
Dalje sveštenik pita:
„Sjedinjuješ li se sa Hristom?“
Odgovor: „Sjedinjujem se“ (tri puta).
Pitanje: „veruješ li Njemu?“
Odgovor: „Verujem kao Caru i Bogu.“
Kao što se hirurgijom otrovana krvi gnoj izlučuju iz tela čovečijeg i nova, zdrava krv ubrizgava u telo, tako se Krštenjem udaljava đavo iz čoveka, a Hristos sa Ocem i Duhom Svetim useljava se u čoveka.
Krštenjem mi se odričemo đavola, a sjedinjujemo se sa Hristom. Jedno je odreći se đavola, a drugo odreći đavola. Prvim stavom mi dobijamo ulaznicu za Carstvo Nebesko, a drugim cepamo je.
Aj, braćo moja, kako je tragičan strah ljudski od velikih visina i velikih dubina? Vole nizinu i vole plićinu. Od visina i dubina hvata ih vrtoglavica.
Zato mnogi odriču dvoje: Božanstvo Hristu i postojanje đavolu. Žele da sve ujednače i uproste. A što god ljudi pokušaju da uproste, većma komplikuju. Da su oni stvarali svet, stvorili bi samo ravnice za kupus i brdašca za piknike. Za čudo im je, našto božanske visine i adske dubine!
Koji odriču Božanstvo Hristu, odriču ljubav Božiju prema ljudima; a koji odriču postojanje đavola, klevetaju Boga, jer Boga čine prauzročnikom zla. Neprijatelji Hrišćanstva živo rade da kroz dve negacije unesu zabunu u redove vernih Hrišćana…“
…“Dve velike zablude unose zabunu među hrišćane naših dana. Nosioci jedne zablude govore, da Hristos nije uspeo za 19. vekova da stvori na zemlji carstvo mira i sreće. Zbog toga treba napustiti Hrista i okrenuti se nekom drugom. Nosioci pak druge zablude, jesu neki hrišćanski sektanti, koji kao usvajaju mišljenje onih prvih da zaista Hristos do sada nije stvorio carstvo sreće i mira na zemlji, ali da će ga On stvoriti po Svom obećanju. Strpite se, ljudi, govore ovi; samo strpite se, čekajte i videćete!
Ove ove zablude proističu od pretpostavke, da je Hristos imao nameru da osnuje carstvo mira i sreće na zemlji. Onda se razilaze, pa shodno onoj prvoj zabludi govore – On to nije mogao učiniti, a shodno drugoj, On to nije hteo do sada učiniti.
Nikakva oslonca nemaju ove dve zablude ni u Jevanđelju, ni u Apostolskim i svetootačkim knjigama, niti u učenju Pravoslavne Crkve od početka do danas. Nego mašta ljudska i žudnja za zemaljskim carovanjem i blagovanjem, kolevka su obeju zabluda…“
…“Velika je razlika između mira što ga Hristos daje i mira svetskog, što ga ljudi žele. Prvi mir čuva čoveka od korupcije, a drugi proizvodi korupciju, i kroz korupciju vodi ponovnim pobunama i ratovima. Nevaljao mir je otac rata. Uzevši idealno, mir je bolji od rata. Ali koruptivan mir nije bolji od rata, jer je samo jedan predah od rata. Kao što se kaže u Bibliji: „I zemlja počinu od rata“ (Navin 14: 15). Dokle? Dokle ljudi ne uprljaše mir gresima svojim.
Sodom nije uništen u ratu, nego usred mira i materijalnog blagostanja. U vreme mira, spoljašnjeg blagostanja i sigurnosti rimskog carstva, društvena korupcija dovodila je cara Marka Avrelija, stojičkog filosofa, do očajanja. I on je predviđao propast takvoj državi. Jedva da je što manja korupcija bila u hrišćanskim carstvima Karla Velikog i Luja XIV.
I tako je moralo biti svuda, gde god su ljudi tražili Raj na zemlji, a ne na Nebu. Svaki svoj dostignuti Raj na zemlji, ljudi su brzo pretvarali u pakao. I Bog je menjao situaciju radi Svoje Žetve…“
https://svetosavlje.org/zetve-gospodnje/
…“Malo je poznata činjenica da je Beč grad u kome su neki srpski episkopi i patrijarsi tajanstveno završili svoj mnogonapaćeni život. Dovoljno je pogledati knjigu episkopa Save Šumadijskog „Srpski Jerarsi“ gde su navedene kratke biografije svih srpskih poznatih episkopa do dvadesetog veka, pa da se čovek zapita nad činjenicom: kako je toliki broj naših episkopa „naprasno“ preminuo u ovoj evropskoj prestonici i u ostalim delovima Austrougarske.
Inače, umirali su „naprasno“ patrijarsi srpski i u drugoj prestonici države koja je vladala nad Srbima – u Carigradu…“
http://www.vaseljenska.com/vesti/tajanstvene-smrti-srpskih-vladika-u-becu-drugde/
….“Naime, 1963. godine otvorene su 4 grobnice u Arhangelskom hramu Moskovskog Kremlja, pa je izvršeno ispitivanje kostiju Cara Ivana Groznog i carevića Ivana za koga je pomenuti Posevin proneo glasine da je ubijen od strane “poludelog” Cara Ivana Groznog. U kostima i Cara Ivana Groznog i njegovog sina, otkriveno je prisustvo žive koje višestruko prevazilazi dozvoljene granice, a na kostima carevića nije pronađen nikakav trag udarca. Potom su devedesetih godina HH veka sprovedena istraživanja sahranjenih velikih moskovskih kneginja i carica pa je otkrivena činjenica i o trovanju živa-hloridom Jelene Vasiljevne Glinske, majke Ivana Groznog (umrla 1538. godine), kao i druge careve žene Anastasije Romanove (umrla 1560. godine). Ova istraživanja su pokazala da je carska porodica tokom decenija bila trovana i da prljava borba jezuita protiv ruskog Pravoslavnog Samodržavlja, u sprezi sa domaćim izdajnicima, traje vekovima. Podsećamo, da je prljava laž o Ivanu Groznom kao ubici svog sina potekla od papskog izlasnika Posevina, pošto je propala njegova misija o potčinjenju Ruske Crkve papskom prestolu, pripremana uz pomoć jezuita.
Dakle, Promisao Gospodnja nije Ani Jakšić Glinskoj, srpskoj plemkinji u službi Rusiji, dodelila ulogu klasične bake koja pomaže roditeljima u vaspitavanju unuka. Jer, ako uzmemo u obzir da je Ivan kao veoma mlad ostao bez oba roditelja, onda shvatamo da je ova žena imala posebnu, nesvakidašnju ulogu, bila je praktično glavni vaspitač prvog Ruskog Cara…“
http://www.fsksrb.ru/fond-strateske-kulture/politika/ana-jaksic-glinska-baka-prvog-ruskog-cara-ivana-groznog/
„I stoga nikada ne pitaj za kim zvono zvoni; ono zvoni za tobom“, stih Džona Dona
http://www.marijapetricevic.com/citanje.php?m=1&t=zvona%20zivota%20i%20smrti
Andreй Rublёv, Tarkovskiй, Kolokol
https://www.youtube.com/watch?v=YfNUwbv4Xf4