Crnogorska žaba koja je vidjela da potkivaju konje u Srbiji

Piše: Otac Jovan Plamenac

Nejakoj crnogorskoj vlasti nedostaje skoposti da zaustavi zahuktali crnogorski generator mržnje. Ona tome nije kadra nadasve zbog toga što je i sama prožeta proizvođačima mržnje iz Đukanovićevog podzemnog režima

Crna Gora je kroz kijamet vjekova opstala na tronošcu pravoslavne vjere, junaštva i čojstva. Bivalo je da da ovaj sveti crnogorski tronožac napadne sipac druge vjere, latinske i još više Muhamedove, te kukavičluka i nesojluka. Ali Crna Gora se samovidala i tako dotrajala, dosegla do ovog vremena. Zli vakat Crnoj Gori buknuo je sredinom prethodnog vijeka, kada se kao nikada ranije rasklimao tronožac na kojem je bivstvovala. Pogana ideologija, kao kancer podmuklo, napala je centralni nogar ovog tronošca – vjeru pravoslavnu – a onda se boleština prenijela na ostala dva.

U Crnoj Gori se vazda krvilo, sa Turcima i drugim osvajačima koji su na nju kidisali, ali i u međusobicama, od unutarporodičnih do međuplemenskih. I vazda se mirilo… Zavađene su mirili ugledni ljudi, plemenske starješine i vladike, a najuspješnije su ih mirile – tragedije. Kada bi se nekome dogodila porodična nesreća, i oni koji su sa njim u nezboru pružali su mu ruku bratske pomoći. Tako je i plemenu koje bi bilo napadnuto od osvajača u pomoć priskakalo i pleme sa kojem je bilo u sukobu.

Nesrećan odnos prema nesreći na Cetinju

Današnja Crna Gora, dobrim dijelom, samo nosi ime istorijske Crne Gore. Tome svjedoči odnos prema novogodišnjoj nesreći na Cetinju. Umjesto da cetinjski zločin, sličan onome od prije dvije i po godine, u dubokom osjećaju tragedije za čitavo društvo, ako ne izgladi a ono barem potisne političke međusobice, on ih je razbuktao. Na crnogorsku političku suprotstavljenost, štoviše na crnogorsku mržnju, ovaj zločin došao je kao snažni vjetar na požar u Los Anđelesu.

Trodecenijski režim Mila Đukanovića, do guše uvaljen u kriminal, koji je nominalno poražen na parlamentarnim izborima 30. avgusta 2020. godine, cetinjsku tragediju ščepao je kao nenadnu priliku, s neba mu palu. Ona mu je razbudila nadu da nije sve propalo, uprkos morbidnosti njegove vladavine koja postaje sve bjelodanija kako u javnosti napreduje serijal skaj prepiske unutar najmoćnijeg crnogorskog kriminalnog klana, kojem pripadaju i oni u to vrijeme na najvišim položajima u javnoj i tajnoj policiji i u pravosuđu koji su već sudski procesuirani, kao i oni koji će tek biti, koji djela pod visokim pokroviteljstvom samog Lomija, premnogogodišnjeg neprikosnovenog gazde Crne Gore.

Kao ona žaba koja je vidjela da potkivaju konje pa je i sama digla nogu, tako je i ovaj andergraund režim digao na bunu studente imitirajući studentsku bunu u Srbiji. U javnosti se ubrzo pojavio surogat „neformalna studentska grupa ‘Kamo śutra’“, koja je formalni organizator protestâ na kojima zbog tragedije na Cetinju traže odgovornost političkog rukovodstva crnogorskog bezbjednosnog sektora.

Pomoć Dinka Gruhonjića

Demokratska partija socijalista za tri decenije svoje vladavine Crnom Gorom bila je dovela sistem opstanka na vlasti bezmalo do savršenstva i trebalo je da se dogodi čudo litija da bi izgubila skupštinsku većinu. Ona je svojim povjerenicima bila prožela cjelokupno crnogorsko društvo: od državnih organa do kućnih savjeta. Tako i studentske organizacije.

Grupu „Kamo śutra“ podržali su profesori i saradnici iz crnogorskog visokog školstva, sa Fakulteta za crnogorski jezik i književnost listom; nevladine organizacije i građanski aktivisti; umjetnici; sportski radnici; Crnogorska partija čije je sjedište u Novom Sadu; Crnogorsko društvo „Lovćen“ iz Lovćenca; Savez Crnogoraca Hrvatske; Udruženje stomatologa; Udruženje podstanara; Dukljanska akademija nauka i umjetnosti (DANU); „mitropolit Boris“, šef otcijepljenog krila NVO „Crnogorska pravoslavna crkva“… Sve javnosti poznati šrafovi i šrafčići Đukanovićevog režima još dok je on žario i palio Crnom Gorom.

Crna Gora je postđukanovićevska taman koliko je i postkomunistička. Prituljeni Đukanovićev režim, poput korijena živog panja koji pušta izdanke, prožima sav organizam crnogorskog društva, pa i izvršnu, ali i zakonodavnu vlast iako nije na vlasti, a u pravosuđu i policiji, tajnoj i javnoj, čvrsto je ušančen. Univerzitetski profesori i saradnici na portalu CdM objavili su pismo sa 106 potpisa u kojem kažu: „Neformalna studentska grupa ‘Kamo śutra’ jasno se odredila i iznijela zahtjeve koji za cilj imaju ozdravljenje crnogorskoga društva i njegovo pravo da zna punu istinu o stravičnim dešavanjima na Cetinju“. Dinko Gruhonjić i još 54 potpisnika takođe su podržali „Kamo śutra“: „Mi, univerzitetski profesori i profesorke, istraživači i istraživačice, saradnici i saradnice i zaposleni na univerzitetima i institutima iz Srbije ovim pismom izražavamo solidarnost sa zahtjevima studenata u Crnoj Gori da se do kraja rasvijetli odgovornost za dva masovna ubistva koja su se dogodila na Cetinju tokom prethodne dvije i po godine“.

Predsjednik Stranke evropskog progresa Duško Marković, od 1998. do 2010. direktor Državne bezbijednosti koja je 2005. preimenovana u Agenciju za nacionalnu bezbijednost, predsjednik Vlade od 2016. do 2020, jedan od najviđenijih članova Demokratske partije socijalista u njenoj istoriji, takođe je podržao „Kamo śutra“. On je kazao da tragedija na Cetinju traži ukupnu pristojnost i empatiju i efikasan odgovor nadležnih institucija i da su nosioci najvažnijih funkcija reagovali neadekvatno, uz nedostatak moralne i političke odgovornosti.

Oni koji su isfabrikovali novocrnogorsku mržnju, koji su surfujući na njoj Crnom Gorom vladali tri decenije, koji je i sada neprestano potpiruju, i svi oni koji su ih podržavali i sada ih podržavaju kroz projekat „Kamo śutra“, od podstanarâ, DANU i „mitropolita Borisa“ do profesorâ iz Srbije i Crne Gore i Duška Markovića, svoju odgovornost za zločine na Cetinju tovare na nejaka pleća šareniša sadašnje crnogorske vlasti.

Udari na SPC, Srbiju, ali i Rusiju

Koliko god se u ovim protestima trude da zamaskiraju mržnju, ona curi kao tijesto između prstiju. Fokusirana je na srpski narod, pa i ruski (što je kurentna identifikacija kod evroatlantskih gospodara), a nadasve na Srpsku pravoslavnu crkvu.

Primjera radi, portal „Aktuelno“ 12. janura objavio je saopštenje „Udružene crnogorske dijaspore iz Sjedinjenih Američkih Država“, iz Njujorka, Las Vegasa, Bostona, Los Anđelesa, Detroita, Čikaga i Floride, u kojem se, pored drugog, kaže: „Opoganjeni tron dolaskom sekte SPC postao je strašni usud i tamna koprena nad glavama crnogorskih građanki i građana.“ (…) „Sekta SPC je postala vrhovna komanda u kojoj su kriminal, prostitucija, pedofilija, trgovina oružjem i crnomagijski rituali ‘bogougodna’ svakodnevnica.“ (…) „Kako je crnogorskoj javnosti već odavno jasno, oba počinioca stravičnih masakara na Cetinju bili su fanatični vjernici takozvane SPC.“ (…) „Zna banjski pop da krvavi tragovi vode do manastirskih kelija u kojima su vršene procesije ispiranja mozgova nad načetim mentalnim zdravljem oba monstruma.“ (…) „Krv naše nedužne đece je na rukama monstruma u crnim mantijama.“

Već u noći koja je uslijedila, 12/13. janura, u Tivtu je zapaljen automobil poznatog sveštenika Mijajla Backovića. Dva danas kasnije portal „Aktuelno“ pojadao se čitateljstvu na nepravdu koja ga je snašla: „PO NALOGU SPC I BIA SASLUŠAN UREDNIK PORTALA AKTUELNO“. Pod krovom ovog i u duhu mu sličnih portala, u komentarima uglavnom anonimnih autora lipti mržnja. Ono što tu pišu o Crkvi „pas s maslom ne bi pojeo“.

Ovim ljudima Crkva nije neprijatelj svojim djelanjem. Ona im je neprijatelj svojim postojanjem. Božije prisustvo kroz Crkvu, sažiže bestijalnu mržnju i ona vrišti, zahvaljujući tehnološkom razvoju i „napretku civilizacije“, eto, i kroz društvene mreže. Ta džungla mržnje pogodan je ambijent za mešetarenja onih koji funkcionišu na mržnju, koji je podbadaju i usmjeravaju, koji njome upravljaju pomoću botova.

Potreba za ljudima dobrih namera

Samo pozivanjem na uvažavanje cetinjskih žrtava, saučestvovanjem u boli njihovih najbližih, pozivanjem na trezvenost i pomirenje, samo sagledavanjem stanja u Crnoj Gori nakon posljednjeg zločina na Cetinju i nastojanjem da se rasvijetle njegovi uzroci, kao ni psihološkom podrškom Cetinjanima i povećanjem broja policajaca na Cetinju, neće se postići značajno više od deklarativnog.

Spasoje Krivokapić, predsjednik Srpskog foruma građana iz Evropske unije i Švajcarske čije je sjedište u Cirihu, Hercegnovljanin koji odavno živi u Francuskoj, iznio je konkretnu inicijativu. On, svjedočeći da Crna Gora ima i dijasporu koja nije mrziteljska kao ona u Americi koja se oglasila na portalu „Aktuelno“, poziva čestite i umne ljude, ugledne u sredinama u kojima žive, koji nijesu politički angažovani, da formiraju grupu koja bi, po ugledu na svetog Petra Cetinjskog, radili na umiru crnogorskog naroda.

Najdublja podjela naroda u Crnoj Gori, generalno, nije ni socijalna ni ideološka nego – identitetska. Identitetski, narod u Crnoj Gori svrstan je u dva pola: srpski i montenegrinski. Oni bivstvuju na svojim identitetskim istinama. Njihovim trvljenjem proizvodi se mržnja.

Očito, nejakoj crnogorskoj vlasti nedostaje skoposti da zaustavi zahuktali crnogorski generator mržnje. Ona tome nije kadra nadasve zbog toga što je i sama prožeta proizvođačima mržnje Đukanovićevog podzemnog režima. Tim prije, Krivokapićeva inicijativa dobija na smislu. Za njeno ostvarenje potrebni su ljudi dobrih namjera sa oba pola crnogorske identitetske podjele koji su spremni na ličnu žrtvu.

„Kamo śutra“ je održala nekoliko protestnih skupova u Podgorici. Oni su u medijima Đukanovićevog režima propraćeni pompezno. Ali, u komentarima na ove slavodobitne tekstove i video snimke i te kako je vidljivo razočarenje: „Preko 400 univerzitetskih profesora samo iz Podgorice tada je javno podržalo litijaše, a đe su sada ti profesori univerzitetski? A studenti su posebna priča, najveće razočarenje!“ Izostala je i podrška Studentskog parlamenta, krovne studentske organizacije Univerziteta Crne Gore koja zastupa više od 18.000 studenata.

Na najvećem skupu u organizaciji „Kamo śutra“ nije bilo naroda ni približno koliko, recimo, na nekoj od litija u Podgorici. Štoviše, nije bilo naroda ni koliko na plivanju za Časni krst na Bogojavljenje u Podgorici, ili u Baru…

Ipak, ima nade za Crnu Goru.

Izvor: Pečat