Brozova protivsrpska i manijačka politika u Jugoslaviji

Piše: Dušan Buković

Prošle godine objavljena je knjiga Borisava Jovića pod naslovom „Velika prevara – Kako su Srbi izgubili vek“, koja pretstavlja značajano političko delo.

Jovićeva knjiga je značajna i po tome što sadrži dokumentovane zapise o celokupnoj političkoj delatnosti buržoaskog najamnika, velikohrvatskog firera-manijaka, Pavelićevog agenta od uticaja Josipa Broza tzv. „Tita“, koji je bio na Pavelićevom zadatku 1941. godine, da među Srbima pokrene građanski rat i tzv. „buržoasko-demokratsku“ revoluciju, koja je tzv. „srpskim“ komunistima-manijacima poslužila samo kao nagli prelaz u proletersku.

Imajući u vidu da je Broz podjarmio tzv. „srpske“ komuniste  bečko-berlinske marksiste baljezgare, da se bore protiv srpskog naroda za tuđe interese u Brozovoj neblagodarnoj Jugoslaviji. Stoga je važnost i vrednost Jovićevog dela, koje će mnogima pomoći da iziđu na pravi put ka istini, da mnoge stvari shvate kako treba i da sagledaju uzroke i posledice naše srpske nesreće pravilno.

Ne ulazeći ni u kakve druge komentare o velikohrvatskom fireru – manijaku Josipu Brozu tzv. „Titu“, koji danas trune u faraonskoj mogili u izvikanoj „kući cveća“ u Beogradu-Josipgradu, gde mu se i danas klanjaju izvesni „srpski“ poltroni na sramotu junačke Srbije, mi ćemo ovde citirati, za ovu zgodu, izvesne delove iz Jovićeve knjige.

Str. 47-48: „ U skoro pola veka vladavine Jugoslavijom, Josip Broz je bio njen apsolutni gospodar.

Od njega je zavisilo da li će Jugoslavija biti usmerena ka jedinstvu ili ka raspaddu na republike, odnosno na više država. Smer koji je on davao morao je biti sadržan i u osnovnim aktima države, pre svega u ustavu zemlje. Takav je bio slučaj sa svim odlukama od Drugog zasedanja AVNOJ-a, pa je naravno, morao biti i sa Ustavom 1974…

Kakav je razgovor vodio sa srpskim rukovodstvom to ni do sada niko živi ne zna. Poznato je jedino da ih je slomio i da nisu glasali protiv. A imali su pravo veta. Srpski narod van Srbije ostao je na cedilu, potpuno nezaštićen, bez prava naroda na samoopredeljenje, jer su republike tim ustavom stekle  mogućnost da se izdvoje iz Jugoslavije u svojim granicama, ne uvažavajući njegova nacionalna prava.

Takvo ustavno rešenje, koje je nametnuto srpskom narodu, izazvalo je raspadom Jugoslavije, njegov otpor, koji je prerastao u građanski rat, a završen je u Hrvatskoj progonom srpskog stanovništva i otimanjem njihovih vekovnih teritorija.

Srpsko rukovodstvo se nikada neće oprati od ogromne odgovornosti koju je na sebe preuzelo. Međutim, Tito je svoju ulogu odigrao…“

Str. 148: „Bitnu težinu pitanja položaja srpskog naroda daje okolnost da izvan Srbije, pogotovo izvan uže Srbije, živi veoma veliki broj Srba,   veći od ukupnog broja pripadnika pojedinih drugih naroda. Prema popisu iz 1981. godine van teritorije SR Srbije živi 24 odsto, odnosno 1.958.000 Srba, što je znatno više nego što je u Jugoslaviji Slovenaca, Albanaca, Makedonaca, uzeto pojedinačno, a skoro isto toliko i Muslimana. Van užeg područja Srbije živi 3.285.000 Srba ili 40,3 odsto ukupnog njihovog broja…“

Str. 189: „Danas, kad se završilo sa rasturanjem Jugoslavije, uz građanski rat u kome su Srbi izgubili i rat i teritorije, a pre svega državu koju su ogromnim žrtvama stvorili njihovi preci, neminovno je da se vratimo  izvorima politike koja nas je dokrajčila, a kojoj nismo pridavali značaj. Ona je, kako smo naznačili i ranije, definisana još 1928. godine   na Drezdenskom kongresu Komunističke partije Jugoslavije, a sada je potpuno  ostvarena.

Zaključci pomenutog kongresa obavezuju članove Komunističke partije Jugoslavije da se bore za rasturanje Jugoslavije i stvaranje samostalnih država naroda koji u njoj žive.

Komunistička partija Jugoslavije označila je Srbiju kao bazu hegemonističkog srpskog režima, a srpsku buržoaziju i vojsku monarhije kao glavnog neprijatelja. Pozivala je na otcepljenje etničkih zajednica  koje to žele i na oružane pobune protiv režima radi rasturanja Jugoslavije i  stvaranje novih država. Eksplicitno se navodi zahtev za stvaranje nezavisne Hrvatske, Crne Gore, Makedonije i Slovenije, a mađarskoj manjini je obećano otcepljenje i prisajedinjenje matičnoj državi.

Posebna pažnja je posvećena  ‘albanskom pitanju’, uz konstataciju da je trećina albanskog stanovništva pala pod vlast ugnjetačkog režima velikosrpske buržoazije, direktno se zalažući za stvaranje ‘velike Albanije’.

Od dolaska na čelo KPJ i Jugoslavije Josip Broz Tito se nikada nije distancirao od politike utvrđene na Drezdenskom kongresu koja je, da još dodamo, podsticala komuniste da pomažu ustaški pokret u borbi protiv srpskog režima i naroda. Deo te politike je i zataškavanje genocida izvršenog u Jasenovcu…“

Str. 190: „Politika Josipa Broza Tita, zakamuflirana parolama koje su držale srpski narod u zabludi, o bratstvu i jedinstvu i ravnopravnosti,  kada se svede celokupni učinak njegove vladavine, bila je dosledno ostvarivanje odluka Drezdenskog kongresa KPJ od 1928. godine. I to u svakom pogledu. I u pogledu rasturanja Jugoslavije i stvaranja samostalnih država  pojedinih naroda, i u pogledu sistematske podržke kosovskim Albancima u separatističkim aktivnostima i naporima da stvore   ‘veliku  Albaniju’, i u obespravljivanju srpskog naroda. Sve izuzev obećanja vojvođanskim Mađarima je ostvareno.

Srpsko rukovodstvo nije ni primetilo da je bilo upregnuto da radi protiv interesa sopstvenog naroda…“

Str. 194: „Kao što je poznato, na Drugom zasedanju AVNOJ-a doneta je istorijska odluka o budućem političkom uređenju Jugoslavije, koja je bila osnov da se prvim ustavom po završetku rata, 1946. godine, srpski narod razdrobi u više republika, a da istovremeno nije rešeno pitanje njegovih nacionalnih prava u republikama van Srbije.

To je bio prvi korak smišljene politike rasparčavanja srpskog naroda i njegovog postepenog pretvaranja u nacionalnu manjinu u republikama van Srbije, što je bila rak-rana političkih problema Jugoslavije, što je je na kraju izazvalo njen raspad i građanski rat.

Da li je ovo bila slučajna omaška, mogla je biti lako popravljena u odredbama Ustava SFRJ tokom narednih decenija. Naprotiv, uvek je još više slabila mogućnost srpske zaštite, dok na kraju Srbi nisu prognani sa svojih vekovnih ognjišta“.

Str. 229-230: „Zločinačkim bombardovanjem NATO pakta i nasilnim odvajanjem Kosova i Metohije od Srbije sve je vraćeno na staro, pa je Osma sednica CK SKS u srpskoj istoriji ostala samo epizoda dugog teškog puta borbe srpskog naroda za svoja prava, ali i ostvarivanje namera srpskih neprijatelja da narodu otmu Kosovo i Metohiju.

Srpski narod nije verovao da je otimanje Kosova i Metohije od Srbije oficijelna dugoročna politika KPJ. Verovao je u politiku bratstva i jedinstva i ravnopravnosti, kojom je svakodnevno zaglupljivan. Sada je obelodanjeno i, nažalost, u praksi potvrđeno da je bio prevaren…“

Str. 230: „Pakazalo se da drezdenska politika KPJ o odvajanju Kosova i Metohije od Srbije nije odvojena od interesa velikih sila Zapada, koje nisu želele da se pomire sa posledicama Osme sednice CK SKS…

Srpski narod nije imao pojma da KPJ vodi politiku suprotnu njegovim interesima. Srpski političari nisu bili u stanju da primete da se decenijama vodi politika u korist Albanaca a na štetu srpskog naroda i nikada se tome nisu suprostavljali, ali su bili spremni da se međusobno zakrve kad je narodu dogorelo do nokata upravo zbog njihove takve dugogodišnje politike.

Aplaudirajući u svakoj prilici Titu i Partiji, zakrvili su se oko posledica takve politike, koja je kao grom iz vedra neba pogodila srpski narod, a do dan-danas nisu ni jednu reč progovorili da je ona uzrok svemu. I raspadu
Jugoslavije, i građanskom ratu, i bombardovanju, ali i Osmoj sednici koja je bila iznuđena njihovom politikom prema srpskom narodu…“

Str. 256-257: „4. Srpski političari su, svojom nezrelom politikom i naivnošću, sami olakšali onima koji su težili da rasture Jugoslaviju. Dozvolili su da svu vlast u Jugoslaviji predaju u ruke jednom čoveku,   Josipu Brozu Titu, koji je bio i glavni egzekutor odluka IV kongresa KPJ  o rasturanju Jugoslavije i dovođenja srpskog naroda u položaj u kome se našao  devedesetih godina. Oni su morali da shvate koji su njegovi pravi ciljevi i nisu smeli da postupaju s verom u lažne parole o ravnopravnosti, bratstvu i jedinstvu itd. Tito je za 40 godina svoje vladavine držao Srbe u marginalnom položaju. Sve što je uradio odrazilo se
na sudbinu srpskog naroda.

5. Greške srpskih političara koje su za rezultat imale ispuštanje vlasti i olakšavanje Titu sprovođenja oddluke IV kongresa o rasturanju Jugoslavije bile su ne samo velike nego i nerazumno česte, a u kritičnim situacijama srpski političari kao da su mu svesno i namerno pomagali da uradi ono što je želeo. A i dičili su se ‘ ‘uspesima koje je postizao’. Od njegovog dolaska u Srbiju 1941. I stavljanja na čelo srpskog otpora protiv okupatora, preko preuzimanja celokupne političke i vojne vlasti, koju je držao celog života i kojom je šikanirao srpski narod, slobodno se može reći da su se srpski  političari ponašali poltronski i u svakoj prilici bili uz njega, ne vodeći računa o interesima svog naroda. U tim okolnostima Tito je uspeo da ostvri odluke Kongresa mnogo lakše nego što bi se to dogodilo u drugim okolnostima.

6. „… Na Drugom zasedanju AVNOJ-a 1943. donete su najvažnije odluke o preuzimanju i predaji vlasti Josipu Brozu, koju je zadržao do kraja života i vešto je iskoristio za ciljeve sa kojima je došao u Jugoslaviju. Potom je prvim Ustavom Jugoslavije 1946. Izvršena dederalizacija države i rasparčavanje srpskog naroda, tako da je jedna trećina pretvorena u nacionalne manjine bez jasnih Ustavom definisanih prava.

7. Pokazalo se da je Josip Broz, zajedno sa Edvardom Kardeljem, u  mirnodopskom periodu razvoja Jugoslavije, imao jesnu političku orijentaciju da se ustavi Jugoslavije menjaju tako da se sve više pogoršava položaj srpskog naroda jačanjem republika i slabljenjem zajedničke države. Umesto da se u tom procesu ispravi položaj srpskog naroda u republikama van Srbije i definišu i garantuju njegova nacionalna prava koja su mu oduzeta već prvim Ustavom Jugoslavije, ništa nije učinjeno. Naprotiv, takve ideje proglašavane su za politički nepodobne, za velikosrpski nacionalizam, opasan za opstanak Jugoslavije…

Rezultati takvog delovanja bili su Srbija iz tri dela, autonomne pokrajine u sastavu i federaciji i Srbije, nemogućnost Srbije da zaštiti srpski narod na Kosovu i Metohiji, egzodus Srba, podrška drugih republika separatističkom ponašanju Šiptara, pa i Srba u Vojvodini itd…

8. Donošenjem Ustava SFRJ iz 1974. godine zapečećeena je sudbina Jugoslavije, a samim tim i srpskog naroda u njoj. Srbija je dozvolila, mada nije morala, da se donese Ustav koji daje mogućnosti republikama de sa izdvoje u svojim granicama, ne uvažavajući tuđe interese i prava. To je veoma uznemirilo srpski narod u republikama van Srbije. Srbima u Hrvatskoj i formalno je izbrisano ustavno pravo da budu jednaki sa Hrvatima i oni  su stavljeni u poziciju da budu proglašeni za manjinu. Ustav SFRJ  iz 1974. donet na lični zahtev Josipa Broza, upućen Kardelju, koji ga je pisao, da se, prema njegovom nišljenju, Hrvatska može izdvojiti iz Jugoslavije s teritorijama na kojima vekovima žive Srbi. Usvajanjem Ustava SFRJ 1974.

Bili su stvoreni svi ustavnopravni uslovi za rasturanje Jugoslavije, ali to nije moglo da se ostvari usled međunarodnih okolnosti…“ (Vidi: Borisav Jović, Velika prevara – Kako su Srbi izgubili vek – Drugo prošireno i dopunjeno izdanje, „Službeni glasnik“, Beograd, 2020).