Anglosaksi – “očevi” genocida i biološkog oružja: 180 godina od “Staze suza” 

Piše: Dmitrij Minjin

Pretendujući na ulogu političkog i moralnog lidera u svijetu, Sjedinjene Države su veoma angažovane u stvaranju istorijskih mitova. Zajedno sa Britancima, oni  oslikavaju svoje protivnike kao “vječne tirane”, a sebe kao iskonske borce za slobodu i prava svih naroda. Međutim, stvarnost opovrgava sve ove mitove. Jedna od najsramnijih strana u istoriji svijeta je genocid koji su prvo britanski kolonijalisti, a zatim i njihovi nasljednici Amerikanci, sproveli nad autohtonim stanovništvom Sjeverne Amerike.

Ovih dana je prikladno podsjetiti na 180-godišnjicu završetka procesa prisilne deportacije (1830-1839) pet “civilizovanih plemena” iz jugoistočnog dijela Sjedinjenih Država na nenaseljenu teritorije u Oklahomi. Tokom te prisilne akcije, koja je prozvana “Staza suza”, oko 15 hiljada Indijanaca iz plemena Čiroki, Čikaso, Čokto, Maskogi i Seminole umrlo je od bolesti, gladi i metaka.

Ova sramna epizoda svakako opovrgava ustaljene holivudske klišee o krvoločnim divljacima koji su napadali civile, i o njihovom nestanku kao posljedici pravedne odmazde bijelaca. Ovih pet plemena se i nazivaju civilizovanim zato što su tokom 18. i početkom 19. vijeka. sa nomadskog prešli na sjedjelački način života, i veoma malo su se razlikovali od susjeda pristiglih iz Evrope.

Na primjer, veoma brzo su usvajali evropska dostignuća na poljima tehnike i kulture. Čiroki su imali i škole, većina je umjela da piše, prihvatali su hrišćanstvo, izdavali novine “Čiroki Feniks”, čak su pokušavali da napišu i svoj ustav, istina bezuspješno. Oni nisu predstavljali nikakvu fizičku prijetnju svojim susjedima, i bili su mnogo mirniji od pijanih kauboja.

Premještanje Indijaca iz njihovih domova, desilo se ne zbog toga što su se američke vlasti i konkretno, predsjednik Endrju Džekson, zabrinuli zbog indijanske zaostalosti – već naprotiv, zbog njihovog prebrzog prilagođavanja životu evropskih doseljenika. Indijanci na jugoistoku uživali su određenu autonomiju i imali su bogate zemlje. Mogli su da razmišljaju i o nekoj vrsti nezavisnosti. Primoravajući ih da krenu „Stazom suza“, prema Zakonu od 26. maja 1830, koji je usvojio Kongres SAD (Indian Removal Act), federalne vlasti su u suštini zaustavile njihov razvoj. Položaj Čirokija, čijim preseljenjem je okončan čitav ovaj proces, postao je posebno komplikovan nakon što je, na njihovim zemljama 1834. godine, pronađeno zlato.

Na novoj zemlji, u  Oklahomi, pet plemena postepeno se svelo na nivo turističke atrakcije. Predsjednik Džekson, sa nezapamćenim cinizmom, izgovorio je: “Moji prijatelji! Vi sami vidite šta vam je civilizacija donijela! Idite na indijansku teritoriju van Misurija – i živite životom kojim želite”.

Naravno, ni tamo ih nije očekivalo ništa dobro. Amerikanci su čak odlučili i da ih ostave bez hrane. Tako je i započeto sistematsko uništavanje bizona – istinski zoocid. Uništavajući ih, vlasti i kolonisti osudili su Indijance na smrt od gladi.

Prema procjenama istraživača, 1800. godine broj bizona na kontinentu bio je između 30-40 miliona, a do kraja 19. vijeka gotovo su potpuno istrijebljeni. Američki general Filip Šeridan, koji se proslavio u građanskom ratu boreći se na strani sjevernjaka, napisao je: „Tokom protekle dvije godine, lovci na bizone su učinili više da riješe akutni problem Indijanaca nego cijela regularna vojska u poslednjih 30 godina”.

Lik poznat svakom djetetu u SAD, junak američkog folklora Bufalo Bil, čije je pravo ime Vilijem Frederik Kodi, postao je poznat, na primjer, baš zbog toga što je varvarski ubio 4280 bizona za osamnaest mjeseci.

U obračunu sa Indijancima praktikovane su i najsurovije metode. Njemački etnolog Gustav fon Henigsvald je sredinom 19. veka zapisao da su doseljenici “otrovali vodu za piće u selu Kajngang strihininom, uzrokujući smrt oko dvije hiljade Indijanaca svih uzrasta”. Ipak, ove ništarije nisu bile originalne, oni su samo slijedili tradicije koje su uspostavili Britanci. Tako je komandant britanske vojske u Sjevernoj Americi, general, a kasnije feldmaršal Džefri Amherst, po prvi put u novoj istoriji upotrijebio biološko oružje. Godine 1763, tokom ustanka plemena Otava, koji je vodio proslavljeni poglavica Pontijak, postigao je “vojne uspjehe” širenjem velikih boginja među Indijancima.

U pismu od 29. juna, general Amherst je pukovniku Bukeu uputio pismo sljedeće sadržine: “Da li je moguće izazvati epidemiju velikih boginja među plemenima pobunjenih Indijanaca? Moramo koristiti bilo koji metod da ih oslabimo.” Buke je odgovorio: “Pokušaću da zarazim ove gadove ćebadima.” A Amherst na to konstatuje: “Morate učiniti sve što je moguće da zarazite Indijance, baš kao što morate koristiti i bilo koji drugi način da se iskorijeni ova odvratna rasa.”

U Sjedinjenim Državama i Engleskoj još uvijek postoje istraživači koji tvrde da primopredaja ovih pokrivača nije nigdje zabilježena, te da stoga nije ni dokazana. Međutim, da li su potrebni dodatni dokazi ako je poznato da je takvo naređenje izdato, a za nepoštovanje naređenja u to vrijeme, britanska vojska je kažnjavala smrću. Takođe, i rezultat njihovog djelovanja je poznat – skoro polovina pripadnika plemena koji su učestvovali u Pontijakovom ustanku umrlo je baš od crnih boginja.

Kažu da se istorija ponavlja. Metode na kojima države grade svoju politiku, takođe se ponavljaju. I danas možemo primijetiti “posebno interesovanje” Britanaca za upotrebu toksičnih supstanci.

A, njihovi istorijski nasljednici – Amerikanci su bez premca kada je riječ o uvođenju sankcija protiv onih koji, navodno, rade iste stvari koje upravo oni rade vjekovima.

Izvor: Fondsk.ru