“Državni udar u Montenegru – B produkcija NATO-a

Tragikomedija “Državni udar u Montenegru“, koju formalno potpisuje specijalni tužilac Milivoje Katnić, ulazi u završnu fazu realizacije. “Svjedoci“ saradnici su sabrani. Dikić je kobajagi još u zatvoru, Sinđelić na slobodi, a Bebin vojvoda Mirko Velimirović za svoje “svjedočenje“ očekuje orden. Ostalo je samo da se precizira koji: Heroj Duklje sa željeznim Milovim mudima, Orden Sekuline zastave, ili Orden priznanja Kosova na radijatorskoj lenti.

Milove sudije za pripremu svojih rola danonoćno iščitavaju presude Rolanda Frajslera, dok su tužioci jednako posvećeni djelima Andreja Višinskog. Bebina propagandna mašinerija, skelpana po Gebelsovoj licenci, rešeta iz svih oružja. Prema najavi Vesne Medenice, tragikomedija “Državni udar u Montenegru“ dobiće formu rijaliti-šoua. Ostalo je samo da Milo odluči kome će dodijeliti pravo eksluzivnog prenosa – Pinku, ili RTCG.

Preostala su nam, izgleda, još samo hapšenja i šou može da počne. Pitanje je koga će utamničiti prvog: nekoga od lidera DF-a, predstavnika nepodobnih NVO, ili urednika ovo malo slobodnih medija. Atmosfera medijskog linča dovedena je do usijanja i do prvih hapšenja, po svoj prilici, odbrojavaju se poslednji sati.

Namjera Đukanovića i njegovih tastera u novoj radijator-vladi da i dalje eksploatišu Katnićevu tragikomediju, upućuje na dvije stvari. Prvo, da “državni udar“ nije lažiran samo za jednokratnu upotrebu zastrašivanja opozicionih birača na dan izbora, odnosno pribavljanja izgovora da u slučaju nedovoljne izborne krađe i nezadovoljavajućeg rezultata izbori budu poništeni, a u zemlji uvede vanredno stanje. Drugo, da u ovoj bizarnoj režiji nije učestvovala samo lokalna ekipa, već da se suorganizatori, ili čak i sami nalagodavci čitave sprdnje, nalaze u zapadnim tamnim koridorima moći.

U transformaciji Katnićeve tragikomedije “Državni udar u Montnegru“ u ozbiljnu priču, lokalnoj Milovoj i Bebinoj ekipi na ispomoć su stavljeni beogradski Blic i Danas, koji su u “zavjeru“ pokušali da upetljaju, nikog drugog do Nikolaja Patruševa. Kada se sve to pokazalo nedovoljnim, upregnuti su poslednji aduti, autorka Insajdera Brankica Stanković – prvi CIA medijski operativac na Balkanu, te Darko Trifunović – vodeći muški NATO lobista u Srbiji. Na kraju, iz Vašingtona u Montengro upućen je i Dejmond Vilson, potpredsjednik američkog Atlantskog savjeta.

Dakle, postaje sve očiglednije da je tragikomedija “Državni udar u Montenegru“ u stvari koprodukcija jedne internacionalne političko-pravosudno-medijske NATO ćelije, čiji krajnji cilj predstavlja sprečavanje slobodnog i demokratskog referenduma o ulasku Crne Gore u NATO. O koliko se lošem uratku radi najbolje pokazuju navodni dokazi pokazani od strane tužioca Katnića, od kojih je naubojitije i najopasnije oružje praćka, a najsofistiranije štitnici za međunožje. Prave puške su po Katnićevom naređenju, kako “svjedoči“ još uvijek neodlikovani Bebin vojvoda Velimirović, “zapaljene na dnu nekog jezera“.

Ipak, ako pogledamo ostale CIA režije poput Račka, Marakala, dva kamiona “govnare“ koje je Kolin Paul svojevremeno u SB UN pokazao kao krunski dokaz da Irak posjeduje hemijsko naoružanje, ispada da sa ovom Katnićevom tragikomedijom i nijesmo toliko loše prošli.

Informacija da su “teroristi“ trebalo da “pucaju u okupljeni  narod i uhapse Mila Đukanovića, neodoljivo podsjeća na rukopis CIA i dešavanja na kijevskom Majdanu. Prije nepune tri godine, do danas neidentifikovani snajperisti pucali su na kijevskim ulicama po narodu i policiji, a naoružana grupa presrela je i otvorila vatru po koloni predsjednika Viktora Janukoviča. Bivši gruzijski general Tristan Citelašvili, koga sam imao prilike lično da upoznam, naveo je imena četvorice gruzijskih snajperista, koji su u vrijeme majdanskog prevrata boravili u Kijevu. Kao zahvalnost za ovu “uslugu“ nove kijevske vlasti bivšeg gruzijskog predsjednika Mihaila Sakašvilija o organizatora ove krvave ekskurzije, kasnije su nagradile funkcijom guvernera Odese.

Stoga, Bogu hvala što, za razliku od sličnih CIA operacija, u našem slučaju ljudskih žrtava nije bilo i što umjesto snajpera, po nama puca Bebina propagandna mašinerija, dok prave puške “gore na dnu jezera“. Gebelsovskim matricama svakodnevno se plasira spin da je zalaganje za referendum teroristička i antiustavna aktivnost. Poštujući svoj narod, čvrsto vjerujem da im je to Sizifova rabota, a da je gornja granica broja ljubitelja NATO bombi i osiromašenog uranijuma limitirana na 20% stanovništa. Izbor za i protiv ulaska u NATO, predstavlja čist izbor između dobra i zla, i neuporediv je sa bilo kojim izborima, gdje se tiranska vlast nadmeće sa blijedom i razjedinjenom opozicijom.

Dakle, ako su dometi Bebine propagande, rađene po NATO standardima i Gebelsovoj licenci dometi, veoma ograničeni, pravosudno-medijski NATO tim za finalnu i poslednju nerealizovanu etapu tragikomedije “Državni udar u Montenegru“, planira  hapšenje lidera DF-a i ostalih, koje je Milo Đukanović targetirao u svom poslednjem intervjuu na Pinku za državne neprijatelje. Onaj ko misli da će tako zaplašiti građane i navesti ih da na dan kada ovdašnji krnji parlament pokuša da usvoji završni akt našeg utapanja u NATO ostanu u svojim domovima, taj potcjenjuje, ili ne poznaje Crnogorce.

Zato ma šta uradila Milova mafijaška vlast i njihovi mentori iz NATO-a, ako smo dostojni podviga naših predaka, heroja 13. jula, Mojkovca, Grahovca, Martinića, Krusa i Vučijeg Dola, povlačenja ne smije da bude! Istorija dokazuje da od progona tiranskog režima i montiranog procesa njegovog korumpiranog sudstva ne postoji bolja potvrda da radiš ispravan posao.