Žena koja je Berancima poklonila balet: Sa muzikom se radujem, uz nju i tugujem
Nataša Ćulafić – Barjaktarović
Muzika je za mene život. I kada sam najsrećnija, i kada sam najtužnija. Nije važno koji je instrument u pitanju. Sa njom se radujem i uz nju tugujem, tako počinje svoju priču za serijal ,,Ljudi Berana“, nastavnica muzičkog vaspitanja u penziji, rođena Beranka, Nataša Ćulafić Barjaktarović (68), koja je prva u ovaj grad donijela balet.
Školu za osnovno muzičko obrazovanje je završila u Beranama, a Srednju muzičku u Sarajevu.
„Moja neostvarena ljubav je balet. Polagala sam prijemni za upis u čuvenu baletsku školu “Lujo Davičo” u Beogradu ali nisam primljena jer sam bila previsoka”, podijelila je ona dio svog života.
Po dolasku iz Sarajeva, počela je kao nastavnica da radi u Muzičkoj školi u svom rodnom gradu. Nedugo potom je prešla u OŠ „Radomir Mitrović“ gdje je pored redovnih časova, rukovodila školskim horom i orkestrom, kao i ritmičko – baletskom sekcijom, i to punih pet godina. Poslije nekog vremena provedenog u ovoj školi, prelazi da radi u osnovnu školu „Vuk Karadžić“, gdje i ostaje sve do penzije.
„Imali smo dva hora u školi – nižih i viših razreda. Sa horom viših razreda spremala sam dvoglasne i troglasne kompozicije„, ističe ona i dodaje da su svake godine hor, orkestar i ritmička sekcija – kojima je ona rukovodila, učestvovali na svečanosti povodom Dana škole ali i na drugim brojnim dešavanjima u gradu a i van njega, kao i takmičenjima opštinskog i regionalnog karaktera.
„Imali smo praksu u školi da u sklopu opšteg roditeljskog sastanka bude upriličen i muzički program. Jednom me je roditelj nekog od učenika pitao ,,Jeste li nas pozvali na roditeljski ili na koncert,, (smijeh)“, sjeća se ona.
U posebnom su joj sjećanju učešće sa horom i ritmičkom sekcijom na velikoj svečanosti koja je upriličena povodom otkrivanja spomenika čuvenom Karađorđu u Barama kraljskim kod Andrijevice i proslava povodom obilježavanja 130 godina rada prve škole na Sjeveru – „Vuk Karadžić„.
„Imali smo tu čast da nastupimo zajedno sa tamburaškim orkestrom iz beogradskog čuvenog restorana „Tri šešira“ koji se nalazi u Skadarliji. Tada smo izvodili pjesmu „Tiho noći“ od Branka Radičevića i to je jedan od mojih najdražih nastupa sa horom“, prisjeća se sa nostalgijom, nastavnica u penziji i nastavlja: „Učešće u programu povodom 130 godina rada osnovne škole „Vuk Karadžić“, škole u kojoj sam provela tolike godine, za mene je bila velika čast“.
Sa svojim učenicima učestvovala je i na takmičenjima plesnih grupa, a tokom svoje bogate pedagoške karijere predavala je solfeđo, držala časove solo
pjevanja, klavira i harmonike. Zna još da svira flautu i gitaru.
Njena velika strast je balet i prva je u Beranama donijela balet i osnovala ritmičko – baletsku sekciju. Ona je formirala, prva takođe, gradski hor koji nažalost nije opstao jer nisu postojali uslovi za tako nešto.
Zna da kaže: „Što je Vuk Karadžić bio za srpski jezik, to je Mokranjac bio za
muziku“.
Muzike se nikada nije odrekla i za kraj poručuje: „I kada bih se ponovo rodila,
odabrala bih isti poziv i rad sa djecom“.
Pročitajte još:
