Utopija naša nasušna

Ono što se, zaista, čini više nego neophodnim jeste jedno radikalno rastemeljenje, početak s nulte tačke, čemu, između ostalog, teži nova ljevica nakon propasti starih doktrina nad čijom se lešinom zamišljeno, zasad isuviše teorijski nadvija.

Smrt starih uvjerenja je konstatovana, budući da ona nisu donijela dugo traženu, obećanu slobodu, već njen neuspjeh koji, ipak, i takav može poslužiti kao putokaz. Politici se danas, još jedino, može suprostaviti ogoljeni život sa njegovom istinom svedenom na čisti, sirovi bios.
Otpor u formi opšte stagnacije! Okupirati sistem apsolutnom neposlušnošću! Alternativa je u zamrzavanju najvitalnijih protoka mehanizma koji pretrajava kao igra privida i fantomiziranja slobode…
Ne, dakle, putem programa, već odbijanjem da se bude druga strana, negativan odraz – naprosto, ne pristati na učestvovanje i pokazati istinsku nezainteresovanost za isuviše isceniranu pozitivnost kao i njenu lažnu određenost.
Sloboda je jedinstven proboj koji teži da omogući neko drugo, drukčije i samim tim savremenije uključenje u ono što globalno daje od sebe u formi aktuelnog. Tim prije i upravo zbog toga, stanje neslobode jeste prepoznato još i kao – pogrešno, nazadno i na kraju prevaziđeno pozivanje na tačku presjeka u kojoj se sastaju razlike, dakle supstancija politike koja je u nas, nažalost, ništa drugo do ćorsokak vlasti i način da se istina okrene protiv sopstvenih interesa koji moraju biti i jesu sadržani u zajednici kao takvoj.

Ne bratstvo i jedinstvo, već mnoštvo pojedinačnih, u čemu se opet nazire dolazak demokratije.
Budući da živimo vrijeme postideologija, politika postoji tek kao odnos otvorene moći koja se besciljno emituje; nije poenta u raskrivanju da je sve u rasulu, naprotiv: treba prihvatiti stanje haosa, i dopustiti mu da sam sebe porazi i dovrši.
Svaka intervencija već je rad na opstanku režima, naročito se to odnosi na kritički stav koji ga, paradoksalno, u stvari samo konstruktivnije utemeljuje.
Imali smo revolucije progresije, sada je na red – revolucija regresije!
Politika povlačenja i aksetizma, sužavanje i koncentrisanje strateškog mjesta, hvatanje koraka unazad… Tu je šansa za rekontekstualizaciju trenutnog nanosa i prostor za nove interpretacije realnog koje je očito u zastoju.
„Zamislite jedan politički čin umanjenja, povlačenja. Ne treba biti sve. To je ideja koja kaže da ne treba biti svugde. (…) Možda bi trebalo da postoji neka vrsta kolektivne askeze koja kaže da starenje o sebi jeste takođe i restrikcija sebe. Drugim rečima, ne da bi se ignorisao drugi, već da bi se skrenula pažnja na njega.“ Gil Anidžar
Kad bi samo jednom ljevica oslušnula teološki trepet, politika bi možda prestala biti gruba praksa istinâ (iznad suvereni dispozitiv) u pragmatizaciji sveg mogućeg. Najzad, ne bi li to bio tihi i posvećeni rad na slobodi?