Srpski vladar sa najtragičnijom sudbinom: Bio knez samo 26 dana, dok je umirao na majčinim rukama od opake bolesti

Novovjekovna istorija Srbije pamti mnoge tragične sudbine srpskih vladara – voždu Karađorđu je odsječena glava, knez Mihailo je upucan, kralj Aleksandar i kraljica Draga ubijenu u svojoj spavaćoj sobi, kralj Aleksandar Karađorđević je izrešetan u Marselju…

Dinastija Obrenović dala je srpskom narodu pet vladara – kneževe Miloša, Milana i Mihaila, i kraljeve Milana i Aleksandra.

Ipak, što zbog činjenice da je vladao samo 26 dana i kao srpski knez nije potpisao nijedan dokument, što zbog toga što ga je „zasijenio“ rođak istog imena, knez Milan Obrenović u Srbiji je danas uglavnom nepoznat.

Jedno je sigurno – riječ je o srpskom vladaru neizmjerno tragične sudbine.

Bolest koju niko nije mogao da izliječi

Knez Milan Obrenović II bio je sin kneza Miloša i stariji brat kneza Mihaila. Bio je šesto dijete kneza Miloša i kneginje Ljubice i prvi sin koji je preživio djetinjstvo. Nakon što je Miloš od Turaka uspio da dobije nasledno pravo, Milan je kao njegov najstariji sin postao prestolonaslednik.

Milan je još od rođenja bio jako bolešljiv. Rano djetinjstvo je proveo u Kragujevcu, a porodica se posle preselila u Požarevac. U Milanovom životu, dvije najvažnije osobe koje je neizmerno volio i sa kojima je provodio najviše vremena, bile su njegova majka, kneginja Ljubica, i četiri godine mlađi brat Mihailo.

Godine 1826. Milan i Mihailo tj. Miljac i Manjo, kako su ih od milošte zvali, bili su nerazdvojan tandem i krenuli su u tek ustrojenu Dvorsku školu gdje je bilo predviđeno da steknu najbolje moguće osnovno obrazovanje.

Međutim, Milanova bolest postajala je sve vidljivija – blijed, ćutljiv i slabe građe, sve češće je imao napade kašlja, pa ga je brižna majka povukla iz škole i o njegovom obrazovanju počela da se sama brine što je bolje mogla.

Iz Beograda, Zemuna i Temišvara, na dvor Obrenovića u Požarevcu došli su najbolji ljekari, ali je dijagnoza svih bila ista – tuberkuloza.

Za mladog prestolonaslednika se malo toga moglo učiniti. Bez obzira na to što je otac u njega polagao velike nade, Milan je uskoro većinu vremena provodio u krevetu, pored majke koja ga je stalno liječila.

Nakon proglašenja tzv. Turskog ustava i umanjenja vladarskih ovlašćenja, knez Miloš je riješio da se odrekne prestola u korist sina Milana. Bilo je to 13. juna 1839. godine kada je Milanova bolest bila već poodmakla.

Knez Miloš je nakon toga napustio zemlju i sa sobom poveo Milanovog voljenog brata Mihaila. Nerazdvojan dvojac iz detinjstva nakon toga se više nikada nije video.

Vijest o tome da je sada on knez Srbije Milan je primio u postelji. Pričalo se da nije ni bio svjestan da je postao vladar, a da je za oca mislio da je na nekakvom putovanju. Kako nije mogao da vlada samostalno određeno je namjesništvo u kome su se nalazili Avram Petronijević, Jevrem Obrenović i Toma Vučić Perišić.

Milan kao vladar Srbije nije imao priliku da potpiše nijedan akt i u istoriju Srba ušao je sa nezavidnom titulom, kao vladar sa najkraćom vladavinom. Umro je 8. jula 1839. godine u 25. danu svog kneževanja, u naručju majke, koja ga je njegovala do poslednjeg trenutka. Bilo mu je samo 20 godina, piše Istorijski zabavnik.

Ironično, berat kojim su turske vlasti potvrdile Milana Obrenovića za kneza Srbije, u zemlju je stigao tek nekoliko dana kasnije. Na prestolu ga je naslijedio njegov voljeni brat Mihailo.

Knez Milan Obrenović prvo je bio sahranjen je u porti stare crkve Svetog Marka u Beogradu. Njegovi ostaci prenijeti su i u novu crkvu gdje se i danas nalaze. Danas, Donji Milanovac nosi ime po njemu.

(istorijskizabavnik.rs)