Prva kanonska liturgija u Mircu nakon 20 godina

Poslije skoro 20 godina u podlovćenskom selu Mirac, služena je liturgija od strane nadležnog paroha Mitropolije crnogorsko – primorske. Liturgiju ispred crkve Svetog Đorđa, služio je gornjogrbaljski paroh, jerej Miajlo Backović koji se odazvao pozivu svojih parohijana iz ovoga sela.

„Liturgija se ne služi nikome u inat, liturgija je ljubav, žrtva, prinošenje. Liturgija je zajednica. Zato ova liturgija poziva na zajednicu, na izmirenje i pomirenje ovoga sela, braće među sobom. Neka Lovćenski Tajnovidac Njegoš, ovdje na granici Istoka i Zapada, ljubavlju i mudrošću svojom koja ga je krasila, pomiri narod ovaj.  Neka Gospod da, da sledeći put služimo u hramu i da nas bude još više, iako nas je danas hvala Bogu bilo dosta“, poručio je otac Miajlo u svojoj besjedi okupljenim vjernicima.

Moleći se za sve stanovike ovog podlovćenskog sela, gornjogrbaljski paroh je poručio da crnogorska zastava koji su seljani postavili na crkvu uoči liturgije nije omela vjernike.

„Stavili su zastavu, misleći da će zastava da smeta nekome. Meni zastava ne smeta, jer pokazuje da je danas praznik. I jeste veliki praznik za selo Mirac i za našu Crkvu. Praznik ljubavi Božije, Hristove pobjede i Vaskresenja“, istakao je otac Miajlo.

Crkva Svetog Đorđa je jedna od prvih crkava u Crnoj Gori koja je predata na korišćenje nekanonskoj Crnogorskoj pravoslavnoj crkvi, i od tada sveštenstvo Mitropolije crnogorsko primorske nije održavalo bogosluženja u ovom hramu. Poslednju liturgiju sredinom devedesetih godina, služio je pokojni Jovan Krstić, protojerej koji je bio nadležni paroh. Čtec na toj litrugiji bio je tadašnji bogoslov, a sadašnji paroh otac Miajlo Backović.  Zanimljivo je da je čtec na liturgiji ocu Miajlu, bio bogoslov Lazar Krstić, sin pokojnog prote Jova. Jak sjeverni vjetar i hladno martovsko jutro nije omelo dvadesetak Mirčana da prisustvuju litrugiji. Većina njih se pričestila, a mnogi su liturgiju ispratili sa suznim očima.

Nakon liturgije ispred crkve Svetog Đorđa, jerej Backović je održao pomen na grobu sveštenika Luke Vujaša. Prota Luka je bio sekretar crkvenog suda Mitropolije crnogorsko primorske pedesetih godina prošlog vijeka . Odležao je više godina u kotorskom zatvoru zbog svoje podrške i vjernosti vladici Arseniju Bradareviću koga su tadašnje komunističke vlasti osudile na robiju.

On je napisao pismo Titu i Sinodu u kojem navodi: „da je zatekao mitropoliju zaključanu, jer je i poslednji činovnik u njoj, prota Marko Kusovac, sekretar eparhijskog upravnog odbora, uhapšen dan prije njegovog dolaska, 1. septembra 1953. godine“. Iz manastira je protjerana posluga a „pored oca Marka, uhapšena su još tri sveštenika: prota Luka Vujaš, sekretar crkvenog suda, jerej Mihailo Gazivoda i prota Luka Poček, parosi cetinjski“ te da su „nedužno osuđeni, da su im iznuđena priznanja, te da je sve što je preduzeto protiv njih, kao i protiv samog njega, učinjeno ne zbog krivice, nego iz pobuda progona vjere, odnosno, što je svojim radom, zajedno sa njima, branio vjeru i crkvu“.

Kada je javni tužilac pozvao svedoke da posvjedoče riječi koje je pred njima njima izgovorio „da su komunističke vlasti učinile krvavu uvredu srpskom narodu što su ikonu Svetoga Save izbacili iz Srpske akademije nauka“, on je ustao i rekao: „Ne trebaju vam za to svjedoci. Evo ja ću pred sudom da ponovim ceo tekst i još dodajem da je Sveti Sava prvi srpski naučni i kulturni radnik, i ako preživim robiju pisaću proteste preko svih naučnih centara u svijetu“.