NATO ubistvo djece kao promocija demokratije i otvorenog društva

Na vrhuncu moći Trećeg Rajha, u okupiranim teritorijama izuzev Poljske, te zemljama koje su se nacizmu priklonile dobrovoljno, instalirani su bili marionetski režimi, raznih stepena unutrašnje autonomije. Motivi učešća u ovim strukturama bili su različiti, počev od oportunizma i karijerizma, težnje da se svom narodu olakša teror okupatora, ili pokušaja da se uz pomoć njemačkog nacizma realizuju nacionalistički projekti.

Veličanje misije njemačkog nacizma u zaštiti evropskih vrijednosti od “azijatskih hordi“, te glorifikacija lika i djela Adolfa Hitlera izrečene od strane zvaničnika ovih režima, nerijetko su prevazilazile dostignuća i samog Jozefa Gebelsa. U istom duhu, nedavno je od strane gospodina Vladimira Radulovića demonstrirarna glorifikacija NATO pakta i njegove uloge u svijetu. Činjenica da se dotični nalazi na visokom položaju u našem Ministarstvu vanjskih poslova, te da u finansiranju njegovih aktivnosti većinski učestvujemo mi, protivnici NATO pakta, obavezuje me na sledeće reagovanje.

U startu želim da istaknem da cilj mog reagovanja nije automatsko omalovažavanje svih vrijednosti i nesumnjivog doprinosa zapadne civilizacije ljudskom društvu, već odbacivanje “istine“ oblijepljene parolama slobode i demokratije ponuđene od strane gospodina Radulovića,“istine“ čija je suština nerijetko postajala apsolutna suprotnost ideala koje formalno promoviše.

U svojoj odi NATO-u, Radulović u formi taksativno navedenih retoričkih pitanja, navodi neke istorijske kategorije karakteristične za zapadnu civilizaciju. Počinje sa “Magna carta libertatum“ , poveljom koja je ograničavala ionako upitnu vlast engleskog kralja Jovana bez zemlje. Ličnost donosioca ove povelje istorija ne ocjenjuje baš najbolje, a književnost i legenda pamte ga kao zlog tiranina princa Džona, kome se suprostavljao Robin Hud. Bilo bi interesatno da se gospodin Radulović izjasni da li je “Magna carta libertatum“, spoljnim i unutrašnjim pritiskom iznuđen akt jednog slabašnog monarha, suštinski vrednija od recimo “Dušanovog zakonika“, akta slobodne volje jednog balkanskog vladara, koji na vrhuncu moći dobrovoljno ograničiva svoju vlast?

 U kako sam navodi “inventarnoj“ listi vrijednosti zapadne kulture i civilazije, Radulović propušta da navede tekovine nastale mnogo poslije “Magna carta libertatum“, kao inkviziciju, krstaške ratove, bartolomejsku noć, ili recimo misteriozno savezničko bombardovanje crnogorskih gradova 1944. godine. Ipak u ovom istorijskom inventarisanju najbizarnije je retoričko pitanje: ‘‘Gdje je izrečena misao “I have a dream“ i nikad prekinuta borba za ukidanje ropstva?“.

Gospodine državni sekretaru za politička pitanja u Ministarstvu VPiEI, ropstvo je u Evropi iskorijenjeno barem 1500 godina prije ove istorijske rečenice dr. Martina Lutera Kinga. To što su političke elite SAD ponovo uspostavile ropstvo i brutalnu rasnu segregaciju držale na snazi sve do unazad par decenija, govori o suštinskom licemjerju i totalitarnoj doktrini tamošnjeg poretka, koga vi krajnje snishodljivo pokušavate da lažno oplemenite.

Da je rasna diskriminacija potomaka doskorašnjih crnih robova u SAD ukinuta tek formalno, pokazuje svakodnevna policijska represija, koja je nedavno uzrokovala masovne građanske proteste širom SAD. Podsjetio bih takođe, da je legendarni šahista Džejms Robert Fišer, samo zato što je protivno volji vlasti SAD na teritoriji naše Crne Gore igrao šah, osuđen na desetogodišnju zatvorsku kaznu. Stoga bilo bi interesantno da nam gospodin Radulović objasni da li i je osuda Bobiju Fišeru direktna potvrda njegovog stava da su SAD: “Rodno mjesto vladavine prava, podjele vlasti i nezavisnog sudstva“ i da “NATO nije samo odbrambeno-vojni već, prije svega, politički savez koji uspostavlja, čuva i promoviše fundamentalne vrijednosti demokratskih i otvorenih društava“.

Istorija svijeta gospodine Raduloviću počela je mnogo prije koka-kole i big-meka, a istorija Crne Gore prije šverca cigareta i namjere režima da državu protivno volji većine i po proceduri neprihvatljivoj za 84% populacije utrpa u NATO pakt. Pominjete u vašem istorijskom inventarisanju parlamentarizam, engleske džentlemene i skandinavske zemlje. Dok su lordovi džentlmeni brutalno eksploatisali narode Indije i ostale obespravljene podanike Britanskog kolonijalnog carstva, znate li možda ko je oslobađao narod Finske od viševjekovnog švedskog ropstva? Kome danas u centru Helsinkija stoji spomenik, nekom britanskom monarhu, lordu džentlmenu, ili ruskom caru Aleksandru ll?  

Možete li gospodine Raduloviću navesti barem jedan narod kome su Britanska imperija i SAD podarile slobodu, demokratiju, prosperitet i ekonomsko blagostanje tokom XlX i u prvoj polovini XX vijeka, ili spoljnu teritoriju pod njihovim protektoratom, čijim su stanovnicima garantovali jednaka prava kao vlastitim državljanima? Postoji li neka zemlja u kojoj je tokom poslednjih decenija nakon vojne akcije NATO pakta, uspostavljena stabilnost, ekonomski prosperitet, sloboda i demokratsko uređenje?

Pominjete imaginarne benefite Crne Gore kao člana kolektivne evro-atalantske bezbjednosti, a ne navodite od koje to države postoji čak i potencijalna prijetnja prema vojno neutralnoj Crnoj Gori? Međutim ta imaginarna kolektivna bezbjednost za sobom međutim povlači konkretnu kolektivnu odgovornost. U slučaju nekog novog globalnog rata, NATO efektive na crnogorskoj teritoriji mogle bi postati meta legitmnog odgovora Rusije, Kine, Indije, Irana,  neke pete zemlje, odnosno vojnog saveza.

Govorili ste i o opasnostima od terorizma, bez identifikovanja konkretne terorističke grupe, ili ideologije koja bi ugrozila vojno neutralnu Crnu Goru. NATO Crna Gora, zemlja sa najslabijom graničnom kontrolom u Evropi, skromnom vojskom i bezbjedonosnim službama zaokupljenim unutrašnjim neprijateljima režima, veoma lako bi mogla biti prepoznata kao ahilova peta NATO pakta, te se kao takva naći na meti islamskih, anarhističkih, ljevičarskih i drugih terorističkih grupa.

Govorite afirmativno o ulozi NATO-a na Balkanu i našim ovdašnjim građanskim ratovima. Bilo bi zaista ljekovito gospodine Raduloviću da nam navedete ime čovjeka koji je Aliju Izetbegovića nagovorio da povuče svoj potpis sa lisabonskog dokumenta? Koju je zemlju i silu predstavljao taj ambasador? Da li bi u BiH bilo rata da je realizovan plan Žozea Kutiljera? Da li su SAD sve do Dejtona, načinile ijedan ozbiljan korak na smirivanju građanskog rata u BiH? Da li su američki spavači unutar elita tri zaraćena naroda, poput recimo Biljane Plavšić i njenog devalviranja Karadžićevog i Miloševićevog potpisa iz Atine, srušili više mirovnih konferencija ogranizovanih prije Dejtona na tlu Evrope?

Ograničen novinski prostor mi ne dopušta da se detaljnije bavim NATO agresijom na SRJ, osiromašenim uranijumom, izborom ciljeva bombardovanja sa očiglednom tendencijom da se maksimiziraju patnje i stradanje civilnog stanovništva, te brojnim drugim NATO nepočimstivima. Međutim, ne mogu a da se na kraju ne osvrnem na sledeći morbidan stav gospodina Radulovića: “Da smo bili za (NATO) stolom ne bismo danas tugovali nad tragičnom sudbinom mališana sa murinskog mosta.“ Masovna ubistva djece u ostvarivanju imperijalanih ciljeva NATO pakta, za njega nijesu uopšte sporna i ne izazivaju žalost, eto poželjno je samo da ta djeca nijesu naša. Dakle čak i najveća monstruoznost za  gospodina Radulovića je prihvatljiva i opravdana, ukoliko dolazi od najpoželjnijeg „civilizatora“ i „oslobodilaca“.

Ulazak u NATO pakt povlači kolektivnu moralnu odgovornost za sve buduće zločine ovog vojnog saveza. Hiljade mališana stradalo je u NATO intervencijama u Jugoslaviji, Avganistanu, Iraku I Libiji. Ko zna koliko bi još postradalo sirijske djece da nije bilo odlučnog stava Rusije i Kine. Jedini grijeh četvoromjesečne Masture, dvogodišnjeg Saifa i trogodišnje Kartag, ubijenih od strane NATO pilota, predstavljao je što su bili unuci Moamera el Gadafija. Da bi skrenuli pažnju javnosti sa ovog zločina, SAD su svega nekoliko sati nakon ovog što su NATO piloti pobili nevinu dječicu, inscenirale likvidaciju Osame bin Ladena. O tome ovih dana svjedoči ugledni novinar Simor Herš.  

 Ponos što pripadam narodu ratnika i vojnika, a ne djeco-ubica, dodatno me obavezuje da podignem glas i još jednom poručim NE u RAT, NE u NATO.

<

p style=“text-align: center;“>(Odgovor na autorski tekst Vladimira Radulovića, koga Vijesti uprkos načelnom pristanku već više od 10 dana odbijaju da objave)