Nastavlja se progon oca Velibora Džomića: Neću učestvovati u bezakonju beranskog tužilaštva

Progon protojereja-stavrofora dr Velibora Džomića i dalje se nastavlja u Crnoj Gori. Podsjećamo, otac Velibor Džomić spada među najprogonjenije sveštenike SPC u Crnoj Gori u novijem periodu. U vrijeme vladavine DPS i SDP, preko MUP-a i ANB-a, punih pet godina je trajao progon oca Velibora i njegove porodice. Upravni sud Crne Gore je za pet godina donio sedam presuda u korist oca Velibora, jer je sudski utvrđeno da je MUP u svakom od sedam slučajeva postupao neustavno i nezakonito, uz kršenje njegovih osnovnih ljudskih prava.

Danas, pet godina poslije pada režima Mila Đukanovića, ponovo su se ustrijemili na sveštenika SPC, inače doktora pravnih nauka i profesora Univerziteta, koji je sedam puta u najteže vrijeme progona srpskog sveštenstva i monaštva pobijedio MUP Crne Gore na sudu.

Iako otac Velibor već četiri godine ne živi u Crnoj Gori, a javno je poznata činjenica da se od 2021. godine nalazi na crkvenoj službi u Beogradu, Osnovno državno tužilaštvo u Beranama se uključilo u novi progon oca Velibora.

Otac Velibor Džomić je tim povodom dao ekskluzivnu izjavu za IN4S:

„Danas, 30. avgusta 2025. godine, na petu godišnjicu od promjene prethodnog režima, iako je subota i neradni dan, sa telefonskog broja +3826718–93 primio sam poziv od službenice Centra bezbjednosti Podgorica koja me je obavijestila da, po nalogu Osnovnog državnog tužilaštva iz Berana, neodložno treba da dođem u Centar bezbjednosti u Podgoricu radi davanja izjave zbog intervjua koji sam 21. avgusta ove godine dao televiziji „Russia Today“ u Beogradu.

Pozvan sam na moj telefonski broj u Srbiji, a nalazim se u Beogradu. Imaju moj telefonski broj u Srbiji, a ne znaju da ne živim u Crnoj Gori!?! U navedenom intervjuu sam, kao što je javnosti poznato, govorio o ratnom i poratnom bratoubilaštvu i bratomržnji u Crnoj Gori, a iznio sam i svoje viđenje nedavnog događaja u Gornjem Zaostru.

Službenici Centra bezbjednosti Podgorica sam rekao da već četiri godine ne živim u Crnoj Gori, da nijesam državljanin Crne Gore, da nemam prebivalište, boravište i privremeni boravak u Crnoj Gori. Javno je poznat podatak, izgleda svakome osim tužiocu iz Berana, da sam državljanin Srbije i da živim u Beogradu. Ukazao sam da ne postoji pravni osnov da me zovu da dolazim u Podgoricu, jer tamo ne živim, a događaji u Beranama i Gornjem Zaostru nemaju nikakve veze sa Podgoricom i tamošnjim Centrom bezbjednosti. Po toj logici, mogli su da me zovu da se javim i u Ulcinj, Herceg Novi ili bilo koji drugi grad u Crnoj Gori.

Naveo sam da, na žalost, nisam bio 8. avgusta u Gornjem Zaostru, pa nisam, niti mogu biti svjedok onoga što uzaludno traži beransko tužilaštvo kako bi neosnovano konstruisalo, okrivilo i krivično gonilo i progonilo Mitropolita Metodija i sveštenstvo Srpske Crkve u Beranama. Istakao sam da sam u emisiji govorio kao sveštenik, ali i kao čovjek koji se decenijama naučno bavi tim događajima.

Naveo sam i da je, povodom 80. godišnjice od zločina nad vojvodom Pavlom Đurišićem, koji je sa biranom grupom oficira živ spaljen od ustaša u Jasenovcu, i hiljadama sinova i kćeri Crne Gore na golgotskom putu od Vezirovog do Zidanog Mosta u Ljubljani, nedavno objavljena i moja knjiga „Kainovski zločin od Vezirovog do Zidanog Mosta (1944–1945.)“.

U pomenutom intervjuu na ruskoj televiziji iznio sam svoja naučna saznanja i vrijednosne sudove i poslao snažnu poruku o neophodnosti utvrđivanja istine o tom vremenu i događajima i pomirenju u Crnoj Gori. Vjerovatno im je zasmetala moja priča o tome da su hiljade i hiljade ljudi, prvi put u istoriji Crne Gore, do danas lišeni ljudskog prava na grob i spomenik i da se u tome istrajava i danas u Crnoj Gori.

Još više im, izgleda, smeta to što sam istakao da je Mitropolit Metodije toga dana spriječio bratski sukob u Gornjem Zaostru i da Crna Gora treba zbog toga da mu bude zahvalna.

Na kraju, istakao sam da se tom pozivu ne mogu odazvati iz objektivnih i subjektivnih razloga, ali i da mi ne pada na pamet da učestvujem u bezakonju i neznanju neimenovanog, a postupajućeg beranskog tužioca. Ako ne znaju, onda neka nauče kako se uzima izjava od stranog državljanina koji živi u drugoj državi.

Inače, trebalo je da u srijedu 3. septembra, na poziv Udruženja Srba Berana i Andrijevice, u Centru za kulturu u Beranama, na svečanoj akademiji održim besjedu povodom Dana srpskog jedinstva, slobode i nacionalne zastave. U pitanju je javni događaj koji je najavljen već mjesec dana i to znaju svi u Beranama i u Vasojevićima, ali ne zna beranski tužilac.

Začuđujuće je što beranski tužilac nema pojma o tome šta se događa u kulturnom životu Berana i na javnim okupljanjima, ali zna šta Velibor Džomić priča na ruskoj televiziji u Beogradu!?!

Ovaj postupak doživljavam kao nastavak mog progona iz Crne Gore, koji je formalno započet 2011. godine, a traje do danas. Pretpostavljam da su me namjerno zvali tako da ne mogu da se odazovem, pa da me zadržavaju na granici, sprovode do Podgorice i da mi ponovo zabranjuju ulazak u Crnu Goru. Sramno da sramnije biti ne može! Žao mi je što u srijedu neću moći da budem sa mojom braćom u Beranama, a beranski tužilac neka spremi besjedu ako ga neko primi tamo“ – zaključio je otac Velibor Džomić.

IN4S je prije nekoliko dana najavio ovaj kulturni događaj u Beranama. I ovaj događaj pokazuje da se Srbi u Crnoj Gori i dalje tretiraju kao građani drugog reda i da režimske institucije nastavljaju sa progonom Srpske pravoslavne crkve i njenih sveštenika i vjernika, ali i da sprječavaju kulturne manifestacije u organizaciji srpskih udruženja.

Crna Gora pet godina kasnije

Iskoristili smo priliku, pa smo oca Velibora zamolili da nam, povodom pet godina od promjene režima Mila Đukanovića, kaže kako vidi današnju Crnu Goru:

„Vrijeme leti, a suštinskih promjena nema. Antonije Đurić, znameniti srpski pisac, negdje poslije 2000. godine je u Srbiji rekao da je komunizam pao, ali da se komunisti i dalje sjajno drže. Rekao je tada da je duh ostao isti, a da su samo promijenjene partije, pocijepane stare partijske knjižice, stavljene nove kravate i obezbijeđene nove pozicije.

Ja jesam otišao iz Crne Gore, ali Crna Gora nije iz mene, niti može da ode. Pažljivo pratim sve što se događa u Crnoj Gori i mogu samo da kažem da je prethodni režim pao, ali je duh tog režima ostao. Jedino što mogu da istaknem jeste da je dijelom poboljšan pravni položaj naše Crkve i tu neka je najveća hvala Dritanu Abazoviću i Vladimiru Jokoviću, a ostalo bolje da ne komentarišem“.