Na današnji dan 1648. godine u borbi sa Turcima poginuo proslavljeni srpski junak Vuk Mandušić

Na današnji dan, 31. jula 1648. godine u borbi sa Turcima poginuo je proslavljeni srpski junak iz Ravnih Kotara, Vuk Mandušić. O njemu ima malo istorijskih podataka, ali se pouzdano zna da se isticao izuzetnom hrabrošću u borbama protiv Turaka. Vuk Mandušić rođen je oko 1610. godine u okolini Šibenika. Nakon pogibije Grigorija Subotića, Vuk Mandušić je izabran za harambašu. Bio srpski uskočki vojvoda (harambaša) u Dalmaciji (okolina Šibenika) iz XVII vijeka, koji je ratovao u službi Mletačke republike protiv Turaka, za vrijeme Kandijskog rata. To područje u XVII vijeku bilo je naseljeno srpskim stanovništvom i stalno poprište osvajačkih pohoda Osmanskog carstva prema Mletačkoj Republici. Sa svojim četama je prodirao na tursku teritoriju, pljačkao i ubijao Turke. Uz serdare iz Ravnih Kotara, Stojana Jankovića i Iliju Smiljanića, najomiljeniji je narodni junak uskočke epohe. Poginuo je u borbi sa Turcima kod utvrđenja u Zečevu

. Kao vojnik je bio neustrašiv, kao starješina nenametljiv i nesebičan, sve je dijelio sa saborcima, koji su ga voljeli, poštovali i slušali. Sve ovo zapazio je i mletački generalni providur za Dalmaciju Leonardo Foskolo koji je bio njegov savremenik. U sadržaju njegove depeše prvi put se spominju podaci o Vuku Mandušiću. Kao njen sastavni dio bio je i izveštaj Vuka Mandušića o provali uskoka u Ključ. To je primjer tipičnog uskočkog pohoda duboko u tursku teritoriju (devet konaka).

Mletački istoričari iz toga vremena takođe su priznali i zapisali da su njegova hrabrost i njegovi podvizi dostojni da se unesu u sve istorije. Po naredbi generalnog providura Foskola, Vuk Mandušić je dobio zadatak da napadne tursku vojsku predvođenu Husein-begom, koja se vraćala sa pljačkaškog pohoda iz zadarskog zaleđa. Odlučio je da Turcima postavi zasjedu u Zečevu (kod Šibenika), gdje se nalazila tvrđava sa kulom, opasana zidom širokim četiri stope. Zajedno sa Vukom Mandušićem u borbi su učestvovali i harambaše Medaković, Miljanić, Vukadin Mitrović i Ilija Smiljanić. Mnogobrojna turska vojska nadjačala je uskoke. Vuk Mandušić se neustrašivo borio i pošto mu je bila odsječena desna ruke, uspio je da ubije još četiri turska vojnika. Nakon toga pao je od iznemoglosti, te su ga Turci zarobili i ubili. Tijelo Vuka Mandušića sahranjeno je na mjestu pogibije, u Dolovima Mandića, na putu Benkovac-Kistanje, gdje i danas ima obilježje. Nakon bitke, cijela Dalmacija je oplakivala tužnu, ali i slavnu smrt Vuka Mandušića. Državni sekretarijat Vatikana je obaviješten od strane nuncija u Veneciji da je mletačka vlada „teška srca“ primila vijest o smrti Vuka Mandušića, što govori o njegovom značaju za Mletačku Republiku.

Petar II Petrović Njegoš obesmrtio je Vuka Mandušića u „Gorskom vijencu”. Od svih  junaka iz Gorskog vijenca Vuk Mandušić je najbogatiji unutrašnjim protivrječnostima. U njegovom liku Njegoš je naslikao tipičnog crnogorskog junaka, ali koji je čovek od krvi i mesa, a ne samo “od oružja”. U njemu se prepliću junaštvo, mahnitost, ćudljivost, tajna ljubav i dječački iskrena ljubav prema dragim stvarima.